– 21 –

‘Hij zou nooit met haar trouwen,’ hoorde ik iemand met zware afgunst zeggen, verderop geplaatst aan dezelfde tafel. Stom genoeg keek ik op bij het woord “trouwen”, maar zag toen dat de vrouw mij zowaar aankeek. Zij wendde gauw haar blik zodra zij mij terug zag kijken.
      De vrouw tegenover de ander keek haar lachend aan. ‘Waarom niet? Omdat zij geen koninklijk bloed heeft, of omdat zij jou niet is?’ vroeg zij uitdagend. Er werd gelachen aan de tafel door het vrouwelijk gezelschap en ik voelde mij daar behoorlijk bekeken en ongemakkelijk door.
      ‘Ongelooflijk.’ Vragend keek ik mijn beste vriendin aan, in de hoop dat zij het gesprek van de andere vrouwen ook had opgevangen. ‘Echt alles is hier zo mooi,’ verzuchtte zij ademloos. ‘Het is vast ongepast om dit te zeggen, maar ik wil het bestek of iets dergelijks als aandenken meesmokkelen in mijn beha, of zo.’
      Ik lachte om Maisie haar fluisterende enthousiasme, in de hoop zich toch net te gedragen zonder haar vurige karakter te temperen. Het was spijtig dat Waylon hier niet was om te vertellen wat er op het menu stond vanavond, maar ik was dankbaar eindelijk mijn beste vriendin terug te zien. Allermeest had ik ons gelach samen gemist. Met genoegen zouden wij het gemiste half jaar inhalen deze kerstvakantie.
      Zodra de prinsen aangekondigd waren en wij met alle andere gasten opstonden, merkte ik dat ik een kleine, onuitwisbare lach kreeg op mijn gezicht. Kennelijk wist Nathanael waar ik geplaatst was, want hij schonk mij vrijwel direct een begroetende glimlach. Nerveus op mijn onderlip bijtend nam ik net zoals de anderen weer plaats op mijn stoel.
      Het kerstbanket viel mij deze keer zo ontzettend mee. Waarschijnlijk omdat ik ditmaal wist wat wij konden verwachten. Dankzij het bijpraten met Maisie ging de tijd dan ook razend snel en waren wij al gauw toe aan het dessert.
      Toch viel het mij zwaar dat ik niet meer naar Nathanael durfde te kijken. De dames verderop aan de tafel hielden mij nauwlettend in de gaten en hoewel ik zijn blik zo nu en dan op mij kon voelen rusten, negeerde ik het. Met geen enkele mogelijkheid wilde ik meer mensen het idee geven dat er iets tussen ons speelde.
      Na het verlaten van de balzaal keek ik zoekend om mij heen naar bekenden. Eerder deze week had Nathanael mij verteld dat sommige van zijn vrienden aanwezig zouden zijn, net zoals vorig jaar. Het voorgaande jaar had ik hen niet gekend en kende ik slechts de prins zelf, Rosalie en natuurlijk Waylon. Ik hoopte Wren te zien.
      ‘Westley met een T.’ Nathanael verscheen naast ons met een tevreden glimlach. Verrast keek ik hem aan. Hij herinnerde zich onze ontmoeting nog van het eerste kerstbanket. ‘Met wie heb ik hier het genoegen?’ vroeg hij, duidend op Maisie.
      Maisie schonk de prins haar stralendste glimlach. ‘Margery Richards, Uwe Hoogheid’ stelde zij zichzelf voor.
      Beleefd schudde Nathanael de hand van mijn beste vriendin. ‘Eindelijk ontmoeten wij elkaar,’ knikte hij vriendelijk. ‘Ik heb veel goeds over jou gehoord, Maisie. Mag ik Maisie zeggen?’
      ‘U mag mij noemen zoals u wilt,’ sprak de vrouw flirterig. ‘Ik luister naar alles dat u zegt.’
      Hulpzoekend en ietwat vertwijfeld keek de prins naar mij op, waarop ik hem een geruststellende glimlach schonk. ‘Goed. Dames, pak iets te drinken, maak plezier en ik zie jullie vast nog eens later vanavond,’ groette hij ietwat statig, voordat hij verzocht werd zich verder voor te stellen aan andere gasten.
      Maisie keek mij doordringend aan. ‘Als jij hem niet wilt, neem ik hem wel van jou over,’ liet zij het klinken als een zwaar offer. ‘Zo knap, zo mooi… Ik was deze hand nooit meer.’
      Lachend stootte ik zacht mijn beste vriendin aan. ‘Laten wij op zoek gaan naar de champagne,’ verzocht ik ontwijkend.


‘Wel, dat heeft lang genoeg geduurd.’ De rok van mijn jurk zwierde toen ik mij omdraaide in de gang. ‘Zowaar heb jij het de hele avond uitgehouden, voordat jij je terugtrok,’ had de prins mij in de gaten gehouden.
