– 18 –

De nacht verdween even snel als dat deze gekomen was en zonder deze donkere uren te hebben geslapen, keerde het feestende gezelschap terug naar the English Rose. Nog voordat het zonlicht scheen voeren zij weg van Salt Island en was het weer even rustig als voorheen. Afgezien van mijn hart dan. Ik hield mijn hart maar met moeite onder controle.
      Gelukkig had ik een reëler vooruitzicht, iets waar ik beter over kon dromen. Ondanks de teleurstelling en verbazing van de mensen om mij heen over de schoolkeuze die ik gemaakt had, keek ik steeds meer uit naar mijn avontuur in Amsterdam.
      In de laatste week van augustus was het dan zo ver. Mijn belangrijkste bezittingen waren al vooruit gezonden. Al dat ik hoefde te doen was op het vliegtuig stappen. Voor het eerst zou ik niemand kennen waar het vliegtuig zou landen en ik had nerveuse, maar enthousiaste kriebels toen ik aan boord ging.
      Vanuit de taxi vanaf het vliegtuig naar de campus van de Oranje Universiteit van Amsterdam staarde ik geïntrigeerd door het raam naar buiten. Hoewel de Nederlanden al tientallen jaren bij ons Verenigd Koninkrijk hoorde, zag het landschap er hier nog steeds anders uit dan mijn vertrouwde Engeland.
      Lipbijtend keek ik om mij heen, nadat de taxichauffeur mij had afgezet bij de campus en er alweer vandoor was gereden. Hoewel het nog heel even zomer zou moeten zijn, leek de natuur zowaar te denken dat het herfst was. De bladeren aan de bomen op de nog groene grasvelden kleuren al geel en oranje. Voordat ik naar binnen ging om mijn kamersleutel en lesrooster op te halen, nam ik plaats op één van de sierlijke, houten bankjes en nam alles in mij op.
      Stiekem miste ik mijn vrienden in dat moment. Maisie en Waylon in het bijzonder. Tegelijkertijd voelde ik dat ik hier klaar voor was, eindelijk iets echt alleen doen. Dit hier, mijn vervolgopleiding, het zou iets zijn waar ik geheel zelf zou gaan presteren en het zou totaal van mijzelf zijn als ik hier weer zou vertrekken.
      Nadat ik mijn kamersleutel en lesrooster op had gehaald bij het secretariaat, liep ik naar mijn aangewezen studentenkamer toe. Kennelijk deelde ik deze met iemand die ook nog niet was aangekomen, want bij het openmaken van de kamerdeur waren er alleen maar onuitgepakte dozen te zien tussen het kale interieur en deze waren niet alleen van mijzelf. Op de grond lag post dat onder de deur door was geschoven en ik pakte de kleine stapel op. Ik sorteerde de post in een stapeltje voor mijn kamergenoot genaamd Hannelore Tholen en voor mijzelf.
      Bij het zien van de koninklijke enveloppe inhaleerde ik dieper adem. Sinds de prins met zijn vrienden Salt Island had verlaten, had ik niets meer van hem vernomen. Voorlopig leek mij dat ook beter zo, maar natuurlijk had hij gelijk mijn nieuwe adres weten te achterhalen, nadat ik hem verteld had dat ik hier zou gaan studeren.
      Mijn jas uittrekkend nam ik plaats op het bed aan de rechterkant van de kamer en staarde naar het familiewapen van de Windsors die de enveloppe had verzegeld. Wilde ik dit?
      Wilde ik dat Nathanael deel uit zou maken van mijn nieuwe leven? Met de prins dag en nacht in mijn hoofd was ik niet bepaald alleen.
      Na enig twijfelen besloot ik dat het schooljaar nog niet echt begonnen was. Mijn eerste college zou pas na het weekend plaatsvinden en dus verbrak ik de zegel.

Lieve Westley,

Heel veel succes met jouw nieuwe schooljaar, jouw nieuwe uitdaging.
Mijn artistieke kant is misschien niet zo sterk ontwikkelt als die van Claude Monet, maar ik heb mijn best voor jou gedaan.

