– 23 –

‘Welkom terug. U kijkt naar The Coffee To Go Show en deze ochtend hebben wij de jonge studente Westley Thorphen te gast op onze bank,’ kondigde de presentatrice mij aan op nationale televisie. Zij wende zich van de camera naar mij. ‘Lieveling, dit moet wel een werveling van een week voor jou zijn geweest. Twee weekenden geleden trad jij voor het eerst op in een livecafé en plotseling kent iedereen jouw zelfgeschreven liedjes. Vertel ons, hoe voelt dat?’
      Vriendelijk glimlachte ik, terwijl ik razendsnel mijn antwoord bedacht. ‘Het is heel bijzonder. Natuurlijk droomde ik net als iedere andere tiener met een gitaar over zoiets als dit wanneer ik werkte aan mijn eigen liedjes op mijn slaapkamer, maar eigenlijk durft niemand hierop te hopen. Onwerkelijk is het juiste woord, denk ik. Ik weet niet hoe ik dit anders zou kunnen omschrijven. Als al deze aandacht morgen weer over zou zijn, zou dit een heel fijne droom zijn geweest, vermoed ik,’ antwoordde ik zo goed als dat ik kon.
      Begrijpend knikte Valeria. ‘Het lied dat de meeste aandacht trok was het laatste lied dat jij speelde op die avond in het livecafé. Wij hebben aangenomen dat de titel Stay On My Mind was. Zou jij ons meer over de betekenis van dit lied kunnen vertellen?’ vroeg zij belangstellend.
      ‘Dat is de titel die men eraan gegeven heeft, ja. Officieel heet het lied The River, als een verwijzing naar het lievelingslied van mijn oma. Ik heb het geschreven na het overlijden van mijn opa, en het gaat dus ook over hem. Hij speelde graag Moon River voor mijn oma en zodoende wilde ik daar graag iets van in verwerken. Al maakt het ook niet uit hoe een lied heet, ik ben dankbaar dat het mensen aanspreekt. Eigenlijk voelde het lied nog niet geheel af, maar doordat ik zomaar het podium op moest heb ik hier en daar geïmproviseerd,’ bekende ik met een lach.
      Valeria beantwoordde mijn lach en leunde ietwat samenzweerderig naar mij toe. ‘Ja, ik heb vernomen dat een vriendin jou heeft opgegeven voor dit optreden?’ vroeg zij met gespeelde nieuwsgierigheid, aangezien zij het antwoord al wel wist.
      Glimlachend knikte ik. ‘Ja, mijn kamergenoot,’ bevestigde ik en keek even het publiek in. ‘Wij zijn nog steeds vriendinnen, gelukkig.’ Het publiek lachte om mijn opmerking.
      ‘Maar het lied gaat dus over jouw grootvader. Niet over de prins, zoals velen van ons dachten,’ kwam Valeria terug op het vorige onderwerp.
      Lichtelijk geschrokken keek ik terug naar de presentatrice en rechtte de rok van mij jurk, in de hoop mijn eerste reactie te verhullen. ‘Sorry?’ vroeg ik zo beleefd mogelijk, alsof ik niet zo goed begreep wat er werd gezegd.
      ‘Zoals misschien sommigen zich nog kunnen herinneren, jij bent het meisje van de foto’s. De foto’s die vorig jaar uitgelekt zijn, waarop de zien is dat jij samen met prins Nathanael sneeuwballen gooit in de tuin van Buckingham Palace,’ sprak Valeria doelgericht.
      Oh, shit. Dit was live en dit gebeurde echt.
      ‘Natuurlijk gaat het lied niet over de prins. Zoals duidelijk te zien was op de foto’s zijn de prins en ik slechts vrienden. De media wilde anders doen laten geloven, maar de prins en ik zijn niet op die manier met elkaar betrokken,’ reageerde ik zo secuur als dat ik kon opbrengen.
      Valeria keek mij uitdagend aan. ‘Jullie gaan nog steeds met elkaar om?’ Niet-begrijpend knikte ik. ‘Dus ook nu de prins gezien is met enkele andere dames?’ vroeg zij door.
      Op de schermen achter mij verdween de foto van mij in de Witte Merrie en deze werd verruild voor verschillende foto’s waarop de prins keer op keer te zien was met een andere vrouw. Zo te zien waren de foto’s van onlangs geleden, want op één van de foto’s was hij in het gezelschap van een vrouw bij een vriendschappelijke voetbalwedstrijd van vorige week.
