33.

Het is de tweede ochtend van het kamp, en, omdat ik altijd vroeg op ben, sta ik tegen een afgelegen schuurtje aangeleund, rillend van de kou. Dan hoor ik drie stemmen, en ik schrik op. De pestkoppen! Natuurlijk, dat moest er ook nog bij. Ik probeer mijn telefoon te pakken en een appje te sturen aan Saturno, maar mijn vingers zijn te bevroren om dat te doen. Uiteindelijk kan ik nog net "help" intoetsen, voordat ze er zijn. Ik probeer op verzenden te drukken, maar ik weet niet of dat gelukt is. Trillend zucht ik, en probeer me groot te houden.
'Kijk wie we daar hebben.' Snotvlerk lacht.
'Jullie gaan me dit niet nog een keer flikken, gekken!' zeg ik.

*Saturno POV*
Ik word wakker van mijn telefoon, en ik hoor Hikkie mompelen dat het nog veel te vroeg is. Snel pak ik mijn telefoon, en zet hem slaperig op stil. Ik wil net weer gaan slapen, als ik zie dat Spica me wat gestuurd heeft. Vast wel iets in de trant van heb je goed geslapen.
Tot ik het bericht aanklik, denk ik dat. Dan zie ik één woord staan: help.
Ik schiet overeind, en Eragon zegt: 'Man, het is nog veel te vroeg. Heb je gezien hoe laat het is?'
Toch doe ik het licht aan, en kleed me snel aan. En dan zie ik dat maar twee van de vier bedden bezet zijn: natuurlijk ben ik m'n bed al uit, maar Snotvlerk is ook weg.
'Nee, toch?' Ik schreeuw dat bijna.
'Wat is er nou aan de hand?!' Mijn vrienden zijn klaarwakker door mij, en boos.
'Spica! Volgens mij is ze in gevaar!'
'En hoe weet jij dat?'
'Lees dit appje!'
Hun ogen worden groot bij het lezen ervan.
'Ja, en ze is al een keer door Snotvlerk aangevallen! Ik moet naar haar toe!'
Snel loop ik naar buiten, en kijk om me heen. Waar moet ik beginnen?
Dan hoor ik mijn twee vrienden.
'Kom op, we gaan je vriendin zoeken,' zegt Hikkie, en ik knik dankbaar.