– 13 –

Lieve Westley,

Mijn excuses voor de verwarring door mijn PS. De afgelopen maand heb ik voor legertraining doorgebracht in Australië, zoals je inmiddels misschien al wel meegekregen hebt door het laatste nieuws. Hoewel, wellicht dacht jij dat een monarch de hele dag doorbrengt in de bibliotheek of de salon om totaal niets te doen onder het genot van een glas whiskey, nietwaar?
      Ik ben blij om alsnog te horen dat jij en jouw vriend een aangename tijd hebben gehad. Mijn broer en ik waren ook zeer tevreden over de uitkomst van de festiviteit.
      Vergeet de foto’s, alsjeblieft. Dat is hetgeen dat wij hier doen. Sinds mijn terugkomst heb ik er niets meer over vernomen, en hopelijk jij inmiddels ook niet meer. Maak jij je geen zorgen, niemand komt erachter dat ik jou heb ingemaakt in het sneeuwballengevecht. Het lijkt erop dat jij deze keer geluk hebt gehad en dat het ons geheim blijft.
      Hopelijk gaat het jou verder nog steeds net zo goed af op school zoals vermeld in jouw eerdere brief. Jou kennende waarschijnlijk wel. Wie schrijft er immers binnen een paar dagen een essay en behaalt alsnog bijna een tien?
      Geniet nog even van onze favoriete schilderijen, nog maar een half jaar te gaan. Succes, Westley.

Ik hoor graag van je,
Nathanael

Met een lach stopte ik de brief terug in de koninklijke enveloppe en legde deze neer naast mijn ontbijtkom. Nog voordat ik mijn lepel weer had opgepakt om verder te eten, had Maisie de enveloppe alweer te pakken.
      ‘Wat?’ vroeg mijn beste vriendin onschuldig, toen ik haar beschuldigend aankeek. ‘Geen geheimen, toch?’ Uitdagend trok zij een wenkbrauw op. ‘Ik wil alleen weten waarom jij zo stiekem zit te lachen.’ Eenmaal de brief uit de enveloppe getrokken en opengevouwen keek zij mij stomverbaasd aan. ‘Het is handgeschreven!’
      Niet-begrijpend haalde ik mijn schouders op. ‘Ja?’ vroeg ik verward. Misschien was het ook gewoon nog te vroeg voor Maisie haar onnodige energie-uitingen.
      Mijn beste vriendin probeerde zo nonchalant mogelijk haar schouders op te halen, maar faalde. ‘Niets…’ mompelde zij desalniettemin veelzeggend. Vervolgens richtte zij haar aandacht op de brief. ‘Westley…’
      ‘Ja?’ vroeg ik wederom.
      Hoofdschuddend gaf Maisie mij de brief terug. ‘Hij flirt met je!’ fluisterde zij hard, wetende dat de koninklijke enveloppe al genoeg onnodige aandacht had getrokken naar onze tafel.
      Meteen stopte ik de enveloppe maar in mijn schooltas. ‘Hij is verloofd!’ spotte ik de toon waarmee mijn beste vriendin had gesproken.
      ‘Niemand heeft over Colette gehoord, behalve jij,’ wees Maisie mij terecht.
      Bedenkelijk draaide ik mij naar de tafel waar Rosalie normaal gesproken zat met haar vriendinnen, maar waarschijnlijk was het daarvoor nog te vroeg. ‘En Rosenberg,’ verweerde ik zwak. ‘Het verbaast mij dat zij nog niet is opgekomen voor haar nicht. Ik denk niet dat ik de enige ben die verwacht had dat de verloving allang bekend zou zijn gemaakt.’
      ‘Misschien nu de prins terug is uit Australië?’ opperde Maisie nadenkend.
      Eén van Rosalie haar vriendinnen gaf mij een vuile blik in het voorbijgaan naar haar tafel. ‘Laten wij het hopen,’ mompelde ik, terwijl ik eigenwijs haar blik vasthield. ‘Al deze onzin heeft al veel te lang geduurd. Hopelijk dringt het gauw tot iedereen door dat ik de prins niet spreek.’
      Maisie lachte tevergeefs. ‘Afgezien van deze nieuwe brief waarin hij met jou flirtte!’ verweerde zij eigenwijs.


