– 12 –

Hoewel de baas van mijn moeder met mijn gegeven informatie nog heel even wilde afwachten met het vrijgeven van de verkregen foto’s, was ik nog niet geheel gerustgesteld. De woorden van mijn moeder over dat degene die hen de foto’s had verkocht, of zelfs iemand anders met eigen verkregen foto’s, deze ook ergens anders kon proberen te verkopen bleven door mijn hoofd gaan.
      Toch was het een gewone, fijne Kerstmis. Zoals altijd deelden wij cadeaus uit op kerstavond, gingen wij naar de kerk op kerstochtend en aten wij samen mijn vader zijn heerlijk bereidde kerstmaaltijd. Nu Gabrielle en Harry deel waren van onze familie, was het des te gezelliger. Spijtig genoeg lag er tegen die tijd geen sneeuw meer, maar wat deerde dat nu eenmaal?
      Oud en Nieuw spendeerde ik bij mijn broer en zijn vriendin, die een feest gaven voor vrienden in hun nieuwe thuis, terwijl haar ouders oppasten op de kleine Harry. Het was simpel, maar het was beter dan de jaarwisseling doorbrengen met mijn ouders op één of ander saai feest van hun elitevrienden. Ieder ander jaar probeerden Masie en ik samen af te spreken, maar dat lukte niet altijd. Jammer genoeg woonde de rest van mijn vrienden ook niet bepaald dichtbij of waren op vakantie, zoals Maisie nu was. Stiekem keek ik hierdoor uit naar het laatste deel van mijn laatste schooljaar, om elkaar weer te zien. Ergens wilde ik het uitstellen, want wij hadden het zo goed op Middleton Spencer College, maar tegelijkertijd kon ik niet wachten om ergens een fris, nieuw begin te maken.
      ‘Voor jouw laatste avond heb ik jouw lievelingseten klaarstaan,’ zei mijn vader toen ik beneden kwam voor het avondeten.
      Lachend schudde ik mijn hoofd, de laatste traptreden aflopend. ‘Wat is het?’ vroeg ik ongelovig.
      ‘Fish and chips!’ sprak mijn vader beledigd. ‘Het is geen normaal avondvoedsel, maar alles voor mijn kleine meisje.’
      Argwanend keek ik mijn vader aan. ‘Ben jij serieus?’ vroeg ik ietwat achterdochtig, maar nog altijd met een lach. Nieuwsgierig liep ik naar de eetkamer, waar inderdaad twee borden met fish and chips klaarstonden. ‘Ik kan het niet geloven…’
      ‘Vertel het niet aan jouw moeder,’ lachte mijn vader met een wrange lach, en hij nam al plaats aan het hoofd van de eettafel. ‘Ik hoor hier nooit het einde van, als zij erachter komt dat ik aan jouw bizarre eetwensen heb toegegeven.’
      Dankbaar drukte ik een kus op de wang van mijn vader. ‘Het ziet er goed uit, pap,’ bedankte ik hem, voordat ook in plaatsnam aan de eettafel.
      ‘Jij denkt toch niet dat ik dit zelf heb klaargemaakt, of wel soms? Nee, dit heb ik besteld laten bezorgen,’ knikte de man ernstig. ‘Dit zou ik nooit zelf klaarmaken, nog in geen honderd jaar.’
      Ondanks dat mijn vader heerlijk kon afgeven op mijn lievelingseten, at hij weldegelijk smakelijk de fish and chips. Ik vertrok dan ook met een geliefd gevoel van thuis, om voor een laatste keer van huis te vertrekken naar de kostschool waar ik merendeel van mijn tienerjaren had doorgebracht.
      ‘Mijn kleine meisje,’ verzuchtte mijn vader nogmaals. Hij streek met zijn beide handen mijn haren achter mijn oren, schoof het over mijn schouders met hetzelfde gebaar, alsof hij mij nog eens goed wilde bekijken, voordat ik zo zou vertrekken. ‘Pas goed op jezelf, oké? Nog heel even jouw best doen, dan kun je straks naar een prima universiteit. Jouw moeder en ik zullen jou op de hoogte houden van toelatingsbrieven.’