Liefs,
Nathanael

Verward staarde ik naar het kleine, korte bericht. Wat had Nathanael bedoeld?
      Met gefronste wenkbrauwen zocht ik in de enveloppe, maar dit was het enige briefje dat verstuurd was. Niet-begrijpend bekeek ik het bericht nogmaals en draaide het papier toen zoekend om.
      Glimlachend liet ik mijn schouders zakken en haalde diep adem, voordat ik hardop lachte. Lief bedoeld had Nathanael de “moeite” genomen het schilderij De Ekster vluchtig na-gekrabbeld op de achterkant van het briefje. Werkelijk waren het slechts een paar golfjes dat de sneeuw voor moest stellen en iets dat op een vogel moest lijken op een scheef getekend hekje.
      Meteen zocht ik naar mijn verhuisdoos met al mijn schoolspullen. Daarin vond ik een rolletje plakband en plakte het “kunstwerk” boven mijn nieuwe bed aan de muur. Vervolgens besloot ik ook de rest van mijn spullen maar gelijk uit te pakken. Binnen een uur stond alles op mijn bureau en hing alles in mijn kledingkast van wat ik nodig zou hebben, en wat nog geen vaste plek had zat in een bewaarde verhuisdoos, die ik wegschoof onder mijn bed.
      Aan mijn nieuwe bureau schreef ik als eerste Nathanael terug. Het leek mij geen slecht idee om de omgeving te leren kennen en daarbij de dichtstbijzijnde brievenbus op te zoeken, dus trok ik mijn jas weer aan en liep met de enveloppe in mijn jaszak de gang weer op, op weg naar buiten. Ondertussen groette ik vrolijk enkele nieuwe gezichten. Mijn dag kon niet meer stuk.


Bij het opengaan van de kamerdeur keek ik op van mijn gitaar. Hannelore kwam binnen met twee volle boodschappentassen, die zij neerzette bij ons kleine keukentje. Meer dan een aanrecht met een wasbak, koelkast en een magnetron was het niet, maar toch.
      ‘Post.’ Behendig gooide mijn kamergenoot twee enveloppen naast mij op het matras. ‘Gebruiken al jullie Engelsen zulke “fancy” enveloppen en zegels?’ vroeg zij nieuwsgierig, terwijl zij bezig ging met het uitpakken van onze boodschappen.
      Zo nonchalant mogelijk haalde ik mijn schouders op. ‘Sommigen,’ antwoordde ik afstandelijk, en speelde nog een paar laatste akkoorden.
      ‘Waarom? Bang dat iemand jouw post stiekem openmaakt?’ vroeg Hannelore zich hardop af. ‘Het is niet alsof er nog veel interessants wordt verstuurd met de post…’
      Nadenkend legde ik mijn gitaar naast mij neer op het matras. ‘Kun jij een geheim bewaren?’ vroeg ik voorzichtig.
      Meteen keek Hannelore op met een stralende glimlach. ‘Is dit het moment waarop wij jaren later terugkijken en onze kinderen vertellen hoe wij beste vriendinnen ooit zijn geworden?’ grapte zij dramatisch.
      Zacht knikte ik. ‘Wellicht…’ mompelde ik afwezig. Direct sloeg mijn eigen brein door en bedacht ik mij hoe mijn kinderen eruit zouden zien als Nathanael hun vader zou zijn. Net zo snel probeerde ik de gedachten weer te vergeten. ‘Het zegel is van de koninklijke familie.’
      Hannelore pakte haar bureaustoel erbij en kwam tegenover mij zitten, omdat mijn bed vol lag met van alles en nog wat. ‘Serieus?’ vroeg zij enthousiast. ‘Ken jij de koninklijke familie?’
      ‘Beperkt tot prins Nathanael,’ antwoordde ik en beet nerveus op mijn onderlip.
      De glimlach van mijn kamergenoot werd zowaar nog groter. ‘De Prins Nathanael?’ vroeg zij ademloos. ‘De meest begeerde, knappe man ter wereld? De enige die het Koningshuis nog een beetje interessant houdt?’
      Vertwijfeld haalde ik mijn schouders op. ‘Waarschijnlijk,’ mompelde ik onzeker.
      ‘Jij bent niet zeker of jij met de echte prins schrijft?’ Hannelore fronste. ‘Wat zeg je?’ vroeg zij om verduidelijking.
      Lachend schudde ik mijn hoofd. ‘Het is de prins,’ bevestigde ik. ‘Over of hij de meest begeerde, knappe man ter wereld is, daar ben ik nog niet over uit.’ Ik loog in de hoop mijzelf bij elkaar te houden.
      ‘Natuurlijk wel!’ Hannelore trok haar voeten op de zitting van haar bureaustoel en maakte het zichzelf comfortabel. ‘Vertel, hoe hebben jullie elkaar ontmoet?’ drong zij aansporend aan.
      Glimlachend sloeg ik mijn blik neer, voordat ik weer opkeek. ‘Vorig jaar moest ik een essay schrijven en ik zat op een nogal historisch beroemde school, dus vele Lords en Ladies aanwezig, waardoor ik in aanraking kwam met de koninklijke familie. Het liefste had ik willen schrijven over het verschrikkelijke auto-ongeluk dat de prins veroorzaakt zou hebben, maar daar is niet veel van terecht gekomen. Wel kreeg ik de prins te spreken en wij hebben sindsdien contact gehouden. Zo nodigde hij mij uit voor het kerstbanket en om een dag met hem mee te lopen,’ vertelde ik bondig.
      Hannelore schudde haar hoofd. ‘Details, alsjeblieft! Je bloost van geluk,’ beschuldigde zij mij op een lieve toon.
      ‘De prins… Hij zou zich allang verloofd moeten hebben,’ verweerde ik mijzelf onnodig.
      Mijn kamergenoot haalde nonchalant haar schouders op. ‘Voor zover ik weet heeft Buckingham Palace nog geen statement uitgegeven over een verloving,’ klonk zij even zangerig als Maisie kon.
      Lipbijtend knikte ik. ‘Ja, maar ik heb de vriendin van de prins gezien. Zij bestaat wel degelijk en is een wereldmodel, of zo. Hij heeft ons zelfs aan elkaar voorgesteld,’ fluisterde ik bijna.
      Bedenkelijk knikte Hannelore. ‘Wat hebben jullie toen gezegd?’ vroeg zij door.
      ‘Oh…’ Lachend beet ik op mijn tong om niet al te hard te lachen. ‘Ik vertelde het koppel dat kangoeroes drie vagina’s hebben,’ knikte ik, waarop de vrouw tegenover mij stomverbaasd aankeek. ‘Dat dus.’


