Opdracht 1 - Amber - Carneliana [Niet af]

Het meisje op de eerste rij

'Welkom bij biologie, klas 1C. We gaan het hebben over hoofdstuk 3, Waarnemingen. Open jullie boeken, dan kunnen we beginnen. Jesper opende braaf het boek, maar hij wist dat hij niet zou gaan opletten. Hij wist dat hij midden in de les de draad kwijt zou raken, en dat de gang zijn volgende bestemming was. Vreemd genoeg gebeurde dat niet, want de directeur kwam de les binnen. 'Goedemorgen 1C, vandaag hebben we een nieuwe leerling. Wees aardig tegen Jasmijn.' Jesper werd langzamerhand rood, omdat hij wist dat de directeur hem bedoelde. Hij was nou blijkbaar niet de aardigste persoon ter wereld. Zijn ogen volgenden de bewegingen van Jasmijn. Bruine haren, op schouderlengte. Diepe bruine ogen, schattig.
      'Het komt wel goed,' zei Jasmijn glimlachend, die braaf aan de eerste rij ging zitten. Ze opende haar boek op de goede pagina, en keek de vrouw voor haar vol interesse aan. 'Als je het niet snapt moet je het zeggen,' waren haar woorden. 'Is goed, maar ik denk toch dat het me gaat lukken.'
      'Goed, wie kan me een goede samenvatting van het eerste kopje geven? Jij, Jesper... Jesper?' De lerares keek de jongen aan, alleen zijn ogen bleven naar voren staren. Om die reden schrok hij zich kapot toen de lerares besloot met een stok op zijn tafel te meppen. 'Ik ben er! Ik ben er...' Jesper keek naar zijn lerares. 'Samenvatting van het eerste kopje, vandaag nog.' Jesper keek naar het blaadje voor hem, 'uuhmm...' Ineens vloog er een stift door de klas, en even was de lerares afgeleid. Ook Jesper, die vreemd opkeek toen hij zich omdraaide, en er opeens een briefje op zijn tafel lag. Zijn ogen vlogen naar het meisje, die knipoogde. Hij leek erg onder de indruk van haar, ze leek niet op de meisjes uit zijn klas. Ze was anders.
      'De samenvatting? Ik heb niet de hele dag de tijd.' De lerares leek ongeduldig, en snel keek Jesper naar het briefje... 'Ja, de samenvatting...'
      'Hey, waarom deed je dat?' Jesper rende achter het meisje aan met de bruine haren, en de bruine ogen. 'Vond je het dan niet aardig?' Ze glimlachte, maar bleef hem aankijken. 'Ja hoor, alleen doen mensen dat niet zo vaak.' Opnieuw verscheen er een glimlach op haar gezicht. 'Dan was dit dus mijn goede daad van de dag, ik ben Jasmijn. Jasmijn van der Schors.' De jongen stak zijn hand uit, 'Jesper, Jesper Kraaming.' Jasmijn glimlachte, 'hallo Jesper, leuk je te ontmoeten.' Ze liep door, en ging links de gang in, alsof ze wist waar ze heen moest. Ik rende achter haar aan, maar in de aula zag ik haar nergens meer. De bruine haren en de bruine ogen leken verdwenen te zijn.
      Het leek alsof hij haar overal zag. Bij de kluisjes, bij de ingang en in alle andere gangen. Toch leek hij haar niet kwijt te willen zijn, maar ook vond hij het eng, maar als hij in haar ogen keek leek de angst weer verdwenen te zijn, als sneeuw voor de zon.
      Bij het fietsenhok zag hij haar weer, kletsend met een paar meiden. Hij leek opnieuw versteld te staan van haar uiterlijk, dat hij niet door had dat hij bleef staren. Jasmijn liep op hem af en gaf hem speels een tik op zijn neus. 'Hey,' glimlachte ze. 'Hoi,' zei hij verlegen. Hij wist niet wat hij moest zeggen, hij kende haar nog niet al te lang, toch voelde hij iets... Iets wat zijn hart deed kloppen. Ergens was hij... Misschien... Verliefd op haar aan het worden? Onzeker vroeg hij waar ze heen moest, 'nergens. Ik hoef niet perse naar huis.' Direct voelde hij hoe zijn hart tekeer ging, 'zou je met me mee willen? Iets drinken?' Jasmijn knikte, 'graag!'
      En zo nam hij een meisje mee die hij pas één dag kende. Niet wetend wat achter die glimlach schuilt...

De dagen na het bezoek waren Jesper en Jasmijn een stelletje, ze zoenden en waren smoorverliefd. Tot dat op een dag Jesper zijn vriendinnetje voorstelde aan zijn andere vrienden, Yvonne en Thomas. Het was maandag toen Jesper en Jasmijn op die twee afliepen. 'Yvonne! Thomas! Hier!' Jesper stak zijn hand in de lucht terwijl hij op zijn vrienden afliep. 'Dit is Jasmijn.' Thomas haalde zijn wenkbrauwen op, 'oh, die Jasmijn! Hoe kun jij z'n knap meisje aan de haak slaan?' Thomas keek van Yvonne, naar Jesper, naar Jasmijn. Jesper werd langzaam rood, en Jasmijn slaakte een zachte giechel. 'Jullie zijn leuk samen,' zei Yvonne glimlachend. 'Misschien kan Jasmijn vanavond bij je logeren, Yvonne. Dan gaan jullie van die meiden dingen doen, zoals glitters.' Thomas ging naast Jesper staan, 'en dan gaan wij mannelijke dingen doen.' Yvonne glimlachte, net zoals Jasmijn. 'Lijkt me leuk.' De bel ging, 'O, Jesper, we moeten gaan.' Yvonne pakte zijn hand beet en trok hem mee. Thomas keek naar Jasmijn, 'ze zijn goed bevriend. Ze kennen elkaar al heel erg lang.' Jasmijn haalde haar wenkbrauw op, 'hoe bedoel je?' Thomas keek hem aan, en zag haar blik. 'Nee, zo bedoel ik het niet... '
'Is hij met een ander?'
'Nee... Nee!'
'Vindt hij haar leuk!'
'Nee...!'
'Oké,' zei Jasmijn, 'goed dan.' Het meisje draaide zich om en liep weg, terwijl een duivels glimlachje haar mond verliet. Ze keek naar Thomas, 'dag, jongeman.' Thomas glimlachte nerveus, en keek hoe ze weg liep. 'Oh, wat heb ik gedaan...'