      ‘Ja, natuurlijk.’ Het huilen stond mij nader dan het lachen, maar ik bleef geforceerd glimlachen alsof er niets gaande was. ‘Kom op, de prins verdiend een lieve vrouw aan zijn zijde na alle ellende die hem is overkomen,’ zei ik met de grootste moeite zo lief mogelijk.
      Valeria trok een wenkbrauw op. ‘Ellende die de prins zelf veroorzaakt heeft, bedoel je?’ deed zij een poging mij te verbeteren.
      ‘Misschien. Uiteindelijk heeft de prins zijn straf uitgezeten, nietwaar? Hij zou niet meer als misdadiger gezien mogen worden. Ik zou geen vrienden kunnen zijn met een ontrouw iemand, althans,’ liet ik de verdeelde meningen in het midden.
      De presentatrice glimlachte zuinig. ‘Hartelijk bedankt voor jouw komst, Westley.’ Zij draaide zich weer naar de camera. ‘Speciaal voor ons zal Westley nogmaals haar lied Stay On My Mind spelen, oftewel The River.’


Terwijl ik probeerde niet compleet door te draaien op mijn oude slaapkamer, ging tot overmaat van ramp mijn mobiele telefoon voor de zoveelste keer af. Ditmaal was de inkomende oproep niet onbekend en verscheen er een naam. Nathanael. Mijn hart sloeg een slag over. Hij belde mij nooit. Lipbijtend door de zenuwen nam ik nerveus op.
      ‘Ja, hé. Nathanael hier. Wat is hier gaande?’ wilde hij weten.
      Verslagen nam ik plaats op mijn bed, naast mijn nog ingepakte weekendtas. ‘Het is… Alles is één grote puinhoop. Ik was vanmorgen te gast bij The Coffee To Go Show hier in Londen en de enige reden dat ik was uitgenodigd was vanwege jou,’ bekende ik eerlijk. ‘Sorry, ik wist het niet. Echt, als ik dit voorzien had…’
      ‘Waarom ben jij dan wel gegaan?’ vroeg de prins door.
      Ik haalde een hand door mijn haar. ‘Mijn ouders, mijn vrienden… Allemaal zeiden zij dat het een goed idee was, omdat deze aandacht zo weer is verdwenen. Zelf hoopte ik op… Wel, ik heb geen idee waar ik op hoopte, maar dit was het absoluut niet. Uiteindelijk kwam het niet neer op mijn talent, maar op jouw titel,’ mompelde ik aangedaan.
      ‘Zolang wij niet samen zijn, op welke manier dan ook, wens ik niet met jouw geassocieerd te worden,’ sloot Nathanael mij hard buiten.
      Met tranen in mijn ogen slikte ik hard, de woorden tot mij door laten dringend. Niets geen lieve, troostende woorden, maar een keiharde afwijzing. Waarom had ik opgenomen? Hard drukte ik mijn lippen op elkaar, maar het mocht niet baten. De eerste traan rolde al over mijn wang.
      ‘Westley, heb jij mij gehoord?’ wilde de prins zich verzekeren.
      Heel even wachtte ik nog, want ik vertrouwde mijn stem niet. ‘Ja, ik heb jou gehoord en duidelijk begrepen,’ zei ik zacht, zodat mijn stem niet kon overslaan.
      Zoveel vragen schoten er door mijn hoofd. Zoals, zou ik Nathanael ooit nog zien? Zou onze vriendschap hier eindigen?
      ‘Dat zeg ik niet om jou te straffen, Westley,’ verzachtte de stem van de prins. ‘Het kan gewoon niet gebeuren. Begrijp jij dat?’
      Lipbijtend knikte ik. ‘Ja.’ Moeilijk schraapte ik zo geluidloos mogelijk mijn keel. ‘Het spijt mij. Dat ik niet meer voor jou kan zijn en… Van vanmorgen, dat ik het niet zag aankomen,’ stamelde ik ongemakkelijk. ‘Nooit zou ik jouw titel willen misbruiken.’
      ‘Nee, dat is duidelijk. Jij wilt helemaal niets van mijn titel weten,’ vuurde Nathanael onmiddellijk.
