– 22 –

Hannelore keek op toen ik de deur opende van onze studentenkamer. Zo te zien was zij alweer druk bezig met het samenvatten van één van haar lesboeken, heerlijk genesteld op haar bed, omringd door verschillende notitieblaadjes en fel gekeurde markeerstiften.
      ‘Gelukkig Nieuwjaar!’ sprak ik zangerig, de kamerdeur achter mij sluitend.
      Mijn kamergenoot sprong op van haar bed om mij een knuffel te geven. ‘Gelukkig Nieuwjaar!’ echode zij vrolijk. ‘Ik heb een oliebol voor jou bewaard! Een traditioneel lekkernij, dus ik hoop dat jij het lekker zult vinden. Hoe was jouw vakantie? Onverwachts een nieuwe wending in jouw relatie met de prins?’
      Waarschuwend trok ik een wenkbrauw op. ‘Nee…’ sprak ik afstandelijk.
      Verveeld plofte Hannelore weer neer op haar bed en wees naar mijn bureau. ‘Daar ligt al jouw post bij elkaar verzameld,’ zei zij behulpzaam.
      Dankbaar schonk ik mijn medestudente een glimlach, terwijl ik mijn jas uittrok en mijn weekendtas wegschoof onder mijn bed. ‘Heb jij het leuk gehad met jouw familie?’ vroeg ik belangstellend, de post erbij pakkend.
      Hannelore knikte redelijk tevreden. ‘Ja, het was gezellig. Veel te veel gegeten, natuurlijk,’ grijnsde zij schuldig, voordat zij mij nieuwsgierig aankeek. ‘Ga jij echt helemaal niets zeggen over jouw bezoek aan het paleis?’
      ‘Wat is dit?’ vroeg ik mij hardop af. De afzender van de enveloppe kende ik niet. ‘Het kerstbanket was leuk. Mijn beste vriendin Maisie was mee als mijn plus-één. Zij vond het echt geweldig. Nate en ik… Dat wordt gewoon niets. Gewoon vrienden, dat is alles.’
      Mijn kamergenoot haalde betwijfeld haar schouders op. ‘Zeker? De prins heeft jou sowieso alweer twee brieven geschreven,’ zei zij met een knik richting het stapeltje post dat ik vasthield.
      Zuchtend nam ook ik plaats op mijn bed, de merkwaardige brief van de onbekende afzender lezend. ‘Ik ben uitgenodigd…’ Vol ongeloof keek ik op naar Hannelore. ‘Om op te treden in één of ander livecafé,’ sprak ik stomverbaasd.
      ‘Dat is geweldig!’ straalde mijn kamergenoot enthousiast.
      Verward schudde ik mijn hoofd. ‘Heb jij hier iets mee te maken?’ vroeg ik niet-begrijpend.
      Hannelore keek mij zo onschuldig mogelijk aan. ‘Misschien…’ knipoogde zij antwoordend. ‘Kom op, ik hoor jou zo vaak spelen in hier. Dit is jouw kans. Vertrouw mij, ik zou jou niet ingeschreven hebben als ik ook maar één doemscenario zou kunnen bedenken. Jij kunt dit.’
      Lipbijtend liet ik mijn schouders hangen. ‘Hanne…’ verzuchtte ik moeilijk. ‘Dit is vast heel goed bedoelt, maar…’
      Mijn kamergenoot keek mij opnieuw schuldig aan, ditmaal ietwat triestig. ‘Als jij niet wilt gaan zal ik dat volledig respecteren. Ik wilde jou alleen een klein zetje geven,’ gaf zij mij de ruimte. ‘Blijkbaar zien ook zij potentie in jou, want zij hebben jou uitgekozen.’
      ‘Uitgekozen?’ vroeg ik.
      Hannelore knikte. ‘Ja, je moest een video insturen en dan zouden zij enkele beginnende artiesten uitkiezen om te spelen op verschillende zaterdagavonden,’ legde zij mij uit. ‘De afvallers zouden niets horen, dus deze brief is echt een goed begin van jouw carrière. Nogmaals, alleen als jij dat wilt.’
      Verontwaardigd keek ik mijn kamergenoot aan. ‘Wanneer heb jij mij gefilmd, dan?’ vroeg ik lichtelijk beledigd.
      De studente lachte hartelijk. ‘Toen jij enkele kerstliedjes speelde tussen het leren door, voor onze proefwerkweek,’ bekende zij schaamteloos.
      ‘Wow, ik ben uitgekozen op Santa Claus Is Coming To Town?’ vroeg ik ongelovig.
      Hannelore schonk mij een bemoedigende glimlach. ‘Jij hebt talent, Wes,’ zei zij mij serieus.
      Terwijl mijn kamergenote verder ging met haar samenvattingen, werkte ik mij door de rest van mijn stapeltje post. De brieven van Nathanael bewaarde ik voor als laatste. Ineens vond ik het moeilijk om zijn brieven te openen, om zijn handschrift te lezen. Er woedde een tweestrijd in mij, want het liefst zou ik de brieven dichtlaten, maar tegelijkertijd wilde ik wel weten wat hij mij geschreven had.

