– 27 –

‘Prins Nathanael en zijn verloofde Westley Thorphen bezochten een biologische kinderboerderij in Canterbury, nadat de opening van het nieuwe verblijf van de giraffen in de Londense Dierentuin was afgezegd op het laatste moment. Het officiële statement vanuit Buckingham Palace luidde dat het koppel geen goed gevoel had over de lange termijn-richting van de dierentuin en zij hopen dan ook hierover in gesprek te kunnen gaan met de directeur in de dichtbije toekomst. Voor deze eerste aangelegenheid droeg de verloofde van de prins een lentegroene jurk en ontving een prachtige bos gele rozen van de vierjarige dochter van de eigenaar van de kinderboerderij. De prins en zijn verloofde hadden veel interesse in het biologische boerderijleven en verbleven ruim drie uur ter plaatse,’ las Ophelia hardop voor uit een tijdschrift.
      Geërgerd hoorde ik Maisie hardop zuchtten. ‘Dit is van bijna twee maanden geleden!’ mompelde zij verveeld.
      ‘Het is nog steeds leuk om te lezen over onze vriendin,’ verweerde Ophelia zangerig terug.
      De tranen sprongen in mijn ogen toen ik mij omdraaide en mijzelf zag in de lange spiegel. Hoe stom was dat? Weken geleden had ik dit ontwerp uitgekozen uit vele aanbiedingen en ik had mij de trouwjurk kunnen voorstellen. Toch maakte het mij emotioneel om mijzelf zo te zien als toekomstige bruid in een trouwjurk mooier dan ik had durven wensen.
      ‘Tissue, mevrouw?’ glimlachte één van de ontwerpsters, die mij in mijn trouwjurk had geholpen.
      Vlug knipperde ik met mijn ogen. ‘Nee, ik geloof dat ik wel in orde ben. Bedankt,’ glimlachte ik klein.
      Mijzelf eens goed bekijkend in de zuiver witte trouwjurk, streek ik met mijn handen over het lijfje. Het was gemaakt van kant dat was gevlochten in de Engelse ruit en elk stukje geborduurde kant representeerde een deel van het Verenigd Koninkrijk. Geleidelijk liep het over in de rok, die bestond uit vele lagen tule met daarin de Engelse roos geborduurd. De trouwjurk was meer dan perfect.
      ‘Gaat alles goed hier, lieverd?’ stak mijn moeder haar hoofd langs het pasgordijn. Toen sloeg ook zij emotioneel haar handen voor haar mond. ‘Westley, liefje…’ Nog maar net kon de ontwerpster een stap opzij zetten, omdat mijn moeder mij in de armen viel. ‘Jij bent zo mooi!’
      Nieuwsgierig was Maisie mijn moeder gevolgd. ‘Laat nou eens zien!’ sprak zij opgewekt. ‘Wij vergaan van de zenuwen!’
      Mijn moeder stapte aan de kant en gaf mij de kans om het pashok te verlaten. De ontwerpster hielp mij met de sleep van mijn trouwjurk en drapeerde deze mooi om mij heen, zodat het vrouwelijke gezelschap het gehele beeld kon bewonderen.
      ‘Wow…’ fluisterde Maisie ademloos.
      Opehelia legde het tijdschrift aan de kant en stond ook op, hoewel zij gauw aan de kant stapte. Ik keek nerveus op naar de koningin, die ook naar mij toe kwam gelopen. Met haar beide handen pakte zij mijn gezicht vast en drukte een kus op eenieder van mijn wangen. Dankbaar schonk ik de vrouw een glimlach.
      ‘Van de driekwartsmouwen tot de smaakvolle sleep, het is perfect,’ complimenteerde Ophelia met een trillende stem.
      Maisie keer onze vriendin waarschuwend aan. ‘Als jij begint te huilen…’ dreigde zij met tranen in haar ogen.
      Wij lachten, maar keken op toen wij een gesnif hoorden vanaf de bank. ‘Ja, sorry, hoor. Na een veel te lange tijd met jouw broer opgescheept te hebben gezeten, ben jij nu toch wel een beetje mijn kleine zusje,’ liepen de tranen al over de wangen van Gabriella.
      ‘Ja, nou…’ hield Maisie met moeite haar tranen tegen. ‘Goed gedaan, Burberry!’ De eerste traan rolde over de wang van mijn beste vriendin.
