– 1 –

Waar moest ik in vredesnaam een essay over schrijven? Het meegegeven onderwerp ging ook echt nergens over. Nadenkend klemde ik de achterkant van mijn pen tussen mijn tanden, maar ik kon vooralsnog niet iets concreets bedenken.
      Terwijl de rest van mijn klasgenoten wel allerlei ideeën konden opschrijven, was mijn notitieblok nog steeds leeg. Naar mijn idee was het onderwerp “toekomst” zo breed. Ik begreep dat dit examenopdracht vrij mocht worden ingevuld, maar het telde wel voor twintig procent van ons eindcijfer. Als ik een idee had om over te schrijven, dan moest het wel briljant zijn. Uiteindelijk zou ik toch zo’n tien pagina’s vol moeten zien te schrijven over iets zinnigs, dus dan het moest wel over iets gaan dat ik zelf ook echt interessant zou vinden. Misschien dat ik tijdens de lunch inspiratie op zou kunnen doen in de bibliotheek.
      Nog voordat de schoolbel was gegaan had ik mijn spullen al terug opgeborgen in mijn schoudertas, zodat ik als één van de eersten het klaslokaal Engels verliet. Mijn beste vriendin voegde zich al gauw bij mij op de schoolgang en samen liepen wij richting het praktijklokaal voor het schoolvak kunst.
      ‘Volgens mij heb ik al een goed onderwerp voor een essay. Wat dacht je van, “feministische dienstplicht”? Daar kan ik vast iets mee. Klinkt goed, toch?’ vroeg Maisie. ‘Heb jij al een onderwerp in gedachten?’
      Kort glimlachte ik naar Waylon die vluchtig gedag zei toen hij langs ons heen liep in de schoolgang, voordat ik mijn aandacht weer op mijn beste vriendin vestigde. ‘Nee, nog niet,’ antwoordde ik eerlijk. ‘Jouw idee voor een onderwerp klinkt overigens oprecht goed. Slim gevonden.’
      Maisie keek mij bemoedigend aan. ‘Zal ik jou helpen? Daarnet heb ik echt heel veel ideeën opgeschreven. Je mag mijn schrift wel even inkijken?’ bood zij lief aan.
      ‘Dank je,’ glimlachte ik dankbaar. ‘Ik wilde zo tijdens de lunch ook even in de bibliotheek rondkijken.’
      Luchtig haalde Maisie haar schouders op. ‘Ik wil best met jou mee,’ zei zij en ging mij voor het praktijklokaal binnen.
      Tijdens het tekenen bij kunst liet ik mijn gedachten nog eens de vrije loop gaan. Wat hield “toekomst” nu eigenlijk precies in? Naar mijn weten was het iets ontastbaars. Moest ik dan iets schrijven over het heelal dat wetenschappelijk onderbouwd was, bijvoorbeeld?
      Zoals afgesproken verlieten Maisie en ik tijdens de lunchpauze de eetzaal al na zo’n tien minuten om ons naar de bibliotheek te begeven. Het was daar behoorlijk rustig en gaf ons de mogelijkheid ongestoord de boekenkasten af te kunnen struinen. Lief keek Maisie voor mij in de muzieksectie en zocht ik zelf tussen boeken over de politiek, iets dat mij ook zeer interesseerde.
      Vanaf de eerste schooldag konden Margery Richards en ik het al goed met elkaar vinden. Zij was zo’n lieve vriendin, maar bovenal een goedhartig persoon. Alhoewel wij nogal best veel van elkaar konden verschillen over simpele dingen, waren wij het over één ding meer dan eens en dat was onze onvoorwaardelijke vriendschap. Onze vriendschap was zoiets vanzelfsprekends geworden over de jaren en zij voelde meer als een zus dan een klasgenoot.
      Plotseling klonk daar het geluid vanaf het televisiebeeldscherm dat achter de balie van de bibliothecaressen hing. Het stond altijd met gedempt geluid aan op het nieuwskanaal tijdens de openingsuren van de bibliotheek, zodat geïnteresseerde studenten op de hoogte konden blijven van het laatste nieuws, lokaal en in de rest van de wereld. Blijkbaar was er bijzonder nieuws te vermelden, waardoor de bibliothecaresse het geluid had aangezet.
      Maisie draaide zich ook om naar het geluid en ik zag haar roodbruine haar tussen de boekenplanken voorbijflitsen door de beweging. Heel even bleef zij staan, maar liep toen naar de balie toe, waarop ik haar volgde.
      ‘Samen met zijn peloton keerde de prins vandaag terug op eigen bodem. Drie jaar geleden heeft de prins tijdens de rechtszaak bekent dat prinses Aimee van Genève om het leven is gekomen door zijn toedoen in het fatale auto-ongeluk. Zijn opgelegde straf om twee jaar uit te worden gezonden naar oorlogsgebied verjaarde zeven maanden geleden, maar de prins heeft ervoor gekozen te blijven en de taak met zijn collega’s af te ronden. Vanavond is er een welkomstbanket ter ere van zijn terugkomst in het paleis van zijn vader, onze koning, in Wales,’ vertelde de nieuwslezeres.