Lieve Westley,

Bedankt voor de tijd die wij samen hebben doorgebracht de afgelopen weken. December is gracieus voor ons geweest. Hopelijk zal ik jou vaker weerzien het aankomende jaar. Kan dat mijn goede voornemen zijn? Jou vaker zien?
      Nu ik er zo over nadenk, waarom heb jij eigenlijk ervoor gekozen om te gaan studeren in de Nederlanden? Wij zouden elkaar veel vaker kunnen treffen als jij in Engeland was gebleven. Zou je mij uit kunnen leggen waarom jij deze keuze gemaakt hebt? Mocht het een artistieke achtergrond hebben, de Universiteit van Oxford heeft de beste muziekopleiding van ons land.
      Verander van universiteit, alsjeblieft. Als je wilt, dan heb ik een wisseling zo voor jou geregeld. Eén telefoontje en jij bent toegelaten. Denk erover na, alsjeblieft.
      Heb jij goede voornemens gemaakt voor het aankomende jaar? Laat het mij weten en hopelijk zie ik jou spoedig weer.

Liefs,
Nathanael

Mijn ademhaling versnelde en dat had niets met mijn astmatische aandoening te maken. Dit kon de prins niet van mij vragen. Waar was hij in vredesnaam mee bezig?
      Had Nathanael mijn afwijzing dan toch niet goed begrepen? Begreep hij dan echt niet dat ik niet op die manier bij hem betrokken kon zijn? Wat er ook zou gebeuren, hij moest zijn hart aan iemand anders geven.
      Vlug opende ik de laatst bewaarde brief.

Lieve Westley,

Vergeet mijn vorige brief. Gooi het weg. Zoiets mag ik jou niet vragen.
      Nogmaals, het was zo goed om jou te zien. Alsjeblieft, vergeef mijn onnadenkendheid.

Liefs,
Nathanael

Verslagen liet ik mijn schouders hangen en liet mij achterover vallen in mijn kussens. Wat moest ik hier nu mee? Moedeloos staarde ik nadenkend naar het plafond.
      ‘Hij is te oud voor mij, toch?’ vroeg ik mij hardop af.
      Mijn kamergenoot humde nadenkend. ‘Realistisch gezien, waarschijnlijk.’ Het bleef even stil in onze studentenkamer. ‘Liefde is niet realistisch, is het? Waarom geef jij het niet een kans? Jij zou het erger kunnen treffen,’ zei zij toen. ‘Gewoon een simpele, korte relatie zou niemand schade aanrichten.’
      Ik rolde op mijn zij om Hannelore aan te kunnen kijken. ‘Dat is het nu juist. Nathan is geacht snel te trouwen. Er is geen tijd voor een stomme verliefdheid in zijn leven,’ verzuchtte ik. ‘Oh, en een roekeloze relatie met de prins zou elke kans op een serieus genomen carrière kunnen ruïneren. Bovendien zou ik hem niet willen verliezen als een vriend.’
      ‘Oké, dus jij moet kiezen tussen een mogelijke muziekcarrière of een mogelijk sprookjeshuwelijk?’ vroeg de studente zich hardop af. ‘Zoals eerder gezegd, jij zou het slechter kunnen treffen.’


