– 19 –

… Wanneer begint jouw volgende vakantie? Denk je dat jij opnieuw aanwezig zult kunnen zijn op het kerstbanket? Ongeacht het antwoord, er komt een uitnodiging jouw kant op. Ik hoop dat je kunt komen.

Hopelijk zie ik jou snel,
Nathanael

Lieve Nathanael,

Ongeacht de datum van het kerstbanket, ik zal mijn uitstekende best doen aanwezig te zijn. Ik zou het niet willen missen. Een hele avond opgescheept zitten met dronken adel en aristocraten, ik kan niet wachten.
      In alle eerlijkheid, het tweede weekend na mijn verjaardag heb ik een lang weekend vrij. Misschien dat wij dan af kunnen spreken? Er is hier die week een vreemd, nationale feestdag waardoor het hele land vrij heeft. Het heeft veel weg van een bezoek van de “kerstman”, maar dan net iets anders. Liever zie ik jou na een half jaar niet met half elitair Brittannië erbij. Als ik zo vrij zou mogen zijn…

… Wees zo vrij als jij wilt zijn, Westley. Zo vrij dat het jou naar Londen brengt…

… Afgesproken. Het tweede weekend van december ben ik geheel van jou…

… Mij en mijn verplichtingen…

… Zeg mij niet dat het zo’n herhaling wordt van “de lift naar Schotland”…

… Dan moet jij niet pas een maand van tevoren aangeven dat jij wilt afspreken. Ik kan nu niet mijn hele agenda omgooien voor jouw bezoek…

… Een maand van tevoren is vrij vroeg in de normale wereld, Nathanael. Overdrijf niet zo over jouw “hele agenda”, het zijn vier dagen…

… Vier dagen? …

… Prima. Ik zal alleen zondagavond komen voor een kop koffie…

… Kom vrijdagmiddag zes december, dan ben ik al wel weer terug in Engeland. Wel zo handig, nietwaar? Dan zorg ik dat er een vertrek voor jou in orde is. Nog enkele andere wensen, mejuffrouw Thorphen? …

… Ik ontbijt alleen met verse jus d’orange en croissants of blauwe bessen-pannenkoeken. En ik heb een zeer ernstige allergie waardoor ik enkel onder Egyptische katoenen lakens kan slapen, in een kamer vol met verse bloemen. Oh, en het allerbelangrijkste, als ik een dag geen jelly beans eet gebeuren er erge dingen. Alleen witte, dus begin maar alvast te sorteren…