Beste Nathan,

Het is het fijn om te horen dat je veilig bent teruggekeerd vanuit Australië. Hopelijk heb jij daar een leuke tijd doorgebracht.
      Natuurlijk denk ik dat monarchen niets beters te doen hebben dan dag-drinken tijdens gedistingeerde high tea-bijeenkomsten met andere vooraanstaande aristocraten. Wil jij mij zeggen dat jij niet de helft van de tijd laveloos rondhing op de kazerne afgelopen maand? Je hebt mij gechoqueerd, Nathanael. Diep geschokt…

Lieve Westley,

Jij hebt mij uiterst diep beledigd. Hoe kun je zoiets van mij denken? Slechts ik? Niet alleen ik, maar al mijn maten waren vierentwintig uur zeven bedronken. Wat moesten wij anders doen in Australië? Met zulk bijzonder mooi weer moesten wij de schrik wel wegdrinken…

… Geen idee. Misschien de veiligheid van ons land veiligstellen?
      Zeg mij, alsjeblieft, dat je op z’n minst genoten hebt van de prachtige dagen daar? Kun jij als prins daar niet iets aan doen? Het weer hier in ons koude, regenachtige Engeland, bedoel ik. Tenslotte ben jij derde in lijn tot de Engelse kroon…

… Als jij dit allemaal zo serieus neemt, waarom neem jij mijn taken dan niet over? Jij zou het nog geen dag uithouden…

… Is dat een uitdaging? Want als dat zo is: aangenomen…

… Oh, zo aangenomen! Aanstaande zaterdag. Kleed je voor de baan. Draag deze dag ingetogen zwart…

Ingetogen zwart? Wat betekende “ingetogen zwart”?
      Toen drong de aangenomen weddenschap tot mij door. De prins meende toch niet serieus dat ik zijn taken zou overnemen voor de dag? Mijn moeder zou mij vermoorden als zij daar achter zou komen. Wel, dat zou zij doen als ik toestemming zou krijgen voor verlof van de hoofddirectrice. Zou zij zoiets wel voor een tweede keer toestaan?
      ‘Och, zei ik het niet?’ glunderde mevrouw Chandler verrukt na mijn binnenkomst. ‘Ik wist wel dat Nathanael en jij het goed met elkaar zouden kunnen vinden.’
      Ietwat onzeker haalde ik mijn schouders op. ‘Zoals u gezegd hebt, hij is erg aardig,’ gaf ik voorzichtig toe. ‘Om eerlijk te zijn ben ik blij verrast. Nathan maakt het koningshuis weldegelijk minder… statig.’
      ‘Jethro en hij zijn de toekomst,’ was de hoofddirectrice het met mij eens. ‘Wat zijn jullie plannen voor aanstaande zaterdag?’
      Nogmaals haalde ik mijn schouders op. ‘Nathan heeft mij uitgedaagd zijn taken over te nemen, of in ieder geval waarnemen,’ antwoordde ik onwetend over de daadwerkelijke planning van de dag.
      Mevrouw Chandler lachte hartelijk. ‘Wel, dat belooft interessant te worden,’ glimlachte zij met een toegevende knik. ‘En nu wil jij graag weten of jij de dag vrij kunt krijgen? Ik zie niet in waarom niet. Zolang jij je op de achtergrond houdt, mejuffrouw Thorphen. Alsjeblieft, geen herhaling van onnodige omslagfoto’s.’
      Overvallen door het onverwacht opbrengen van de tijdschriften, knikte ik verward. ‘Natuurlijk, mevrouw Chandler,’ sprak ik beleefd.
      ‘In dat geval, veel plezier,’ wenste de hoofddirectrice, waarna ik haar kantoor mocht verlaten.
      Met een tevreden gevoel verliet ik de school en liep over het terrein naar ons huis. Daar liep ik gelijk de trap op, door naar de slaapzaal, in de hoop mijn beste vriendin daar te vinden. Gedraaid op haar buik en met haar voeten in de lucht lag Maisie rustig naar muziek te luisteren, terwijl zij vermakelijk door een tijdschrift bladerde. Bij het horen van de opengaande deur keek zij gelijk op en rolde zich op haar zij, mij vragend aankijkend.
      ‘En?’ drong Maisie aan toen ik niet gelijk iets losliet.
      Glimlachend trok ik mijn jas uit en kwam bij haar op het bed zitten. ‘Mevrouw Chandler heeft mij toestemming gegeven,’ antwoordde ik voorzichtig.
      Maisie keek mij doordringend aan. ‘Maar?’ vroeg zij.
      Vertwijfeld haalde ik mijn schouders op. ‘Maar het lijkt mij beter dit onder ons te houden, oké? Het lijkt mij zelfs geen goed idee mijn ouders te laten weten dat ik voor een dag overvlieg naar Londen. Nu ik achttien ben heb ik hun toestemming niet meer nodig en het zou alleen maar een discussie worden die ik toch zal verliezen,’ mompelde ik hardop nadenkend. ‘Dus vooralsnog blijft het onder ons, afgesproken?’
      Content draaide Maisie zich weer op haar buik, verder bladerend in het tijdschrift. ‘Zolang jij mij alles zult vertellen over jouw “date” vind ik alles goed,’ lachte zij zacht.
      Lachend gaf ik haar een zachte duw tegen haar benen. ‘Het is geen date,’ verweerde ik zinloos.
      ‘Zo wel een date,’ sprak mijn beste vriendin zangerig terug, zonder op te hoeven kijken om mij lichtelijk te ergeren met haar insinuatie. ‘Er is zelfs een “dresscode”.’
      Juist. Ingetogen zwart.
      ‘Zou jij mij opnieuw willen helpen met mijn outfit?’ vroeg ik toch wel ietwat nerveus.

