– 2 –

Nadenkend keek ik naar alle gevonden informatie voor mij op de werktafel in de bibliotheek. Over de laatste dagen had ik zoveel mogelijk documentatie en allerlei andere gegevens opgezocht en verzameld over de huidige koninklijke familie, waarna ik het had gescand of uitgeprint, en nu lag het voor mij verspreid op het tafelblad. Ik moest het de koninklijke familie nageven, zij leidden een notabel leven. Zeker over de drie prinsen was aanzienlijk veel te vinden, maar dat kwam voornamelijk doordat de twee oudsten volgens zeggen er een nogal extravagant leven op nahielden. Dat was allemaal voor het alom bekende auto-ongeluk. Alle familieleden hadden zich sindsdien meer teruggetrokken uit het publiekelijke leven.
      ‘Een moordonderzoek?’ grapte Scarlett met een knikje richting de werktafel.
      Met een verontschuldigende glimlach draaide ik mij om naar mijn klasgenoot. ‘Misschien,’ mompelde ik nadenkend.
      Nieuwsgierig boog Scarlett zich voorover en bekeek al mijn bij elkaar gevonden informatie. ‘Voor jouw essay?’ gokte zij juist. ‘Jij zou eventueel Rosie om hulp kunnen vragen. Tenslotte zijn haar ouders bevriend met het koningsechtpaar en kent zijzelf de prinsen persoonlijk.’
      Scarlett Robinson was zelf van lagere afkomst, maar haar beste vriendin Lady Rosalie Rosenberg liet iedereen dat al gauw vergeten door de hechtgesloten vriendschap in ons eerste jaar hier op school. Het was dat ik zelf niet in hiërarchie geloofde, want anders was Rosalie de koningin van onze school, wat zij overigens voor sommigen wel was. Liever vermeed ik de drama die dat met zich meebracht en hield mij afzijdig van de gesloten “vriendengroepen” hier op school. Dat soort hooghartige mensen waren nooit echt jouw vrienden, in mijn beleving. Verbazingwekkend waren Rosalie en Scarlett weldegelijk echte vriendinnen, wat er ook gebeurde met de andere volgzame typetjes.
      ‘Zou zij dat doen, denk je?’ vroeg ik mij hardop af. ‘Het zou geweldig zijn als zij enkele vragen door zou kunnen geven.’
      Daarop haalde mijn klasgenoot haar schouders op, met haar uitgezochte boeken in haar armen gesloten. ‘Het proberen waard, toch?’ opperde zij bemoedigend. ‘Vraag het haar vanavond tijdens het avondmaal. Waarschijnlijk is het slechts een kleine moeite voor haar… Nou, wens mij succes.’ Zij gebaarde naar haar stapel boeken. ‘Tevergeefs probeer ik een keuze te maken voor mijn essayonderwerp.’
      ‘Bedankt voor de tip,’ glimlachte ik dankbaar. ‘Succes! Hopelijk kun jij gauw jouw keuze maken.’
      Scarlett beantwoordde mijn glimlach, voordat zij doorliep naar de balie om enkele boeken te lenen. Zelf bleef ik nog even achter, de juiste tijdlijn in elkaar schuivend. Hoe langer ik naar de feiten voor mij keek, hoe meer vragen deze bij mij opriepen.
      Waarom zou een liefhebbende, leidinggevende familie toestaan dat hun zoon of broer werd verbannen naar een uitzonderlijk gevaarlijk oorlogsgebied, terwijl wij hier al in een gespannen maatschappij leefden? Prins Nathanael had een schoon strafblad, in tegenstelling tot zijn oudere broer. Vanzelfsprekend kwam de kroonprins daar mee weg, maar toch. Het was niet logisch. Speelde er soms meer dan wij burgers wisten? Zou de prins een slechte relatie gehad hebben met prinses Aimee, zodat er een ander motief was voor het auto-ongeluk? Niets duidde daarop, maar niets zou mij nu nog kunnen verbazen over deze familie.
      Het idee van Scarlett om Rosalie om hulp te vragen was zo slecht nog niet. Bovendien zou mijn moeder vanuit haar werk mij nog aan enkele oude krantenberichten helpen, die ik niet had kunnen vinden in deze bibliotheek. Met toestemming van haar baas zou zij mij zelfs eventueel historisch beeldmateriaal op kunnen sturen, maar dat was nog heel even afwachten. Beetje bij beetje kreeg ik een totaal overzicht en meer dan genoeg vragen om wel tien essays te kunnen schrijven.


Verveeld rolde ik met mijn ogen toen Waylon mij geen gedag zei, omdat hij in bijzijn van zijn beste vriend en zijn aanhang was. Hij zag het en lachte zacht in zichzelf. Zo ging het altijd als hij niet alleen was en ik was gestopt er een mening over te hebben. Waarom Waylon bevriend was met Landon Grynders zou ik nooit begrijpen. Naar mijn weten hadden de twee niets met elkaar gemeen, behalve het feit dat zij samen waren opgegroeid.