      Beleefd knikte ik. ‘Ja, pap. Geef mam nog een knuffel van mij,’ zei ik, voordat ik mijn vader omhelsde. ‘Tot gauw.’
      ‘Tot gauw,’ reageerde mijn vader, die mij nog heel even stevig vasthield.
      Met nog een laatste kus van mijn vader op mijn wang gedrukt pakte ik mijn koffer en verliet het huis. Onder mijn toeziende vader stapte ik in de taxi, die op mij stond te wachten aan het einde van onze voortuin. Ik zwaaide nog een laatste keer naar mijn vader, waarop hij kort zijn hand opstak. Vervolgens reed de taxichauffeur door naar het vliegveld.
      Zoals te verwachten was, hadden meerdere leerlingen van Middleton Spencer College deze zelfde vlucht naar Isle of Man. Het was een gezellig weerzien van mijn klasgenoten, waarin wij spraken over de gebeurtenissen van onze verschillende kerstvakanties.
      De eerste nacht terug op het schoolterrein was onze slaapzaal niet geheel compleet, maar degenen die misten kwamen die daaropvolgende ochtend aan met de eerste vlucht naar het eiland. Met dat zij landden, landde er ook iets anders. Inmiddels was ik de vuile blikken gewend van de verwende trutten hier op school, maar niet van de meiden die ik beschouwde als mijn vriendinnen. Amara wilde mij niet eens meer aankijken, toen zij bij ons aan tafel schoof voor het ontbijt in de eetzaal.
      ‘Heb ik iets verkeerd gedaan?’ vroeg ik niet-begrijpend, toen mijn klasgenoot iedereen een fijn nieuwjaar wenste, behalve mij. ‘Ben ik vergeten jou een kerstkaart te sturen?’
      Amara keek mij cynisch aan. ‘Jij hebt ons niets verteld!’ verweet zij mij uit het niets.
      Verward schudde ik mijn hoofd. ‘Wat niet?’ vroeg ik direct.
      ‘Dat jij en de prins in het geheim daten!’ beet mijn klasgenoot mij hard toe. ‘Dus zolang jij ons niets te vertellen hebt, heb ik jou ook niets te zeggen.’
      Plotseling keek iedereen rond de tafel mij vragend aan. Omdat ik simpelweg niet wist wat ik moest zeggen, want ik had geen idee waarop dit gebaseerd was, pakte Amara als bewijsmateriaal een tijdschrift uit haar schooltas. Archer schoof deze onmiddellijk naar zich toe en staarde letterlijk met open mond naar de omslag. Hoewel Maisie altijd aan mijn kant zou staan, keek zij mij toch verontschuldigend aan, voordat zij het tijdschrift voor Archer weggriste.
      ‘Oh, mijn God,’ fluisterde Maisie ademloos.
      Vanzelfsprekend draaide mijn beste vriendin het tijdschrift naar mij toe. Nu viel ook mijn mond open van verbazing en tranen van schrik sprongen in mijn ogen. Tegen beter weten in had iemand toch besloten de foto’s van prins Nathanael en mij in de tuin van Buckingham Palace te publiceren.
      ‘Dit is afschuwelijk…’ zei ik bijna geluidloos. Lichtelijk gechoqueerd bekeek ik de foto’s van slechte kwaliteit. ‘Hij is verloofd!’ Meteen keek ik Amara verontschuldigend aan. ‘Prins Nathanael is verloofd.’ Voordat Orion bijdehand zijn mond kon openen, zond ik hem een donkere blik toe. ‘Niet met mij.’
      Amara pakte haar tijdschrift terug van Maisie. ‘In alle kiosken staat ieder tijdschrift hier vol mee, dus hoe verklaar je dat?’ vroeg zij mij verwijtend.
      Eigenwijs pakte ook Ophelia het tijdschrift over en Orion keek over haar schouder mee. ‘Oh, dit is slecht,’ merkte zij langzaam op. ‘Wes, als hij verloofd is, wat doet hij dan met jou? Beter gezegd, wat doe jij met de prins van Brittannië?’
      ‘Wij hebben alleen gepraat. Nathan vond mij in de gang toen ik een astma-aanval had en hij heeft mij een kop koffie gegeven. Daarna liet hij mij de muziekkamer zien en toen het begon te sneeuwen hebben wij een wandeling gemaakt in de tuin,’ vertelde ik in alle eerlijkheid. ‘Het stelde niets voor.’