… Colleges hier zijn zo interessant. Het liefste mis ik er geen, maar mijn kamergenoot heeft zo haar aanhoudende manieren om mij zo nu en dan mee te slepen naar de film, of iets dergelijks.
      Nu ik hierover nadenk, heb ik jou al over haar verteld? Haar naam is Hannelore en zij is ontzettend aardig. Ook ontzettend Nederlands, zij leert mij alles dat ik hier moet weten. Ik mag haar graag en ik ben dankbaar dat ik haar al een vriendin mag noemen.
      Toch mis ik thuis. Het meeste mis ik de stranden van Isle of Man. De wandelingen op zondagochtend in de gure, zoute wind…

… Ik mis de standen van Salt Island, maar dat komt voornamelijk door jou. Elk strand is mooier met jou. Jij zou zelfs de stranden van Duinkerke mooi hebben gemaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog, of de stranden van Palermo tijdens de Derde Wereldoorlog. Het meeste mis ik jou…

… Over Salt Island geschreven, ik kan nog steeds niet geloven dat jij en jouw vrienden aanlegden aan ons strand…

… De reden dat wij aanlegden op Salt Island afgelopen zomer was omdat ik graag mijn verjaardag wilde vieren met jou. Samen. Met niemand anders had ik die nacht naar de sterren willen staren…

… Een slak kan wel zo’n drie jaar winterslapen…

… Zouden wij elkaar kunnen treffen als ik een reden zou verzinnen om naar Amsterdam te komen? Een bezoek aan een bibliotheek of een ziekenhuis? …

… Nathanael, ik zou jou heel graag weer willen zien, maar ik weet niet of dit juist is. In ieder geval misschien niet de juiste manier. Vergeet niet dat jij de controversiële bent van ons tweeën. Een andere keer, wellicht…

… Wees gewoon eerlijk met mij, Westley. Behandel mij niet alsof ik achterlijk ben. Gewoon een nee voldoet exact…

… School vergt zoveel tijd van mij. Jij zegt mij te kennen, dan weet jij inmiddels hoeveel deze opleiding voor mij betekent. Dan weet jij dat ik mij niet kan veroorloven mijn concentratie en motivatie te verliezen.
      Zelfs mijn andere vrienden schrijf ik niet zo vaak en niet zo veel als dat ik jou schrijf. Vergeef mij, alsjeblieft. Deze opleiding, dit alles, ik wil het zo graag zelf doen.
      Nathan, ik leer eindelijk mijn muziek naar papier te vertalen. Dit is wat ik wilde, wat ik altijd heb gewild…

… Prima. Dat is begrijpelijk. Sluit mij alleen niet opnieuw buiten, ik hou van jou…

… Zodra mijn eerste optreden geboekt staat in één of ander café of pub hier in Amsterdam, stuur ik jou als eerste een uitnodiging. Beloofd.

Ik hou ook van jou,
Westley