Lichtelijk gedwongen stond ik twee weken later aan de zijkant van het podium in de Witte Merrie, het livecafé. Zoals beloofd had ik Nathanael uitgenodigd, maar zijn agenda had geen opening en omgooien was al helemaal onmogelijk. Daarom was ik des te dankbaar dat Hannelore naast mij stond om mij gerust te stellen.
      Het was niet dat ik onzeker was over mijn muziek of stem, maar ik had dit gewoon nog nooit eerder gedaan. Dit zou de eerste keer zijn dat ik mijn eigen geschreven liedjes zou spelen voor totaal onbekenden.
      Lief gaf Hannelore mij een bemoedigende knuffel. ‘Zet ‘m op, lekker ding! Ik zal degene zijn die het hardst gilt in de zaal,’ waarschuwde zij plagerig. Enthousiast liep zij naar een tafel, waar al enkele andere medestudenten zaten te wachten.
      Daar ging ik dan. Na een aankondiging van de eigenaar van het livecafé stapte ik met mijn gitaar het podium op. Het publiek klapte, voordat er een benieuwende stilte viel.
      ‘Goedenavond, iedereen. Mijn naam is Westley en ik kom uit Engeland.’ Er werd negatief geroepen door enkele aangeschoten mannen aan de bar. ‘Ik studeer met veel liefde aan de Oranje Universiteit hier in Amsterdam,’ ging ik onverstoorbaar verder met een glimlach. ‘Vanavond is mijn allereerste optreden, dus ik ben best wel opgewekt. Ongelooflijk bedankt voor deze kans en veel plezier vanavond.’
      Mijzelf dwingend de mensen voldoende aan te kijken terwijl ik mijn setlist afwerkte, voelde ik alle spanning wegvallen en mij meer op mijn gemak. Het voelde zo goed. De mensen ontvingen de liedjes met genoegen en dat deed mij nog veel meer deugd. Na jarenlang slechts in huiselijke sfeer te hebben gespeeld, was dit toch wel echt waanzinnig. Zoals beloofd gilde Hannelore als hardste, maar ook onze andere vrienden moedigden mij luidkeels aan.
      ‘Dit is alweer mijn allerlaatste lied voor vanavond. Ontzettend bedankt voor jullie gezelschap. Het was een plezier om voor jullie te mogen spelen. Alvast nog een hele fijne avond gewenst,’ bedankte ik het publiek in het inmiddels volle livecafé.

Oh, I know there’s so much more of the world to see
So much further the river can take us
We paid our way with generatios of cuts and scars
But it was us against them, then just you and me

So, when you leave with all of our memories
Leave half of them behind
When you leave with all of my love
Please, stay on my mind

Oh, I know there’s so many more people to meet
Plenty of fish in the sea for me to catch
I paid the price with broken hearts and tears
And then I was left alone, missing you, my dearest

When you leave with all of our memories
Leave half of them behind
For me to keep
When you leave with all of my love
Please, at least, stay on my mind
With memories to hold
Please, stay forever on my mind


