– 26 –

Vanaf het moment van de bekendmaking van onze verloving werd ik niet meer met rust gelaten door de paparazzi, waar ik mij ook bevond of heen ging, en daarom werd ook mij een Veiligheidsofficier toegewezen. Toch was dat niet het ergste, hoewel ik wel gedacht had dat het dat zou zijn. Nee, het allerergste was dat ik Nathanael nu alsnog nauwelijks kon zien. Zoals hij voorspeld had, werden wij bedolven onder de felicitaties in de vorm van cadeaus en kaarten en had ik serieuze aanbiedingen gekregen van grote modehuizen voor het maken van mijn trouwjurk, maar het maakte niet goed dat ik hem weinig zag.
      Mijn lessen voor onder andere mijn bewegen en spraak zorgden er voor dat ik ook mijn familie en vrienden bijna niet kon zien. Het vergde zoveel tijd en blijkbaar was er haast bij. Opnieuw was dat niet zo erg als bij het volgende. Er vond een geestelijk en lichamelijk onderzoek plaats en ik was nog nooit zo vernederd in heel mijn leven.
      Voor mijn eerste rondgang begaf ik mij naar Buckingham Palace, vanaf waar Nathanael en ik samen zouden vertrekken morgenochtend. Mijn agenda was nog nooit zo vol geweest, en ik werkte graag punctueel.
      Op de gang onderweg naar het vertrek van Nathanael kwam ik Jethro tegen. ‘Gefeliciteerd, zus,’ knipoogde hij charmant.
      Dankbaar glimlachte ik. ‘Bedankt. Jethro, ik eh…’ Mijn spraaklessen waren nog niet voldoende geweest voor zoiets moeilijk als dit. ‘Het spijt mij. Van Aimee en de baby,’ bood ik alsnog mijn condoleances aan. ‘Nate vertelde mij wat er werkelijk gebeurd is en het spijt mij verschrikkelijk.’
      ‘Wat?’ fluisterde Jethro ademloos.
      Lichtelijk ongemakkelijk sloeg ik kort mijn blik naar het vloerkleed. ‘Het was in vertrouwen,’ beloofde ik met dat ik weer opkeek.
      Jethro keek mij lijkbleek aan, voordat hij ervan door liep. Juist, dit ging nog niet zo geweldig.
      Bedenkelijk beet ik op mijn onderlip en vervolgde ook mijn weg door de paleisgangen. Langzaam maar zeker begon ik de weg naar het vertrek van Nathanael steeds beter te onthouden. Toch voelde ik mij hier nog altijd onwennig, alsof ik hier niet precies thuishoorde.
      ‘Hé, jij!’ groette Nathanael toen ik de deur opende van zijn kantoor. Meteen stond hij op uit zijn bureaustoel. ‘Klaar voor morgen?’
      Vertwijfeld haalde ik mijn schouders op, voordat ik naar het bureau liep. ‘Had ik mij niet moeten inlezen over waar wij heen gaan?’ vroeg ik hardop nadenkend.
      ‘Nee, geen zorgen. Waarschijnlijk weet jij hier zelfs meer over dan ik. Goede kans dat zelfs jouw laatste bezoek korter geleden is dan het mijne,’ sprak de prins cryptisch.
      Met nauwe ogen keek ik de man aan. ‘Wat is het?’ vroeg ik, nu nieuwsgierig gemaakt.
      ‘De Londense Dierentuin,’ antwoordde Nathanael opgewekt.
      Stomverbaasd deed ik een stap naar achteren. ‘Jij maakt een grap,’ sprak ik waarschuwend.
      Nathanael keek mij verward aan, en liep rond zijn bureau naar mij toe. ‘Natuurlijk niet,’ zei hij terug.
      ‘Zeg mij dat jij een grap maakt,’ sprak ik ditmaal dwingend.
      Mijn verloofde was nu net zo verbaasd als ik dat was. ‘Nee…’ mompelde hij onzeker gemaakt.
      ‘Oh, mijn God… Ik ga een dierenmartelaar trouwen,’ fluisterde ik met letterlijk mijn handen in het haar. ‘Echt waar, denk maar niet dat ik bang ben om onze verloving alsnog te verbreken!’
      Nathanael keek mij afkeurend aan. ‘Westley, beheers jezelf!’ drong hij mij op.
      Daarop schudde ik mijn hoofd. ‘Zeg mij niet wat ik moet doen!’ verhief ik lichtelijk mijn stem. ‘Heb jij enig idee wie ik ben? Jouw voorstel is krankzinnig. Wij kennen elkaar totaal niet!’
