37.

Terwijl Hikkie en Astrid een hut aan het bouwen zijn, zijn Spica en ik het gebied aan het verkennen. Hettie is op zoek naar wat te eten.
Spica en ik lopen hand in hand door het bos, we zijn stil.
'Mooi gebied, toch?' zegt ze dan. Ik knik. 'Ja, prachtig. Net als jouw ogen...'
Ze bloost, wat haar ogen nog meer laat spreken. Ik stop met lopen en trek haar tegen me aan. Mijn armen leg ik stevig om haar heen, en ik geef haar een vurige kus. Ik voel dat ze schrikt, maar zich ontspant. Ik duw haar zachtjes tegen een boom aan, en ze laat zich langzaam op de grond zakken, we zoenen elkaar nog steeds.
'Schatje... ik hou van je...' mompel ik tegen haar lippen aan. Ik voel haar glimlachen, en ze mompelt terug: 'Ik hou ook van jou...'
Na een paar minuten staat ze op, en we lopen weer verder.
Opeens komen we bij de rand van het bos aan, en daar zit team Rood.
'Wie had gedacht dat ze zo dichtbij ons kamp zouden zitten?' mompel ik.
'Ik niet, maar het bos is vast niet zo groot als wij denken.'
'Moeten we de anderen waarschuwen?' De teams zijn vijanden van elkaar.
'Ja, laten we maar op onze hoede blijven.'
Snel rennen we terug naar het kamp.

'Jongens! We hebben team Rood gevonden!' roept Spica.
Iedereen stopt waar die mee bezig is en kijkt ons met grote ogen aan.
'Waar? Dan hakken we ze in de pan!' roept Astrid, maar ze wordt tegengehouden.
'Nee. We kunnen ze beter bespieden dan meteen aanvallen.'