      Glimlachend draaide ik mij om naar de ontwerpers, die op gepaste afstand toekeken. ‘Volgens mij is de jurk wel goedgekeurd,’ knipoogde ik dankbaar naar hen allen.
      ‘Waag het niet om nog meer af te vallen,’ sprak mijn moeder mij streng toe. ‘Het maakt mij niet uit hoe gestrest deze weken zijn, jij kunt het niet veroorloven jouw rondingen te verliezen.’
      Daar was de koningin het mee eens. ‘Zij is zo slank,’ klonk het afkeurend.
      ‘Mam, dit helpt niet echt,’ durfde ik alleen mijn eigen moeder tegen te spreken.
      Zowaar hadden de twee moeders elkaar gevonden. ‘Ik heb mijn personeel, en ook Nathanael, er nog zo op gewezen om op te letten wat zij eet deze dagen,’ deelde de koningin met mijn moeder. ‘Als ik hen moet geloven eet zij maar net voldoende. Heeft zij een eetstoornis gehad in het verleden? Dat stond niet in haar medisch rapport. Misschien dacht zij dat het niet relevant zou zijn voor nu?’
      ‘Nee, maar zij heeft altijd al moeite gehad om gewicht aan te komen,’ vertelde mijn moeder.
      De twee vrouwen spraken verder alsof ik er niet bij stond, maar maakten beide ietwat gillend geluid toen de kleine Harry richting mijn trouwjurk liep. Nog maar net op tijd greep een ontwerpster hem bij mij vandaan, voordat hij met zijn vette handjes aan de stof had kunnen zitten.
      ‘Gabi!’ liet mijn moeder het scheldend klinken.
      Verontschuldigend keek mijn schoonzus op. ‘Hij is zo snel tegenwoordig,’ fluisterde zij bijna.
      Ophelia knikte begrijpend en nam Harry over van de ontwerpster. ‘Dat weet ik wel van mijn kleine neefjes en nichtjes… Hoe is het met jou, kleintje?’ sprak zij op een kinderlijke stem verder. ‘Ik geloof dat jij je een beetje verveeld tussen zoveel vrouwen, of niet soms?’
      Er ging een vrouw de kamer rond om champagne uit te delen, om zo direct te kunnen toosten op het succes van de trouwjurk. Ik zag er op toe dat iedereen een champagneglas kreeg, maar zag daardoor dat mijn personeel niets te drinken had gekregen.
      ‘Mijn excuses, mevrouw, maar mijn assistent en secretaris hebben geen glas champagne ontvangen.’ Bij deze woorden keken de twee vrouwen verrast op aan de rand van de kamer. ‘En ik denk dat onze Veiligheidsofficieren wel een kop koffie lusten,’ glimlachte ik vriendelijk. ‘Ik geloof dat dit een bijzonder moment is voor ons allen.’
      De vrouw knikte en maakte het zo snel mogelijk in orde. Vurig ontweek ik de afkeurende blik van de koningin, want volgens mij was dit nog altijd mijn moment. Zodra daadwerkelijk iedereen iets te drinken had, vroeg Maisie de aandacht.
      ‘Ja, dank jullie wel. Bij deze wil ik zeggen dat ik onwijs blij ben dat Westley geen echte zussen heeft, maar slechts ons drieën. Daardoor mogen wij als bruidsmeisjes deel uitmaken van jouw speciale dag, en momenten zoals vandaag. Nog maar twee kleine weken tot het einde van de zomer en daarmee de bruiloft, en ik geloof dat ik namens ons allen spreek dat wij niet kunnen wachten om Nathanael zijn verliefde blik te zien als hij jou ziet in deze prachtige trouwjurk,’ glimlachte mijn beste vriendin vertederd.
      Ophelia hief haar glas. ‘Op onze beeldschone Westley en haar Nathanael,’ viel zij Maisie bij, waarop de rest de toost echode.


‘Stuurt Nathanael jou nog steeds brieven?’ verzuchtte Gabriella zowel geërgerd als vertederd. Zij keek mijn broer veelzeggend aan. ‘Waarom ben jij niet zo romantisch?’
      Fiyero keek zijn vriendin beledigd aan. ‘Ik heb jou een kind gegeven,’ vond hij dat wel genoeg.
      Gabriella zat gelijk rechtop. ‘Ik baarde jou een kind,’ verweerde zij ontzet.