      ‘Waarom ben jij hier zo op tegen?’ wilde de prins weten. ‘Mijn secretaris probeerde een fijne, eerste aangelegenheid voor jou te regelen.’
      Vol ongeloof keek ik mijn verloofde aan. ‘Vraag mij dan eerst!’ verweet ik hem.
      Teleurgesteld haalde Nathanael diep adem. Hij wreef met zijn duim en wijsvinger over de smalle brug van zijn neus, voordat hij mij vragend aankeek. Smekend bijna, om een verklaring.
      ‘Denk jij niet dat een moedergiraffe verdriet heeft als haar mannelijke jong vermoord wordt om de leeuwen te voeren, omdat zij hem niet kunnen gebruiken of verkopen? Denk jij niet dat diezelfde leeuwen depressief zijn, omdat zij geen kant op kunnen in hun kleine verblijf? Denk jij niet dat orka’s intelligenter zijn dan wij mensen, en in wanhoop zelfmoord kunnen plegen? Denk jij niet dat een olifant…’ begon ik gedreven op te noemen.
      Nathanael legde mij het zwijgen op. ‘Ja, stop maar. Ik heb een idee waar dit heen gaat. Alsjeblieft, bespaar mij alle weetjes. Wij wilden jou alleen een plezier doen,’ verzuchtte hij. ‘Het spijt mij.’
      ‘Jij kunt mij een plezier doen door de dierentuin te sluiten. Alle dierentuinen en zeeparken in heel ons koninkrijk, graag,’ glimlachte ik geforceerd en sloeg afstandelijk mijn armen over elkaar.
      Vermoeid leunde de man tegen zijn bureau. ‘En dan wat, Westley? Wellicht is kinderboerderijen sluiten jouw volgende wens?’ mompelde hij cynisch. ‘Ik zei al dat het mij speet.’
      ‘Als zij kinderen laten rijden op doorgezakte ezels en pony’s, dan ja,’ antwoordde ik eigenwijs, voordat ik toenadering zocht. ‘Alsjeblieft, vraag mij niet mee te werken aan zoiets gruwelijks.’
      Nathanael haalde diep adem. ‘Goed, ik zal Joseph laten weten de dierentuin te zeggen iemand anders te zoeken om het nieuwe verblijf te openen morgenochtend,’ zei hij met lichte tegenzin. ‘Dit zal interessante krantenkoppen opleveren. Besef goed wat jij doet, alsjeblieft.’
      ‘Geen zorgen, hier ben ik zeker van,’ beloofde ik en drukte een kus op de wang van mijn verloofde. ‘Nu wij toch al een eerste woordenwisseling hebben gehad als verloofden, jij had mij wel mogen waarschuwen voor mijn onderzoeken.’
      Niet-begrijpend keek de man mij aan. ‘Welke onderzoeken?’ vroeg hij.
      ‘De onderzoeken waarbij zelfs inwendig werd gecheckt of ik de waarheid sprak, om te zien of ik geen pathologische leugenaar of psychopaat ben.’ Nathanael keek mij geschokt aan. ‘Iemand vond het nodig om voor zo ver mogelijk te checken of ik nog echt maagd ben,’ vulde ik minachtend aan. ‘Echt, jij gaat een soa-test doen, of iets dergelijks, om onze relatie gelijkwaardig te houden.’
      Vervolgens was mijn verloofde nog meer verbijsterd. ‘Jij bent nog maagd,’ was het enige dat hij gehoord had.
      ‘Word dit onze tweede ruzie?’ vroeg ik waarschuwend.
      De deur van het kantoor sloeg open. ‘Oh, reken maar,’ kwam Jethro binnenvallen. Hij riep rechtstreeks op zijn jongere broer af en pakte deze vast bij de kraag van zijn overhemd. ‘Ik geef jou één kans om mij te vertellen waarom jij voor mij hebt verzwegen dat Aimee in verwachting was van ons eerste kind.’
      Aangezien Nathanael enkele centimeters boven de grond zweefde, deed ik voorzichtig een stap naar achteren. Toen realiseerde ik mij hetgeen dat Jethro had gezegd. ‘Jij hebt hem niet verteld dat Aimee zwanger was?’ was ik toen net zo ontzet. ‘Ik hoorde dat eerder dan hij dat deed?’
      ‘Wanneer is jouw bruiloft, lieveling? Vind jij het heel erg om een man te trouwen met een paar blauwe of gekneusde plekken en uitgeslagen tanden?’ vroeg Jethro retorisch, terwijl hij zijn blik strak gericht hield op zijn jongere broer.
