– 25 –

Nadat Nathanael mij na mijn stilzwijgende antwoord had laten gaan, had ik hem niet meer gesproken. Hij had mij zelfs geen brief meer geschreven. Misschien gaf hij mij de ruimte die ik nodig had om na te denken en heel misschien kende hij mij inmiddels beter dan ik zou willen toegeven.
      Vol ongeloof staarde ik naar mijn lange, iets te slanke spiegelbeeld in de spiegel op mijn slaapkamer in mijn ouderlijk huis. Hoe lang ik haar ook aankeek, ik ontdekte geen prinses. Mijn karamelbruine golfde iets pluizerig door het vochtige, warme weer dat een zomer in Londen met zich meebracht. De kleurrijke, schouderloze bohemian jurk die ik droeg zou nooit worden goedgekeurd in het paleisleven als ik Nathanael mijn jawoord zou geven.
      Op dat moment werd ik meer overspoeld door verdriet dan vlinders. Ik bekeek mijzelf van alle kanten, maar ik zag het niet. Wat had de prins in mij gezien? Hoe kon hij verliefd worden op mij?
      Wel, misschien was de betere vraag, waarom was ik in vredesnaam gaan houden van een prins? Mijn verstand wist het niet, maar mijn hart was zeker van zijn liefde. Kon mijn hart mij maar overtuigen… Niets was nog langer zeker in mijn leven.
      Hoewel het met tegenzin was, besloot ik die dag voor ons vertrek naar Salt Island langs te gaan bij Buckingham Palace. Ik was er niet zeker van was of Nathanael thuis zou zijn, was mijn spiegelbeeld ervan overtuigd dat ik niet weg kon gaan zonder gedag te zeggen.
      Tot mijn verrassing bracht Fletcher Sappington mij naar het vertrek van Nathanael. Het was lang geleden sinds ik hem voor het eerst had gezien. Nerveus stapte ik alleen naar binnen in de ontvangstkamer, maar daar was de prins niet te vinden. Door zijn directe afwezigheid nam de spanning in mijn lichaam alleen maar meer toe.
      Gelukkig verscheen de prins na het openen van de eerste deur, de deur van zijn kantoor. Hij keek verrast op van de papieren op zijn bureau, maar schonk mij onmiddellijk een glimlach voordat hij opstond.
      ‘Hé,’ groette de man onzeker, terwijl hij naar mij toeliep.
      Vastbesloten dit te laten werken, stond ik op mijn tenen en drukte een kus op zijn lippen, zoals de prins gewaagd gedaan had eerder die week voor het diner met zijn broer. ‘Hé,’ glimlachte ik terug.
      Zonder enige twijfeling trok Nathanael mij dichter naar zich toe en streelde zacht met zijn vingertoppen over mijn ontblote schouder, voordat hij zijn hand strelend neerlegde in mijn hals. Hij bezorgde mij koude rillingen op deze warme zomerochtend. Glimlachend boog hij zich naar mij toe en kuste mij teder.
      Aangenaam overvallen door de wederzijdse spanning kuste ik de prins nogmaals aftastend en nog eens, totdat hij mij in zijn armen sloot en innig zoende. Gewillig beantwoordde ik zijn liefde en sloeg mijn armen rond zijn nek, mijn vingers gehaakt in zijn korte haar. Ik voelde mij zowel onzeker als zeer geliefd, maar toch wist hij mij ervan te overtuigen dat ik veilig was. Zijn aanrakingen waren zo zuiver.
      ‘Hé,’ zei Nathanael mij nog eens, toen hij mij op armlengte hield.
      Onregelmatig haalde ik adem. ‘Ik kwam jou gedag zeggen,’ probeerde ik mijzelf te herstellen, maar ik faalde hard.
      Nathanael keek mij niet-begrijpend aan. ‘Waarom?’ vroeg hij verward.
      ‘Mijn familie en ik, wij vertrekken morgen naar Salt Island. Ik heb jou hierover verteld,’ hielp ik de man herinneren. ‘Daarom nodigde jij mij eerder deze week uit namens jouw broer. Om nog heel even tijd door te brengen, voordat ik weg zou gaan op vakantie.’
      De prins herinnerde het zich zichtbaar, maar besloot de informatie te negeren. Hij trok mij wederom dichter naar zich toe en plaatste nog een kus op mij lippen. ‘Blijf hier,’ opperde hij hoopvol. ‘Kamers genoeg. Londen is dan wel geen luxe, warm Brits Maagdeneiland, maar het ligt eveneens op een Brits eiland?’