      Betrapt haalde ik onschuldig mijn schouders op. ‘Maisie, Wren en enkele van jouw andere vrienden hebben het mij gemakkelijk gemaakt vanavond,’ sprak ik verklarend. ‘Volgens mij heb ik een korte wandeling door verlaten gangen verdiend.’
      ‘Mag ik jou daarbij vergezellen?’ vroeg Nathanael aller-charmantst.
      Dankbaar knikte ik. ‘Graag, Uwe Hoogheid,’ antwoordde ik genegen.
      Zwijgend liepen de prins en ik door de verlaten gangen van het paleis voor een kleine wandeling. In het maanlicht zag het paleis er opnieuw romantischer uit dan begin deze maand in het daglicht. De frisse koelte was een aangename verandering van de bedronken sfeer in de zaal met de andere gasten. Eigenlijk wilde ik niet terug, voorlopig nog niet althans.
      Plotseling draaide Nathanael zich voor mij, waardoor ik lichtelijk tegen hem op liep en mij mompelend verontschuldigde. ‘Zullen wij opnieuw naar buiten gaan?’ vroeg hij opgewekt over mijn excuus heen.
      ‘Het sneeuwt niet,’ wees ik de prins daarop.
      Nathanael haalde zijn schouders op. ‘Kom mee,’ wachtte hij mijn antwoord niet af.
      Stevig pakte de man mijn hand vast en nam mij de volgende trap mee naar beneden. Al gauw vonden wij onze weg naar buiten in de tuin. Het mocht dan niet sneeuwen, het vroor weldegelijk. Ik liep enkele stappen vooruit en keek achterom naar het paleis. Op de bovenste verdieping brandden vele lichten achter de vensters, maar ik kon het feestgedruis hier niet meer horen. Buckingham Palace zag er zo net uit als een prachtige kerstkaart, bedacht ik mij toen.
      Opnieuw pakte Nathanael mijn hand vast en ik was mij er ditmaal van bewust. ‘Dit is waar ik jou echt leerde kennen,’ dacht hij hardop na.
      ‘Dit is waar ik een longontsteking oploop,’ mompelde ik cynisch terug. Meteen keek de man op en ik was er niet zeker van of hij mij verstaan had. ‘Niets… Het is fijn om hier terug te zijn.’
      Uit het niets trok Nathanael mij aan mijn hand naar zich toe, waarop ik van schrik hard begon te lachen. ‘Dat hoorde ik,’ klonk hij beschuldigend. Ik haalde verontschuldigend mijn schouders op. ‘Heb jij het echt koud?’
      ‘Nate, het vriest,’ liet ik hem weten. ‘Natuurlijk heb ik het koud.’
      Meteen trok de prins zijn colbert voor mij uit en drapeerde deze over mijn schouders. ‘Nu kunnen wij het solidair koud hebben,’ knipoogde hij innemend.
      Glimlachend keek ik op. ‘Mocht jij toevallig ook van schoenen willen ruilen, dan wil ik dat jij weet dat ik daarvoor opensta,’ liet ik speels weten, hopend het clichémoment te verbreken.
      ‘Ik zal het noteren,’ grijnsde Nathanael. Hij sloeg zijn arm om mij heen en trok mij opnieuw iets dichter naar zich toe.
      Samen liepen wij langs het water tussen de bomen door naar achteren in de tuin. Mocht het nieuwsgierige personeel dat bezig was met de voorbereidingen van de vuurwerkshow ook dit jaar foto’s hebben willen maken, waren wij gelukkig nu allang uit hun zicht.
      Eenmaal aangekomen bij een sierlijk, stenen tuinhuis namen wij plaats op de vreselijk koude, eveneens stenen bank. Het was de kou waard, het uitzicht vanaf hier was namelijk prachtig.
      ‘Ik denk dat Londen toch mijn meest favoriete stad is,’ dacht ik hardop na. Vragend keek ik de man naast mij aan. ‘Heb jij een voorkeur? Als jij zou kunnen kiezen, waar zou jij dan het allerliefst willen wonen?’
      Nathanael dacht zichtbaar na. ‘Waarschijnlijk nog steeds hier, in dit paleis,’ antwoordde hij toen bedachtzaam.
      Tevreden knikte ik. ‘Niet op een kleine kamerflat in Canary Wharf?’ plaagde ik met een schuine glimlach.
      ‘Noem jij mij heimelijk verwend?’ vroeg de prins achterdochtig.
      Zogenaamd dacht ik na, waarop de man mij lachend aanstootte. ‘Het is mooi hier, op zich’ mompelde ik toen eerlijk. ‘Rustig, romantisch…’
      ‘Op zich?’ herhaalde Nathanael met afgunst, voordat hij weer voor zich uitkeek. ‘Ik zou het hier niet bepaald romantisch willen noemen.’
      Vooroverleunend om de man zijn aandacht te trekken wees ik naar het paleis in de verte. ‘Zo met de verlichting in het paleis en het heldere maanlicht… Dat is romantisch,’ verduidelijkte ik mijn bevindingen. ‘Niet de enge schilderijen in de slaapvertrekken.’