      Ophelia liet het tijdschrift zakken. ‘Dat klinkt als een perfecte date voor jou,’ moest zij nageven.
      Afkeurend keek ik mijn klasgenoot aan. ‘Wij hebben gesproken over zijn verloofde,’ verweerde ik hard.
      ‘Waarom staat “die verloofde” dan niet in het tijdschrift en noem jij hem “Nathan”?’ merkte Amara bitter op.
      Ditmaal pakte ik het tijdschrift en bladerde, op zoek naar reclamepagina’s. Uiteindelijk vond ik een pagina vol toegewijd aan één of ander duur parfum met een praktisch naakte Colette Hayhurst als model. ‘Alsjeblieft, daar heb jij de verloofde van de prins,’ zei ik Amara, het tijdschrift voor haar neerleggend. Hoewel ik mij er lichtelijk voor schaamde, had ik eerder die week de vrouw opgezocht op het internet en kwam ik erachter dat ik haar allang had moeten kennen, want blijkbaar was zij wereldberoemd.
      ‘Colette Hayhurst?’ sprak Maisie met bewondering. ‘Wow, prins Nathanael.’
      Zowel Archer als Orion knikte goedkeurend. ‘Zeg dat,’ lachte Orion jongensachtig.
      ‘Amara, ik vertel jou alles dat je wilt weten,’ beloofde ik met een mistroostige glimlach. ‘Ik zal je elk detail van het kerstbanket vertellen.’
      Mijn klasgenoot haalde diep adem. ‘Sorry,’ bood zij met frisse tegenzin haar excuses aan. ‘Ik reageerde misschien ook wel een beetje heftig, niet? Echt, het spijt mij.’
      ‘Ik zou haar ook negeren als zij mij niets zou vertellen,’ was Maisie het goedbedoeld met haar klasgenoot eens. Lief schonk zij mij een knipoog. ‘Al zouden wij beter moeten weten na zeven jaar. Westley houdt nooit haar mond over saaie dingen.’
      Quasi-beledigd keek ik mijn beste vriendin aan. ‘Als jij de prins zo saai vindt, vertel ik jou niets, goed?’ vroeg ik cynisch.
      ‘Alsjeblieft, vertel ons alles,’ zei Archer sarcastisch, en hij rolde verveeld met zijn ogen. ‘Wij zien nog niet genoeg van die stijve pinguïns op televisie.’
      Ophelia keerde de twee jongemannen opzettelijk haar rug toe. ‘Begin bij het begin,’ lachte zij nieuwsgierig.
      Toen ik begon te vertellen vanaf het moment dat Waylon en ik aankwamen bij Buckingham Palace, realiseerde ik mij niet dat ik bij de rest van onze school er net zo gemakkelijk vanaf zou komen. Mijn vrienden geloofden mij op mijn woord toen ik hen duidelijk maakte dat er echt niets gaande was tussen de prins en mij. Ik dacht er dan ook niet eens over na dat dit verder ging buiten de schoolmuren op dit veilige eiland. Op het andere eiland werden de tijdschriften goed verkocht en het schaadde niet alleen de naam van de prins, maar ook die van mijn moeder.
      Wederom werd ik opzettelijk buitengesloten, onderuitgehaald en vervloekt door de elitemeisjes, maar na een halve week gebeurde er iets opmerkelijks. De week begon zoals ik school had achtergelaten voor de kerstvakantie, maar zoals ik altijd gedaan had met roddels, of deze nu over mij gingen of niet, negeerde ik deze. Kennelijk intrigeerde het enkele meiden, want tijdens de lunch op donderdagmiddag werd ik uitgenodigd door vriendinnen van Rosalie Rosenberg aan hun tafel te komen zitten. Het was zelfs prima dat Maisie naast mij kwam zitten op mijn verzoek.
      Pas toen Rosalie de eetzaal binnenliep en onze kant opkeek, omdat zij haar vaste plek wilde innemen aan de tafel, besefte ik hetgeen dat hier gaande was. Ik was het meest populaire meisje op school geworden.


