– 11 –

Waylon deed een poging mijn haar glad te strijken, dat door de vochtigheid van de gesmolten sneeuwvlokken wilde gaan krullen. ‘Waar ben jij geweest?’ vroeg hij niet-begrijpend.
      Verontschuldigend haalde ik mijn schouders op. ‘Ik ben even frisse lucht gaan halen,’ glimlachte ik geruststellend.
      Mijn vriend knikte afwezig. ‘Wel, jij bent in ieder geval net op tijd voor het vuurwerk,’ schonk hij mij een glimlach terug. Belangstellend keek hij over de hoofden van de andere gasten, die vele malen geduldiger dan hem stonden te wachten op het grootse moment dat zo plaats zou gaan vinden. ‘Het kan elk moment beginnen…’
      Lachend probeerde ik de blik van Waylon te vangen. ‘Waarom vind je dit zo amusant?’ vroeg ik evenzeer geamuseerd, maar dan om zijn kinderlijke houding.
      Schuldig keek de jongeman op mijn neer. ‘Het koninklijke vuurwerk is mooier dan in welke ander vuurwerkshow dan ook,’ was zijn simpele reden. ‘De koning en koningin zijn nog niet op het balkon.’
      ‘De koning en koningin komen?’ vroeg ik stomverbaasd.
      Nogmaals keek Waylon mij niet-begrijpend aan. ‘Westley, de koning en koningin zijn hier al de hele avond. Serieus, waar ben jij al die tijd geweest?’ wilde hij weten.
      ‘Zijne Koninklijke Hoogheid De Koning en Hare Koninklijke Hoogheid De Koningin.’ Blijkbaar had het koningspaar zich voor een moment teruggetrokken, want zij werden opnieuw aangekondigd. ‘Maak plaats voor de Koninklijke Hoogheden,’ gebaarde een drietal mannen breed tussen de gasten.
      Beleefd stapten ook Waylon en ik enkele stappen naar achteren, zodat het koningspaar ons allen kon passeren. Echter pakte Waylon daarna mijn hand vast en liep tussen de ongeïnteresseerde gasten door, dichter naar het balkon. Merendeel van de aanwezigen deelde het enthousiasme van mijn vriend totaal niet. Ik keek glimlachend op toen ik hoorde hoe de Big Ben aan zijn twaalf klokslagen begon vanuit de Elizabeth Tower in het Paleis van Westminster en zag Waylon verrukt voor zich uitstaren.
      Haastig voelde ik iemand langs mij heen lopen, die ik net miste toen ik mij ernaar omdraaide. Toen ik meteen weer voor mij uitkeek, zag ik dat het prins Nathanael was geweest, die zich vlug bij zijn familie voegde, vooraan op het balkon. Met dat hij naar mij omdraaide, deed zijn moeder dat ook, de blik van haar zoon volgend. Prins Nathanael schonk mij een vlugge glimlach, maar daarentegen gaf de koningin mij een ijzige staar.
      Doordat Waylon ons nog net een klein stukje verder wurmde en het voor de twaalfde klokslag redelijk stil viel, overhoorde ik de zachte uiting van de koningin. Nog steeds had ik in haar richting gekeken, omdat ik mij nogal opgelaten had gevoeld door haar indringende blik. ‘Zij brengt problemen, Ludo. Let op mijn woorden,’ fluisterde zij naar haar man. ‘Houdt Nathanael nauwlettend in de gaten.’
      Gekleurd kruid vond zijn weg metershoog boven de besneeuwde tuin van Buckingham Palace. Zilver en goud, groen en rood spatte de vuurwerkboeketten met veel geknetter uiteen in ontelbare, verlichtende stofdelen, boven de verse voetstappen in de sneeuw die prins Nathanael en ik daarnet hadden achtergelaten, en Waylon had gelijk gehad. Nog nooit had ik in heel mijn leven zulk mooi vuurwerk gezien. Zelfs niet rond het Paleis van Westminster rond middernacht bij de nieuwjaarsviering in centraal Londen. Het was adembenemend.


Bij thuiskomst was het compleet stil. Met mijn jas nog aan liep ik gelijk door naar boven. De keuken en woonkamer waren verlaten, wat aangaf dat mijn ouders voor eens vertrouwen in mij hadden en mij niet hadden opgewacht, zoals alle voorgaande jaren wel het geval zo was wanneer ik ergens tot laat verbleef. Na nog een volgende trap liep ik door naar mijn slaapkamer, waar ik mijn jas uittrok en over mijn bank legde, terwijl ik uit mijn pumps stapte. Vervolgens trok ik de speldjes uit mijn haren en liep door naar mijn badkamer, waar ik het bad vol liet lopen en moeizaam de knoopjes op mijn rug open wist te knopen en de jurk rond mijn voeten naar de grond liet vallen.
      Omdat ik er zeker van was dat ik voorlopig toch nog niet zou kunnen slapen na zo’n lange, overweldigende avond, beloonde ik mijzelf met een heerlijk bad. Zodra ik mijn lichaam in het warme water liet zakken, voelde ik mij ontspannen. Meteen hield ik mijn adem in en liet mij achterover glijden, zodat ook mijn gezicht en haren nat werden. Aangezien ik mijn make-up nog niet van mijn gezicht had gehaald, zag ik er nu waarschijnlijk uit als een pandabeer, maar het deerde mij niets.