      De prins lachte hartelijk om de herinnering. ‘Ja, misschien…’ overwoog hij. ‘Zelf dacht ik altijd dat de kleur rood en dinerkaarsen romantisch werden gevonden door de vrouwen. Niet te vergeten, de rode rozen.’
      ‘Ah, ja. De clichés…’ mompelde ik met een zucht. ‘Ook mooi. Romantisch, waarschijnlijk.’
      Grijnzend keek de man mij aan. ‘Geen verweer over het woord “vrouwen”,’ sprak hij goedkeurend.
      Verward keek ik Nathanael aan, maar toen drong tot mij door hetgeen dat hij bedoelde. ‘Behalve dat ik vrouwelijk ben, ben ik nauwelijks een echte vrouw,’ verweerde ik mij alsnog.
      ‘Daar ben ik het niet mee eens,’ zei de man laag in toon. Hij bezorgde mij opnieuw koude rillingen, ondanks zijn geleende colbert hangend over mijn schouders.
      Zwijgend staarde ik in het gezicht van de prins. De serieuze blik waarmee hij mij aanstaarde benam mij de adem en ik kon het moment niet meer weglachen. Nathanael streek een losgesprongen pluk haar terug achter mijn oor en boog zich voorzichtig naar mij toe. Mijn hartslag was duidelijk voelbaar en de spanning liep hoog op.
      Teder plaatste Nathanael zijn lippen op de mijne. Lichtelijk wendde ik mijn gezicht van hem af, waardoor zijn lippen en neus over mijn wang streken. Hij ademde teleurgesteld uit en de warmte was zowel te voelen tegen mijn afgekoelde huid als zichtbaar in de vrieskoude nachtlucht om ons heen.
      ‘Westley…’ Ik weigerde ook zijn terneergeslagen gezicht te zien. ‘Alsjeblieft, kijk mij aan,’ verzocht de prins kalm.
      Heel even twijfelde ik, maar keek dan toch op. ‘Het spijt mij,’ fluisterde ik onzeker.
      Meteen schudde Nathanael zijn hoofd. ‘Nee, het is oké,’ verzekerde hij mij zo nonchalant mogelijk. Hij dwaalde zacht met zijn vingertoppen over mijn wang, voordat hij daar een kus plaatste. ‘Geen zorgen, ik begrijp het.’
      In de hoop mijzelf te overtuigen van de man zijn woorden knikte ik. ‘Ja, het is…’ begon ik totaal verward.
      Geruststellend legde Nathanael zijn hand op mijn knie, maar ik stond ontwijkend op van de stenen bank. Razendsnel realiseerde ik mij dat het grof van mij was, waardoor ik weer naast hem plaatsnam. Hij wachtte geduldig mijn gehele reactie af.
      ‘Sorry,’ zei ik afstandelijk, wetende dat ook dat niet eerlijk was. ‘Misschien heb ik wel…’ Lipbijtend probeerde ik de juiste woorden te vinden, maar ontweek wel zijn blik. ‘Nathan, ik hou al van jou en ik zou van jou kunnen houden op die manier, maar… Het is beter als ik mijzelf dat niet toesta. Voor ons beiden.’
      Nathanael knikte begrijpend toen ik hem weer aan durfde te kijken. ‘Duidelijk,’ probeerde hij zijn gevoelens te onderdrukken.
      Binnensmonds vloekte ik, waarna ik ongemakkelijk en zacht lachte. ‘Het spijt mij zo, Nate. Jij hebt geen idee,’ sloeg het besef mij aan. ‘Maar ik ben ervan verzekerd dat jij een geweldig iemand zult vinden die dit alles wel aankan.’
      ‘Ik heb slechts iemand nodig die alleen mij aankan,’ verbeterde Nathanael mij. ‘En ik dacht dat…’
      Verontschuldigend sloeg ik mijn blik neer. ‘Probeer jezelf te herinneren dat ik een Thorphen ben,’ deed ik een poging de beklemmende sfeer te verlichten. ‘En ik zeg de meest ongepaste dingen op de meest onmogelijke momenten. Ik kan jouw familie niet representeren tijdens belangrijke gelegenheden.’
      Zichtbaar deed Nathanael zijn best mijn aangereikte poging aan te nemen. ‘Dat was juist waar ik op hoopte. Jij zou alles zoveel dragelijker kunnen maken,’ zei hij mij toen eerlijk.
      ‘In het oude Romeinse Rijk poetste men hun tanden met urine,’ vertelde ik redelijk ongewenst. ‘Het ammoniak erin schijnt prima te werken om tanden te bleken.’
      Nathanael lachte oprecht geamuseerd en het geluid tergde mij. In dat moment wilde ik niets liever dan hem zoenen. Er waren zoveel redenen waarom ik mijzelf niet kon veroorloven verliefd op hem te worden, maar zijn lach deed dingen met mij. Mocht hij geen prins zijn geweest zou ik hem in een hartslag mijn jawoord geven, zou ik hem mijn alles geven.