      ‘Prima. Ik zal jou een ansichtkaart sturen, wanneer ik op vakantie ben mijn vrienden,’ probeerde mijn broer grappig te zijn.
      Mijn schoonzus rolde aangedaan met haar ogen. ‘Waarom zijn wij nog steeds samen?’ vroeg zij zich hardop af.
      ‘Het is geen brief. Wel, niet echt een brief, althans. Nathan heeft mij de uitslagen van zijn soa-testen toegestuurd,’ probeerde ik niet te lachen.
      Direct griste Fiyero de brief uit mijn handen. ‘Wat is dit nu weer voor onzin?’ werd hij al lichtelijk boos. ‘Heeft hij jou iets aangedaan?’
      Meteen pakte ik de brief van Nathanael zijn arts terug. ‘Nee, maar ik moest zowel een psychologisch als lichamelijk onderzoek ondergaan na onze verloving, om te zien of ik in orde was. Dat was zo vernederend, waarop ik Nate gezegd heb dat hij wel een soa-test mocht doen voor onze trouwdag,’ antwoordde ik eenvoudig.
      ‘Voor jouw trouwdag?’ herhaalde Gabriella. ‘Jullie hebben nog niet…’ Zij trok zinspelend haar wenkbrauwen op.
      Lichtelijk in verlegenheid gebracht schudde ik mijn hoofd. ‘Nee, nog niet,’ mompelde ik en stopte de brief terug in de enveloppe.
      ‘Jij bent nog maagd? Dus al die tijd had ik aardig tegen hem kunnen doen?’ vroeg Fiyero verontwaardigd.
      Bedenkelijk haalde ik mijn schouders op. ‘Jij had sowieso al die tijd aardig tegen hem kunnen doen, in plaats van je te gedragen als een imbeciel,’ vond ik.
      Gabriella schoot in de lach, waardoor mijn broer helemaal beledigd was. ‘Maar ik dacht dat hij het met mijn kleine zusje deed!’ verweerde hij aller-onschuldigst.
      ‘Dat doet hij ook, over een paar dagen,’ knipoogde ik veelzeggend.
      Fiyero keek mij donker aan. ‘Ik wil nog steeds mijn shirt terug,’ zei hij mij waarschuwend.
      ‘En ik mijn maagdelijkheid,’ glimlachte Gabriella overdreven naar haar vriend. ‘Maar wij krijgen niet allemaal wat wij willen. Als een goed voorbeeld, ik geloof dat Harry zo meteen wakker wordt van zijn middagslaapje en dan zal hij een nieuwe luier nodig hebben. Volgens mij ben jij aan de beurt…’
      Mijn broer keek mij waarschuwend aan. ‘Blijf maagd tot aan jouw dood, voordat jij vastzit aan een voortdurend brakende baby. Geloof mij, die kleintjes lekken uit elk kleine gaatje dat zij hebben. Dan heb ik het niet alleen over plas of poep, maar ook kots en snot en…’ begon hij op te noemen.
      ‘Bedankt. Ik hoef mijn soep niet meer,’ schoof Gabriella haar soepkom voor zich uit over de keukentafel.
      Fiyero grijnsde tevreden. ‘En zij heeft zo’n klein wezentje geproduceerd,’ wees hij naar zijn vriendin.
      ‘Omdat jij geen condoom gebruikte. Nogmaals, bedankt,’ glimlachte mijn schoonzus geforceerd.
      Mijn broer glimlachte groots terug, voordat hij haar zoende. Vertederd stond ik op en nam de brief mee naar mijn ouderlijke slaapkamer.
      Na de brief weg te hebben gelegd bij de rest van mijn verzamelde brieven van Nathanael, pakte ik één van mijn akoestische gitaren van het wandrek aan de muur. Met de gitaar nam ik plaats op de bank en speelde lukraak een paar melodieën, voordat ik met een zwaar hart zuchtte en mijn hand neerlegde over mijn snaren om het geluid te stoppen.
      Vanavond was mijn vrijgezellenfeest en ik keek daar tegenop. Ik wist wel dat ik mijn vriendinnen kon vertrouwen dat het een geweldige avond zou worden, maar met elke dag die verstreek kwam mijn trouwdag dichterbij. Met geen enkele mogelijkheid had ik kunnen ontspannen de afgelopen weken. Eerlijk gezegd kon ik niet wachten totdat de bruiloft voorbij was en tegelijkertijd wilde ik het zolang mogelijk uitstellen, zodat ik zolang mogelijk Westley Thorphen bleef.