      Zacht stootte Maisie mij aan. ‘Jouw moeder ziet er goed uit vandaag,’ complimenteerde zij schalks.
      Glimlachend schudde ik mijn hoofd en keek terug naar het televisiescherm waarop mijn moeder te zien was. Voor zolang ik mij al kon herinneren was zij te zien als nieuwslezeres van het landelijke journaal. Allereerst in de ochtend, maar later in de avond. Inmiddels was zij niet meer van de televisie weg te denken en bracht haar journalistieke carrière haar naar het vierentwintig uur uitzendende nieuwskanaal; BWN TV.
      ‘Volgens mij heb jij een onderwerp gevonden,’ glunderde Maisie ineens.
      Niet-begrijpend keek ik mijn beste vriendin vragend aan, waarna zij naar het televisiescherm wees. Er waren nog enkele korte beelden te zien van prins Nathanael van zijn tijd in het leger en beelden van hem met zijn koninklijke familie. Al gauw kwam het volgende nieuwsonderwerp voorbij en zette de bibliothecaresse het geluid weer uit. Miste ik iets?
      ‘Prins Nathanael,’ verduidelijkte Maisie haar idee voor mijn essayonderwerp. ‘Of kroonprins Jethro. De koninklijke familie in haar algemeenheid, bedoel ik meer. Uiteindelijk bepalen zij onze toekomst door de toekomst van ons land te bepalen, nietwaar?’
      Bedenkelijk keek ik de jonge vrouw aan en liet het idee tot mij doordringen. Dit was eigenlijk een bijster goed onderwerp voor mijn essay. In tegenstelling tot de meesten hier op school, had ik een sterke mening over het koningshuis. Een politiek onderwerp zou mij zeer goed liggen.
      Maisie lachte zacht toen zij mijn gezicht in de gaten hield. ‘Is dat een “ja”?’ vroeg zij voor de zekerheid.
      Vastbesloten knikte ik. ‘Ja, dit is echt een geweldig idee.’ Glimlachend trok ik mijn beste vriendin in een dankbare knuffel. ‘Hier kan ik zeker iets mee,’ was ik opgelucht zo snel iets gevonden te hebben.
      ‘Hij is echt zo knap geworden,’ sprak Maisie haar gedachten hardop uit toen wij de bibliotheek weer verlieten. Opnieuw keek ik haar vragend aan. ‘Nathanael! Echt, wij zijn een paar jaar te laat geboren.’
      Ik lachte zacht. ‘Te laat geboren?’ herhaalde ik verward.
      Maisie keek mij verveeld aan. ‘Ach, jij ook altijd… Ik bedoel, als wij enkele jaren eerder waren geboren, dan hadden wij tegelijkertijd met prins Jethro en prins Nathanael op school gezeten en hadden wij hen gekend,’ sprak zij met duidelijk-makende nadruk op haar woorden. ‘Kun jij je voorstellen dat die jongens deze zelfde schoolgangen door hebben gelopen?’
      Er niets om gevend haalde ik mijn schouders op. ‘Maisie, jij verdient zoveel beter dan een prins. Bovendien, wij hebben een jaar samen met prins Nathanael op deze school gezeten,’ hielp ik haar herinneren. ‘Alleen waren wij verlegen eerstejaars en hij was waarschijnlijk een arrogante laatstejaars, want ik kan mij hem niet herinneren.’
      ‘Beter dan een prins?’ vroeg mijn beste vriendin ongelovig. ‘En wie is dat precies?’
      Nogmaals haalde ik mijn schouders op. ‘Laten wij eerlijk zijn, de prinsen in ons land zijn nu niet bepaald probleemloos. De oudste is een mogelijk depressieve weduwnaar en de ander een wellicht getraumatiseerde militair,’ dacht ik hardop na. ‘Hopelijk blijft dat alles de kleine prins Zac bespaart…’
      Geërgerd schudde Maisie haar hoofd. ‘Zo onromantisch…’ mompelde zij beschuldigend met een diepe zucht. ‘Waarom? Serieus, gewoon waarom? Deze mensen zijn zo erg nog niet.’
      ‘Laten wij beginnen met alle onnodige namen. Dan heb ik het nog niet eens over alle belachelijke titels. Zoveel namen voor één persoon, terwijl men aan één simpele naam meer dan genoeg heeft. Gewoon één voornaam en één achternaam,’ liep ik achterstevoren voor mijn beste vriendin uit. ‘Wij noemen hem allemaal “prins Nathanael”, terwijl hij officieel Nathanael Robert Henry Charles Windsor heet, maar niemand noemt hem ooit zo. Vanwaar al die moeite?’
      Maisie keek mij afkeurend aan. ‘Jij weet anders prima al zijn namen uit jouw hoofd,’ kaatste zij terug.