      Verontschuldigend trok ik mij terug van de prins zijn aanrakingen. ‘Misschien zouden wij moeten praten over onze relatie,’ stelde ik lichtelijk vertwijfeld voor.
      Nathanael knikte begrijpend en herstelde zich. ‘Zullen wij hiernaast plaatsnemen in de ontvangstkamer?’ verzocht hij gebarend.
      De prins liet mij voorgaan naar de ontvangstkamer, waar de felle ochtendzon prachtig naar binnen scheen en alles vele malen lichter liet lijken. Nathanael trok zijn colbert uit en kwam naast mij op de sofa zitten.
      ‘Stel, ik zou mij verloven met jou, dan zijn er een paar dingen die ik terugverwacht,’ begon ik maar meteen.
      Lachend ging Nathanael rechterop zitten en legde zijn arm nonchalant over de rugleuning van de sofa. ‘Ik had niets anders verwacht,’ grijnsde hij geamuseerd.
      ‘Allereerst wil ik weten wat er gebeurd is met prinses Aimee.’ Onmiddellijk verdween de glimlach van Nathanael zijn gezicht, maar hij knikte instemmend. ‘En jij verlaat het leger,’ zei ik serieus. ‘Ik ga geen vrouw zijn die thuiszit en doodangsten uitstaat, wachtend totdat haar man terugkeert.’
      De prins knikte langzaam. ‘Meer voorwaarden?’ vroeg hij uitdagend.
      ‘Wel, nee… Nu niet, althans,’ dacht ik hardop na.
      Brutaal schoof Nathanael dichter naar mij toe en gleed met zijn hand over mijn wang, zijn vingers vasthakend in mijn haar. ‘Ik beloof aan al jouw voorwaarden te voldoen,’ knikte hij trouw, voordat hij mij opnieuw zoende.
      Voordat ik mijzelf opnieuw zou verliezen in een afleidende zoen, duwde ik de man voorzichtig tegen zijn borst bij mij vandaan. ‘Vertel mij over Aimee, alsjeblieft,’ verzocht ik zacht.
      Nathanael trok zich zelfbewust terug. ‘Nu?’ vroeg hij terughoudend.
      Aanmoedigend glimlachte ik klein. ‘Nu,’ herhaalde ik zeker.
      Bedachtzaam trok de man zijn arm van de rugleuning van de sofa en probeerde zichzelf een comfortabele houding te geven, zonder enig succesvol resultaat. Voorovergebogen met zijn onderarmen leunend op zijn knieën, weigerde hij mij aan te kijken. ‘Aimee wilde weg hier. Zij mistte haar thuis en haatte Engeland, hoeveel zij ook van mijn broer hield. Daarom nam ik haar mee naar een drive-in bioscoop hier verderop, waar haar lievelingsfilm draaide de avond waarop…’ Hij slikte zijn laatste woorden in. ‘Jethro had door zijn werk geen tijd die avond, dus ik wilde iets doen om haar even haar heimwee te laten vergeten. Op de terugweg naar huis…’ vertelde hij zo gereserveerd mogelijk, maar zijn stem haperde.
      Troostend schoof ik iets dichter naar de prins en legde mijn hand op zijn knie. Ondanks dat hij zijn hand over de mijne legde, keek hij mij nog steeds niet aan.
      ‘Wij hadden het gezellig tijdens de film, maar op de terugweg naar huis raakte Aimee wederom in paniek,’ hervatte Nathanael zich. ‘Zij kreeg een heuse paniekaanval toen zij mij vertelde dat zij zwanger was. Door de verenging van het Verenigd Koninkrijk met haar toekomstige claim op het Italitijnse Rijk overzag zij alleen maar gevaren door de samensmelting van wereldmacht. Ik probeerde onze Veiligheidsofficieren te signaleren dat zij ons te hulp moesten schieten, maar Aimee zag hoe ik naar hen knipperde met mijn autolichten. Uit het niets greep zij naar het stuur en slingerde ons van de weg af…’
      Het was een ongeluk. Gewoon een verklaarbaar ongeluk.
      ‘Ik probeerde de auto nog te stabiliseren, maar ik… Het was te glad. De auto klapte tegen een boom en zij was… Aimee sloeg met haar hoofd tegen… Zij was op slag…’ sprak Nathanael halve zinnen, verstikt door zijn opzettende verdriet. ‘En ik raakte buitenbewustzijn, met alleen een paar schrammen en sneden.’
      Wat kon ik doen of zeggen om de pijn te verzachten? Hoewel ik het verhaal zo graag had willen horen, was ik zo slecht in wat te doen daarna. Daar had ik niet over nagedacht, dus ik zweeg ongemakkelijk.