      Het leek nog maar zo kort geleden sinds Nathanael mij ten huwelijk had gevraagd, maar dat was al bijna drie maanden geleden. De weken waren voorbij gevlogen. Nog maar een paar weken geleden besloten wij te trouwen op de laatste zaterdag van de zomer. Toen ik hem gevraagd had of dat niet onhaalbaar was, had hij gelachen en gezegd dat een onverwachts koninklijke begrafenis te regelen was in één week. Blijkbaar was een bruiloft net zo eenvoudig.
      Op de laatste zaterdag van de zomer hadden de prins en ik elkaar ontmoet, bijna twee geleden. Nu waren wij hier…
      Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Nathanael. De overige titels, zoals ons hertogdom werden nog besproken, maar deze was al zeker. Zacht schudde ik mijn hoofd en twijfelde eraan of ik hier ooit aan zou kunnen wennen. Vooralsnog was ik nog steeds niet gewend aan het zijn van slechts een verloofde, laat staan een echtgenote, laat staan een prinses.
      Er werd zacht geklopt op mijn slaapkamerdeur. ‘Hé,’ groette mijn moeder voorzichtig. Ik keek verrast op. ‘Mag ik binnenkomen?’
      ‘Ja, natuurlijk…’ antwoordde ik terughoudend.
      Mijn moeder sloot de slaapkamerdeur en kwam bij mij zitten op de bank. ‘Nerveus voor vanavond?’ probeerde zij te peilen.
      Ruimte-creërend legde ik mijn gitaar weg op mijn bed. ‘Nerveus voor de rest van mijn leven,’ verzuchtte ik waarheidsgetrouw, voordat ik weer plaatsnam naast mijn moeder op de bank.
      Lief veegde mijn moeder een pluk haar achter mijn oor. ‘Jij hebt het zo goed gedaan de afgelopen weken. Niet alleen mijn collega’s zijn vol lof over jou in de media, maar ook de andere televisiezenders,’ verzekerde zij mij goedbedoeld. ‘Hoe jij je statig houdt naast Nathanael is bewonderingswaardig. Schat, jij bent nog zo jong en hebt nog zoveel te leren. Wees niet te hard voor jezelf, Wes.’
      Bedenkelijk knikte ik. ‘Het helpt niet als iedereen mij blijft wijzen op mijn leeftijd,’ bekende ik onzeker, voordat ik door het opkomende verdriet bijna mijn stem verloor. ‘Mam, ik ben pas negentien. Waar ben ik mee bezig? Volgende week trouw ik een prins…’
      Met een mistroostige glimlach veegde mijn moeder mijn eerste tranen weg. ‘Lieveling, jij was altijd al voorbestemd voor iets groters dan dit gezin. Of dat nu tegen de wens van jouw vader en mij zou zijn met een gitaar in Zuid-Amerika of liefdadigheidswerk in Azië of trouwen met een prins in ons Verenigd Koninkrijk… Ik geloof in jou,’ beloofde zij met haar liefdevolle stem.
      ‘Ik hou van Nathanael, echt waar. Maar… Hoe hard ik het ook probeer, ik krijg dit nare voorgevoel niet weg,’ fluisterde ik tussen mijn tranen door. ‘Alles is te perfect.’
      Nogmaals streek mijn moeder met haar hand over mijn wang. ‘Dat is de vloek van de Windsors, ben ik bang,’ sprak zij mijn onzekerheid weg. ‘Jouw leven lang zal alles vlekkeloos verlopen voor de buitenwereld. Kun jij goed met Nathanael praten?’ Zacht knikte ik. ‘Vertrouw hem en betrek hem in alles dat jou zorgen geeft, zodat hij jou bij kan staan. Met hem hoef jij nooit meer iets alleen te doen.’
      De laatste woorden van mijn moeder lieten mij echt huilen. Troostend trok zij mij in haar armen.
      ‘Shh, stil maar. Het zal allemaal goedkomen. Zo niet, wij zijn Engelsen. Wij hebben geen emoties, herinner jij je nog?’ probeerde mijn moeder mij te laten lachen. ‘Vanaf onze volwassenleeftijd tonen wij alleen affectie voor honden en paarden.’
