– 8 –

‘Heb jij al een outfit?’ vroeg Maisie nieuwsgierig.
      Lachend keek ik op van mijn koffer op het bed. ‘Mijn moeder zegt een bordeauxrode “prinsessenjurk” voor mij te hebben gekocht, dus ik ga uit van het ergste,’ antwoordde ik gedramatiseerd en schudde zacht mijn hoofd bij het idee van mijzelf opnieuw in een nette jurk. ‘Kun je echt niet mee om mij van mijzelf te redden?’
      Maisie kwam met een zucht op mijn bed zitten. ‘Denk jij nu echt dat als ik een mogelijkheid zag dat ik niet met jou mee zou gaan?’ vroeg zij mij schuin aankijkend. Vertwijfeld haalde zij haar schouders op. ‘Hoewel ik het liever niet zeg, mijn moeder heeft gelijk. Wie weet is dit de laatste Kerstmis met mijn opa. Zou ik dat missen, dan zou ik het mijzelf nooit kunnen vergeven.’
      Begrijpend knikte ik. ‘Dat weet ik, lieverd. Mijn vraag was niet serieus bedoelt,’ glimlachte ik troostend en drukte een kus op de wang van mijn beste vriendin.
      ‘Heb jij er al over nagedacht wie jij wel mee zult nemen als jouw plus-één?’ vroeg Maisie opnieuw verrukt met belangstelling.
      Nadenkend liet ik het inpakken van mijn koffer voor een moment voor wat het was. ‘Eigenlijk niet…’ zei ik eerlijk.
      Maisie zat gelijk protesterend rechtop. ‘Het banket is al overmorgen!’ hielp zij mij herinneren.
      Vertwijfeld legde ik het boek dat ik nog in mijn handen had in de koffer. ‘Ik weet het, maar ik wil niemand anders kwetsen hier op onze slaapzaal, dat ik de één over de ander zou verkiezen of dat iemand een “tweede keus” zou zijn,’ mompelde ik ongemakkelijk.
      ‘Kies dan voor Waylon,’ opperde mijn beste vriendin hardop nadenkend. ‘Hij zou graag met jou meegaan, dat weet ik zeker. Bovendien ziet het er goed uit dat jij met een echte Lord aan jouw arm Buckingham Palace binnenwandelt.’
      Glimlachend sloeg ik mijn blik neer. ‘Lord Waylon Nashton,’ sprak ik hardop met een zwaar accent, waarna ik fronsend opkeek. ‘Dat zou ik bijna vergeten… Hij is zo normaal.’
      ‘Vraag het hem,’ spoorde Maisie mij bemoedigend aan. ‘Waylon zal geen nee zeggen als hij geen andere verplichtingen heeft.’ Afkeurend sloeg zij mijn koffer dicht. ‘Inpakken kan morgenmiddag ook nog wel, dus zoek nu maar eerst Waylon op, voordat het straks te laat is en jij alleen zult moeten gaan.’
      Beledigd keek ik naar mijn beste vriendin. ‘Haat geordendheid niet,’ mompelde ik zwak verwerend.
      Lachend stond Maisie op van mijn bed. ‘Geen smoesjes, Thorphen,’ zei zij besluitend. Bevelend pakte zij mijn jas voor mij van de kapstok en volgde mij de slaapzaal af.
      Beneden in de hal voegde Maisie zich bij onze andere huisgenoten in de woonkamer en wikkelde ik mijn sjaal rond mijn nek, voordat ik mijn jas aantrok. Zodra ik de voordeur achter mij sloot, nam de koude winterlucht bezit van mij en schuilde ik dankbaar achter mijn dik-gebreide, verwarmende sjaal. Winter was altijd kouder op Isle of Man dan in Engeland zelf.
      Eenmaal voor het huis waar Waylon een slaapzaal deelde met jaargenoten, belde ik aan. Niet veel later deed Archer open. ‘Het is mij een waar genoegen,’ sloeg hij gedramatiseerd een hand op zijn hart. ‘Ik ben gevleid dat jij hier voor mij hierheen bent gekomen.’