‘Je was zo goed!’ gilde Hannelore in mijn oor.
      Lachend probeerde ik niet te worden verstikt door de strakke omhelzing van Daan en Dennis. Van Lizzie kreeg ik een glas witte wijn in mijn handen geduwd, voordat zij zich ook in de groepsknuffel voegde.
      ‘Doordrinken, je hebt een hoop in te halen!’ waarschuwde Cormac met een knipoog.
      Het ene na het andere drankje sloeg ik achterover in de daarop volgende twee uren, waardoor Hannelore en ik het absoluut niet koud hadden toen wij terug naar huis liepen. Recht was het niet te noemen, maar wij kwamen veilig aan op onze galerij.
      ‘Nathanael,’ sprak ik ademloos.
      Mijn kamergenoot keek op vanuit haar tas, waar zij naar onze kamersleutel zocht. ‘Wat?’ vroeg zij niet-begrijpend, voordat zij verder zocht.
      Stomverbaasd liep ik verder door de gang, naar waar de prins stond te wachten voor de deur van onze studentenkamer. Hij glimlachte vermoeid en sloeg zijn armen om mij heen voor een knuffel.
      ‘Jij dacht toch niet dat ik het echt zou willen missen vanavond?’ vroeg de man zacht bij mijn oor. ‘Je was geweldig, lieveling.’
      Tranen sprongen in mijn ogen toen ik mij terugtrok uit de omhelzing. ‘Waarom zei je niets? Hoe kan het dat ik jou niet gezien heb?’ vroeg ik niet-begrijpend. ‘Jij was er echt bij?’
      Nathanael knikte. ‘Ja, natuurlijk. Het was de bedoeling dat jij mij niet zag. Vanavond was jouw avond en ik wilde niet dat mijn aanwezigheid daar ook maar iets aan af zou doen,’ antwoordde hij met een guitige grijns.
      ‘Gevonden!’ blèrde Hannelore door de gang.
      Verontschuldigend wees ik naar achteren. ‘Mijn kamergenoot,’ introduceerde ik haar. ‘Sorry, wij hebben wat gedronken vanavond.’
      De man lachte geamuseerd. ‘Sorry, “wat gedronken”? Jij ruikt alsof jullie op schoolreisje zijn geweest naar een bierbrouwerij,’ mompelde hij aller-onschuldigst.
      ‘Ik weet niet of ik het eens ben met uw educatieve ideeën over het onderwijs, Uwe Hoogheid,’ sprak ik gevat terug.
      Hannelore snelde ondertussen naar onze kamerdeur en keek verontwaardigd op. ‘Uwe Hoogheid!’ herhaalde zij verrast. ‘Eindelijk! De prins van de brieven! Ongelooflijk… Ik bedoel, wie schrijft er nu nog brieven tegenwoordig, toch? Zo romantisch, en zo onwijs lekker knap!’ Mijn kamergenoot nam de man zwijmelend in zich op.
      ‘Open de deur nu maar, Hanne. Wij hebben ook nog buren,’ hielp ik haar herinneren.
      Vaag gebaarde Hannelore iets over mij naar de prins, waarop hij probeerde niet te lachen, terwijl zij de kamerdeur probeerde te openen. Met veel moeite slaagde zij erin, waarna wij naar binnen konden. Nathanael volgde ons en nam mijn gitaarkoffer van mij over, die hij veilig neerzette, voordat hij emotieloos onze kleine ruimte bekeek.
      ‘Waar verblijf jij, eigenlijk?’ vroeg ik, mijn schoenen uittrekkend. ‘Het is al laat en…’
      Hannelore stak kinderlijk haar hand op. ‘In mijn bed!’ grijnsde zij zelfvoldaan. Onmiddellijk keek zij de prins waarschuwend aan. ‘Jouw grootvader heeft ons land afgepakt, dus jullie zijn mij iets verschuldigd.’
      Nathanael negeerde Hannelore politiek en keek mij serieus aan. ‘Op Oxford zou jij je eigen kamer hebben,’ merkte hij subtiel op.
      ‘Ja, maar op Oxford ben ik niet in Amsterdam,’ sprak ik alsof ik daar hardop over nadacht.
      Wederom stak mijn kamergenoot haar hand op. ‘Waarom hebben wij het over Oxford?’ wilde zij weten.
      Zacht schudde ik mijn hoofd. ‘Het was lief van jou dat jij erbij was vanavond, maar… Misschien is het maar beter dat het hierbij blijft,’ zei ik voorzichtig.
      De man keek mij beledigd aan. ‘Dat is alles?’ vroeg hij onbeholpen.
      ‘Stop het. Nathanael, wij zijn vrienden,’ sprak ik met nadruk. ‘Het was lief dat jij kwam om mij aan te moedigen. Dat is het. Meer niet, toch?’
      Nathanael weigerde antwoord te geven. ‘Hannelore, het was leuk jou te hebben ontmoet,’ draaide hij zich toen van mij weg om de studente een hand te geven.
      Hannelore boog diep. Iets te diep en viel voorover. Lachend kwam zij zelf alweer overeind. ‘Eén drankje te veel,’ stak zij haar wijsvinger op.
      Bezorgd draaide Nathanael zich weer naar mij om. ‘Redden jullie…’ Hij stopte. ‘Natuurlijk. Goed, ik ga,’ kondigde hij aan.
      Verward schudde ik mijn hoofd. ‘Je hoeft niet weg te gaan,’ zei ik niet-begrijpend.
      ‘Westley, ik kan dit niet. Wij kunnen niet nu dit gesprek hebben,’ had de man besloten.
      Zonder nog een woord te zeggen liep Nathanael de gang op. Meteen liep ik achter hem aan en sprong op zijn rug. Hij zuchtte en ik liet mij langzaam weer van zijn rug glijden. Direct daarna schrok ik op van zijn Veiligheidsofficier die ineens achter mij stond.
      ‘Nate, alsjeblieft…’ smeekte ik met overslaande stem. ‘Het kan niet meer zijn dit. Daar valt niet over te praten. Jij wilt mijn vriendschap, of jij wilt het niet. Zo simpel als dat.’
      De prins knikte met een mistroostige glimlach. ‘Maar ik kan dit niet. Nu nog niet,’ hield hij mij op afstand.
      ‘Wat verwachtte jij dan? Dat ik zomaar met jou het bed in zou duiken, zoals ieder ander in mijn positie had gedaan? Gewoon zodat ik kon zeggen dat ik geslapen heb met de prins? Zou dat het beter hebben gemaakt? Vertel het mij maar, Nathanael, want misschien kunnen wij dan iets uitwerken samen,’ vuurde ik aangedaan terug.
      Ongemakkelijk kuchte de man. ‘Dat is hetgeen dat jou tegenhoudt, is het niet?’ vroeg hij toen. ‘Het feit dat ik een prins ben. Als ik geen koninklijk bloed had gehad, dan…’
      ‘Dan was alles anders,’ vulde ik zacht in.
      Nathanael knikte begrijpend. ‘Slaap lekker, Westley. Jij was geweldig vanavond,’ probeerde hij te glimlachen. Hij drukte een zachte kus op mijn voorhoofd. ‘Tot gauw.’
      Verslagen knikte ik. ‘Tot gauw,’ fluisterde ik, waarna ik toekeek hoe de prins en zijn Veiligheidsofficier er vandoor liepen.