      Met een kleine lach trok ik mij terug. ‘Plicht eerst, zelf tweede,’ citeerde ik, mijn tranen wegvegend.
      ‘Waar haal jij dat vandaan?’ fronste mijn moeder.
      Toegevend haalde ik mijn schouders op. ‘Koningin Elizabeth II,’ antwoordde ik voorzichtig.
      Glimlachend schudde mijn moeder haar hoofd. ‘Wat zal ik jou missen hier in dit huis, schat,’ drukte zij een kus op mijn wang. Zij haalde diep adem. ‘Heeft Nathanael ook zijn vrijgezellenfeest vanavond?’
      ‘Nee, Nate heeft zijn vrijgezellenfeest al gehad vorige week. Jethro is gisteren vertrokken naar Italië voor een herdenkingsreis ter nagedachtenis aan Aimee. Zodoende kon hij erbij zijn en hoopt hij na onze bruiloft Faye ten huwelijk te kunnen vragen, zonder dat het onrust zal veroorzaken in het Italitijnse Rijk,’ antwoordde ik.
      Mijn moeder knikte begrijpend. ‘Faye Mitchells?’ vroeg zij om verduidelijking.
      Direct schudde ik mijn hoofd. ‘Jij laat hun met rust,’ waarschuwde ik beschermend.
      ‘Natuurlijk,’ knikte mijn moeder wederom, en drukte een kus op mijn wang voordat zij opstond. ‘Maar die nutteloze informatie die jij rondslingert, dat is een trekje van mij. De eeuwige nieuwsgierigheid naar interessante weetjes.’
      Sarcastisch bedankend knikte ik. ‘Ja, als ik dat eens kon stoppen…’ mompelde ik met een zucht.


De laatste avond voor de bruiloft bracht ik door in Buckingham Palace. Alle repetities van de afgelopen week waren perfect gegaan, dus in feite zouden wij kunnen ontspannen. Morgenochtend hoefde ik slechts op te staan uit bed en vanaf dat moment zou alles voor mij worden gedaan. Ik hoefde alleen maar te ademen, te glimlachen, de juiste namen van mijn verloofde op te noemen en ja te antwoorden op de meest belangrijke vraag in Westminster Abbey. Desalniettemin was ik alles behalve ontspannen. Er spookten allerlei “wat als”-vragen door mijn hoofd.
      Verrast keek ik op toen de deur openging van mijn aangewezen vertrek. Naar mijn weten lagen deze kamers zover mogelijk vandaan bij die van Nathanael, zodat wij elkaar niet per ongeluk tegen zouden komen morgenochtend.
      ‘Was doe jij hier?’ vroeg ik nieuwsgierig.
      Zachariah legde zijn wijsvinger over zijn lippen, opdat ik stil moest zijn. ‘Van moeder moet ik mij al klaarmaken om te gaan slapen, maar ik wil de toespraak horen van Jethro…’ mompelde hij met halve aandacht, zoekend naar de afstandsbediening. Met zijn tong iets uit zijn mond stekend, zette hij de televisie aan en zocht naar de juiste televisiezender. ‘Weet jij hoe laat het is?’
      Nog altijd verward keek ik de kamer rond, op zoek naar een klok. ‘Bijna acht uur,’ antwoordde ik uiteindelijk.
      ‘Bijna, dan! Jethro moet zijn toespraak houden om acht uur,’ wist de kleine jongen mij te vertellen, en hij nam al uitgebreid plaats op de sofa.
      Geen zin hebbend om hier tegenin te gaan, nam ik plaats op de sofa naast Zachariah. ‘Ga jij daarna wel naar jouw eigen kamer, dan?’ vroeg ik met een kleine glimlach.
      Zachariah knikte. ‘Het duurt nog geen tien minuten,’ sprak hij ontzet. ‘Normaal hoef ik nooit zo vroeg naar bed toe, maar omdat jij en Nate gaan trouwen…’
      Ik lachte om de frustratie van Nathanael zijn jongere broer en haalde een hand door zijn weelderige haar toen hij heerlijk rustend tegen mij aanleunde. Het was gemakkelijk om te vergeten dat hij later sprekend op zijn broers zou lijken. Even gemakkelijk was het om te vergeten dat mijn verloofde ooit geweest was zoals hij. Familiefoto’s eerder deze maand hadden mij daarop gewezen.
      ‘Daar ben je!’ ging de kamerdeur opnieuw open. ‘Wat heeft moeder jou gezegd?’