      Enige tijd later moest ik het toegeven. Ik had geen idee hoe laat het was, waardoor ik niet wist of het door mijn vermoeidheid kwam of iets anders, maar ik kon niet stoppen met het denken aan de prins. Opnieuw had ik zo gemakkelijk met hem kunnen praten en hij bleef mij verbazen.
      Nutteloos spelend met de kleurloze sopbubbels in het bad, die in het zachte licht ook wit kleurden net zoals de reflecterende sneeuw van eerder deze avond, kwamen alle herinneringen gemakkelijk terug. Hoe ik mijzelf tweemaal belachelijk had gemaakt en gegeneerd recht voor de prins, maar hoe vriendelijk hij beide keren had gereageerd. De prachtige vleugel en de daarna volgende wandeling in de sneeuw…
      Terugdenkend vroeg ik mij af hoe de prins mij gevonden had in de verlaten gang. Had hij mij soms weg zien lopen vanuit de zaal of had hij op de gang staan praten met enkele gasten toen ik deze gepasseerd had? Zacht lachte ik. Misschien was hij zelf wel even weggelopen van zijn gezelschap om stiekem een sigaret te roken.
      Waarom dacht ik hier in vredesnaam over na? Het deed er tenslotte niet toe. Vanaf nu was ik waarschijnlijk klaar met de koninklijke familie en alles dat daarmee te maken had, en zou ik hen waarschijnlijk niet meer terugzien.
      Met een zucht besloot ik het bad leeg te laten lopen en kwam er zelf met tegenzin uit. Ik pakte een verwarmde handdoek van de handdoekradiator en wikkelde deze om mij heen. Onzorgvuldig drupte mijn haren een waterspoor naar mijn inloopkast, waar ik mij beter afdroogde en mij omkleedde in comfortabele slaapkleding. Terug in de badkamer veegde ik met een reinigingsdoekje de kleine restjes make-up rond mijn ogen weg, nam mijn medicatie in en poetste mijn tanden.
      Eenmaal in mijn bed was ik nog steeds klaarwakker. Gelukkig was het eindelijk vakantie en kon ik uitslapen zolang als nodig.


Door het geweld waarmee mijn slaapkamerdeur werd geopend, schrok ik gelijk wakker uit mijn lichte slaap. Het was nog donker en daarmee vroeg in de ochtend, want er scheen nog geen licht tussen mijn gordijnen door. Kwaad stond mijn moeder naast mijn bed, waardoor ik haar hulpeloos aankeek. Niets van dit alles was logisch.
      ‘Zou het jou kunnen interesseren om mij uit te leggen waarom ik tientallen berichten van mijn collega’s binnen heb gekregen, nog voordat ik de voordeur uit ben om naar mijn werk te gaan?’ vroeg mijn moeder eisend.
      Mijn ogen begonnen te wennen aan de weinige slaap die ik nog maar had gehad. Ik ging rechtop zitten en nam de dunne werktablet over van mijn moeder. Er waren tientallen e-mails binnengekomen met in bijna elk van de titelonderwerpen mijn naam. Toen ik beter keek herkende ik ook hier en daar de naam van prins Nathanael.
      ‘Wat heb jij gisteravond gedaan?’ eiste mijn moeder te weten.
      Verward keek ik om mij heen en zag dat mijn wekker aangaf dat het pas kwart over vier was. Ik had nog geen vol uur geslapen.
      ‘Moet ik het soms voorlezen?’ vroeg mijn moeder spottend. Ferm pakte zij haar werktablet terug en pakte de afstandsbediening van mijn nachtkastje om mijn slaapkamerlicht aan te doen. ‘Dit is mijn favoriet. “Beste Mollie, het spijt mij om degene te moeten zijn die jou moet informeren dat jouw dochter op informele, romantische wijze met De Prins Nathanael is gespot in de tuin van Buckingham Palace, gisteravond na het formele kerstbanket. Hierbij geef ik jou de mogelijkheid om je te kunnen voorbereiden voor de uitzending het achtuurjournaal van deze ochtend. Zo’n verhaal kunnen wij ons natuurlijk niet voorbij laten gaan en ik hoop dat je dat zult begrijpen.” Raad eens van wie deze e-mail afkomstig is.’
      Beschaamd knikte ik. ‘Jouw baas,’ wist ik direct te antwoorden. Dat was dan ook gelijk al dat ik wist. Hetgeen dat mijn moeder vertelde drong totaal niet tot mij door. ‘Wat wil je dat ik doe?’
      ‘Westley Thorphen!’ verhief mijn moeder haar stem. Zij smeet de afstandsbediening bij mijn jas op de bank. ‘Heb jij enig idee wat jij hebt aangericht?’
      Nog altijd hulpeloos keek ik op naar mijn moeder. ‘Mam, ik heb niets gedaan!’ sprak ik niet-begrijpend terug. Het huilen stond mij nader dan het lachen. ‘Waar gaat dit over? Prins Nathanael en ik hebben alleen gepraat.’