… Je kunt een kipburger van Nando’s krijgen…


De bediende keek mij afwachtend aan. ‘Dit is alles dat u bij zich heeft?’ vroeg hij uiteindelijk traag.
      Lichtelijk verontwaardigd keek ik de man aan. ‘Ik verblijf hier slechts het weekend, wat denkt u zelf?’ vroeg ik ietwat gewaagd terug.
      Statig rechtte de bediende zijn schouders, afkeurend de weekendtas in zijn handen observerend. ‘Dat u uitstekend kunt inpakken of dat u naar alle waarschijnlijkheid te weinig heeft ingepakt,’ glimlachte hij zuinig.
      Niet-begrijpend schudde ik mijn hoofd. ‘Waarom denkt u dat? Er zitten vier outfits in mijn tas,’ reageerde ik bijdehand. ‘Ik zou zeggen dat het genoeg is voor drie dagen.’
      ‘Genoeg voor één dag, mejuffrouw,’ verbeterde de man mij.
      Mijn verwarring was nu geheel compleet. ‘Pardon?’ vroeg ik gepuzzeld.
      ‘Zijne Koninklijke Hoogheid zal u wel bijpraten,’ verzekerde de bediende mij. ‘Als u mij zou willen volgen? De prins heeft mij gevraagd u in zijn vertrek onder te brengen. U kunt daar wachten op zijn terugkomst, dat binnen een uur zal zijn.’
      Gehoorzaam en zwijgend volgde ik de man door de gangen van Buckingham Palace. Overdag zag het er hier totaal anders uit. Killer, misschien. Een winter terug had het maanlicht dit paleis geromantiseerd, maar nu leek het vooral groot en koud, ondanks alle pracht en praal.
      ‘Mejuffrouw,’ knikte de bediende. Hij ging mij het vertrek van Nathanael voor. ‘Zou ik u nog ergens mee van dienst kunnen zijn?’
      De bediende hield nog altijd mijn weekendtas vast, die ik weer van hem overnam. ‘Nee, dank u, meneer,’ probeerde ik te glimlachen.
      Beleefd knikte de man. ‘Maakt u zich er zeker van om mij of iemand anders van de bediening te vragen als u zich toch bedenkt,’ groette hij hoffelijk, voordat hij het vertrek verliet.
      Mijn weekendtas slingerde ik op de sofa in deze ontvangstkamer. Nieuwsgierig liep ik naar het raam en deze keek uit over de tuin van het paleis, met de avond al langzaam vallend over Londen. Vervolgens dwaalde ik doelloos verder. Zo kwam ik door de gang uit bij een kleine leeskamer en daarna bij Nathanael zijn kantoor.
      Vol ontzag liep ik het kantoor binnen. Lipbijtend van plezier liep ik langs de plafondhoge boekenkasten. De meeste schappen waren gevuld met boeken waarvan ik uitging dat Nathanael deze zelfs nog niet eens had aangeraakt, maar tussendoor stonden afwisselend grappige beeldjes en persoonlijk gevulde fotolijsten. Het waren leuke, prachtige foto’s van de prins met of van zijn familie en vrienden.
      Bij het bekijken van Nathanael zijn bureau sloeg mijn hart een slag over. Onmiddellijk herkende ik het briefpapier waarmee ik hem geschreven had. De meeste van mijn brieven lagen keurig opgestapeld naast allerlei bureauaccessoires en ander papierwerk. Aangedaan door dit betekenisvolle aanzicht liet ik mijn vingers glijden over mijn oude brieven, voordat ik plaatsnaam op de bureaustoel.
      Dagdromend probeerde ik mij in te beelden hoe Nathanael hier druk bezig was met zijn werk, hoe hij reageerde wanneer hij een nieuwe brief van mij ontving… Over hoe hij mij niet kon zeggen dat ik blijkbaar kleding voor een hele maand mee had moeten nemen. Ik lachte in mijzelf en stond weer op. Hoewel ik waarschijnlijk al zo’n honderd etiquetteregels had gebroken, wilde ik mijn gastvrijheid niet nog meer misbruiken door verdere kamerdeuren te openen, waarop ik terugliep naar de ontvangstkamer.
      Er stond een piano waar ik graag gebruik van wilde maken als ik toch moest wachten. Om de tijd door te komen speelde ik enkele liederen, waardoor ik al gauw de gehele tijd verloor.
      ‘Jij bent in mijn kantoor geweest,’ constateerde het zware accent van Nathanael.