      ‘Omdat ik stomme, nutteloze dingen onthoud,’ verzuchtte ik toegevend en liet mijn schouders hangen. ‘Het is een soort vloek.’ Ik wachtte totdat Maisie weer naast mij stond, voordat ik met haar verder liep. ‘Wist jij dat vlinders met hun poten proeven?’
      Tevergeefs schudde Maisie haar hoofd en zuchtte diep. ‘Vertel mij nog eens over hoe het diamanten regent op Jupiter,’ spoorde zij mij met een nieuwsgierige lach aan.
      ‘En Saturnus,’ voegde ik eraan toe, voordat ik het proces opnieuw uitlegde.


’s Avonds was ik teruggekeerd naar de bibliotheek en zat daar met een stapel boeken over de monarchie van het Verenigd Koninkrijk aan een werktafel. Ik betrapte mijzelf erop dat ik meer naar oude foto’s keek, dan dat ik daadwerkelijk de bijgeschreven teksten las.
      ‘Hé, Wes!’ herkende ik de fluisterende stem van Waylon. Hij kwam achter mij langsgelopen met ook een stapel boeken. ‘Hoe gaat het hier?’
      Vertwijfeld haalde ik mijn schouders op. ‘Wel, ik heb een onderwerp gevonden voor mijn essay voor Engels, maar nu heb ik nog een specifieke titel nodig, voordat ik kan beginnen te schrijven,’ antwoordde ik met een vermoeide zucht. ‘Hebben jullie toevallig dezelfde opdracht gekregen?’ Meelevend knikte ik naar de stapel boeken in de handen van mijn jaargenoot.
      Waylon Nashton was een lange, slanke jongeman. Hij was knap op een oud-Britse manier, maar hij wist dat zelf nog niet. Meiden hadden hem dan ook nog niet echt gevonden, maar ik mocht hem al mijn vriend noemen vanaf ons eerste jaar hier op school. Straks in college stond hem nog heel wat te wachten, wanneer hij iets zekerder van zichzelf zou zijn.
      Onze kostschool hield ouderwets de jongens en meiden gescheiden in de basislesklassen. Alleen tijdens gekozen vakken werden wij soms samengevoegd, vanwege de kleine aantallen. Zo had ik er bijvoorbeeld voor gekozen om geschiedenis in mijn vakkenpakket te behouden en daar zat ik naast Waylon aan een schooltafel.
      De jongen lachte, maar niet van harte. ‘Waarom denk jij dat ik hier anders met de halve bibliotheek rondloop?’ verzuchtte hij en kwam naast mij zitten aan de werktafel. Behulpzaam schoof ik mijn stapel aan boeken dichter naar mij toe, zodat hij iets meer ruimte zou hebben om te werken. ‘Hopelijk zit hier een uitzonderlijk idee tussen dat mij een voldoende op gaat leveren.’
      ‘Wil je dat ik help?’ bood ik aan.
      Verveeld bladerde Waylon door het eerste boek van zijn uitgekozen stapel. ‘Lief van je, maar ik zal het eerst zelf maar eens proberen…’ zei hij zonder op te kijken. ‘Het is apart om te bedenken dat wij volgend jaar al naar universiteit gaan rond deze tijd van het jaar.’
      Glimlachend keek ik op van het openliggende geschiedenisboek voor mij op het tafelblad. Blijkbaar was ik niet de enige die er niet helemaal bij was met mijn eigen gedachten.
      ‘Hoe was jouw vakantie?’ vroeg ik toen benieuwd. ‘Nog gezeild?’
      Fronsend keek Waylon naar mij op. ‘Wat denk jij?’ sprak hij met een lach. ‘Vanzelfsprekend. Naar Kaapverdië, om precies te zijn.’
      ‘De Kaapverdische eilanden?’ vroeg ik goedkeurend. ‘Indrukwekkend.’
      Waylon verloor zijn aandacht voor zijn huiswerk en zo ik. Geïnteresseerd luisterde ik naar zijn zeilverhalen van de afgelopen zomervakantie, die ik helaas saai door had gebracht op Salt Island waar mijn ouders een prachtig vakantiehuis hadden, maar niets te beleven viel. Het was fijn en goed om hier terug te zijn op school. De lieve mensen en de vertrouwde ruimtes, en zelfs het verplichte uniform, had ik gemist. Nog één laatste schooljaar op deze kostschool en dan zou alles veranderen wanneer wij uiteen vielen en naar een andere, even chique universiteit zouden gaan voor onze vervolgopleiding, waarna het de bedoeling was dat wij belangrijke, hoge functies in zouden nemen in de maatschappij.
      Dat was het plan. Liever pakte ik een kleine tas, slingerde mijn gitaar op mijn rug en trok de wijde wereld in. Helaas zouden mijn ouders dat nooit goed vinden en werd ik geacht iets “zinnigs” met mijn leven te doen, wat dat dan ook zou mogen betekenen.