      Landon Grynders, onder de leerlingen beter bekend als “Gryn” vanwege zijn charmante glimlach waar ieder vrouwelijk persoon voor leek te vallen, was bij verre de meest populaire jongen op school. Hij en Waylon groeiden van kinds af aan samen op, doordat hun vaders oude schoolvrienden waren. Kennelijk was er iets goed in hem te vinden, want anders was Waylon niet nog steeds zijn beste vriend en ik vertrouwde op zijn kennis in mensen.
      Alvorens ik bij Maisie en enkele andere vriendinnen plaatsnam voor het avondeten, liep ik naar de tafel van Rosalie en haar volgers. Scarlett glimlachte groetend en stootte haar beste vriendin aan, die druk in gesprek was met een andere vriendin.
      ‘Kan ik je helpen?’ vroeg Rosalie verwonderd door mijn gewaagde aanwezigheid.
      Brutaal nam ik plaats op een lege stoel. ‘Dat hoop ik,’ antwoordde ik en schoof dichter naar de tafel. ‘Mijn onderwerp voor ons essay gaat over het koningshuis en ik vroeg mij af of ik via jou in contact kan komen met kroonprins Jethro of prins Nathanael.’
      Rosalie lachte ongelovig. ‘Zoek jij een penvriend?’ vroeg zij spottend met opgetrokken wenkbrauwen.
      ‘Nee, wees niet zo absurd,’ liet ik mij niet zomaar ridiculiseren. ‘Het zou fijn zijn enkele vragen beantwoord te hebben, of in ieder geval bruikbare citaten om mijn verhaal mee te onderbouwen.’
      Scarlett boog zich ietwat over de tafel heen om haar beste vriendin beter aan te kunnen kijken. ‘Dat is geen enkel probleem, toch?’ schoot zij mij vriendelijk te hulp.
      Toegevend haalde Rosalie een schouder op. ‘Dat neem ik aan,’ reageerde zij schoorvoetend. ‘Schrijf een brief en ik zal het doorgeven. Nette taal, graag. Maak mij niet belachelijk, Thorphen.’
      Dankbaar stond ik weer op. ‘Ontzettend bedankt, Rosalie,’ zei ik diepgemeend, maar schonk ook een glimlach aan Scarlett.
      ‘Kun jij mij niet in contact brengen met prins Nathanael?’ vroeg één van de andere vriendinnen aan de tafel.
      Rosalie viel snerend uit naar diegene, toen ik gauw wegliep naar de tafel die mijn vrienden ik vaak de onze noemde. De korte conversatie was mij behoorlijk meegevallen, maar ik wilde mijn geluk niet te veel uitbuiten. Verwelkomend hield Maisie het mandje met stokbrood voor mij op, waarna ik er een stukje uitpakte en naast haar ging zitten. Nog in geen honderd jaar wilde ik mijn normale status verwisselen voor één met meer aanzien of populariteit.
      ‘Wat deed jij bij Rosenberg aan tafel?’ vroeg Maisie niet-begrijpend.
      De blik van mijn beste vriendin volgend haalde ik mijn schouders op. ‘Scarlett raadde mij aan om Rosalie om hulp te vragen voor mijn essay,’ verklaarde ik toen ik haar weer aankeek. ‘Zojuist heeft Rosalie toegezegd mijn brief met vragen door te geven aan iemand in de koninklijke familie.’
      Sinds mijn eerste schooljaar was de eetzaal niets veranderd. Waarschijnlijk de afgelopen honderd jaar niet, zelfs. De rijke, en daarmee vrijwel alle populaire, leerlingen zaten bij elkaar aan tafel. Hoewel er genoeg tafels stonden om voor iedereen verdeeld te zitten, schoof elke leerling iedere dag opnieuw aan bij de tafel van zijn of haar “groepje”. Zo ook ikzelf, kon ik niet ontkennen. Het was wel één van de mooiste ruimtes van onze school, met een prachtig geschilderd hoog plafond, bijna even hoge ramen en sierlijke afwerkingen van de gelambriseerde muren.
      ‘Wat… uitzonderlijk aardig,’ sprak Maisie vertwijfeld uit. ‘Serieus, wat wil zij er voor terug?’
      Niet-wetende haalde ik mijn schouders op en doopte mijn stukje stokbrood in de kom tomatensoep van Sadie, die verontwaardigd opkeek en mijn hand zacht wegsloeg. ‘Vooralsnog niets,’ antwoordde ik nog op Maisie, en at met een lach mijn stukje stokbrood op.
      Zodat ik van haar kom soep af zou blijven, schonk Sadie mij een eigen kom tomatensoep in. ‘Misschien is Rosie na dat hele gedoe met Trey wel bijgedraaid en tot zinnen gekomen,’ mompelde zij nadenkend. ‘Laten wij het voor iedereen hopen. Kijk eens aan, alsjeblieft.’ Met een overdreven glimlach zette zij de kom soep voor mij neer. ‘Blijf in het vervolg af van mijn soep, oké?’