      Nathanael verzette zich voor het eerst en stond onmiddellijk weer op de grond. Met gemak duwde hij zijn langere broer van zich af. ‘Vader en moeder smeekten mij,’ was zijn simpele antwoord. Hij trok geërgerd de kraag van zijn overhemd recht. ‘Wat dan nog? Dit nieuws had jou alleen maar meer pijn gedaan.’
      ‘En nu niet?’ schreeuwde de kroonprins met tranen in zijn ogen. ‘Ik vergeef jou dit nooit!’
      Voor een moment zweeg de jongste broer. ‘Ik wilde het jou vertellen,’ zei hij uiteindelijk.
      Jethro verbeet zijn tranen. ‘Waarom deed jij het niet?’ vroeg hij gebroken. ‘Pas als jij getrouwd bent zal jij begrijpen wat het is om in constante angst te leven om jouw vrouw kwijt te raken, maar… Maandenlang probeerden wij al om…’
      ‘Het spijt mij,’ sprak Nathanael afstandelijk.
      Kwaad-wordend schudde Jethro zijn hoofd. ‘Zo gemakkelijk kom jij hier niet mee weg. Misschien is het beter dat jij een andere getuige zoekt voor jouw bruiloft,’ was het laatste dat hij zei, voordat hij het kantoor verliet.
      Nathanael keek mij aller-onschuldigst aan, maar ik hief direct mijn handen op. ‘Vergeet het,’ zei ik en ook ik verliet het kantoor.
      Toch volgde mijn verloofde mij naar de ontvangstkamer, waar ik mijn weekendtas had achtergelaten. Deze pakte ik op en wilde deze wegleggen op de kamer die ik de vorige keer toegewezen had gekregen.
      ‘Jij slaapt niet op mijn slaapkamer?’ volgde de man mij nog steeds. ‘Westley, dit is iets tussen mijn broer en mij. Meng je niet in mijn zaken.’
      Verward draaide ik mij om. ‘Dat is niet waarom ik… Ik dacht…’ begon ik lichtelijk onzeker. ‘Als jij het wilt, dan…’
      ‘Heel graag,’ antwoordde Nathanael helder. ‘Nou, kom hier.’ Meteen pakte hij mijn weekendtas van mij over en nam deze mee naar zijn slaapkamer, waarop ik hem volgde.
      Vertwijfeld bleef ik treuzelen in de deuropening. ‘Is het een probleem dat ik nog maagd ben?’ vroeg ik toen de brandende vraag.
      Nathanael keek meteen op van het bankje aan het einde van zijn bed, waarop hij mijn weekendtas had weggezet. ‘Waarom zou dat een probleem zijn?’ vroeg hij terug.
      ‘Jij was al seksueel actief op mijn leeftijd. Misschien heb jij verwachtingen waar ik niet aan kan voldoen,’ sprak ik eerlijk mijn angstige gedachten hardop uit.
      Met zijn handen weggestopt in de broekzakken van zijn pantalon liep de prins naar mij toe. ‘Vind jij dat een probleem?’ vroeg hij terug. ‘Dat er anderen waren voor jou?’
      Onzeker haalde ik mijn schouders op en leunde tegen de deurpost. ‘Misschien wel, ja,’ antwoordde ik voorzichtig. ‘Ik bedoel, het is niet alsof ik volkomen onschuldig en onwetend ben, maar…’ Nogmaals haalde ik een schouder op.
      Nathanael raakte kort mijn ellenboog aan en gebaarde om plaats te nemen in de zithoek. Hij sloot de slaapkamerdeur, zodat wij er zeker van waren dat wij alleen waren, en kwam bij mij zitten op de heerlijk zachte hoekbank.
      ‘Maakte ik hier zojuist een “ding” van?’ vroeg ik lichtelijk opgelaten. ‘Dat was niet de bedoeling.’
      Lief schudde Nathanael zijn hoofd. ‘Nee, het is goed om hierover te praten. Denk ik,’ vulde hij even vertwijfeld aan. ‘Hoe dan ook is het goed dat jij naar mij toekomt als je ergens over nadenkt, zeker als het ook mij aangaat.’
      Bedenkelijk knikte ik. ‘Ik ben bang,’ begon ik openlijk. ‘Niet voor de seks, maar…’ Even dacht ik na en trok mijn wenkbrauwen op. ‘Wel nu ik er over nadenk… Dat is niet wat ik wilde zeggen. Over de laatste weken is er zoveel veranderd en ik kan mij niet eens meer herinneren hoe het voelde om mijn vorige leven te leiden en dat maakt mij bang.’