      ‘Aimee had gelijk, haar angst was gegrond. Als ik de schuld niet op mij had genomen, dan was er een nieuwe oorlog uitgebroken in haar eer en naam door haar familie,’ verklaarde de prins, zichzelf vermannend.
      Snel schudde ik mijn hoofd om mijn lichte zenuwen van mij af te zetten en maakte dat de man mij aankeek door zacht mijn hand tegen zijn wang te leggen. ‘Jij hebt zo’n goed hart,’ sprak ik geraakt. ‘Hoewel het niets doet, het spijt mij. Wat men ook zegt, jij bent een held.’
      ‘Nauwelijks. Ik had de auto moeten stoppen zodra Aimee begon te hyperventileren,’ schudde Nathanael zijn hoofd, de hand op zijn wang vastpakkend. ‘Als ik beter opgelet had, dan had zij de kans niet gehad om naar het stuur te grijpen. Hoewel ik niet beweer dat ik de volledige straf verdiende, ik was niet geheel onschuldig.’
      Wederom schudde ik mijn hoofd. ‘Nee, dat ben jij wel. Het was een menselijke fout,’ verweerde ik doordringend.
      Om geen nutteloze discussie te beginnen, zweeg Nathanael en staarde hij mij slechts aan, terwijl hij zichzelf kalmeerde. Ik wist niet zo goed waar ik kijken moest, dus keek ik de ontvangstkamer rond, voordat ik mijn blik neersloeg.
      ‘Hoe zou ons huwelijk eruit zien?’ vroeg ik toen, de stilte doorbrekend.
      Nathanael lachte zacht, waardoor ik opkeek. ‘Oh, zeer interessant. Ik ben ervan overtuigd dat jij ervoor zult zorgen dat ons huwelijk zeer interessant zal zijn,’ grijnsde hij plagend. ‘Het zal moeilijk zijn om jou bij te houden.’
      ‘Dat heeft niets te maken met interessant, maar des te meer met jouw leeftijd,’ vuurde ik terug.
      Lichtelijk beledigd trok de prins zich terug. ‘Oh, wow…’ mompelde hij aangedaan.
      Glimlachend sloeg ik opnieuw mijn blik neer. ‘Hoe lang hebben wij de tijd?’ vroeg ik door.
      ‘Wel, ik zal jouw vader om jouw hand moeten vragen. Daarna vraag ik de koning om toestemming te geven voor ons huwelijk. Vervolgens vraag ik jou officieel ten huwelijk en heb ik jou heel even voor mijzelf, voordat het hele circus zal beginnen,’ dacht Nathanael hardop na.
      Vragend keek ik op. ‘Circus?’ herhaalde ik met afgrijzen.
      Zo nonchalant mogelijk haalde Nathanael zijn schouders op. ‘Verlovingsfoto’s, verlovingsinterview, gevolgd door de officiële bekendmaking voor de pers. Dan begint de show pas echt. Honderden felicitaties en natuurlijk tientallen aanbiedingen van modehuizen voor jouw trouwjurk,’ vertelde hij verder.
      ‘Mijn trouwjurk,’ echode ik bedenkelijk.
      Peilend keek de prins mij aan. ‘Wil jij hier nog onderuit?’ vroeg hij serieus.
      Eerlijk knikte. ‘Maar dan krijg ik jou niet aan het einde,’ antwoordde ik mistroostig.
      Liefdevol schonk Nathanael mij een dankbare glimlach. Hij boog zich voorover en zoende mij opnieuw. Zo overtuigend ditmaal. De kracht waarmee hij bewoog deed bijna pijn, maar ik voelde mij zo overweldigd in zijn liefde dat het er niet toe deed.
      Proberend drukte de man mij achterover op de sofa en gleed zijn hand verkennend onder de rok van mijn jurk over mijn bovenbeen. Hoewel ik ervan overtuigd was dat dit was wat ik ooit wilde, was die dag nog niet vandaag.
      ‘Nate…’ fluisterde ik ademloos tegen zijn lippen.
      Begrijpend trok de prins zijn hand terug en knikte hij, waardoor zijn haar meedeinende bij zijn beweging en een pluk losschoot voor zijn ogen. Gefascineerd keek ik hem aan. Zijn lippen kusten perfect, zijn ogen kleurden meer grijs in de schaduw en zijn haar kleurde juist donkergoud door het warme zonlicht.
      ‘Dank je,’ zei ik fluisterend.