      Beschermend plaatste ik mijn voeten op het bed en trok mijn knieën op. Toen ik de tranen niet meer tegen kon houden borg ik mijn gezicht tegen mijn knieën. Het maakte mij niets meer uit dat Nathanael het kon horen.
      ‘Huil jij nou?’ klonk de prins afstandelijk. ‘Westley, stop het.’
      Met moeite beheerste ik mijzelf. ‘Oh, houd je mond. Jij hebt het recht niet om te doen alsof dit alles vooral extra moeilijk is voor jou. Ik heb mijzelf net voor gek gezet op nationale televisie. Als het erop aankomt heb ik geen gevestigde naam of tientallen andere opties. Slechts mijn vrienden, mijn schoolboeken en een gitaar,’ sprak ik tussen enkele verdwaalde tranen door.
      ‘Tientallen andere opties? Welke andere opties precies, Westley? Jij doelt erop dat ik opzichtelijk voor de hele wereld op zoek moet naar een geschikte echtgenote? Met vrouwen die zich wanhopig aan mijn voeten werpen, omdat het hen wel gaat om mijn titel? Zoals jouw eigen vriendinnen, bijvoorbeeld? Die opties, Westley?’ haalde de prins nogmaals naar mij uit.
      Vol ongeloof hapte ik naar adem. ‘Wat is er mis met mijn vriendinnen?’ wilde ik weten.
      Nathanael maakte een overdreven geluid alsof hij nadacht. ‘Geen enkel idee, Westley. Volgens mij heb jij een smaak voor een bepaald soort vriendinnen. Maisie en Hannelore lijken wel erg veel op elkaar qua karakter, denk jij ook niet?’ vond hij blijkbaar.
      ‘Dus eigenlijk is alles wat ik doe niet goed? Zelfs niet de mensen met wie ik omga?’ vroeg ik gekwetst terug. ‘Waarom wil jij mij dan precies? Met jouw smaak voor tieners, die bijna neigt naar pedofilie, is niets verkeerd?’
      Na het bezoek aan Balmoral kon ik Nathanael zijn donkere blik nog wel inbeelden. ‘Pedofilie? Wow, Westley. Dat was laag. Zo volwassen,’ sprak hij gevaarlijk laag. ‘Groei op en gedraag je naar jouw leeftijd.’
      ‘Mijn excuses, Uwe Hoogheid,’ zei ik spottend.
      Heel even twijfelde de prins. ‘Duidelijk heb ik mij vergist. Vergeef mij dat ik jou verkeerd heb ingeschat, Westley. Jij bent nog een kind. Mijn excuses, ik had mij niet zo mogen laten gaan en had beter moeten weten,’ zei hij beheerst.
      Gebroken knipperde ik tegen de nieuw opkomende tranen. Nathanael wist dat hij mij met deze woorden het meest zou kunnen raken en het was hem gelukt.
      ‘U bent vergeven, Uwe Hoogheid. Ik hoop dat u de juiste keuze maakt in het vinden van uw gelijke. Op dat zij liever, mooier en slimmer zal zijn dan haar toekomstige echtgenoot,’ wenste ik, voordat ik de telefoonverbinding verbrak.
      Totaal ontdaan en ontzet borg ik mijn gezicht in mijn hoofdkussen en bleef huilen totdat mijn keel en schouders er pijn van deden. Wat de rest van de wereld van mijn dacht deed er inmiddels niet meer toe. Liet hen maar denken dat de prins mij gedumpt had. Dat Nathanael mij zojuist echt aan de kant had gezet, dat kon ik niet verdragen.
      Was dit alles dan echt een opzet geweest om mijn hart gebroken te krijgen? Had ik het ongemerkt dan toch weggegeven aan de prins? Deze pijn wilde ik niet voelen.


Harry bleef maar snotterig huilen. Radeloos liep ik met hem heen en weer door zijn kinderkamer, in de hoop dat ik hem uiteindelijk stil zou krijgen. Zodra hij rustiger was legde ik hem neer in zijn kinderbed, waar hij gelijk overduidelijk en oververmoeid probeerde te slapen. Spijtig genoeg had ik de deur van de kinderkamer nog niet achter mij gesloten of hij begon te hoesten.
      Eigenlijk wilde ik Harry niet gelijk oppakken, omdat ik wist dat hij slim genoeg was om al allerlei trucjes uit te proberen. De hoest klonk alleen steeds benauwder, waardoor hij binnen een minuut alweer op mijn arm zat.