… Wees daar maar blij om, trouwens. Australië met het leger klinkt zelfs nog aantrekkelijker dan een zomervakantie lang doorbrengen met mijn ouders op Salt Island.

Liefs,
Westley

PS: Tot aanstaande zaterdag.


Doordat ik geen idee had van hetgeen dat mij stond te wachten, ging mijn hart als een razende tekeer toen ik op weg was om het schoolterrein te verlaten. Buiten de schoolhekken stond mijn bestelde taxi te wachten en de gure februariwind speelde met mijn haren die los waren gekomen vanonder mijn donkere sjaal.
      ‘Hé, Westley!’ groette Landon Grynders amicaal in het voorbijgaan.
      Uit automatisme wilde ik onmiddellijk mijn mond openen om de jongen terug te begroeten, maar realiseerde mij toen dat wij elkaar nooit gedag zeiden. Verbaasd bleef ik stilstaan en draaide mij om, maar hij was alweer verder gelopen met één van zijn vrienden, waarschijnlijk onderweg naar de sportvelden voor de vroege ochtendtrainingen. Ik was even totaal verward en voor een moment vergat hoe zenuwachtig ik was voor vandaag. Sinds wanneer zei de populairste jongen van de school mij gedag?
      Gauw liep ik verder, naar waar mijn taxi keurig op tijd stond te wachten. Deze bracht mij naar het vliegveld, om opnieuw met een vrij korte vlucht terug te vliegen naar Londen. Het was een vreemde gewaarwording. Voor de derde keer in slechts een half jaar tijd was ik onderweg naar een paleis. Gelukkig maakte de zenuwachtige spanning plaats voor voorzichtige enthousiasme tijdens de korte vlucht naar de hoofdstad.
      Toch vervaagde de enthousiasme bij de landing op het vliegveld in Londen. Spijtig genoeg was er zelfs niets meer van over toen ik in de volgende taxi zat, op weg naar Buckingham Palace. Het was nog steeds erg vroeg en bijzonder koud voor deze tijd van het jaar. Misschien zorgde juist dat er wel voor dat ik aan alles begon te twijfelen. Waar was ik wederom mee bezig?
      Zodra de taxi de sierlijke paleishekken mocht passeren en de chauffeur de auto voorreed onder het afdak, had ik geen andere keuze dan om uit te stappen. Ietwat onhandig stond ik recht op de vrij hoge, geleende pumps van Maisie, maar veel tijd om over mijn verschijning na te denken kreeg ik niet. Daar stond prins Nathanael al in de deuropening van zijn thuis. Onzeker liep ik rond de auto om hem te begroeten.
      ‘Uwe Hoogheid,’ knikte ik plechtig met een speelse glimlach.
      Prins Nathanael lachte vriendelijk. ‘Onderdane,’ reageerde hij guitig terug. ‘Goed je weer te zien. Een fijne reis gehad?’
      ‘Ik heb vooral een vroege reis gehad,’ antwoordde ik met nadruk.
      Met een glimlach keek de prins mij waarschuwend aan, voordat hij wees naar de man naast hem op het bordes. ‘Dit is Wren Royceston, mijn beste vriend,’ stelde hij ons aan elkaar voor. Broederlijk klopte hij de man op zijn schouder. ‘Vandaag trek jij met hem op, oké?’
      Glimlachend stak ik mijn hand uit aan de eveneens lange man. Hij zag er alleen stijver uit dan Nathanael, verbazingwekkend genoeg. ‘Leuk je te ontmoeten, Wren. Mijn naam is Westley, zoals Nathan jou misschien al wel verteld heeft,’ stelde ik mijzelf voor.
      Zwijgend nam de man mijn hand aan, maar hij zei niets. ‘Wren heeft een lift nodig naar Schotland,’ zei Nathanael daarom voor hem.
      Fronsend draaide ik mij om, toen de twee mannen er al vandoor liepen naar waar mijn verdwenen taxi plaats had gemaakt voor de koninklijke, wachtende auto’s op de binnenplaats, na de bizarre opmerking over Schotland. Was dat soms een geheime codetaal voor iets “mannelijks” of een grappige anekdote waar ik geen weet van had?
      Geweldig. Mijn hele dag zou ik doorbrengen met mannen en degene die mij moest “babysitten” zei vooralsnog geen woord. Hopelijk had hij alleen een slecht ochtendhumeur, want anders had ik nu al spijt van deze uitdaging.