      Nathanael fronste. ‘Natuurlijk doe ik niet iets dat jij niet wilt,’ sprak hij als vanzelfsprekend.
      Glimlachend schudde ik mijn hoofd. ‘Ja, dat weet ik wel, maar… Dank je wel dat jij van mij houdt,’ mompelde ik ietwat verlegen.
      Met een grijns drukte de man zijn gewicht weer over mij heen en bedolf mijn hals en nek onder kleine vlinderkusjes. Lachend door het gekietel probeerde ik hem weg te duwen, maar tegelijkertijd wilde ik niet dat dit gelukzalige gevoel ooit zou verdwijnen.


Geheimen bewaren was voor mij geen probleem, maar dit was een geheim dat ik niet wilde bewaren. Zodra mijn moeder, mijn broer en zijn gezin sliepen in ons laatste vliegtuig naar Salt Island, hurkte ik neer naast de stoel waar mijn vader rustig in zat te lezen in een kookboek.
      ‘Pap?’ fluisterde ik toen hij mij niet gelijk opmerkte.
      Mijn vader keek fronsend op mij neer. ‘Lieverd, wat is er?’ vroeg hij verward. ‘Wil jij niet nog even slapen, voordat wij zo gaan landen?’
      Glimlachend schudde ik mijn hoofd. ‘Ik ga hem trouwen,’ gooide ik er lukraak uit. ‘Nathanael, ik ga met hem trouwen.’
      Onmiddellijk zat mijn vader rechtop in zijn stoel. ‘Waarom ben jij dan hier bij ons?’ was zijn eerste reactie.
      Niet-begrijpend keek ik de man aan. ‘Ik trouw hem niet gelijk morgen,’ verweerde ik terughoudend.
      ‘Lieverd, wil jij niet liever bij jouw verloofde zijn?’ vroeg mijn vader zich hardop af. ‘Desalniettemin, ik moet zeggen dat ik teleurgesteld ben dat wij hem nog niet officieel hebben ontmoet.’
      Toegevend haalde ik een schouder op. ‘Wij hebben beide nog een leven-lang om hem te zien. Hoewel, hij zei mij dat hij jou om mijn hand zou vragen,’ knipoogde ik trots. ‘Pas dan vraagt hij mij echt ten huwelijk.’
      ‘Goed. Ik wil weten wat zijn intenties zijn met mijn kleine meisje,’ knikte mijn vader tevreden.
      Lachend stond ik op. ‘Dat vertelde ik jou net. Hij wil met mij trouwen,’ plaagde ik.
      Zuchtend keek mijn vader mij aan. ‘Ja, ja… Het is prachtig,’ zei hij cynisch, voordat hij zijn aandacht weer richtte op zijn kookboek.
      Met een gelukzalige glimlach keerde ik terug naar mijn aangewezen stoel, voordat wij zo direct zouden landen. Dan hoefden wij alleen nog over te stappen op een boot en dan waren wij al gauw terug op Salt Island.
      Starend uit het raam tuurde ik in het donker van de nacht. Mijn moeder verbleef altijd alleen de eerste en laatste week van onze vakantie bij ons op Salt Island vanwege haar werk. Wellicht dat ik met haar mee terug zou gaan naar Londen. Natuurlijk wilde ik na weken te hebben doorgebracht in Amsterdam tijd doorbrengen met mijn familie, maar… Het drong nog niet geheel tot mij door dat ik op het punt stond om deel uit te maken van een nieuwe familie.
      Na de overtocht per boot naar Salt Island klom ik aan dek voor de laatste paar minuten. Het was fris, maar de lucht was zuiver en de wind speelde heerlijk met mijn haren. Voor een moment sloot ik genietend mijn ogen.
      Bij het openen zag ik kleine lichtjes op het eiland. Het duurde even voordat ik mij realiseerde dat het ongewoon was. Wat was dat?
      Slechts enkele tientallen meters verwijderd van de aanlegsteiger zag ik dat het flikkerende licht van fakkels afkwam. Terwijl mijn vader en broer aan zouden leggen en mijn moeder nog beneden was met Gabriella en Harry, sprong ik zodra het kon overboord op de aanlegsteiger, het licht volgend.
      De fakkels bevonden zich op het strand en ik kreeg een vermoeden waar ik niet op durfde te hopen. Het bekende silhouet dat prachtig afstak tegen het heldere maanlicht, draaide zich naar mij om na het horen van voetstappen in het zand.