      Goedbedoeld stak mijn verloofde zijn hand uit naar de mijne, maar ik had liever dat hij mij even niet aanraakte, dus trok mij terug. ‘Laat mij er voor jou zijn. Misschien ben ik hier en daar lomp en ongevoelig in sommige situaties, omdat ik mij niet kan voorstellen hoe het is om een burgerlijk leven achter mij te moeten laten. Zeg het mij. Vertel mij altijd de waarheid,’ verzocht hij mij openhartig.
      Dankbaar knikte ik. ‘Bedankt,’ probeerde ik te glimlach.
      ‘Oh, laat dat…’ De man wees beschuldigend naar mijn gemaakte glimlach. ‘Ik ken jou inmiddels beter dan dat. Terug naar de… coïtus,’ had hij het hier moeilijker mee dan ik.
      Met gemak lachte ik oprecht. ‘Seks, Nathanael. Je kunt gewoon seks zeggen,’ wees ik hem terecht.
      ‘Seks,’ verbeterde de man zichzelf met tegenzin. ‘Wij gaan niets forceren, dat beloof ik. Zelfs als jij heel ons huwelijk twijfels hebt, dan nog doen wij niets dat jij niet wilt en zal ik wachten. Vertel het mij ten alle tijden als ik jou aanraak op een manier die jou oncomfortabel laat voelen en zeg mij wanneer te stoppen.’
      Dankbaar schoof ik dichter naar de man en drukte een kus op zijn wang. ‘Klinkt aannemelijk.’ Zacht plaatste ik een vlinderkus op de warme huid in zijn nek. ‘Maar nogmaals, ik ben niet volkomen onschuldig geweest,’ hielp ik hem herinneren.
      Nathanael pakte waarschuwend mijn hand vast toen ik deze achter in zijn nek legde en mijn vlinderkus vervolgde met meerderen. ‘Hoe niet onschuldig?’ wilde hij weten.
      ‘Een dame vertelt dat nooit,’ zei ik bijdehand.
      Fronsend keek de man op mijn neer. ‘Ik dacht dat jij geen dame of vrouw was?’ sprak hij mij aan.
      Lachend ging ik weer rechtop zitten. ‘Heb jij deze ring rond mijn vinger gezien? Volgens mij is hier het één en ander veranderd de afgelopen weken,’ mompelde ik glimlachend.
      ‘Vrouwen en diamanten,’ snoof Nathanael afkeurend en stond op van de bank.
      Meteen volgde ik zijn voorbeeld. ‘Vorig week las Maisie dat de waarde van deze verlovingsring geschat wordt op meer dan een half miljoen pond,’ sprak ik nog altijd vol ongeloof, starend naar de lichtweerspiegeling op de kleine diamanten. ‘Jij moet ongelooflijk veel vertrouwen hebben in mij.’
      Grijnzend draaide de prins zich naar mij om. ‘Het is getaxeerd op bijna zevenhonderdduizend pond, ja,’ bevestigde hij tot mijn schrik.
      Ik slikte even moeilijk. ‘Ook al ben ik redelijk georganiseerd, ik raak ook wel eens pennen en dergelijke kwijt,’ bekende ik lichtelijk beangstigd door het duizeligmakend grote getal.
      ‘Oh, ik heb vertrouwen in jou,’ lachte Nathanael, voordat hij mijn weekendtas opende.
      Nogmaals schrok ik. ‘Wat doe je?’ snelde ik naar mijn verloofde toe, om mijn weekendtas bij hem vandaan te trekken op het bed.
      Beledigd keek de man mij aan. ‘Ik wilde je helpen uitpakken…’ sprak hij aangedaan.
      ‘Oh, dat is… lief. Maar er zit een map met tekeningen in. Schetstekeningen van mijn mogelijke trouwjurk,’ verklaarde ik mijn overdreven reactie. ‘Ik twijfel nog tussen twee ontwerpers.’
      Nathanael nam plaats naast mijn weekendtas op het bed. ‘En die mag ik niet zien? Ook niet de afgevallen keuzes?’ probeerde hij nieuwsgierig gemaakt. Hij keek mij zo aandoenlijk mogelijk aan.
      ‘Wel… Nee,’ antwoordde ik verward. Ik pakte de map uit de weekendtas. ‘Alsjeblieft, verder geen geheimen…’
      Met een toegevende zucht stond mijn verloofde weer op van zijn bed en pakte de stapeltjes kleding die ik had meegenomen op om in zijn kledingkast neer te hangen of te leggen. Het gebaar was zoiets kleins, maar het voelde groots. Nog nooit had ik zoveel gedeeld met iemand, behalve misschien met de meiden op onze slaapzaal op Middleton Spencer College.