      ‘En sneeuwballen gegooid,’ wist mijn moeder verbazend genoeg te vertellen. Verward keek ik haar aan, waarop zij haar werktablet naar mij omdraaide, waarop een foto te zien was van prins Nathanael en mij. Ineens werd het mij allemaal duidelijk. ‘Jij kunt mij gaan vertellen waar dit over gaat.’
      Met een zucht liet ik mijn schouders hangen. ‘Mensen die de vuurwerkshow hebben georganiseerd moeten foto’s hebben gemaakt, want behalve hen was er niemand daar buiten,’ antwoordde ik hardop nadenkend.
      Afkeurend schudde mijn moeder haar hoofd. ‘Dit is mijn carrière waar wij het over hebben, Westley,’ sprak zij duidelijk articulerend.
      Protesterend snoof ik in ongeloof. ‘Ik dacht dat jij en pap altijd wilden dat ik hogerop zou trouwen,’ reageerde ik cynisch terug.
      ‘Jij hebt huisarrest,’ besliste mijn moeder onmiddellijk.
      Stomverbaasd keek ik in het gezicht van de al volop aangeklede, opgemaakte vrouw die ik mijn moeder mocht noemen. ‘Omdat ik met de prins sprak?’ vroeg ik ademloos door onbegrip.
      ‘Omdat jij sneeuw naar de prins gooide!’ verhief mijn moeder haar stem opnieuw.
      Vol ongeloof schudde ik mijn hoofd. ‘Hij gooide eerst sneeuw naar mij!’ verweerde ik ontzet.
      ‘Hij is de tweede in lijn tot de kroon!’ had mijn moeder daarop te zeggen. ‘En jij bent mijn dochter.’
      Kwaad stond ik op uit mijn bed. ‘En wat dan nog? Jij bent net zo tegen de monarchie als ik!’ sprak ik niet-begrijpend. ‘Ik kan niet geloven dat jij mij hiervoor huisarrest wilt geven.’
      ‘Nee, nee. Jij hebt huisarrest deze vakantie,’ verbeterde mijn moeder resoluut.
      Behoorlijk machteloos maakte ik een gefrustreerd gebaar met mijn armen. ‘Dat is onzin. Totale onzin! Serieus, wat denk jij dat ik wil gaan doen deze week? Teruggaan naar Buckingham Palace?’ vroeg ik verbolgen. ‘Voor wat? Nathan en ik hebben alleen gepraat!’
      Mijn moeder haalde diep adem. ‘Ik ben laat voor werk,’ weigerde zij met mij in discussie te gaan.
      ‘En als ik jou een echte scoop geef?’ probeerde ik hoopvol. ‘Nathan heeft mij een hoop verteld.’
      Vertwijfeld bleef mijn moeder staan. ‘Ik luister,’ zei zij uiteindelijk.
      ‘De prins gaat zich verloven,’ begon ik voorzichtig.
      Ongeduldig wachtte de journaliste in mijn moeder. ‘Ik heb meer nodig dan alleen dat,’ probeerde zij redelijk aan te dringen.
      ‘Met Colette. Zij is de nicht van een klasgenoot van mij, Rosalie Rosenberg. Nu weet ik dus niet zeker of Colette ook Rosenberg van haar achternaam heet, maar Nathan heeft al toestemming van hun beide ouders gekregen,’ vertelde ik ietwat onzeker. ‘Het zou ons allemaal geen goed doen als die foto’s van Nathan en mij uitlekken, toch?’
      De perfecte wenkbrauwen van mijn moeder sprongen op. ‘Colette Hayhurst?’ vroeg zij zich hardop af. ‘Het blonde fashionmodel?’
      ‘Natuurlijk is zij een model…’ mompelde ik meer tegen mijzelf. Tevergeefs haalde ik mijn schouders op. ‘Mogelijk dat zij het is.’
      Bedenkelijk nam mijn moeder de informatie tot zich. ‘Goed. Ik zal er naar kijken. Ondertussen mag jij hopen dat mijn baas niet besluit alsnog de foto’s te publiceren,’ waarschuwde zij mij scherp.
      Ontdaan nam ik plaats op de rand van mijn bed. ‘Want dat helpt?’ vroeg ik opnieuw cynisch.
      ‘Bidden wel,’ reageerde mijn moeder beslist. ‘En jij kunt beginnen bij het noemen van de volle naam en officiële titel van de prins. Niets geen “gewoon Nathan”. Ik hoop dat ik duidelijk ben.’
      Zonder op mijn antwoord te wachten verliet mijn moeder mijn slaapkamer, maar liet het licht aan. Met een moedeloze zucht stond ik op en liep naar mijn bank toe voor de afstandsbediening. Een geeuw onderdrukkend drukte ik het licht uit en kroop terug in mijn bed, ver weg onder mijn dekens. In plaats van te hopen op een wonder, hoopte ik dat als ik wakker werd dit hele voorval gewoon nooit gebeurd was, slechts een schim van een nare droom.