      ‘Lieve Westley, voor mij interesseert alleen de titel als jouw echtgenoot. Mijn leven-lang zal ik mijn best doen om jou de gelukkigste vrouw ter wereld te maken. Jouw jawoord alleen al zou genoeg zijn om mij aller-gelukkigst te laten zijn, de meest gelukkige man. Hopelijk weet jij al dat ik mijn leven voor jou zou geven, mijn hart is geheel van jou,’ ging Nathanael voor mij op zijn knieën. ‘Wil jij met mij trouwen?’
      De prins liet mij een prachtige verlovingsring zien in een fluwelen doosje. Het was net zo donkerblauw als het zeewater achter hem kleurde in de nacht.
      Totaal gedesoriënteerd knikte ik. ‘Ja,’ antwoordde ik verdwaasd, maar zeker van één ding.
      Zodra Nathanael rechtstond kon de verlovingsring mij vrij weinig schelen. Dankbaar vloog ik hem om zijn nek voor een knuffel en haakte mijn benen rond zijn middel. Hij wist zich geschrokken stabiel te houden en ik zoende hem vol overgave.
      ‘Ik was al van plan terug te gaan volgende week,’ fluisterde ik zacht. ‘Ik miste jou nu al…’
      Nathanael lachte hartelijk. ‘Wes, mag ik jou de ring geven?’ vroeg hij lichtelijk verontwaardigd. ‘Misschien is het jou ontgaan, maar ik was bezig onze verloving officieel te maken.’
      Kort knikte ik en liet de man weer los, terugzakkend in het zand. Blijkbaar was het fluwelen doosje wel in het zand gevallen, want tot mijn spijt zocht Nathanael kort naar de verlovingsring. Hij veegde het zand eraf en vroeg zwijgend mijn rechterhand.
      ‘Deze ring is al meer dan honderd jaar in mijn familie,’ vertelde Nathanael toen hij de verlovingsring rond mijn vinger schoof. Rond mijn slanke ringvinger was het net iets te groot, maar dat kon simpel verholpen worden. ‘Het is een twaalf-karaat saffier met veertien achttien-karaats witgoud diamanten.’
      Lachend keek ik op. ‘Nate, dit is opnieuw niet heel romantisch,’ fluisterde ik hem samenzweerderig toe.
      Nathanael keek mij fronsend aan. ‘Ik wilde nog zeggen dat veel vrouwen in mijn familie deze ring vol trots hebben gedragen,’ vulde hij lichtelijk beledigd aan.
      Verontschuldigend trok ik mijn wenkbrauwen op. ‘Vierde- of vijfde-hands, ik begrijp het,’ plaagde ik.
      Grijnzend schudde Nathanael zijn hoofd. ‘Als jij het niet mooi vind, kan ik het ook zo weer van jou afnemen,’ daagde hij mij uit.
      Onmiddellijk schudde ik mijn hoofd. ‘Nee, het is werkelijk prachtig,’ glimlachte ik oprecht dankbaar. ‘Alleen één klein vraagje. Zou jij niet onze vaders vragen voor toestemming?’
      ‘Dat heb ik gedaan. Eergisteren nog,’ knipoogde Nathanael met lichte trots. ‘Ik heb die namiddag jouw vader gesproken en ’s avonds de mijne. Vervolgens zorgde ik ervoor dat ik net een vliegtuig eerder had naar hier.’
      Vol ongeloof keek ik de man aan. Mijn verloofde. Hij had al deze moeite gedaan voor mij. Samen hadden wij besloten te trouwen, maar hij had mij toch weten te verrassen met zijn huwelijksaanzoek. Wat was ik hem dankbaar.
      ‘Komen jullie nog?’ klonk de ongeduldige stem van mijn vader vanaf de aanlegsteiger. ‘De champagne staat al klaar.’
      Lachend sloeg ik mijn beide armen rond de middel van Nathanael. ‘Welkom in mijn familie,’ glimlachte ik waarschuwend.
      ‘Oh, wacht maar tot jij de mijne ontmoet,’ sprak de prins onheilspellend. Hij plaatste een kus op mijn lippen. ‘Ik mocht jouw vader oprecht tijdens onze ontmoeting. Laten wij hopen dat hij hetzelfde over mij denkt.’
      Samen liepen wij naar mijn familie, die op ons zaten te wachten aan de keukentafel in het vakantiehuis. Zoals gezegd stonden daar al ingeschonken champagnecoupés om te proosten op onze verloving.
      ‘Daar is ze!’ glunderde mijn moeder. Zij stond onmiddellijk op en twijfelde zichtbaar of zij eerst de verlovingsring zou bekijken of dat zij mij moest omhelzen. Uiteindelijk koos zij voor het laatste. ‘Ik ben zo blij voor jou, lieverd.’
