Dit keer... Spica, ik wissel een beetje af tussen de personen.

'Die hut is echt geweldig, jongens!' roep ik verrukt bij het zien van de door Hikkie en Astrid gebouwde hut.
'Ach, het stelde niks voor.' Hikkie wuift het complimentje blozend weg.
'Nee, kom op, dit ziet er goed uit!'
De hut staat om een boom heen, en het is helemaal waterdicht. Er zit een kleine opening in, en binnenin de hut zijn een paar zitplaatsen en vijf aparte kamertjes, waar je lekker een privéplekje hebt. Er liggen zelfs kussens, en dekens in de kamertjes.
'Wow...' mompelt Hettie verbaasd. 'Hebben jullie dat allemaal gedaan?'
'Ja, allemaal zelf!' roept Astrid trots.
'Nou, het is sowieso awesome!' Saturno lacht, en hij knijpt in mijn hand.
'Sinds wanneer zeg jij awesome?' vraag ik lachend.
'Eh, kwam opeens in me op!'
We lachen allemaal, en dan zegt Hikkie: 'We hebben voor jullie allemaal een kamertje gekozen, met als onderwerp iets van jullie personage, met handige opbergvakken voor jullie wapens! Zoals, Spica, jouw kamertje en die van je vriendje liggen vlak naast elkaar, en die van Hettie hangt vol met kleine bijltjes.'
We zijn even sprakeloos, en dan beginnen we te klappen.
'En, Hettie, heb jij genoeg eten verzameld?' vraagt Astrid.
Hettie knikt. 'Ja, ik heb heel wat verzameld, en ben toen een vuurtje gaan stoken. Kijk maar eens buiten.'
Ik ren, Saturno meetrekkend, naar buiten. Het is inmiddels donker, en de sterren stralen aan de hemel. Er brandt een klein vuurtje, en Saturno duwt me zachtjes op de grond. Hij gaat naast me zitten, en al snel komt de rest er ook bij zitten. Naast het vuur staan een paar pannetjes, waar een lekker geurtje uitkomt. We beginnen te eten, en ik begin slaperig te worden. Al snel doe ik mijn ogen dicht. Ik hoor mijn vriend tegen de anderen zeggen dat hij mij even op bed gaat leggen, en ik voel dat ik omhoog word getild en op een zachte ondergrond word gelegd. Saturno drukt een kus op mijn voorhoofd, en fluistert welterusten tegen me.
'Liefje...' mompel ik dan zachtjes. Hij draait zich om. 'Ja?'
'Blijf alsjeblieft hier...'
Hij knikt en komt naast me liggen, met zijn armen om me heen. Ik kruip dicht tegen hem aan.

Reageer (1)

  • Allmilla

    Amai, ik zou nooit zo'n hut kunnen maken... En al zeker niet één die waterdicht is... :)

    6 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen