34.

We zoeken met z'n drieën over het terrein, en met de minuut word ik bezorgder. Ik wil niet weten wat die pestkoppen met mijn lieve Spica gaan doen...
Ik zou haar moeten beschermen, en dat kan ik nu niet...
Opeens hoor ik haar stem, met een vreselijke, bange trilling erin.
'Daar! Ik hoor haar!' roep ik naar mijn vrienden, en we rennen ernaartoe.
Haar stem komt uit een schuurtje, en ik probeer de deuren open te krijgen. Het lukt niet, en ik raak een beetje in paniek.
Hikkie probeert me te helpen, maar dat maakt niets uit. Hij is een slappeling, zonder spieren, maar een slimmerik.
Eragon kan wat meer uithalen, maar de deur gaat nog steeds niet open.
Ik hoor Spica gillen, en ik schreeuw naar haar: 'Spica! Hou vol, we hebben de deur bijna open!'
Ze roept terug: 'Alsjeblieft, schiet op! Ik ben bang!'
De angst in haar stem zorgt ervoor dat ik nog meer in paniek raak, en even weet ik niet wat te doen.
Hikkie heeft gelukkig een idee: hij maakt het slot open met een klein ijzerdraadje, snel maak ik de deur open en ren naar mijn vriendin toe.
'Liefje! Is alles oké? Hebben ze je geen pijn gedaan?'
Ze staat in een hoekje te bibberen, haar bloesje ligt open en haar haar zit in de war.
Ik pak haar stevig vast en druk haar stevig tegen me aan: ze is ijskoud, en snel doe ik mijn jas uit en leg hem om haar schouders.
Ondertussen voelen Hikkie en Eragon de pestkoppen aan de tand, terwijl ik me over mijn vriendin ontferm.
'Rustig, schatje, ik heb je, ik heb je...' Ik probeer haar te sussen, mijn shirt wordt nat van haar tranen. Ze staat te schokken in mijn armen, en ik heb het idee dat ze elk moment kan flauwvallen, dus ik duw haar zachtjes op een stroblok.
Ik veeg haar tranen weg, en vraag wat er gebeurt is.
Ze schudt haar hoofd en mompelt: 'Daar... wil ik het... niet over... hebben...' Ze laat zich weer in mijn armen zakken en ik wrijf geruststellend over haar rug. 'Het is nu voorbij, liefje, je bent veilig bij mij...'
Ondertussen komen mijn vrienden bij ons staan.
'Wij kunnen je wel vertellen wat er is gebeurt. Ze hebben je vriendin de schuur in gedwongen, en toen ze zich wilde verzetten, hebben ze haar bloes opengescheurd en messen erbij gepakt. Daar hebben ze niks mee gedaan, maar ze is zo te zien erg geschrokken,' mompelt Eragon, en Hikkie voegt eraan toe: 'Ze zijn gewoon gestoord, Spica. Trek je niks van hen aan, oké?'
Ik duw Spica van me af en knoop voorzichtig de knoopjes van haar bloes dicht. Haar handen shaken te erg om het zelf te doen, ik rits voorzichtig de jas die ik om haar schouders heb gelegd dicht. Ik trek haar weer tegen me aan, en eindelijk begint ze wat te ontspannen.
'Waar zijn ze heengegaan?' vraagt ze zacht.
'Weg, gevlucht. Volgens mij zijn ze zelf het terrein afgegaan.'
Spica kijkt me aan met betraande ogen. 'Ik wil dit niet aan de docenten vertellen, dan krijgen we nog meer problemen met die gasten. Hou dit voor je, oké?'
Ik knik, en na een paar minuten is ze klaar om terug te gaan naar het kamp, naar de hut die onze slaapzalen delen. De docent en de andere groepen slapen in andere hutten.
Mijn vrienden gaan naar onze slaapzalen, maar Spica en ik kloppen op de deur van haar kamer. Rapunzel doet open.
'Wat is er gebeurt?!' roept ze, en Astrid en Lucy rennen naar de deur. Ik duw de meiden aan de kant en breng Spica naar haar bed, en leg een arm om haar schouders.
'Aangevallen door de pestkoppen,' mompel ik. 'Spica, ik mag hier eigenlijk niet zijn. Je vriendinnen zullen zich goed over je ontfermen. Ik zie je zo wel in de woonkamer van de hut.'
Ik kus haar op haar voorhoofd, en loop de slaapzaal uit.