      Toen pas drong het tot mij door. Middleton en Spencer. Natuurlijk had ik geweten van wie de meisjesnamen waren geweest, maar…
      Lipbijtend en met een zwaarwegend dubbelgevoel leunde ik tegen een bedpost aan. De twee meisjesnamen waren van de twee aangetrouwde vrouwen uit Nathanael zijn familie, die deze zelfde verlovingsring hadden gedragen. Wederom bekeek ik de verlovingsring rond mijn rechter ringvinger vol verbazing.
      De twijfel sloeg toe. Ik was niet goed of sterk genoeg voor deze verlovingsring. Naar mijn weten paste ik niet in deze lijn van traditie. Al wilde ik nog zo graag bij Nathanael zijn, ik was het niet waard om meer dan een half miljoen pond aan waarde rond mijn ringvinger te dragen…
      ‘Wat?’ haalde de prins mij uit mijn kwellende gedachten. Hij zag mij kijken naar de verlovingsring, nadat hij klaar was met het uitpakken van mijn weekendtas.
      Vlug schudde ik mijn hoofd en borg mijn rechterhand achter mijn rug. ‘Niets… Hoe wist jij zeker dat je de juiste keuze had gemaakt toen jij onze vaders vroeg voor toestemming om mij te trouwen?’ vroeg ik daarvoor in de plaats terug.
      Nathanael haalde zijn schouders op. ‘Dat weet ik niet. Misschien was het niet de juiste keuze,’ kon hij mijn twijfels niet weghalen. ‘Hetgeen dat ik wel weet is dat jij bijzonder bent en dat ik van jou hou.’
      Kort knikte ik. ‘Oké…’ mompelde ik nadenkend.
      De man probeerde mijn blik te vangen. ‘Maar dat was niet het antwoord dat jij wilde horen… Westley, niemand weet of zij de juiste keuzes maken. Pas aan het einde van ons leven kunnen wij terugkijken, en misschien zelfs dan zijn wij niet zeker. Het weerhoudt ons er niet van om voor elkaar te kiezen, toch? Zolang jij van mij houdt en ik van jou, dan zijn wij oké,’ verzekerde hij mij. ‘Kijk mij aan, lieverd.’
      Zoals gewenst keek ik de man aan. ‘Wat zie jij in mij dat zo bijzonder is?’ vroeg ik door.
      Nathanael legde zijn beide handen op mijn heupen. ‘Vurigheid, passie en zoveel liefde. Liefde voor niet alleen mij, maar alles. Intelligentie en zorgzaamheid… Als jij wilt kan ik eindeloos doorgaan, maar in plaats daarvan vraag ik jou om mij te vertrouwen. Oprecht, ik denk dat jij mijn titels kunt dragen,’ beloofde hij mij plechtig.
      ‘Prinses Nathanael,’ reageerde ik nadenkend. Tot mijn eigen verbazing kwamen tranen opzetten bij het horen van mijn toekomstige titel, hoewel deze niet van geluk waren. ‘Jouw naam maakt mijn titel nogal mannelijk.’ De man glimlachte klein, maar het werkte niet om mijzelf te doen laten lachen. ‘Geen eigen achternaam meer, slechts stomme plaatsnamen.’
      Lief bedoeld veegde Nathanael met zijn duimen mijn tranen weg. ‘Het spijt mij,’ sprak hij diepgemeend.
      Verward duwde ik de man bij mij vandaan. ‘Zeg dat tegen jouw broer, alsjeblieft.’ Meteen zette Nathanael uit zichzelf al een flinke stap naar achteren. ‘Hij heeft jou nodig, Nate. Serieus, hoe leek het verzwijgen dat hij vader zou worden jullie een goed idee?’ probeerde ik mijn eigen drama’s te vergeten, door een ander probleem op te willen lossen.
      ‘Maak jij je over ons geen zorgen. Jethro is mijn beste vriend. Wij komen hier wel uit,’ sprak de prins afstandelijk.
      Geraakt glimlachte ik en nam plaats op het bed. ‘Jethro is jouw beste vriend?’ herhaalde ik vertederd. ‘Dat is zo lief om te horen. Fiyero en ik verschilden altijd te veel van leeftijd om echt beste vrienden te zijn.’
      Het gezicht van Nathanael betrok. ‘Jouw broer en ik zijn even oud,’ herinnerde hij mij.
