43.

'Spic? Waar denk jij dat we over vijf jaar zijn?' Spica zit op de bank, tegen mij aan, te lezen, maar als ze mijn vraag hoort, legt ze haar boek aan de kant.
'Even denken, dan ben jij twintig en ik negentien, tegen de twintig aan... misschien dat we dan aan het kijken zijn naar... een huisje, of zo. Ik heb echt geen idee,' mompelt ze.
'Oké, want ik denk dat we... al een huis hebben, gaan trouwen en dat we aan onze opleidingen gaan beginnen.'
Ze glimlacht. 'Weet je, ik weet dat het stom klinkt, maar ik denk dat...'
'Wat denk je?'
'Het klinkt echt heel raar, maar ik denk dat we dan ons eerste kindje verwachten...'
'Wát!' Ik schiet overeind. 'Waarom denk je dat?'
'Geen idee, misschien omdat Spranka dat heeft voorspeld?'
'En jij gelooft in waarzeggerij?'
'Ja. Jij niet dan?'
Ik begin te lachen. 'Een beetje, maar dát kan je niet voorspellen.'
'Misschien ook wel! Je kan het pas zien als we die leeftijd hebben.'
'Gelukkig gaat dat nog heel lang duren!'
Ze kijkt me geïrriteerd aan. 'Oh, dus je zou later geen gezin willen?'
Ik begin tegen te sputteren. 'Natuurlijk wel! Alleen niet... dan al. Gewoon iets later.'
'Weet je wat, we zien wel. Als het zo is, dan is het zo. Dan hebben we over vijf jaar een leuk, klein gezinnetje.'
Ik begin te lachen bij haar inkijk op de toekomst.