39.

Als ik 's morgens wakker word, open ik niet gelijk mijn ogen om nog even van de slaap te genieten, en natuurlijk van de armen die om me heen liggen.
Na een paar minuten open ik mijn ogen wel, en ik glimlach. Mijn vriend ziet er lief uit als hij slaapt. Ik druk een kus op zijn neus, en nestel me weer tegen hem aan. Dan hoor ik hem zeggen: 'Hey, schatje, ben je wakker?'
'Ja. Heb ik je wakker gemaakt?' Ik leg mijn voorhoofd tegen de zijne.
'Nou, een soort van wel. Ik werd wakker doordat jij bewoog.'
Ik giechel. 'Sorry.'
'Geeft niets, beauty.'
Ah, schattige bijnaam. Ik begin te blozen, en hij trekt me dichter tegen zich aan.
En dan horen we de stemmen van de anderen.
Astrid roept luid: 'Opstaan, luilakken! Er staat ons weer een nieuwe dag te wachten!'
'Nee... veel te vroeg...' gaapt Hikkie.
Hettie staat wel op, en samen met Astrid trekken ze Hikkie uit bed, die erg tegenstribbelt.
En dan lopen ze naar ons toe.
'Ah, how cute. Tortelduifjes toch...' zegt ze zoetjes, en ik mompel: 'Laat ons even, we zijn net wakker...'
'Nope!'
En ze trekt de deken van ons af, waardoor we wel op moeten staan.
'Geweldig, echt geweldig!' mompelt Saturno, terwijl hij opstaat, met mij in zijn armen, en ik stribbel even tegen, voor hij me op de grond zet.
'Fijn, nu zijn we allemaal wakker en kunnen we aan het werk!'
Astrid loopt de hut uit.