      ‘Kom dan maar even mee, kleintje,’ glimlachte ik mistroostig naar de baby.
      Zacht kloppend op zijn ruggetje nam ik Harry mee naar de woonkamer, waar ik met hem plaatsnam op de bank. Hij was echt niet lekker en ik bleef peilen of hij geen koorts zou krijgen. Mocht er iets zijn, wist ik niet zo goed wie ik moest bellen. Fiyero en Gabriella waren naar een bruiloft in Southampton en hadden mij als babysitter gevraagd, nu ik toch het weekend doorbracht in Londen, en mijn ouders waren naar één of ander benefietavond.
      Wanneer was het gepast om een dokter te bellen?
      Binnen slechts enkele minuten veranderde Harry zijn gehele toestand en raakte ik in paniek. Toen ik mijn mobiele telefoon erbij pakte om een alarmnummer te bellen, zag ik Nathanael zijn telefoonnummer nog bovenaan de telefoonlijst staan. Zonder er al te veel over na te denken belde ik hem direct.
      ‘Westley,’ nam de man afstandelijk op.
      Dankbaar slaakte ik een zucht. ‘Jij moet mij helpen, Nathan. Het gaat niet goed met Harry en ik weet zeker dat jij de beste dokters tot jouw beschikking hebt,’ zei ik hem razendsnel. ‘Kun jij mij helpen, alsjeblieft?’
      ‘Bel dan 999!’ zei Nathanael mij dringend.
      Vertwijfeld keek ik naar mijn kleine neefje die moeizaam bleef hoesten. ‘Wat als het gewoon de griep is?’ vroeg ik onzeker. ‘Nate, ik weet niets van zieke kinderen.’
      De prins haalde diep adem. ‘Zijn gezicht, is het rood of loopt hij paars aan? Heeft hij koorts, denk je?’ probeerde hij mij gerust te stellen.
      ‘Ik denk van niet, maar ik kan hier niets vinden van een thermometer, of iets. Hij blijft hoesten, waardoor ik bang ben hem neer te leggen in zijn bed,’ zei ik eerlijk.
      Tot mijn verbazing verzachtte Nathanael zijn houding nog meer. ‘Stuur mij het adres en ik kom er meteen aan,’ beloofde hij mij.
      Zoals gezegd belde Nathanael niet veel later aan. Hij negeerde zijn Veiligheidsofficier, die het flatappartement van mijn broer inspecteerde, trok zijn colbert uit om over de rugleuning van de bank te gooien en nam onmiddellijk de hoestende baby van mij over.
      ‘Waar is de badkamer?’ was het eerste dat de prins sprak.
      Verward door de hulp ging ik de man voor, in plaats van de aanwijzingen te geven. Nathanael stapte naar binnen en gebaarde mij zwijgend hem te volgen. Meteen daarna sloot hij de deur en draaide slechts alleen de warmwaterkraan open van de douche. Hij trok het douchegordijn dicht en ging op de rand van het kleine bad zitten.
      ‘Wat doe je?’ vroeg ik niet-begrijpend.
      Geruststellend keek de prins op. ‘Hij heeft alleen een verkoudheid te pakken, Wes,’ zei hij met een kleine glimlach. ‘Zach heeft het als baby-zijnde ook vaak genoeg gehad. De stoom van de warme lucht zorgt ervoor dat Harry zo meteen al beter zou moeten kunnen ademen.’
      ‘Oh.’ Onzeker nam ik plaats op de gesloten toiletdeksel. ‘Het spijt mij. Harry leek niet goed te kunnen ademen en ik wist niet zeker of ik te dramatisch zou reageren door het alarmnummer te bellen,’ legde ik nogmaals uit, met een snik van paniek nog in mijn stem.
      Nathanael knikte geruststellend, Harry zacht heen en weer wiegend in zijn armen. ‘Jij deed er goed aan mij te bellen. Hoewel jij niet de eerste dramatische babysitter zou zijn die het alarmnummer belt,’ plaagde hij guitig.
      Hoe meer de gesloten badkamer zich met warme stoom vulde, hoe beter Harry inderdaad leek te kunnen ademen. Langzaam viel hij dan eindelijk rustig in slaap.
