30.

Ik zit samen met Saturno op zijn kamer, Sterkhart is niet thuis. We zouden ons eigenlijk klaar moeten maken voor het tweede kamp, die met school. Daar hebben we dus geen zin in. En dus, hoe kan het ook anders, begonnen we te zoenen.
En nu lig ik op mijn rug op bed met mijn vriend half over me heen, terwijl we zacht kussen.
'Spic, heb jij eigenlijk zin in dat kamp?' vraagt Saturno, als we even stoppen met zoenen.
'Even denken, een aantal dagen opgesloten zitten met de pestkoppen, met maar één docent? En dan de kans lopen om weer gewond te raken? Nee, geen zin in,' mompel ik, en ik leg mijn handen in zijn nek, en trek hem een beetje naar me toe. Jammer genoeg maakt hij zich los, en gaat rechtop zitten. Ik ga naast hem zitten, hij legt zijn armen om me heen. 'Dat dacht ik al. We moeten het uitzitten, liefje. Maar één ding, schat: blijf uit de buurt van die pestkoppen. Ik wil je niet weer kwijtraken door hen. Ik hou van je...'
Ik bloos, zoals altijd bij het horen van die vier woordjes, en mompel terug: 'Ik hou ook zielsveel van jou...'
Hij glimlacht, en duwt me weer op mijn rug, mij vurig kussend. Zijn handen liggen op de blote huid van mijn onderrug. Mijn shirt is per ongeluk een stukje omhoog geschoven, maar we vinden het beiden niet erg. Ik ril even als hij mijn zij streelt.
We schrikken allebei op als we het geluid van de deur horen. Sterkhart is thuis, en snel gaan we rechtop zitten. Ik hoor hem de trap op komen, en net op het nippertje doe ik mijn shirt weer recht.
Sterkhart komt binnen en kijkt ons even argwanend aan. 'Gaan jullie nog inpakken? Over twee dagen is dat kamp.' Hij loopt weer weg, en Saturno en ik barsten in lachen uit.