      Ondertussen gaven mijn vader en Nathanael elkaar een warme hand. Gabriella wist zichtbaar niet zo goed wat te doen. Mijn broer daarentegen wel. Afwachtend staarde hij zijn oude klasgenoot aan.
      ‘Het maakt mij niet uit of jij mijn kleine zusje trouwt of niet, ik wil nog steeds mijn shirt terug,’ zei mijn broer uiteindelijk. Er werd hartelijk gelachen onder de twee, voordat de mannen elkaar een broederlijke knuffel gaven. Ik kon opgelucht ademhalen. ‘Serieus, als jij mijn kleine zusje ook maar het kleinste kwetst of pijn doet, ik weet waar jij woont…’


Slechts een paar dagen later bevond ik mij op één van het adressen waar Nathanael zijn familie woonde. Het zou mij nooit lukken om de namen van al zijn familieleden te onthouden, dus ik was dankbaar dat ik allereerst alleen zijn ouders zou ontmoeten.
      ‘Maak je geen zorgen over het formele gebeuren,’ fluisterde Nathanael bij mijn oor. ‘Vanmorgen heb ik Zach omgekocht om jou enthousiast te knuffelen als nodig, zodat wij het buigen hopelijk over kunnen slaan.’
      Verontwaardigd keek ik de man aan. ‘Omgekocht? Jouw kleine broertje?’ vroeg ik afkeurend. ‘Ik was niet nerveus, tot nu.’
      Geruststellend legde Nathanael zijn hand op mijn onderrug. ‘Het zijn mijn ouders maar,’ mompelde hij ontwijkend. ‘Bovendien, mijn vader heeft zijn zegen al gegeven, nog voordat hij jou ontmoet heeft.’
      ‘Misschien bedenkt hij zich,’ mompelde ik tegenstrijdig.
      Lachend ging de prins mij voor naar een ontvangstkamer in Kensington Palace. Een bewaker opende de deur voor hem, waarop hij even naar binnen keek, maar zich toen naar mij omdraaide om mijn hand vast te pakken.
      ‘Nate!’ klonk de verrukte stem van Zachariah. Hij keek op van hetgeen dat hij bouwde met Lego en stak goedkeurend zijn duim omhoog.
      De onmiskenbare vrouw die mij eerder had aangesproken op mijn gedrag kwam naar ons toegelopen, terwijl de bewaker de deur achter ons sloot. Ik voelde mij direct opgesloten. Het werd moeilijk om te ademen, maar ik deed mijn best en forceerde een glimlach. Ergens in mijn achterhoofd overwoog ik de verlovingsring terug te geven en keihard weg te rennen, maar Nathanael zijn sterke hand rondom de mijne verzekerde mij ervan dat ik veilig was.
      ‘Westley,’ hoorde ik lichte afkeur in de stem van de koningin. Zij keek emotieloos haar zoon aan, maar kennelijk was dit gewoon, want hij glimlachte lieflijk naar haar terug. ‘Fijn om jou te ontmoeten, kind. Thee?’
      Dankbaar knikte ik. ‘Graag, Uwe Majesteit,’ antwoordde ik beleefd.
      Zichtbaar twijfelde de vrouw. ‘Mevrouw voldoet,’ verlaagde zij de aanspreektitel.
      ‘Moeder,’ sprak Nathanael beledigd.
      Toegevend knikte de moeder naar haar zoon. ‘Na het huwelijk zal dat veranderen in Rosamund,’ beloofde zij met tegenzin. ‘Eerst eens zien of jullie dit volhouden. Ik zeg je, lieveling, niet iedereen is gemaakt voor het huwelijk.’
      ‘Dank u, mevrouw,’ dwong ik mijzelf te glimlachen.
      Aangeschoven aan de theetafel schonk de koningin zelf vijf koppen thee in, hoewel zij één van de bedienden gebaarde één van de theekoppen aan haar jongste zoon te geven. ‘Jij bent pas negentien jaar,’ constateerde zij toen.
      ‘Ja, mevrouw,’ antwoordde ik onzeker.
      Nathanael schonk ondertussen melk in onze theekoppen en gaf mij een verzekerende glimlach. ‘Nauwelijks legaal,’ liplas hij toen zijn moeder even niet keek.
      Hevig glimlachend sloeg ik mijn blik neer. Ik was zo dankbaar voor mijn verloofde. Dankzij hem zat ik hier aan een theetafel met de koningin, maar ik had dit dan ook met niemand anders gekund. Al dit “formele gedoe” had ik voor niemand anders over gehad.