      ‘Als astmapatiënt zou jij dit moeten weten, Westley,’ fluisterde de prins met een grijns.
      Beschaamd knikte. ‘Ja, het is wel duidelijk, geloof ik,’ verzuchtte ik. ‘Mijn broer zou mij vermoorden als ik zijn zoon vermoord, oké?’
      Nathanael lachte. ‘Harry is perfect in orde. Jij hebt hem in leven gehouden,’ complimenteerde hij ietwat overdreven, voordat hij mij veelzeggend aankeek. ‘Dankzij mij, maar toch.’
      ‘Wil jij een bedankje horen?’ vroeg ik argwanend.
      De man haalde nadenkend, maar voorzichtig zijn schouders op. ‘Het zou op z’n plaats zijn.’ Gewaagd trok hij een wenkbrauw op, alsof hij mij afwachtte. ‘Misschien moet jij harder praten,’ forceerde hij met gespeelde arrogantie.
      Simpelweg schudde ik mijn hoofd. ‘Vergeet het. Niet na dat telefoongesprek van vanmiddag,’ piekerde ik daar niet eens over.
      Het gezicht van Nathanael betrok. ‘Ik was… Wel, ik was boos. Aangedaan,’ bekende hij voorzichtig.
      ‘Doet er ook niet meer toe,’ mompelde ik, starend naar de vloertegels.
      Nathanael stond op en draaide de waterkraan dicht, waardoor het hete water zijn overhemd doorweekte. Hij schold binnensmonds om de baby niet wakker te maken. Gauw stond ik op en opende de badkamerdeur voor hem en ging hem voor naar de kinderkamer.
      ‘Bedankt,’ zei ik dan toch, toen Nathanael mijn slapende kleine neefje in zijn kinderbed had neergelegd.
      De man opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot deze toen weer. Hij dekte Harry nog even goed toe en liep met mij mee terug naar de woonkamer. Zijn Veiligheidsofficier stond bij de voordeur, waarop ik mij nog meer opgelaten voelde.
      ‘Sorry, ik zal even een shirt van mijn broer pakken.’ Ik wees naar het natte overhemd van de prins, voordat ik wegliep naar de slaapkamer van mijn broer en zijn vriendin. Daar pakte ik een simpel, zwart shirt van de plak uit zijn kledingkast, voordat ik weer terugliep. ‘Alsjeblieft,’ overhandigde ik de man het shirt.
      Terwijl Nathanael het natte overhemd open knoopte, keek ik van hem weg en merkte daardoor op dat zijn Veiligheidsofficier inmiddels verdwenen was. Vertwijfeld liep ik naar de open keuken en wachtte totdat hij het shirt van mijn broer had aangetrokken.
      ‘Het soort van past,’ mompelde Nathanael met lichte afkeuring in zijn stem.
      Nieuwsgierig leunde ik over het kookeiland om de man te kunnen zien en lachte vermakelijk. ‘Ja, mijn broer en jij hebben niet bepaald hetzelfde figuur,’ moest ik hem nageven. ‘Maar niet zeuren, anders wordt het een rompertje van Harry.’
      De prins keek beledigd op en probeerde de mouwen die hem nauw zaten iets uit te rekken. ‘Wellicht dat zelfs dat beter past…’ mompelde hij protesterend.
      ‘Wil jij iets drinken? Koffie, thee, iets fris?’ vroeg ik uitnodigend.
      Nathanael keek op zijn horloge. ‘Het is al te laat voor koffie. Zou jij het erg vinden om thee te maken?’ vroeg hij geduldig.
      Meteen knikte ik instemmend. ‘Graag zelfs. De Nederlanders zijn aardig, stuk voor stuk, maar barbaren als het aankomt op een kop thee,’ verzuchtte ik teleurstellend, terwijl ik de waterkoker aanzette.
      Lachend voegde de prins zich bij mij in de kleine keuken en leunde tegen het aanrecht aan waarop ik bezig was. ‘Alsjeblieft, ik smeek het jou…’ begon hij toen hij mijn blik ving.
      ‘Melk als tweede,’ spraken wij tegelijkertijd.
      Glimlachend boog ik mijn hoofd. ‘Zij drinken het niet eens met melk,’ sprak ik niet-begrijpend.
      Nathanael was evengoed beledigd. ‘Er zou een protocol voor moeten zijn,’ grapte hij, maar ik wist zeker dat hij het diep van binnen meende.