      Lachend schudde ik mijn hoofd. ‘Hé, Arch,’ groette ik met een glimlach.
      ‘Jij bent hier voor Nashton, neem ik aan?’ herstelde Archer zich direct weer als zichzelf. Zonder op mijn antwoord te wachten draaide hij zich om. ‘Nashton, het is Thorphen!’ Vrolijk draaide hij zich weer naar mij om. ‘Hij komt er vast aan. Wil je binnen wachten?’
      Ietwat in elkaar gedoken door het luide stemgeluid van Archer, knikte ik met nog opgetrokken schouders. ‘Ja, bedankt…’ mompelde ik overdonderd.
      Archer verdween een andere kamer in en ik stapte de hal binnen. Ondanks dat het een duidelijk jongenshuis was, was het hier wel net opgeruimd. Ik keek nieuwsgierig enkele andere kamers binnen waarvan de deuren open stonden, aangezien ik hier nog nooit binnen was geweest. Er was een andere indeling dan in ons huis, viel mij onmiddellijk op.
      ‘Wes!’ klonk de verraste stem van Waylon. Hij daalde razendsnel de trap af.
      Glimlachend draaide ik mij naar mijn klasgenoot toe. ‘Hé!’ groette ik vrolijk terug. ‘Jij vraagt je vast af waarom ik hier ben…’ Zodra hij voor mij stond, keek hij mij inderdaad vragend aan. ‘Wellicht vraag ik je dit te laat, maar ik vroeg mij af of jij met mij mee wilt gaan als mijn plus-één naar het kerstbanket op Buckingham Palace aanstaande zaterdag.’
      Verward sloeg Waylon zijn armen over elkaar. ‘Zaterdag als in overmorgen?’ vroeg hij voor de duidelijkheid. Ik knikte voorzichtig. ‘Als jouw plus-één?’
      Nogmaals knikte ik. ‘Ja, als mijn “date”,’ sprak ik met twee vingers van mijn beide handen als aanhalingstekens.
      ‘Maisie kan niet?’ gokte de jongen juist.
      Betrapt haalde ik mijn schouders op. ‘Wil je met mij mee of niet?’ drong ik aan op mijn vraag.
      Voor een moment keek Waylon mij bedenkelijk aan, voordat hij zacht mijn schouder aanstootte. ‘Natuurlijk wil ik met jou mee,’ knipoogde hij. ‘Jou in een beeldige jurk zien? Daar doe ik alles voor.’ Hij lachte mij zacht uit, maar hij kwam er mee weg. ‘Zeg het maar, hoe laat haal ik jou zaterdag op bij jouw thuis?’


Rond half acht arriveerden wij voor Buckingham Palace en mocht de chauffeur de hoge, metalen, maar sierlijke hekken passeren. Behendig reed de chauffeur de afgesloten, grote binnenplaats van Buckingham Palace op. Midden op de binnenplaats stond een gigantisch grote, hoge naaldboom, die van onder tot boven verlicht was met kleine, heldere verlichting. De eenvoud was schitterend mooi. Met een boog draaide de chauffeur de auto onder een aangebouwde afdak, waarna hij uitstapte en de autodeur voor ons opendeed.
      Vol ontzag stapte ik uit. Ik had niet eens aandacht voor de ingang van het paleis. Zonder na te denken liep ik langs de glazenwand van de afdak om de versierde naaldboom beter te kunnen bekijken. Er werd zacht gekucht door mijn vriend, waarop ik mij schuldig omdraaide.
      ‘Zullen we?’ glimlachte Waylon, die mij zijn arm aanbood. Met een verontschuldigende glimlach nam ik deze aan. ‘Kan het kwaad als ik nogmaals zeg dat jij er oogverblindend mooi uitziet vanavond?’
      Vertwijfeld haalde ik een schouder op. ‘Wellicht maakt het mij nog meer nerveus, maar anderszins kan het geen kwaad,’ antwoordde ik zachter dan ik gewild had, terwijl ik mij naar binnen liet escorteren.