      Zachariah zat weer recht en draaide zich om op de sofa. ‘Het duurt maar vijf minuten! Normaal hoef ik nooit zo vroeg naar bed!’ protesteerde hij gekwetst. ‘Dan ga ik toch niet naar jouw stomme bruiloft morgen…’
      Ik keek Nathanael toegevend aan. ‘Daar heeft Zach een punt. Als ik de toespraak kijk, hoef ik dan ook niet op te komen dagen morgen?’ vroeg ik met een gemaakt hoopvolle glimlach. ‘Zeg eerlijk, duurt de toespraak echt maar een paar minuten?’
      Nathanael sloot de kamerdeur achter zich en kwam bij ons zitten in een vleugelstoel voor de televisie. ‘Maar daarna ga jij direct naar bed,’ gaf hij omslachtig antwoord, waarschuwend wijzend naar zijn jongere broer.
      Zachariah stak juichend zijn vuisten in de lucht en draaide zich weer recht op de sofa. Hij bedacht zich niet en nam onbeschroomd plaats op mijn schoot. Aangezien zijn schuilplaats niet de beste was, voegden ook zijn ouders zich al gauw bij mij in het vertrek. Ongewenst bracht ik mijn rustige avond alleen ineens door met mijn toekomstige schoonfamilie.
      ‘Zet eens harder,’ gebaarde de koning naar zijn middelste zoon, zodra zijn oudste begon aan zijn afscheidstoespraak.
      Jethro sprak vol liefde over zijn afgelopen dagen in het Italitijnse Rijk en met name de gebieden die hij met zijn overleden vrouw al eens eerder bezocht had in het verleden. ‘Op elke plek die ik eerder bezocht heb met mijn vrouw, jullie verloren kroonprinses, voelde ik haar duidelijke aanwezigheid in dit Rijk. Ik had gedacht dat het verdriet na vijf jaar minder zou zijn, maar daarentegen heb ik slechts een manier gevonden om met de pijn om te gaan. Het was fijn om ook met jullie, haar volk, te kunnen praten over het gemis van haar goedheid, haar lach. Al dat ik hoop is dat wij haar eer hoog houden, iedere dag opnieuw. Zolang ik leef zal ik haar nagedachtenis en werk voortzetten,’ beloofde hij tijdens zijn toespraak.
      Met een triestige blik draaide Zachariah zich naar mij toe. ‘Jij hebt Aimee ook niet echt gekend, hè?’ vroeg hij fluisterend. Daarop schudde ik mistroostig mijn hoofd. ‘Volgens mij was zij heel lief. Soms speelde zij met mij als zij bij ons was op Kensington.’
      Glimlachend drukte ik een kus tussen de jonge prins zijn weelderige haar. ‘Zij klinkt als een hele lieve prinses,’ fluisterde ik terug.
      ‘Vannacht nog vlieg ik terug naar Londen voor de bruiloft van mijn jongere broer. Ik weet dat er gemengde gevoelens zijn over deze feestelijke gebeurtenis, maar ik vraag jullie enige twijfel over de goedheid van zijn hart los te laten. Er is nog nooit iets moois gebloeid uit haat, dus herinner alleen met liefde. Het geluk dat ik deelde met mijn vrouw, gun ik ook mijn jongere broer,’ vervolgde de kroonprins.
      Bij deze laatst gesproken woorden keken Nathanael en ik elkaar kort aan met een wederzijdse glimlach. Daarna werd onze aandacht weer getrokken naar het televisiebeeld.
      Nog voordat Jethro zijn toespraak kon eindigen, werd hij neergeschoten door een scherpschutter. Er werd gigantisch in paniek gegild op het plein in Genève. Allerlei eenheden kwamen in beweging, maar het kwaad was al geschiedt. Daarna ging het televisiebeeld op zwart.
      Beschermend trok ik Zachariah tegen mij aan. Hij keek met tranen in zijn ogen naar mij op, voordat hij angstig keek naar zijn vader.
      ‘Hij droeg een veiligheidsvest onder zijn pak, toch?’ was Nathanael de eerste die durfde te praten na een kleine stilte, nadat hij zelfverzekerd was opgestaan. ‘Hij is niet zo stom om zomaar daar te gaan staan op dat plein, nietwaar?’