      ‘Papa!’ groette Zachariah enthousiast. ‘Kom je kijken bij mijn schip?’
      Bij het omdraaien zag ik dat de koning via een andere deur de ontvangstkamer was binnengekomen. Vaderlijk hurkte hij neer naast zijn zoon om het zelfgemaakte schip te bekijken. Na enkele aanwijzingen te hebben gegeven om het beter te maken liep hij richting de theetafel, waardoor ik toch onmiddellijk opstond voor de man.
      Nathanael volgde mijn voorbeeld, gevolgd door zijn moeder. ‘Vader, dit is mijn verloofde,’ stelde hij mij voor het eerst voor aan zijn vader en als zijn verloofde. De woorden bezorgden mij kippenvel. ‘Westley, mijn vader.’
      Zachariah deed waarvoor hij betaald was. Hij stond op en rende op mij af, met geweld knuffelde hij mij stevig rond mijn benen, onder de zeer afkeurende blik van zijn moeder. Onschuldig keek hij op naar zijn broer, die hem zwijgend aanspoorde. ‘Als zij jouw verloofde is, dan is zij mijn zus,’ sprak hij gerepeteerd, maar daarom niet minder aandoenlijk.
      ‘Wel, kijk eens aan… Welkom in de familie, Westley,’ gaf de koning mij maar een vriendelijke hand, doordat zijn jongste zoon in de weg zat voor iets anders.
      Nathanael gaf zijn jongere broer een knipoog, die zijn moeder niet ontging. Desalniettemin nam zij plaats aan de theetafel en wachtte totdat wij volgden. Zachariah kreeg van mij een kleine kus op zijn wang, waarop hij trots terugliep naar zijn Lego-schip.
      ‘Vertel ons eens, Westley,’ kwam de koning bij ons zitten aan de theetafel. ‘Wat heb jij zoal gedaan in jouw korte leven?’
      Juist. Volgens mij had ik het laatste nog niet gehoord over mijn jonge leeftijd. Zo hard als ik kon vocht ik tegen de opkomende feitjes en weetjes die mijn gedachten binnendrongen.
      ‘Het percentage qua gelukkig zijn na een echtscheiding ligt hoger bij de vrouwen dan bij de mannen,’ reageerde ik toen onmogelijk stom.
      Nathanael schoot in de lach. ‘Jij denkt er toch niet over om nu al van mij te scheiden, of wel soms?’ vroeg hij vertederd door mijn uitspraak.
      Wel, ik dacht er voornamelijk over na om te verdwijnen in het niets.


Het eerste begin van mijn nieuwe leven begon met de fotoshoot voor de verlovingsfoto’s. Lief deed Nathanael er alles aan om mij op mijn gemak te laten voelen en het werkte. Mijn zenuwen waren al verdwenen nog voordat de hoffotograaf was begonnen met het schieten van zijn foto’s.
      Romantisch waren het voornamelijk foto’s in de bloemrijke tuin van Buckingham Palace. Hopelijk zou het volk net zo blij worden bij het zien van deze foto’s als dat ik dat was… Zoals wij dat waren. Nog altijd moest ik eraan wennen om in de wij-vorm te denken.
      Daaraanvolgend vond de opname plaats voor het verlovingsinterview dat zou worden uitgezonden op de dag van de bekendmaking van de verloving. Tot mijn grote genoegen werd het interview gedaan door mijn eigen moeder. Zo werd het misschien een meer persoonlijk interview dan men gewend was van de koninklijke familie, maar het stelde mij opnieuw op mijn gemak.
      Vervolgens was er geen ontkomen meer aan. Geruchten gingen al de ronde, dus slechts twee weken nadat de prins mij ten huwelijk had gevraagd, maakte Buckingham Palace bekend dat er een verlovingsmededeling plaats zou vinden. Tientallen uitgenodigde verslaggevers begaven zich naar het paleis, waar zij moesten wachten in een ontruimde ontvangstkamer.
      ‘Ben jij hier klaar voor?’ peilde Nathanael in een aangrenzende kamer, waar een hoop mensen hectisch heen en weer liepen achter de schermen voor onze verlovingsbekendmaking.
      Nerveus schudde ik mijn hoofd. ‘Nee, totaal niet,’ antwoordde ik waarheidsgetrouw.
      ‘Kan ik jou een geheim vertellen? Ik ook niet,’ bekende de man guitig.