‘Waar blijft die verloving, Westley?’ eiste mijn moeder te weten.
      Gepijnigd sloot ik mijn ogen en leunde met mijn hoofd naar achteren tegen de muur. ‘Ik weet het niet, mam,’ zei ik eerlijk. ‘Als ik het had geweten, dan had ik het jou toch allang verteld? Mam, ik kan hier werkelijk niets aan doen of veranderen.’
      ‘Als ik erachter kom dat jij tegen mij gelogen hebt…’ begon mijn moeder waarschuwend.
      Vermoeid haalde ik diep adem en opende mijn ogen weer toen ik uitademde, in de hoop mijn kalmte te bewaren. ‘Mam, ik zou hier niet over liegen. Hopelijk komt Buckingham Palace gauw met een statement, zodat dit voor ons beiden over zal zijn,’ sprak ik hoopvol. ‘Zal ik de prins anders schrijven?’
      ‘Jij hebt genoeg gedaan.’ Het klonk opnieuw als een dreigende waarschuwing. ‘Die zogenaamde verloofde is al in geen dagen meer bij het paleis gezien,’ liet mijn moeder weten.
      Schuldig sloeg ik mijn blik neer. ‘Nogmaals, Nathan en ik hebben nog geen twee uur met elkaar doorgebracht. Wat wil je van mij, mam?’ vroeg ik radeloos.
      Mijn moeder zuchtte. ‘Wel, ik hoopte te horen dat jij toe zou geven te hebben gelogen over de verloving, om onder jouw huisarrest uit te komen,’ gaf zij eerlijk toe.
      Verontwaardigd staarde ik naar de telefoon. ‘Mam!’ sprak ik verwijtend. ‘Serieus, ik kende dat hele fashionmodel niet. Hiervoor wist ik haar naam niet eens!’
      ‘Wat moet ik dan geloven, Westley?’ vroeg mijn moeder hulpeloos.
      Ongelovig schudde ik mijn hoofd. ‘Ik moet ophangen,’ loog ik, klaar met dit telefoongesprek.
      ‘Goed, ik spreek je gauw, lieverd,’ probeerde mijn moeder goedbedoeld.
      Aangedaan rolde ik met mijn ogen. ‘Ja, tot gauw,’ mompelde ik nors en verbrak de telefoonverbinding.
      Met een zucht liep ik naar de bibliothecaresse om de geleende telefoon terug te geven. Vervolgens liep ik naar een verlaten afdeling aan boeken en nam daar plaats op een bank, zodat ik rustig na kon denken over deze puinhoop. Moedeloos verschuilde ik voorover gebogen mijn hoofd in mijn handen.
      Sinds donderdagmiddag werd ik overal gevolgd door meiden die zich “ineens realiseerden” dat zij via mij de prins van Brittannië konden leren kennen. Zij volgden mij zelfs tot aan de toilethokjes op het damestoilet. Na die ene keer dat ik de fout had gemaakt om bij anderen aan tafel te gaan zitten, was dat ook gelijk de laatste keer. Het was pas zaterdag, twee dagen later, en ik had hier nu al genoeg van. Begreep dan niemand dat ik praktisch gezien niets wist?
      ‘Ik dacht al dat ik jou hierheen zag lopen!’ klonk een blije stem.
      Chagrijnig zat ik weer rechtop. ‘Laat mij met rust!’ sprak ik hard, maar schrok toen ik opkeek. ‘Sorry, mevrouw Sunberry!’
      Mijn lerares Engels herstelde zich. ‘Het geeft niet.’ Aarzelend nam zij mij in zich op. ‘Ik wilde jou graag jouw cijfer laten weten, nu ik jou toch zag lopen,’ verklaarde zij haar aanwezigheid.
      Verward fronste ik mijn wenkrauwen. ‘Mijn cijfer?’ vroeg ik om verduidelijking.
      ‘Jouw tweede essay. Het is een acht en half geworden,’ knikte mevrouw Sunberry vriendelijk. ‘Daarmee vervalt jouw één voor het eerst ingeleverde essay. Laten wij die gewoon vergeten, ja?’
      Vertwijfeld knikte ik. ‘Ja… Bedankt, mevrouw,’ knikte ik onzeker.
      ‘Gaat het wel?’ vroeg mijn lerares toen ietwat bezorgd.
      Met een kleine glimlach knikte ik. ‘Ja, het is gewoon… Deze school. Begin deze week probeerde elk meisje hier op school mij te vermoorden en nu ben ik ineens ieder haar beste vriendin,’ mompelde ik verafschuwend. ‘Waar ik volgend jaar ook zal studeren, ik zal dit niet missen.’
      Begrijpend knikte mevrouw Sunberry met een kleine lach. ‘Middelbare school,’ sprak zij verklarend. ‘Zie ik jou maandag weer?’
      ‘Zoals altijd,’ glimlachte ik ditmaal oprecht. ‘Bedankt.’ Mevrouw Sunberry keek mij vragend aan. ‘Voor mijn tweede kans.’
      Mijn lerares knikte. ‘Iedereen verdiend een tweede kans. Prinsen en tieners. Onthoudt dat, Westley,’ zei zij veelzeggend, voordat zij ervandoor liep.
      Stomverbaasd bleef ik zitten op de bank tussen boeken over archeologie. Wat had dat nu weer te betekenen?
      Heel even twijfelde ik, maar maakte toen mijn eigen plan. Waarom trok ik het mij ergens toch persoonlijk aan wat anderen van mij dachten hier op school? Mijn vrienden hadden na afgelopen maandagochtend hun mond gehouden over prins Nathanael, dus waar ging dit nu eenmaal over? Vanaf nu zou ik gewoon doorgaan met mijn leven, zoals ik gedaan zou hebben als niemand mijn elke stapt volgde.
      Aan één van de werktafels in de bibliotheek pakte ik een pen en papier uit mijn tas en schreef een nieuwe brief aan de prins. Hoewel ik zijn nieuwe adres niet had, ging ik ervan uit dat post van zijn oude adres doorgestuurd zou worden aan zijn nieuwe.