      Spijtig genoeg merkte Waylon mijn zenuwen nu beter op door mijn opmerking en dat hielp mij niet bepaald. Hij nam hierdoor de leiding en dat maakte mij dat ik mij nogal onwennig voelde. Normaal gesproken wist ik mij prima te redden, dus het voelde nogal apart. Zelfs voor mijn onofficiële audiëntie met prins Nathanael had ik mij niet zo ongemakkelijk gevoeld.
      Waylon en ik werden naar de ontvangstruimte gebracht. Bij binnenkomst begreep ik precies mijn nare voorgevoel. Hierbinnen was het vol met mensen van adel en andere aristocraten. Nog nooit in heel mijn leven had ik zoiets vreselijks bijgewoond. Spontaan was ik Maisie dankbaar dat zij niet had meegekund, waardoor ik hier was met een heuse Lord. Zwijgend hoopte ik dat hij wist wat te doen in deze situatie.
      Mijn vriend maakte mij dat ik hem aankeek door mijn aandacht te trekken met een zachte aanraking op mijn onderarm. ‘Rustig blijven ademhalen,’ zei hij met een schuine grijns. ‘Zo direct zal de kroonprins aangekondigd worden. Wellicht gevolgd door prins Nathanael. Dan gaat hij ons voor naar de eetzaal waar wij plaatsnemen op onze aangewezen plekken voor het banket.’
      Ik kon het niet opbrengen om daadwerkelijk te glimlachen, dus het was slechts een schim. Geruststellend trok mijn jaargenoot mij iets dichter naar zich toe, terwijl wij onder de andere uitgenodigden wachtten op verdere instructies. Er werd volop gelachen en gepraat, maar het klonk mij nogal gemaakt in de oren. Wat deed ik hier in vredesnaam?
      ‘Zijne Koninklijke Hoogheid Kroonprins Jethro,’ werd er toen luid aangekondigd.
      Meteen viel de gehele ontvangstruimte stil en draaide iedereen zich naar de deur die zojuist was opengegaan. Vervolgens sprak de kroonprins enkele gasten aan, waarop zij een kleine buiging voor hem maakten en zij hem beleefd en vrolijk antwoordden.
      In gedachten vloekte ik. Ik was dat hele buig-gedoe vergeten en ik vroeg mijzelf dan ook hevig af hoe ik zo stom had kunnen zijn.
      Toen de kroonprins langzaam dichterbij kwam nam de spanning in mijn lichaam toe, maar uiteindelijk richtte hij zich tot mijn grote genoegen slechts tot Waylon. Hij stak zijn hand naar hem uit, waarop mijn vriend deze met een stralende glimlach aannam. ‘Laat mij raden, u bent vast een zoon van Cecille Nashton-Whyte. Werkelijk, u lijkt sprekend op uw oudere zus,’ sprak hij amicaal.
      ‘Inderdaad, Uwe Hoogheid,’ knikte Waylon beleefd. ‘Aangenaam kennis met u te maken. U krijgt de warme groeten van mijn ouders.’
      Kroonprins Jethro beantwoordde Waylon met slechts een glimlach en een knik, voordat hij doorliep naar enkele andere gasten. Hij werkte zich vriendelijk richting de andere kant van de ontvangstruimte. Vervolgens ging hij eenieder voor naar de aangrenzende ruimte voor het diner, de beroemde balzaal.
      Terwijl wij binnenkwamen vanuit de ontvangstruimte en onze plaats aan de in een lange U-vormige rijen aan tafels zochten, werden er twee deuren geopend. ‘Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Nathanael,’ werd er ditmaal aangekondigd.
      Prins Nathanael voegde zich naast zijn broer aan het hoofd van de tafelzetting. Zodra zij plaats hadden genomen, mochten ook wij als gasten plaatsnemen op onze stoelen. Galant schoof Waylon mijn stoel aan, voordat hijzelf ging zitten.