      Zacht lachte ik. ‘Ja, maar wij leerden elkaar later kennen. Fiyero en ik brachten nauwelijks tijd door met elkaar, behalve in de vakanties. Dat was anders,’ probeerde ik uit te leggen. ‘Hij bleef daardoor mijn beschermende, oudere broer.’
      ‘Misschien moet ik met Jethro praten,’ verzuchtte Nathanael gewetensvol.
      Aanmoedigend knikte ik. ‘Succes,’ wenste ik.
      Onmiddellijk keek de man mij geschrokken aan. ‘Nu meteen?’ vroeg hij argwanend.
      ‘Nu meteen,’ herhaalde ik. ‘Kom op, schiet op…’
      Met tegenzin liep Nathanael naar de slaapkamerdeur. ‘Zolang jij maar weet dat tijdens ons huwelijk ik merendeel het laatste woord zal hebben,’ hielp hij mij herinneren.
      ‘Ja, natuurlijk,’ reageerde ik cynisch. ‘Praat jij nu maar eerst met jouw broer. Dan praten wij tweeën wel weer verder nadat jij een soa-test hebt gedaan.’
      Opnieuw betrok het gezicht van de prins. Hij herstelde zich snel en verliet de slaapkamer.


Pas na middernacht voelde ik hoe Nathanael bij mij in zijn bed kroop. Hij rolde naar mij toe en plaatste een kus op mijn lippen, voordat hij zijn hoofdkussen vastgreep als een heuse kussenknuffelaar. Slaperig draaide ik mij naar hem om.
      ‘Slaap lekker,’ wenste mijn verloofde.
      Glimlachend deed ik het nachtlampje weer aan en ging rechtop zitten. ‘Wat zijn de plannen voor morgen nu?’ wilde ik weten.
      Nathanael haalde diep adem. ‘Wij gaan naar een biologische kinderboerderij,’ mompelde hij nu al lichtelijk verveeld.
      Goedkeurend knikte ik. ‘Daar kan ik mee leven,’ dacht ik hardop na. ‘Hoe ging het gesprek met Jethro eerder vanavond?’
      Kreunend rolde de man zich op zijn rug. ‘Moet dit nu?’ verzuchtte hij vermoeid, maar hij gaf al onmiddellijk op. ‘Jethro en ik, dat zit wel weer goed. Wij blijven nooit lang boos op elkaar, maar dit… Het is anders, maar hij zegt mij het al te vergeven.’
      ‘Dat is een goed begin, toch?’ Nathanael knikte ietwat afwezig. ‘Jouw broer, hij is een bijzonder sterke man,’ mompelde ik met een kleine glimlach. ‘Blijkbaar zit het in jouw familie.’
      Mijn verloofde keek vragend op. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij.
      Onder het laken kruipend rolde ik mij over de prins en veegde mijn haren achter mijn oren, voordat ik elk litteken kuste dat ik tegenkwam op zijn warme, ontblote huid. Er waren meerdere kleine littekens waar hij mij nog niet over had verteld, maar wij hadden nog genoeg tijd om elkaar onze kleinste geheimen en verhalen te vertellen.
      Genietend sloot Nathanael zijn ogen, maar hij schoot gelijk overeind toen mijn lippen zich onder zijn navel bevonden. ‘Kom ik er nu al achter hoe ver jij bent gegaan, voordat jij een “dame” werd?’ vroeg hij schor klinkend.
      ‘Alleen als jij dat wilt,’ antwoordde ik in verlegenheid gebracht.
      Meteen had Nathanael de rollen omgedraaid en lag ik onderdanig onder hem op het matras. ‘Dames eerst,’ knipoogde hij, voordat hij verdween onder het laken. ‘Zeg mij wanneer jij wilt dat ik stop.’
      Dat moment kwam niet. Ik daarentegen wel.


Het was maar goed dat ik fijns geslapen had, want het was maar een korte nacht. Net na vijf uur in de ochtend werden Nathanael en ik al gewekt door een bediende. De gordijnen werden geopend en de vroege ochtendzon scheen al naar binnen.
      Beschaamd in slechts mijn korte pyjama probeerde ik de vreemde mensen te negeren en liep nog half slapend naar de badkamer. Zonder enige gene volgde Nathanael mij en sloot de badkamerdeur achter zich.
      ‘Oké, dit gaat allemaal een beetje snel,’ sprak ik moeizaam. ‘Ik ben dankbaar voor wat jij… deed vannacht. Dat was fijn, heel fijn. Maar ik ben er nog niet aan toe om samen met jou te douchen.’