      Glimlachend sloeg ik mijn blik neer en haalde diep adem, voordat ik weer opkeek. ‘Wij kunnen nu nog weg? Trouwen in een kleine kerk langs de weg, ergens in het oosten van Europa?’ opperde ik met gespeelde hoop.
      ‘En onze reservering voor de Abbey opgeven?’ vroeg de prins meespelend geschokt. ‘Oh, kom op, Westley… Dat is een briljant idee! Laten wij onmiddellijk gaan.’
      Lachend trok ik de hand die mijn verloofde had gepakt terug. Net op dat moment kreeg ik opnieuw een make-upborsteltje in mijn gezicht om mij nog iets bij te poederen. Zonder te vragen werkte de visagiste ook mijn lippen en oogschaduw bij, voordat zij aan mijn haar begon te friemelen, dat al perfect in model zat door de vele haarlak. De styliste haalde ondertussen nog even een pluizenroller over het donkerblauwe pak van Nathanael en daarna over mijn dieprode jurk.
      Joseph Lawrence signaleerde naar de prins dat het tijd was. Opnieuw pakte Nathanael mij hand vast en wij liepen naar de deur die ons zou leiden naar de wachtende pers. Allereerst ging Joseph voor om officieel de mededeling te maken, dat de prins zich had verloofd. Daarna was het aan ons om binnen te stappen.
      Nathanael ging mij voor en zodra ik hem volgde hoorde ik onnoemelijk hard geluid en werd verblind door het felle licht. Afgeschrikt door het geluid en licht van de vele camera’s zocht ik de vertrouwde hand van mijn verloofde die voor mij moest lopen. Zoals mij geleerd was de afgelopen weken bleef ik geforceerd glimlachen. Eerlijk gezegd was dat niet heel moeilijk nu, want deze hele situatie was bespottelijk, dus mijn lach was vrij echt, hoe eng ik dit ook vond.
      Tot mijn genoegen sloeg Nathanael zijn arm rond mij middel, iets dat beter was dan slechts zijn hand rond de mijne. Wij bleven even stilstaan voor al enkele foto’s voor een prachtig schilderij van Claude Monet.
      ‘Dames en heren, stop met het maken van foto’s voor een moment. Dan hebben wij tijd voor vragen,’ sprak Joseph de verslaggevers toe.
      Joseph wees vervolgens iemand aan. ‘Rebecca van Channel 7, hier.’ Nathanael knikte groetend. ‘Allereerst, gefeliciteerd, natuurlijk. Ik wilde graag weten hoe jullie je voelen over deze onverwachtse verloving?’ vroeg zij belangstellend.
      ‘Dank je wel, Rebecca. Voor ons was het niet geheel onverwachts. Westley was wel verrast door mijn aanzoek, maar wij hebben het huwelijk al vaker besproken,’ maakte Nathanael ongelogen de waarheid iets mooier dan deze in werkelijkheid was. ‘Het maakt mij uiterst gelukkig dat zij ja zei.’
      Glimlachend keek ik op naar mijn verloofde en realiseerde mij dat ik ook moest antwoordden. Had ik van te voren maar een slok water gedronken. ‘Toen Nathanael mij dan eindelijk ten huwelijk vroeg kon hij mij ook niet gelukkiger maken,’ antwoordde ik ietwat zacht, waarop ik mij naar de verslaggevers draaide om iets harder te spreken. ‘Zoals hij de juiste woorden koos, uiterst gelukkig.’
      Trots keek Nathanael op mij neer. De volgende vragen werden gesteld en stuk voor stuk werden deze door ons samen beantwoord. Simpele vragen zoals hoe wij elkaar ontmoet hadden en waarom ik mijn verlovingsring droeg aan mijn rechterhand. Het moment ging ontzettend snel voorbij en ik was dankbaar dat ik mij er zonder blunders vanaf bracht. Wij. Zacht vloekte ik in mijzelf. Vanaf nu was het wij.
      Zodat er mooiere foto’s gemaakt konden worden poseerden Nathanael en ik samen voor de fotografen. Met mijn arm gehaakt door zijn arm, zodat de verlovingsring goed zichtbaar was. Badend in het licht van de camera’s gaven wij nogmaals een stralende glimlach. Daarna lieten wij de pers weer achter ons en kon ik zo direct iets innemen tegen de opzettende hoofdpijn.
      Toch was ik ontzettend dankbaar dat het ons gelukt was. Ons eerste publiekelijke aangelegenheid samen hadden wij gehad en wij mochten dit geluk vanaf nu delen met de rest van de wereld. Ik keek zowel opgelucht als verheugd naar mijn verloofde. Content drukte hij een lange, liefdevolle kus op mijn lippen.