Nathan,

Bij deze wil ik jou hartelijk bedanken voor het prachtige kerstbanket dat je samen met jouw broer hebt georganiseerd. Waylon (Lord Nashton) en ik hebben ons uitstekend vermaakt tijdens het feest.
      Hierbij wil ik ook graag mijn verontschuldigingen aanbieden voor de gepubliceerde foto’s. Hoewel ik vrij weinig aan de situatie kan veranderen, spijt het mij enorm.
      Graag wil ik jou ook laten weten dat mijn lerares Engels mij de kans gaf een tweede essay te schrijven in de laatste schoolweek voor de kerstvakantie, zodat de eerste met de één zou komen te vervallen, en het onderwerp “uitsterving van de dierentuin” heeft mij alsnog een acht en half opgeleverd. Desondanks heb ik geen spijt dat de monarchie mijn eerste onderwerp was. Mijn eerste één dankzij jou zal ik nooit vergeten.

Liefs,
Westley

Als ik dan toch beschuldigd en veroordeeld werd voor mijn omgang met de prins, dan kon ik net zo goed deze connectie onderhouden. Het was vreemd, maar eenmaal buiten in de sneeuw had ik niet langer het idee gehad dat ik de man lastigviel met mijn gezelschep. Integendeel zelfs, om eerlijk te zijn. Mijn brief was dus niet eens een uiting uit frustratie, maar de frustratie was wel het kleine duwtje dat ik nodig had gehad om de brief daadwerkelijk te schrijven.
      Tot mijn verbazing ontving ik de dinsdag daarop al een bericht terug. Hoewel ik lichtelijk opfleurde, omdat ik dacht dat prins Nathanael mij zo snel iets vluchtig terug had geschreven, liet ik enkele seconden later ietwat teleurgesteld mijn schouders hangen.

Geachte mejuffrouw Thorphen,

Zijne Koninklijke Hoogheid De Prins Nathanael verblijft momenteel enige tijd in het buitenland. Bij terugkomst zal Zijne Koninklijke Hoogheid zo spoedig mogelijk contact met u opnemen als uw brief daarom vraagt.

Vriendelijke groet,
Joseph Lawrence
Privé Secretaris van Z.K.H. De Prins Nathanael

Lichtelijk verbaasd las ik de brief nog een tweede keer over. Hoe wist deze secretaris dat mijn achternaam Thorphen was? Deze persoon was goed op de hoogte. Tegelijkertijd maakte deze Joseph Lawrence mij onzeker en zenuwachtig.
      In de hoop niet nog stommer over te komen na het uitlekken van de foto’s in de tuin van Buckingham Palace, schreef ik uit een soort onverklaarbare schaamte terug. Wat ik probeerde te bereiken wist ik eigenlijk niet. Misschien dat de secretaris mijn eerdere brief weg zou gooien? Eerlijk gezegd dacht ik niet helder na.

Geachte meneer Lawrence,

Bedankt dat u mij op de hoogte heeft gesteld. Er is geen noodzaak voor een antwoord van de prins. Toch hartelijk bedankt.

Vriendelijke groet,
Westley Thorphen

Spijtig genoeg ontving ik twee dagen precies dezelfde brief van de secretaris van de prins. Letterlijk had ik in schaamte met mijn hoofd de tafel geraakt in de eetzaal. Waar was ik mee bezig? De situatie was nu alleen maar erger, wanhopiger.