      Nathanael was nog niet uitgesproken of er viel een twintigtal mensen de kamer binnen. ‘Uwe Majesteit, de Britse ambassade aan de telefoonlijn voor u,’ overhandigde Fletcher Sappington de telefoon aan de koning.
      De koning verroerde zich alleen niet meer. Zijn vrouw evenmin.
      ‘Ik zei hem nog zo dat hij niet zou moeten afreizen naar Italië!’ bracht de koningin ineens uit.
      Nathanael pakte Zachariah zorgzaam van mij over. Ondanks dat hij al bijna negen jaar oud was, was hij slechts een bang, klein jongetje op dat moment. Hij hield zijn grote broer stevig vast. Ik volgde hen de gang op, maar hoorde toen het hartverscheurende gehuil van de kleine prins.
      Verstijfd bleef ik stilstaan op de gang. Het hele paleis leek tot leven te komen. Overal waar ik keek liepen er mensen. Ik wist niet eens dat er zoveel personeel was in dit paleis.
      Toen ook de schrijnende kreet van de koningin te horen was op de gang, draaide Nathanael zich halverwege de gang om. Hij bleef even emotieloos stilstaan, maar concentreerde zich toen weer op zijn jongere broer. Zo snel ik kon voegde ik mij bij hen en liep mee naar de gebruikelijke logeerkamer van de kleine prins.
      Met grote tranen biggelend over zijn kleine wangen hield Zachariah zijn armen omhoog, zodat Nathanael hem kon uitkleden en in zijn pyjama helpen. Zwijgend ging mijn verloofde te werk, maar ik wist niet zo goed of dat de beste manier was.
      ‘Is Jethro dood?’ haperde Zachariah door ademtekort.
      Nathanael knikte. ‘Ja,’ antwoordde hij eerlijk.
      Zachariah was nu helemaal troosteloos. Hij wierp zich in de armen van zijn grote broer en huilde totdat hij te moe was om nog te blijven staan. Nathanael tilde hem op en legde hem neer in zijn bed. De wangen van de kleine jongen waren vuurrood en hij bleef snikkend ademhalen.
      Troostend streek Nathanael door het weelderige haar van Zachariah en drukte een kus op zijn voorhoofd. ‘Probeer maar een klein beetje te slapen,’ fluisterde hij hees, overweldigd door zijn eigen gevoelens, wetend dat zijn woorden zinloos waren.
      ‘Blijf jij bij mij?’ piepte de jongen terug.
      Meteen knikte Nathanael. ‘Natuurlijk,’ beloofde hij zonder enige twijfel. Om zijn woord kracht bij te zetten stopte hij zijn jongere broer strak in onder zijn deken en nam plaats op de grond naast zijn bed. ‘Ik blijf hier zolang jij wilt.’
      ‘Jethro…’ probeerde Zachariah nog iets te zeggen, maar werd weer overvallen door een eindeloze stroom aan tranen.
      Nathanael verbeet zijn eigen verdriet en bleef kalmerend zijn vingers door het haar van zijn jongere broer halen, maar bij mij rolden in stilte de eerste tranen over mijn wangen. Zodra Zachariah zijn ogen al even gesloten had, keek mijn verloofde naar mij op en gebaarde mij bij hem te komen zitten. Vertwijfeld nam ik zo zacht mogelijk plaats op de grond en knuffelde zijn rug, zodat hij Zachariah niet los hoefde te laten. Hij ademde gepijnigd uit toen ik over zijn borst streelde, maar hoe getergd hij ook was, hij hield zich nog steeds groot.
      Voor lange tijd zaten wij daar op de grond, terwijl Zachariah toch langzaam in slaap was gevallen. De tranen lagen nog op zijn vermoeide gezicht en zijn hoofdkussen had natte plekken. Toch waren Nathanael en ik blij om te zien dat hij voor even rust vond. Het zou nog een hectische week worden en hij wist maar al te goed dat zijn oudste broer niet levend meer terug zou keren naar huis.
      De deur van de slaapkamer ging langzaam open en het was Joseph Lawrence. Hij wenkte Nathanael, die tot zijn spijt zijn jongere broer los moest laten. Voorzichtig drukte hij nog een kus op zijn voorhoofd, waarna hij en zijn Privé Secretaris zwijgend de slaapkamer verlieten.
