35.

'Wat is er gebeurt, meisje? Gaat alles goed?' vraagt Rapunzel bezorgd aan me.
Ik schudt mijn hoofd en mompel hakkelend: 'De pestkoppen... ze, ze hebben me weer aangevallen, en toen mijn bloes opengerukt... ik was zo bang...'
'Dat snap ik wel, hoor... vreselijk, zeg. En toen ben je gered door je vriendje, toch?' Lucy kijkt me nieuwsgierig aan.
Ik zucht. 'Ja, hij heeft me inderdaad gered, en hij heeft zelfs zijn jas om mijn schouders gelegd en voor me mijn bloes dichtgeknoopt... ik was niet in staat om het zelf te doen...'
'Oeh, hoe lief!' gilt Rapunzel, zij is de romanticus van ons groepje.
'Geweldig, alleen zou ik liever hebben gehad dat dat niet zou gebeuren in het bijzijn van die pestkoppen...'
'Da's waar, maar alles gaat nu toch wel goed?'
'Ja hoor, de schrik ebt al weg.'
'Goed, moet ik die pestkoppen een kopje kleiner maken? Ik heb daar heel veel verschillende methodes voor!' Astrid knakt haar knokkels luidruchtig.
'Nee, dat hoeft niet. Als andere mensen erachter zouden komen, zouden ze het misschien nog een keer doen!' Ik kijk alle drie mijn vriendinnen even aan.
Lucy zucht. 'Oké, is goed. Zullen we anders even naar de keuken gaan? Dan, eh, kan je wat gaan eten en dan kunnen wij even met de jongens overleggen wat te doen.'
'Ja, is goed.'
Ik sta op van mijn bed, kijk even in mijn tas en vis er een trui uit, waar ik mijn bloes mee omwissel. Ik voel me nu iets beter beschermd dan met dat half-doorschijnende, dunne, koude bloesje, en ik loop naar de woonkamer, waar ik gelijk door Saturno opgevangen word.
'Hey, alles oké?' Hij legt zijn handen op mijn onderrug.
'Ja, alles gaat beter.' Ik leg mijn armen in zijn nek, en kus hem zachtjes. Hij glimlacht en schuift voorzichtig mijn trui een klein stukje omhoog, en legt zijn handen weer op mijn onderrug. Ik begin te blozen omdat hij dat zo doet waar de anderen ook bij zijn. Ze letten niet op, maar het is toch raar, en ik heb liever dat hij dat even niet doet.
'Doe even niet, liefje, ik heb daar even geen trek in...' mompel ik, en snel trekt hij mijn trui recht.
'Sorry, wilde je een beetje opvrolijken, dacht er even niet bij na...' Hij begint zelf ook te blozen, en op dat moment horen we iemand luidruchtig hoesten. We draaien ons snel om.
'Kunnen jullie ergens anders klef wezen? Mijn ontbijt komt er bijna uit.' Eragon kijkt ons idioot aan.
'Je hebt nog geen ontbijt op, man!' roept Lucy, en ze port hem hard.
We beginnen allemaal te lachen.