      Met onze koppen thee kropen wij fijn weg op de bank in de woonkamer. Het bleef even stil. Zelf wist ik niet zo goed of ik hem moest vragen waarom hij bleef. Desalniettemin zei hij daar zelf ook niets over, maar begon hij ook niet over iets anders.
      ‘Praten wij over vanmiddag?’ vroeg ik dan toch uiteindelijk.
      De man keek nadenkend op. ‘Misschien is het beter van niet,’ antwoordde hij terughoudend. Hij zette zijn kop thee terug op de salontafel en stond op. ‘Zal ik nog even kijken bij Harry?’
      Zonder op mijn antwoord te wachten liep de prins al terug naar de kinderkamer. Diep haalde ik adem en probeerde al mijn gedachten op een rij te krijgen. Nadenkend trok ik mijn voeten op de zitting, maar ik had slechts één grote blackout.
      ‘Harry slaapt nog als een roos,’ sprak Nathanael toen hij de woonkamer opnieuw binnenliep. ‘Hoe laat zijn jouw broer en zijn vrouw terug of verblijf jij hier het hele weekend?’
      Meteen schudde ik mijn hoofd. ‘Nee, zij zouden rond een uur of twee terug moeten zijn. Zij waren uitgenodigd voor een bruiloft in Southampton vanavond,’ antwoordde ik.
      Nathanael kwam weer naast mij zitten op de bank. ‘Jij wilt praten over vanmiddag,’ constateerde hij uit het niets.
      Wederom schudde ik mijn hoofd. ‘Nee… Ja, maar omdat…’ Heel even stopte ik mijn gestamel om nogmaals diep adem te halen om mijzelf te kalmeren. ‘Alles dat jij zei heeft mij geraakt. Ik zou liegen als ik zei dat ik niet gekwetst was,’ zei ik toen eerlijk.
      Emotieloos keek de prins mij aan, voordat hij de arm die over de rugleuning van de bank lag naar mij uitstak om zijn vingers door mijn haar te halen. ‘Ik haalde uit, omdat ik wilde dat jij voelde hoe jij mij liet voelen,’ bekende ook hij openhartig.
      Onzeker lachte ik klein. ‘Wel, in dat geval… Het spijt mij verschrikkelijk. Ik wens niemand die pijn toe, en jou al helemaal niet,’ sprak ik zo zacht dat ik bijna fluisterde.
      ‘Westley…’ Onmiddellijk schudde ik mijn hoofd en schoof verder bij de man vandaan, waarop hij zijn uitgestoken hand terugtrok uit mijn haren. ‘Alsjeblieft, Westley,’ verzocht hij smekend. ‘Laat mij zien hoe het ook kan zijn.’
      Lipbijtend sloeg ik mijn blik neer naar mijn knieën, voordat ik weer opkeek. ‘Jij en ik weten allebei dat ik jouw titels niet kan dragen. Als jij meer tijd zou hebben, dan zou ik gewillig jou mijn hart laten breken als jij mij moet laten gaan voor iemand anders, maar zoveel tijd is er niet voor ons. Ik zou het willen, Nate. Echt waar. Het kan niet,’ probeerde ik te verduidelijken.
      ‘Maar wat nu als…’ begon Nathanael, voordat hij verstoord werd door het opengaan van de voordeur.
      Fiyero liep direct de gang door naar de woonkamer, zonder op zijn vriendin te wachten. ‘Waarom staat er een pinguïn voor mijn deur?’ Hij keek minachtend naar de man naast mij op zijn bank. ‘Natuurlijk, als ik het niet dacht…’ verzuchtte hij geërgerd.
      Gabriella had de voordeur gesloten die mijn broer open had laten staan, rustig haar jas opgehangen en legde geruststellend haar hand op de schouder van mijn broer toen zij zich bij ons voegde in de woonkamer. ‘Goedenavond, jullie twee,’ glimlachte zij verwelkomend.
      ‘Waarom draag jij mijn shirt?’ eiste Fiyero te weten van de prins. ‘Westley, waarom draagt hij mijn shirt?’
      Verontschuldigend stond ik op van de bank. ‘Nate kwam over om te helpen,’ probeerde ik zijn aanwezigheid te verklaren.
      Mijn schoonzus keek mij geschrokken aan. ‘Helpen? Waarom had jij hulp nodig met Harry?’ raakte zij lichtelijk in paniek.