      Geschrokken, maar met een glimlach draaide ik mij om op de pianobank. ‘Hé!’ groette ik blij, maar toen herstelde ik mij en hield mij terughoudend in. ‘Vind je dat erg? Sorry, ik…’
      Nathanael schudde zijn hoofd. ‘Nee, maar jij hebt de deur open laten staan,’ ging hij verder.
      Vertwijfeld keek ik de man aan, die kalm plaatsnam op de leuning van de sofa. ‘Dat ik de deur open heb laten staan vind jij erg?’ probeerde ik te peilen.
      ‘Ik vraag mij alleen af waar jij nog meer rond hebt gekeken,’ haalde de prins zijn schouders op. ‘Iets gevonden dat jou interesseerde?’
      Meteen schudde ik schuldbewust mijn hoofd. ‘Alleen de bibliotheek en het kantoor, ik zweer het!’ zei ik snel. Verontschuldigend schonk ik de man mijn liefste glimlach. ‘Ik verveelde mij.’
      Nathanael grijnsde lichtelijk. ‘Jij zong,’ bleef hij vaststellen.
      ‘Wat? Nee, ik zong niet…’ mompelde ik beschaamd.
      De prins knikte tegenstrijdig. ‘Het was mooi. Ietwat prevelend, maar wel mooi,’ sloeg hij zijn armen demonstratief over elkaar. ‘Eerlijk, jij hebt een mooie zangstem.’
      ‘Ik heb te weinig kleding,’ wilde ik liever overgaan op een ander onderwerp.
      Geamuseerd stond Nathanael recht. ‘Waarom zeg je dat?’ vroeg hij geïntrigeerd.
      ‘Eén van jouw bediendes wees mij erop,’ zei ik en gebaarde naar mijn weekendtas, achter de man op de sofa. ‘Mijn excuses als ik de plannen voor dit weekend verkeerd heb geïnterpreteerd, maar mijn veronderstelling was dat wij vooral normale dingen zouden doen samen.’
      Nathanael knikte plechtig en liet zijn armen hangen. ‘Bedankt voor de benadrukking op “normaal”. Jij weet ook altijd de liefste dingen te zeggen,’ mompelde hij sarcastisch, zijn handen in de broekzakken van zijn pantalon stekend. ‘Voor vanavond had ik in de planning jou te vragen naar de bioscoop te gaan, maar als dat niet “normaal genoeg” voor jou is, begrijp ik dat volkomen.’
      Onmiddellijk brak er een glimlach door op mijn gezicht. ‘Een film zien?’ vroeg ik opgewekt.
      ‘Geen kipburger zonder een film vooraf,’ haalde Nathanael toegevend zijn schouders op. ‘Zoals gewaarschuwd.’
      Dankbaar knikte ik. ‘Graag,’ sprak ik overrompeld.
      ‘Kom op, dan laat ik jou jouw kamer zien… Tenzij jij gelogen hebt over het verder rondsnuffelen, dan weet jij de weg al.’ De man keek mij waarschuwend aan, waarop ik onschuldig mijn handen ophield. ‘Nou, kom op,’ gebaarde hij mij op te staan, waarna hij mijn weekendtas over zijn schouder hing.
      Voordat Nathanael één van de andere kamerdeuren in zijn vertrek had kunnen openen, sloeg ik zijwaarts mijn armen om hem heen voor een knuffel. Hij was even verward, maar omhelsde mij toen terug met zijn vrije arm.
      ‘Het is goed je weer te zien,’ zei ik voorzichtig.
      Nathanael schonk mij een kleine glimlach. ‘Ja… Wel, hier is jouw kamer. Mocht jij je eventueel op willen frissen, er is een aangrenzende badkamer.’ Hij opende de kamerdeur en wees naar de deur van de badkamer. ‘Voor vanavond hoef jij je niet om te kleden in een andere outfit,’ plaagde hij goedbedoeld. Toen bekeek hij mij eens goed. ‘Zie ik jou nu voor het eerst in een spijkerbroek?’
      ‘Als jij dat aanhoudt, zal ik mij uit mijn “beroemde geruite overhemden” helpen,’ sprak ik met gespeelde afkeuring.
      De prins knikte ernstig. ‘Is een pak een beetje te overdreven voor de bioscoop?’ vroeg hij zich hardop af.
      ‘Misschien een klein beetje,’ bevestigde ik met een lach.
      Toegevend haalde de man zijn schouders op. ‘Dan is het maar goed dat ik toch even wilde gaan douchen. Zie ik jou over een half uur in de ontvangstkamer?’ sprak hij met mij af.