      Behalve Waylon aan mijn ene zijde, viel de ietwat oudere man aan mijn andere zijde ook ontzettend mee. Langzaamaan begon ik te ontspannen en durfde de grote zaal beter in mij op te nemen. Pas nu viel mij de prachtige kerstversiering mij op. Subtiele guirlandes sierden niet alleen de tafeldekking, maar ook de togen. De vazen op de hoge pilaren langs de muren waren gevuld met gigantische, de meest mooie kerstboeketten. Naast de troonstoelen op een verhoogt plateau achter de twee prinsen stonden de twee grootste bloemboeketten die ik ooit had gezien. Volgens mij had ik zelfs nog nooit zoveel bloemen gezien in heel mijn leven.
      Op mijn bord lag een keurig menu, maar het was volledig in het Frans uitgeschreven. Buitenlandse talen waren nu niet echt mijn sterkste punt en ik had er dan ook niet voor gekozen om Frans in mijn lespakket te behouden, dus ik had werkelijk waar geen idee wat wij te eten zouden krijgen vanavond.
      ‘Eten wij toch nog eens een keer naast elkaar,’ zei ik zacht tegen mijn vriend.
      Waylon keek lachend op. ‘Dat werd tijd,’ zei hij mij lief.
      Met een verontschuldigende glimlach leunde ik iets dichter naar mijn vriend. ‘Ik heb alleen geen idee wat wij te eten krijgen.’ Meteen wees hij met een frons naar het menu op mijn bord. ‘Ik kan geen Frans verstaan of lezen en schrijven,’ verklaarde ik schuldig.
      Ridderlijk leunde Waylon naar mij toe om het menu fluisterend voor mij te vertalen. ‘Bloemkoolsoep met kastanjes. Daarna fazant met zuurkool vanuit Windsor, sperziebonen, wortels en aardappels uit eigen kasteelgrond met een salade. Gevolgd door een dessert van chocolade, mango en passievrucht. Met vers fruit toe,’ vertelde hij zacht bij mijn oor.
      Dankbaar drukte ik een kus op zijn wang. ‘Dank je, Waylon,’ fluisterde ik opgelucht terug.
      Terwijl de eerste gang werd geserveerd, vertelde de oudere man naast mij vol lof over het al wel driehonderd jaar oude Georgiaanse glazen waar wij gebruik van mochten maken. Hij wist er veel over te vertellen en ik luisterde maar al te graag, aangezien geschiedenis mij weldegelijk interesseerde. Naar mijn idee was het zeker een stuk interessanter dan het gesprek dat de vrouw naast Waylon met hem was begonnen over één of andere hertogin die zich had durven vertonen op dit kerstbanket. Waylon deed zijn best zijn desinteresse te verhullen, maar ik kon het van zijn gezicht aflezen.
      Pas tijdens het hoofdgerecht herinnerde ik mij dat Rosalie ook aanwezig moest zijn. Aangezien Waylon en ik links van de prinsen aan de buitenste rij waren geplaatst, zou het mogelijk moeten zijn om haar te zien. Wellicht zat zij met haar rug naar mij toe, want ik zag haar niet zo snel en ik wilde ook niet al te opzichtig zoeken. Eerlijk gezegd vond ik het al een hele prestatie dat ik mijzelf tot nog toe keurig had gedragen, zonder een rare opmerking te maken.
      Misschien was het ook wel teveel gevraagd. Na het overheerlijke eten stond kroonprins Jethro op en gaf een korte speech waarin hij ons allemaal dankte voor onze komst. Hij sprak vol dankbaarheid over de hernieuwde welvarendheid van het Verenigd Koninkrijk in het afgelopen jaar en wenste het beste voor het komende jaar, de toekomst. Vervolgens stond iedereen beleefd op toen het volkslied, God Beware de Koning, werd gespeeld op het prachtig klinkende orgel. Daarna nodigde de kroonprins ons uit om te blijven en hem en zijn familie te vergezellen voor een kop koffie en een dans.
      ‘Wij gaan dansen,’ stond Waylon opnieuw op, zodra ook prins Nathanael zijn stoel had verlaten. Vrolijk gebaarde hij mij weer op te staan.
      Lachend stond ik op. ‘Jij wilt nog wel blijven?’ vroeg ik voor de zekerheid.