      ‘Beter nog, waarom heb jij ons niet gebeld?’ vroeg mijn broer beledigd.
      Niet-begrijpend keek ik mijn broer aan. ‘Omdat jij niet bepaald in de buurt was, of wel soms?’ verweerde ik mijzelf.
      ‘Harry is in orde,’ zei Nathanael snel, terwijl ook hij opstond van de bank. ‘Hij had het benauwd door zijn verkoudheid en toevallig wist ik een manier om hem te helpen om beter te ademen.’
      Terwijl Gabriella ongeduldig de uitleg van Nathanael niet afwachtte om snel bij haar zoon te kijken, staarde Fiyero Nathanael slechts donker aan. Alsof hij hem op deze manier duidelijk probeerde te maken van zijn zoon af te blijven.
      ‘Misschien is het maar beter dat ik eens vertrek,’ excuseerde Nathanael zich min of meer gedwongen. Hij draaide zich naar mij toe. ‘Verblijf jij de nacht ook hier, of kan ik jou een lift naar huis aanbieden?’
      Fiyero stapte onmiddellijk naast mij. ‘Ik kan haar ook wel thuisbrengen,’ sprak hij bezitterig.
      ‘Blijf jij nu maar bij Harry. Hij voelt zich echt niet lekker, dus mocht hij weer wakker worden kan Gabi jouw hulp wel gebruiken,’ zei ik met een geruststellende glimlach, voordat ik mijn spullen bij elkaar pakte.
      Nathanael wachtte geduldig op mij bij de voordeur. Na vluchtig de wang van mijn broer te hebben gekust, voegde ik mij bij de prins en verlieten wij het flatappartement.
      Tijdens de autorit naar mijn ouderlijk huis zei Nathanael niets, maar zodra hij uitstapte om met mij mee te lopen naar de voordeur wist ik dat hij iets wilde zeggen. Het hing al bijna in de lucht, maar hij wachtte totdat ik hem aankeek in het licht van de voordeurverlichting.
      ‘Westley, ik hou van jou,’ zei de prins mij kristalhelder.
      Dankbaar glimlachte ik. ‘Ik hou ook van jou, Nathanael,’ beantwoordde ik zijn uiting van liefde.
      Voorzichtig pakte de man mijn hand vast. ‘Ik kan jou gelukkig maken,’ was hij zeker van zichzelf. ‘Als jij het toe zou staan, dan maak ik jou de gelukkigste vrouw ter wereld. Het zou mijn eer zijn en mij de gelukkigste man maken.’
      Onzeker trok ik voorzichtig mijn hand terug, met pijn in mijn hart. ‘Maar dat is een leugen.’ Snel keek ik verontschuldigend op van onze handen. ‘Ik zeg niet dat jij liegt, maar met jou zijn zou betekenen dat ik al mijn vrijheid op zou moeten geven. Dat maakt mij niet aller-gelukkigst,’ verweerde ik zacht. ‘Als ik met jou zou zijn, kan ik niet de wereld rondtrekken met mijn gitaar of spelen in cafés zoals afgelopen maand…’
      ‘Dat zou ik goedmaken. Dat beloof ik jou,’ zei Nathanael razendsnel.
      Ik kon het niet helpen dat de woorden van de prins mij hoopvol maakten. ‘Maak geen beloftes die jij niet kunt waarmaken, alsjeblieft,’ verzocht ik bijna smekend.
      Vlug, maar zacht drukte de prins een kus op mijn lippen. ‘Vertrouw mij,’ fluisterde hij even hoopvol als dat mijn hart was.
      Na de vluchtige aanraking wist ik al helemaal niet meer hoe ik na moest denken. ‘Welterusten, Nathanael,’ stamelde ik onhandig.
      ‘Ik ben maar de reserve-prins,’ opperde de man nog grappend. ‘Onthoudt dat.’
      Met een glimlach draaide ik om bij de voordeur, die ik inmiddels had geopend. ‘Bedankt voor vanavond,’ bleef ik afstand houden.
      Nathanael knikte als vanzelfsprekend. ‘Slaap zacht, Westley,’ wenste hij terug. Hij wachtte totdat ik binnen was, voordat hij het tuinpad afliep, terug naar waar de koninklijke auto op hem stond te wachten.