      Nathanael lachte hartelijk. ‘Dat was ik ook niet van plan,’ beloofde hij. ‘Ik wilde jou alleen vragen hoe jij je voelt, zonder de aanwezigheid van de hele entourage erbij. Of jij in orde bent?’
      ‘Oh… Ja, denk ik,’ knikte ik onzeker.
      Tevredengesteld trok de man mij naar zich toe en gaf mij een kus. ‘Nou, schiet op,’ zei hij mij toen.
      Fronsend schudde ik mijn hoofd. ‘Jij houdt mij op,’ hielp ik hem herinneren.
      Nadat Nathanael de badkamer had verlaten bleef ik alleen achter met mijn gedachten. Lipbijtend glimlachte ik bij slechts de gedachten aan hem. Vannacht had hij al mijn twijfels weg kunnen nemen. Misschien niet alle, maar wel mijn bedenkingen over ons. Hij hield echt van mij. Dan kwam al dat andere waar ik mij zorgen over maakte ook wel goed.
      Snel douchte ik, zodat ook Nathanael zich gauw klaar kon maken. Er werd vlug tussendoor ontbeten, hoewel ik vrij weinig naar binnen kreeg. Vervolgens hielp mijn visagiste mij ook bij het aantrekken van de door een styliste uitgekozen groene zomerjurk, voordat zij mijn make-up deed. Ondertussen werkte een kapper aan mijn haar, voor een golfend, niet-pluizend kapsel op deze warm voorspelde zomerdag.
      Eenmaal in de koninklijke auto onderweg naar de biologische kinderboerderij bruiste Londen al in de stralen van de ochtendzon. Ik keek verlangend door de geblindeerde ramen. Wat ik er niet voor over zou hebben om daar ook op mijn slippers rond te lopen. Gewoon winkelen met mijn vriendinnen op Oxford Street.
      Nathanael verwikkelde zijn vingers met de mijne. ‘Het komt goed,’ verzekerde hij mij.
      Ik keek op en zag hoe de man naar mij glimlachte. ‘Daar maak ik mij ook geen zorgen over,’ zei ik terug en wees door het autoraam. ‘Eerlijk gezegd zou ik liever gaan winkelen… Maar om vijf uur worden gewekt zodat ik om half zes al kan worden opgetut is ook leuk, soort van.’
      Mijn verloofde lachte om mijn sarcasme. ‘Heb jij geen zenuwen?’ peilde hij voorzichtig.
      ‘Probeer jij mij zenuwachtig te maken?’ kaatste ik verdedigend terug.
      Nathanael liet mijn hand los en hief in onschuld zijn handen op. De rest van de autorit verliep rustig. Wij waren de files voor en arriveerden precies op tijd in Canterbury, zonder gebruik te hebben hoeven maken van de begeleidende politie-escorte.
      Bij het uitstappen werden wij hartelijk ontvangen door het wachtende publiek, dat veelal bestond uit enthousiaste kleuterklassen met hun leraren en ouders. Nathanael circuleerde rond de koninklijke auto om mij bij te staan en zijn hand aan te bieden.
      Samen liepen wij naar de eigenaar van de biologische kinderboerderij, die met zijn gezin wachtte bij het toegangshek. Nathanael liet mijn hand los om de man een warme hand te geven. Lichtelijk nerveus volgde ik zijn voorbeeld, dus schudde ik na hem ook de hand van de vrouw.
      ‘Welkom, welkom. Fantastisch dat u voor jullie eerste officiële aangelegenheid heeft gekozen om onze nederige kinderboerderij te bezoeken,’ glunderde George Davids. ‘Mijn dochter heeft nog iets voor jou, mevrouw. Heidi, geef haar de bloemen maar, liefje.’
      Nathanael legde zijn hand op mijn onderrug en gaf mij een klein zetje, waarop ik adequaat reageerde door neer te hurken voor het kleine meisje. Tot mijn grote opluchting ging het charmant op de zomerse sleehakken die ik droeg en voorkwam ik een grote blunder in de zomerjurk, die tot over mijn knieën reikte. Verlegen stak het meisje haar beide armen recht vooruit om mij de kleine, gele bos bloemen te overhandigen.
      ‘Voor mij?’ Het meisje knikte lipbijtend en stapte terug richting naar haar moeder, zodra ik de bos bloemen van haar had aangenomen. ‘Dank je wel, Heidi. Rozen zijn één van lievelingsbloemen,’ glimlachte ik vertederd.