Net iets te lang werd ik door een jongeman aangestaard op mijn weg naar huis. Een klein beetje verlegen glimlachte ik naar hem, waarop hij mij een lieve knipoog teruggaf. Ik liep rustig verder, ietwat verzonken in mijn gedachten. Vlakbij het studentengebouw keek ik weer op en realiseerde dat meerdere mensen mijn kant opkeken.
      Wat was hier gaande? Had ik uitgelopen make-up of zat er een stuk toiletpapier vastgeplakt aan mijn sneaker, of zo? Zat mijn jeans soms verkeerdom? Niets van dit alles was het geval, dus wat was het wel?
      Mijn kamergenoot stond mij blijkbaar al op te wachten, want zodra zij mij over de galerij zag lopen sprong zij letterlijk op en rende mij tegemoet.
      ‘Jij bent een hit!’ gilde Hannelore enthousiast. ‘Jouw filmpje is al meer dan anderhalf miljoen keer bekeken!’
      Niet-begrijpend schudde ik mijn hoofd. ‘Welk filmpje? Is dat waarom iedereen mij aanstaart?’ vroeg ik verward. ‘Alsjeblieft, zeg mij dat jij niet iets stoms gedaan hebt…’
      Hannelore haalde zo nonchalant mogelijk haar schouders op. ‘Misschien heeft Rembrandt het laatste liedje van jouw setlist van afgelopen weekend online gezet op het internet,’ zei zij alsof dat niets was.
      ‘Zonder mijn toestemming?’ vroeg ik vol ongeloof.
      Mijn kamergenoot trok mij mee richting onze studentenkamer. ‘Jouw laptop maakt al de hele middag vrolijke geluiden van nieuw inkomende berichten. Volgens mij ben jij erg gewild op dit moment, dus gebruik en geniet van deze aandacht. Dit is jouw kans om beroemd te worden!’ glimlachte zij bemoedigend.
      Een angstige zucht verliet mijn lippen toen ik mijn jas en schooltas op mijn bed neerlegde, voordat ik mijn laptop op schoot trok. ‘Oké…’ verzamelde ik de moed om mijn online inbox te openen.
      Afwachtend keek Hannelore mij met samengevouwen handen aan. ‘En?’ vroeg zij nieuwsgierig.
      ‘Het filmpje heeft Engeland bereikt en ik denk niet dat mijn moeder al te blij zal zijn,’ mompelde ik toen ik tussen de honderden onbekende e-mailadressen het e-mailadres van mijn moeder zag staan.