      ‘Dank je,’ lachte ik en pakte een schone lepel uit het bestekrek in het midden van de tafel. ‘Grote kans dat er niemand reageert, denk je ook niet? Mocht Rosalie de brief daadwerkelijk doorsturen naar het paleis.’
      Amara haalde haar schouders op. Zij had iets terug willen zeggen om te reageren op de conversatie, maar werd gestoord door onze jaargenoten Archer en Orion die luidruchtig bij ons aan tafel kwamen zitten. Geërgerd schoof zij haar bord zo’n twintig centimeter bij Orion vandaan, die wild met zijn ellenboog uitstak toen hij zijn bord overvol schepte, alsof hij in geen tijden te eten had gehad. Een ieder van ons onderdrukte een lach, maar de twee jongens hadden hier niets van door, doordat zij druk ik gesprek waren over het opkomende voetbalseizoen.
      ‘Goed…’ Ophelia was klaarblijkelijk al klaar met eten, want zij legde haar bestek net volgens etiquette neer over haar bord. Hoe vaak wij haar ook zeiden dat weinig eten niet bepaald gezond was, bleef zij volhouden dat zij slechts op deze manier haar slanke verschijning kon behouden. ‘Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom iedereen zich zo druk maakt over het essay,’ moest zij bekennen. ‘Als jij gewoon goede cijfers haalt voor Engels, wat bijna iedereen doet, maakt het niet zoveel uit. Zelfs met een laag cijfer behaal jij dan jouw diploma.’
      Maisie knikte nadenkend. ‘Dat is waar,’ gaf zij na. ‘Toch haal ik liever wel een voldoende, als je het niet erg vind?’
      ‘Natuurlijk!’ zei Ophelia met haar altijd even stralende glimlach. ‘Maar maak het jouzelf niet zo moeilijk, alsjeblieft. Het is namelijk niet ineens alsof mevrouw Sunberry ons ineens strenger gaat beoordelen dan gewoonlijk. Pas tijdens onze examens zal alles vlekkeloos moeten zijn, maar dat duurt nog bijna een jaar. Vergeet niet dat wij tot aan de kerstvakantie hebben om ons essay in te leveren.’
      Orion stak trots zijn mes in de lucht. ‘Al gedaan!’ viel hij het gesprek binnen.
      Verontwaardigd keken wij onze klasgenoot aan. ‘Jij hebt jouw essay al ingeleverd?’ vroeg Amara namens ons allemaal verbluft. ‘Binnen twee weken tijd?’
      De jongen haalde nonchalant zijn schouders op. ‘Jazeker!’ grijnsde hij tevreden. ‘Gelukkig hoef ik mij daar tenminste geen zorgen meer over te maken. Volgende week hoor ik mijn cijfer.’
      ‘Wauw…’ mompelde ik onder de indruk. ‘Ik zou wensen dat ik dat lef had.’
      Maisie lachte mij troostend toe. ‘Niemand zal er van opkijken dat jij op kerstavond jouw essay pas inlevert, lieverd. Dat is hoe jij bent,’ glimlachte zij meelevend.
      Na het avondmaal richtte ik mij inderdaad zoals gebruikelijk op mijn huiswerk eenmaal terug in ons toegewezen huis op het schoolterrein, terwijl anderen liever van elkaar overschreven of er simpelweg niets aan deden. Het was al tegen middernacht toen ik klaar was met mijn huiswerk en de opzet voor de brief gericht aan de leden van het koninklijk huis. Stiekem had ik het niet kunnen laten om door te werken.
      Doelloos staarde ik door de inmiddels verlaten gezamenlijke ruimte van het huis dat ik deelde met de helft van de meiden uit mijn klas sinds ons eerste jaar op school, leunend met mijn hoofd op mijn handpalm. Afgezien van enkele brandende sfeerlampen was het donker en ik zag mijn reflectie in het wandraam. Ik zuchtte en las de opzet voor de brief nogmaals over, maar besloot het er toen maar bij te laten. Meteen schreef ik alles in sierlijke letters over op net briefpapier en sloot daarna de enveloppe, om deze morgen aan Rosalie te overhandigen om door te geven.
      Na de gordijnen te hebben gesloten, pakte ik mijn spullen bij elkaar en deed alle verlichting uit op de onderste verdieping en liep zacht de trap op naar de tweede, naar de gedeelde slaapzaal. Zo geluidloos mogelijk legde ik mijn spullen op mijn persoonlijke bureau en maakte mij klaar om te gaan slapen in de aangrenzende badkamer, om daarna mijn bed in te kruipen.
      Toch bleef ik nog wel even wakker. De afgelopen jaren had ik het keer op keer moeilijk gevonden om te wennen aan mijn nieuwe slaapomgeving en dit laatste schooljaar was niet anders. Hoewel ik de slaapzaal deelde met vijf meiden die ik al zes jaar lang mijn vriendinnen mocht noemen, was het totaal niet te vergelijken met mijn eigen fijne slaapkamer thuis in de hoofdstad Londen.