      Heidi waagde het om terug te glimlachen. ‘Mijne ook,’ stamelde zij terug.
      ‘Wat is jouw lievelingsdier hier op de kinderboerderij?’ vroeg ik nieuwsgierig.
      Onzeker keek het meisje op naar haar moeder, die haar aanspoorde om te antwoorden. ‘Paarden,’ antwoordde zij uiteindelijk.
      Glimlachend keek ik op naar de prins. ‘De prins houdt ook veel van paarden. Zou jij hem zo meteen jouw favorieten paarden willen laten zien?’ vroeg ik uitnodigend.
      Wederom knikte Heidi verlegen, maar zij durfde de prins nauwelijks aan te kijken en kroop weg tegen haar moeder aan. Ik stond op met mijn clutch in de ene hand en de bos bloemen in de ander. Even wist ik niet wat te doen, maar Nathanael raakte kort mijn arm aan, waarop ik mij omdraaide. Daar stond Reese Rivers achter mij, de Persoonlijke Assistent van de prins, om mijn clutch over te nemen.
      ‘De geiten zijn veel leuker,’ vertelde de zoon van de eigenaar, terwijl wij richting de eerste weide liepen.
      Nathanael liep naast de jongen van een jaar of tien. ‘Wat is jouw naam?’ vroeg hij nonchalant.
      ‘Thomas!’ sprak hij trots.
      De prins glimlachte hartelijk. ‘Laat die geiten maar eens zien, Thomas,’ sprak hij benieuwd.
      ‘Mijn vader maakt ook eigen geitenkaas. Heidi vindt het niet lekker, maar ik wel,’ vertelde de jongen enthousiast verder, terwijl hij vrolijk mee huppelde over de stoffige zandweg.
      Vol liefde vertelde boer George over zijn biologische kinderboerderij, waarbij inderdaad ook een biologische winkel hoorde, waar hij zijn eigen biologische producten verkocht. Hij liet ons zijn diersoorten één voor één zien. Tot mijn genoegen zagen alle dieren er goed verzorgd uit en hadden zij meer dan genoeg plek om te grazen en te rennen of zich af te zonderen van het publiek.
      Halverwege de rondleiding betraden wij de biologische winkel en pakte ik even Nathanael zijn hand weer vast. Vragend draaide hij zich naar mij om en ik schonk hem een dankbare glimlach. Zonder hem woordelijk uit te hoeven leggen hoe dankbaar ik hem was dat wij hier waren, in plaats van in de Londense Dierentuin, schonk hij mij een begrijpende knipoog.
      ‘Wilt u een stukje proeven, mevrouw?’ hield Thomas een snijplank voor, gevuld met blokjes verschillende soorten geitenkaas.
      Ik pakte een blokje geitenkaas van de snijplank. ‘Heel graag, Thomas,’ glimlachte ik, voordat de jongen zich wendde tot de prins.
      Verwachtingsvol werden wij aangekeken door de omstanders, waarop ik het opat. Zelfs mijn verloofde keek mij afwachtend aan.
      ‘Dit is zo lekker!’ sprak ik blij verrast. Meteen stond Thomas weer voor mij met de snijplank, om mij nog een blokje geitenkaas aan te bieden. ‘Oh, dank je wel, lieverd. Ik vind het echt heel lekker.’
      Toen er heel even niet op ons gelet werd, omdat wij stonden te luisteren naar hoe de geitenkaas gemaakt werd, stopte Nathanael het inmiddels in zijn hand warm geworden blokje geitenkaas in mijn mond. ‘Ik vind geitenkaas echt verschrikkelijk vies,’ fluisterde hij bekennend bij mijn oor.
      Van schrik en door de bekentenis schoot ik in de lach en verslikte mij bijna in de geitenkaas. Nathanael, die prima politiek kon doen alsof er niets aan de hand was, keek mij met gespeelde ernst aan, waarop ik nog meer moeite had om mijn lach in te houden.
      Hoewel ik het niet verwacht had, vermaakte ik mij ondanks mijn zenuwen. Vanbinnen bleef ik nerveus, maar ik had oprecht plezier in het bezoek. De camera’s en het publiek schrikten mij nog steeds af, maar het onderlinge gelach met Nathanael maakte dat goed.
      Eenmaal terug in de koninklijke auto besefte ik mij pas hetgeen dat ik gedaan had. Onze eerste rondgang was een feit. Dit voor mij nog hele nieuwe, spannende gebeuren zou ik blijven doen, de rest van mijn leven. Niettemin gaf Nathanael zijn lach mij geruststellende hoop.