Toen het gesprek even stilviel en de prins aan zijn tweede kipburger begon, twijfelde ik. Was dit het juiste moment om het hem te vragen? Met een zucht liet ik mijn schouders hangen. Voor zulk soort vragen was er simpelweg geen goed moment, waarschijnlijk.
      ‘Heb jij je al verloofd?’ probeerde ik zo terloops mogelijk te vragen.
      Nathanael liet direct al zijn aandacht voor het eten gaan en keek mij serieus aan. ‘Ik heb mij beschikbaar gemaakt,’ antwoordde hij toen gedecideerd.
      Verward haalde ik een hand door mijn losse haar. ‘Sorry?’ vroeg ik niet-begrijpend.
      ‘De relatie is verbroken,’ verduidelijkte de prins.
      Meteen zat ik rechtop. ‘Waarom?’ vroeg ik door.
      ‘Ons gesprek in de tuin, na het kerstbanket vorig jaar, zette mij aan het denken. Ik heb iemand aan mijn zijde nodig die dingen weet, die verstand heeft van zaken. Alleen uitstekend presteren in de slaapkamer maakt geen goede echtgenote,’ vertelde de prins mij zonder enige twijfel.
      Begrijpend, maar afstandelijk knikte ik. ‘Dat was onnodige informatie,’ bedankte ik met een geforceerde glimlach.
      Nathanael grijnsde zelfvoldaan. ‘Soms vergeet ik dat jij pas net negentien bent. Mijn excuses,’ zei hij totaal niet gemeend.
      ‘Oh, wow. Nu ben ik pas echt beledigd,’ reageerde ik fronsend.
      De man was opnieuw gemakkelijk geamuseerd. ‘Oh, werkelijk?’ herhaalde hij mijn wijze spreken. ‘En hoe maak ik dat goed, prinses? Met enkel jelly beans misschien?’
      ‘Eet nu maar gewoon door, Uwe Hoogheid. Dit is toch niet helemaal hetzelfde als een echte vrijdagavond,’ moest ik ietwat opgelaten toegeven.
      Luchtig haalde Nathanael zijn schouders op. ‘Beter dan dit wordt het niet met mij, lieveling,’ was hij onaantastbaar, voordat hij verder at van zijn kipburger, alsof hij uitgehongerd was. Het was aandoenlijk om te zien hoe blij hij was met een simpele fastfood-maaltijd.
      Na in het centrum van Londen ons late avondeten gegeten te hebben in een bijna verlaten Nando’s filiaal, constant nauwlettend bewaakt door twee Veiligheidsofficieren, keerden wij terug naar Buckingham Palace. Het was ditmaal fijn om de voor Nathanael bekende gangen te lopen. Dit was zijn thuis, als hij naar huis ging was dit massieve paleis hetgeen dat hij bedoelde. Weliswaar vreemd, maar wel meer aangenaam dan eerder.
      Samen dronken wij in de leeskamer nog een warme kop thee, voordat wij beiden ons terugtrokken in onze eigen kamers. De stilte die mij toen in zich opnam was ik niet gewend. Londen was vertrouwd, Isle of Man had haar eigen welbekende geluiden gehad en Amsterdam was een heel ander verhaal. Zoals ik van mijzelf gewoon was had enig tijd wat gekost, maar ik was inmiddels ook gewend geraakt aan de geluiden van de campus. Hoewel wij hier in Londen waren, voelde dat hier op deze aangewezen kamer niet zo.
      Zodra ik mij klaargemaakt had om te gaan slapen, kroop ik ver weg onder de warme dekens. Het licht was uit en de kamer was donker, waardoor mijn brein juist begon te werken. Waar was ik opnieuw aan begonnen? Daar lag ik dan, in een eeuwenoud bed op een fantastisch nieuw matras, maar… Nee, ik moest er niet aan denken wie er allemaal in dit paleis hadden gewoond of nog erger… Vrijwel nooit hield ik mij bezig met de dood of geesten, maar wij hadden het hier over de oudste, welvarendste familie ter wereld.
      Over geen enkele familie waren zoveel verhalen als over de Windsors. Nathanael zijn familie. Ik probeerde hevig mijzelf gerust te stellen dat ik kon ontspannen, maar wie hield ik nu voor de gek? Slapen in een ander bed dan dat van mijzelf was altijd al een probleem geweest, dus nu zeker.
      Nogmaals deed ik een poging om te gaan slapen met het nachtlampje aan gedaan, maar verlicht was de situatie alleen maar erger. Doodenge, eeuwenoude schilderijen staarden mij aan. Hoogstwaarschijnlijk werd dit een slapeloze nacht.
      Meedogenloos zocht ik naar mijn mobiele telefoon in mijn weekendtas en probeerde Nathanael te bellen. Spijtig genoeg beantwoordde hij mijn oproep niet. Behalve dat het een slapeloze nacht zou worden, zou het evengoed ook lang gaan duren. Tenzij… Kon ik het maken?
      Op mijn blote voeten liep ik over het zachte tapijt naar de slaapkamer van Nathanael. Twee wachters hielden daar de wacht, waarop ik fronsend zelf de slaapkamerdeur opende. Opgelucht haalde ik adem. Tot mijn genoegen was de prins nog wakker en zat rechtop in bed nog te lezen in een boek.
      ‘Westley!’ Nathanael keek verschrikt op. Onmiddellijk legde hij zijn boek aan de kant op zijn nachtkastje. ‘Is alles in orde?’ vroeg hij lichtelijk bezorgd.