      Mijn vriend keek mij opmerkend aan. ‘Westley, wij hebben zojuist geschiedenis bijgewoond,’ hielp hij mij lacherig herinneren. ‘Het eerste kerstbanket georganiseerd door de kroonprins. Natuurlijk blijven wij, maak jij je geen zorgen om de tijd, ik zal ervoor zorgen dat je veilig thuiskomt. Bovendien is het onbeleefd eerder te vertrekken dan aangeboden.’
      Begrijpend knikte ik. ‘Oké,’ antwoordde ik instemmend. Samen met de andere gasten liep ik samen met Waylon de balzaal weer uit. ‘Ik deed het goed met het bestek, toch?’
      Waylon legde zijn hand op mijn heup en trok mij in een zijwaartse knuffel. ‘Heel goed,’ complimenteerde hij met een vertederde lach.
      De volgende zaal was opnieuw groot. Niet zo gigantisch zoals de balzaal daarnet, maar evengoed zeer groot. Bedienden verzorgden de gasten die al plaats hadden genomen op fluwelen banken met een kop koffie of thee. Voor een moment was ik opnieuw overweldigd door alle rijkdom die werd weergeven. Was dan echt werkelijk alles van goud hier in dit paleis? Het was verbazingwekkend.
      Al gauw liep Waylon er met zijn kop koffie vandoor toen hij Rosalie zag. Ik had daar totaal geen behoefte aan, dus bleef ietwat onwennig staan waar ik stond. Onmiddellijk had ik er spijt van dat ik een kop koffie of thee had afgeslagen, omdat ik vol had gezeten van het eten, maar het had mij in ieder geval een houding of iets te doen gegeven.
      ‘Wesley, toch?’ liep prins Nathanael in mijn zicht.
      Stomverbaasd knipperde ik twee keer met mijn ogen. ‘Met een T,’ reageerde ik ietwat laat.
      De prins fronste. ‘Tesley?’ vroeg hij nogal idioot.
      Zacht lachte ik om de stommigheid. ‘West-ley,’ articuleerde ik duidelijk.
      Onschuldig lachte de prins om zijn eigen fout. ‘Juist,’ knikte hij ferm. ‘Excuses. Hoe maakt u het, mejuffrouw?’
      Nog voordat ik antwoord had kunnen geven, leunde een vrouw licht tegen de prins aan. ‘Er is iemand aan wie ik je graag zou willen voorstellen,’ zei zij zacht bij zijn oor. Vaag deed zij mij aan Rosalie denken, waardoor ik ervan uitging dat dit haar nicht Colette moest zijn. ‘Als je zo een minuut voor mij hebt?’
      ‘Colette, dit is het slimste meisje dat ik ken. Westley, dit is mijn vriendin,’ stelde prins Nathanael ons aan elkaar voor.
      Er viel een ongemakkelijke stilte, aangezien ik niet precies wist of ik Colette een hand mocht of moest geven en zij leek zich op haar beurt niet voor mij te kunnen interesseren. Ongemakkelijk keek ik de blonde vrouw aan en kon mij alleen bedenken dat ik haar blauwgroene jurk prachtig vond. Inmiddels waren er te veel seconden voorbij gegaan om nu alsnog mijn hand uit te steken, zelfs al zou dat tegen eventuele etiquette ingaan.
      ‘Kangeroes hebben drie vagina’s,’ gooide ik er achterlijk uit.
      De situatie was nu niet alleen meer ongemakkelijk, maar ook pijnlijk. Bravo, Westley. Geweldig gedaan.
      ‘Wat?’ Colette stond weer rechtop en keek haar vriend verward aan. ‘Zie ik je zo?’ vroeg zij zonder op antwoord te wachten. Voordat zij wegliep raakte zij nog even kort zijn hand aan, zonder mij nog een tweede blik waardig te gunnen.
      Schuldbewust keek ik door mijn wimpers op naar de prins. ‘Mag ik weglopen, alstublieft?’ vroeg ik bijna fluisterend voor toestemming.
      Prins Nathanael knikte zwijgend, waarop ik na een klein geforceerde glimlach bij hem vandaan liep. Volgens mij kon ik mij niet nog meer stom voelen dan in dat moment. Hulpeloos zocht ik Waylon tussen de vele mensen.