Chapitre 2.

“Grace!” ik draaide me om bij het horen van Isa haar stem. Door de drukte van de kantine kwam ze aanrennen.
“Stresskip, wat is er aan de hand?” grinnikte ik terwijl ze bij me kwam zitten.
“Waar zijn Elle en Ali dan?” verbaast keek Isa om zich heen, over het plein. Ik haalde mijn schouders op terwijl ik m’n mobiel tevoorschijn haalde en ons groepsgesprek opende.
“Niets gehoord, zal eens vragen waar ze uithangen.” mompelde ik terwijl ik begon te typen. Isa knikte en plofte naast me neer. Ik drukte op verzenden en stopte mijn mobiel terug in mijn tas.
“Waarom was je nou zo aan het stuiteren dan?” Isa wuifde met haar hand en nam een hap van haar brood. Meteen nadat ze een hap had genomen keek ze teleurgesteld naar haar brood.
“Shit, de kaas is gesmolten. Bah.” ze stopte haar brood weer terug in haar tas, en pakte haar appel.
“Dwaar zwijn zwe.” zei ze met haar mond vol appel, terwijl ze naar de twee meiden wees die het plein op kwamen lopen. Ze zwaaiden enthousiast en kwamen bij ons zitten. Achter hen sloften twee jongens, Tim en Jack. Jack knipoogde naar me toen ik hem aankeek, en ik schudde zachtjes mijn hoofd. Die jongen wist ook niet van ophouden. Hij kwam naast me zitten, en keek me net iets te blij aan.
“Trek eens een normaal hoofd jij.” antwoordde ik zijn grijns, waarna ik me omdraaide om Isa aan te kunnen kijken.
“Zeg Grace, heb je nog nagedacht over dat idee van je zus? Het klonk in mijn oren wel als een leuk idee.” vroeg Ali me. Ik schudde mijn hoofd.
“Nee, nog niet. Het lijkt me toch echt een raar idee. Plus, die auditie is in Frankrijk, tijdens een schooldag. Dat wordt hem dus sowieso niet.” antwoordde ik haar. Ik had er nog wel over nagedacht, maar was tot de conclusie gekomen dat het niets voor mij zou zijn. Ik was er duidelijk niet geschikt voor.
“Ik denk dat je een prachtige prinses zou zijn.” hoorde ik Jack zachtjes zeggen. Ik reageerde hier niet op. Het werd een hopeloos gevecht. Als iemand niet zou opgeven, was het Jack wel. Elle had zijn opmerking ook gehoord en grinnikte zachtjes. Ze keek me aan, en rolde met haar ogen.
“Luister Grace, als je het graag wilt kan je echt wel een dag missen hoor. Niemand hoeft te weten waarom, en het is een geweldig vakantiebaantje.” ging Isa vol tegen me in. Ali reageerde hier weer op, waardoor de twee in een discussie belandden over of het wel of geen goed idee was. Ik ging wat verder onderuit gezakt zitten en trok wat aan mijn vlecht. Alice had er de afgelopen dagen nog een aantal keer ‘subtiel’ –alsof Alice subtiel kan zijn- naar gehint. Tot nu toe had ik er overheen kunnen praten, maar ik wist dat ik een keer een beslissing moest nemen. Ze had het helemaal voor zich gezien. Ik zou aangenomen worden, en dan zou ik als een prinses door Disneyland heen wandelen. Ook zouden zij, papa en mama een paar dagen naar Disney komen om me te kunnen bewonderen. Ze bleef er maar over doorgaan hoe gaaf het zou zijn, maar ik wist het nog niet helemaal zeker.
“Je moet het gewoon proberen Grace. Ik rijd je wel.” hakte Ali de knoop door. Ik rolde met mijn ogen, en schudde lachend mijn hoofd.
“Ik denk er nog over oké?” ik hoorde Ali zuchten, maar besteedde er verder geen tijd meer aan.
“We moeten naar de les guys.” doorbrak Tim de stilte. We stonden allemaal op. Ik gooide mijn lange haar over mijn ene schouder, en hing mijn rugzak over mijn andere schouder. Daarna pakte ik mijn jas van de bank en hing deze over mijn arm. Ali had gewacht, dus ik liep samen met haar achter de rest van de groep aan.
“Ze moeten echt met kapstokken komen zeg.” mopperde ik. Elle draaide zich al lopend om, en begon te lachen.
“Gelukkig roepen we dat nog geen half jaar.” antwoordde ze.
Daarna liepen we het geschiedenis lokaal in.
“Laatste les voor het weekend.” zuchtte Isa toen ik naast haar ging zitten. Frank, onze geschiedenisleraar hoorde haar opmerking en schoot in de lach.
“Zo erg zal het wel niet zijn Isa. Je overleeft deze les wel, we gaan namelijk iets heel leuks doen.” de hele klas begon te zuchten, en hij opende de PowerPoint presentatie. Terwijl mijn laptop aan het opstarten was keek ik uit het raam. Elle stootte me aan.
"Gewoon nog even over nadenken. Je bent niets verplicht hé?" ik keek haar dankbaar aan. Ik wist dat zij degene was die zich het beste in me kon inleven en ik was haar daar heel dankbaar voor.
"Komt goed, niet teveel piekeren. Laten we nu gezellig praten over de tijd van de Monniken en Ridders." quasi-blij draait Ise zich om. Ik glimlachte, en vestigde mijn aandacht weer op Frank. De rest komt later wel. Eerst dit.