      Vertwijfeld haalde ik mijn schouders op en sloot de slaapkamerdeur achter mij. ‘Twee vragen. Heb jij soms straf?’ vroeg ik als eerste, naar achteren wijzend. ‘Mijn tweede vraag is of jij beschikt over een normale slaapkamer?’
      ‘Begint ze weer…’ mompelde de man humorloos. ‘Mejuffrouw wilt een “normale slaapkamer”. Waarom vraag je dat?’
      Nogmaals haalde ik mijn schouders op, schuldbewust dit keer. ‘Sorry, het is vast heel gezellig voor familie, maar ik kan niet slapen in een eeuwenoud paleis waar weet-ik-hoeveel mensen gestorven zijn in hetzelfde bed of kamer of wat dan ook,’ stamelde ik ongemakkelijk.
      In plaats van nog een spottende opmerking, glimlachte de prins warm en sloeg zijn deken open aan de vrije kant van zijn bed. ‘Maak het moment niet ongemakkelijk, Westley,’ had hij mijn onzekerheid door. ‘Er zal jou niets gebeuren en er zal helemaal niets gebeuren. Het bed is groot genoeg.’
      Voor een moment keek ik Nathanael zijn slaapkamer rond. Het was hier vrij “normaal”. Geen enge, oude schilderijen, in ieder geval. Zelfs zijn bed was niet eeuwenoud.
      ‘Oké, dan,’ antwoordde ik zacht. Met nog een klein overblijvende twijfel klom ik het bed in aan de prins zijn linker zijde.
      Nathanael keek mij vragend aan. ‘Wat zei jij nu over straf?’ herinnerde hij zich toen.
      Heel even was ik het zelf vergeten. ‘Oh, de twee wachters voor jouw deur. Ik doelde op huisarrest, of iets dergelijks… Stom grapje,’ wuifde ik het snel weer weg.
      De man lachte in zichzelf. ‘Wel, dit wordt de roddel van het paleis; “vriendin van de prins slaapt op zijn kamer”…’ plaagde hij nog klaarwakker, maar keek mij toen meelevend aan met zijn prachtige ogen. ‘Mijn excuses als dit alles jou ongemakkelijk laat voelen.’
      Bedenkelijk haalde ik mijn schouders op en mijn handen liet ik neerploffen op de deken over mijn schoot. ‘Ik kan moeilijk ergens anders slapen,’ verklaarde ik eerlijk. ‘Een eeuwenoud paleis maakt dat niet gemakkelijker… Het is iets dat ik altijd al heb gehad.’
      Nathanael klopte zijn hoofdkussen op en ging al liggen. ‘Jij bent intelligent,’ zei hij.
      Vragend keek ik de man. ‘Wat wil jij daarmee zeggen?’ vroeg ik terug.
      ‘Dat jij wellicht te veel nadenkt over dingen,’ opperde Nathanael hardop nadenkend. ‘Zoals jij mij conventioneel noemt, is het niet iets slechts, begrijp mij niet verkeerd.’
      Met een kleine glimlach sloeg ik mijn blik neer naar mijn handen. ‘Ik doe het niet met opzet,’ verweerde ik mijzelf zacht.
      ‘Ik wel, dan? Regel en orde hanteren is belangrijk voor mij,’ mompelde de prins in zijn hoofdkussen.
      Zacht knikte ik. ‘Weet ik,’ mompelde ik terug.
      ‘Ga rustig liggen, Wes,’ gebood Nathanael met een geruststellende glimlach. ‘Ik beloof jou aan mijn kant van het bed te blijven liggen.’
      Lachend ging ik rustig liggen. ‘Daar ben ik niet bang voor. Ikzelf daarentegen kan die belofte niet maken,’ sprak ik verontschuldigend, waarop de man mij vragend aankeek. ‘Een onrustige slaper.’
      Nathanael zuchtte luid en overdreven, voordat hij met de afstandsbediening het licht doofde in zijn slaapkamer. ‘Oh, geweldig,’ verzuchtte hij gedramatiseerd.
      ‘Mijn excuses voorafgaand… Nate?’ De man humde zacht. ‘Bedankt voor vanavond,’ zei ik diepgemeend. ‘Het was echt heel gezellig.’
      Hoewel ik hem niet goed kon zien in het donker, hoorde ik de glimlach in Nathanael zijn warme stem. ‘Dat was het,’ bevestigde hij.
      Doordat ik gewend was op links te slapen, draaide ik mij om op mijn linkerzij waardoor ik de prins mijn rug toekeerde. Heel even legde hij onder de deken zijn hand op mijn heup en plaatste een kus achter mijn oor. Vervolgens trok hij zich terug en ik hoorde hoe hij zijn hoofdkussen weer vastpakte.
      Verrassend genoeg hoorde ik hier in de stilte de achtergrondgeluiden van Londen door het openstaande kamerraam. De koude winterlucht was een hele verademing en ik was blij dat Nathanael blijkbaar met een open kamerraam sliep. Het afleidende geluid van een uil was evenzeer welkom. Mijn gedachten en gevoelens had ik nu helemaal niet meer onder controle.
      Met moeite probeerde ik mijzelf te dwingen om op mijn ademhaling te letten, in de hoop dat ik dan in slaap zou vallen. Hetgeen dat ik vooral niet moest doen was mijzelf eraan blijven herinneren dat ik naast Nathanael in zijn bed lag, dat hij halfnaakt naast mij lag, dat ik zijn lichaamswarmte kon voelen onder de deken.
      Lipbijtend sloot ik verwoed mijn ogen en viel met een glimlach in slaap.