      Zoveel gedachten en gevoelens raasden afwisselend door mij heen. Schok en ontzetting beheersten het grootste gedeelte, gevolgd door intense pijn en verdriet. Verwoed probeerde ik mijn laatste moment met Jethro te herinneren, maar ik kon het niet. Waarschijnlijk was het vlak voor het vrijgezellenfeest van zijn jongere broer, maar vooralsnog was de herinnering verdwenen.
      Wakend aan het bed van de jongste prins probeerde ik mijzelf bij elkaar te houden. Nathanael zou mij nodig hebben, dus ik kon het mij niet veroorloven in elkaar te storten door zijn verdriet. Het meeste verdriet dat ik voelde was voor hem en de kleine jongen naast mij in het bed. Zo lang had ik Jethro nog niet gekend, dus dit immense verdriet kon niet alleen voor hem zijn.
      Pas toen ik ongemerkt met mijn verlovingsring speelde drong het tot mij door dat morgen mijn trouwdag had moeten zijn. Zwaarmoedig ademde ik uit. Het land verheugde zich op een bruiloft, maar het zou een begrafenis krijgen.
      Zo snel als dat ik kon verdrong ik die gedachten. Op dit moment stond Nathanael op de eerste plek en ik moest mijn gedachten focussen.
      Opnieuw ging de slaapkamerdeur open. Dit keer was het Zachariah zijn kindermeisje.
      ‘Prins Nathanael vraagt om uw aanwezigheid, mevrouw,’ boog Adeline lichtelijk.
      Begrijpend knikte ik, voordat ik mijn blik weer richtte op Zachariah. ‘Waar is zijn moeder?’ vroeg ik toch ietwat bezorgd.
      ‘De koningin slaapt in haar aangewezen vertrek. Twee uur geleden heeft zij kalmeringspillen en slaapmedicatie gekregen van de hofarts, mevrouw,’ antwoordde Adeline eerlijk. ‘Kan ik iets voor u betekenen? Misschien een glas water voor u halen?’
      Kort schudde ik mijn hoofd en stond op. ‘Nee, maar bedankt, Adeline,’ probeerde ik vriendelijk te klinken. ‘Blijf jij wel bij Zach op de kamer, voor als hij wakker word?’
      Adeline knikte. ‘Heeft hij daarom gevraagd?’ vroeg zij zacht.
      ‘Ja, hoewel hij het vroeg aan Nathanael. Ik zal vragen of hij gauw terugkomt,’ beloofde ik.
      Zodra ik de slaapkamer verliet, nam Adeline mijn plek in naast het bed van de kleine prins. Vlug wreef ik over mijn gezicht, in de hoop een eventuele verdwaalde traan weg te vegen en mijzelf te herstellen. Het duurde even voordat ik vanaf Zachariah zijn logeerkamer de weg vond naar het vertrek van Nathanael.
      Eenmaal in het vertrek trof ik mijn verloofde gebroken aan in de ontvangstkamer. Ik nam zwijgend voor hem plaats op de grond, mijn hand rustend op zijn knie. Nathanael keek op mij neer vanaf de sofa. Hij had nog steeds niet gehuild, maar zo te merken stond hij zichzelf dat niet toe.
      ‘Het is officieel,’ zei de prins mij toen.
      Wederom vormden zich tranen in mijn ogen, ondanks dat ik al geweten had dat Jethro niet meer in leven was. In plaats van dat ik hem troostte, bracht Nathanael troostend mijn hand naar zijn lippen om er een kus op te geven.
      ‘Kan ik iets voor jou doen?’ vroeg ik hees terug. Even schraapte ik mijn keel in de hoop mijn stem terug te krijgen. ‘Sorry… Als jij wilt kan ik iets te drinken voor jou halen of misschien wil jij wel liever alleen zijn?’
      Langzaam schudde Nathanael zijn hoofd. ‘Allesbehalve,’ antwoordde hij krachtig.
      Er viel een lange stilte. Een verstikkende stilte, door de voelbare pijn in de omhangende sfeer.
      ‘Onze bruiloft gaat niet door,’ zei de prins uiteindelijk mistroostig.
      Humorloos verliet een moeilijke zucht over mijn lippen. ‘Daar was ik al vanuit gegaan,’ sprak ik zacht terug.
      Nathanael hield mijn hand steviger vast. ‘Mijn vader wil mij laten inaugureren als de nieuwe Prins van Wales, zo snel mogelijk voor stabiliteit. Dit jaar nog,’ klonk hij vrij zakelijk.
      Verward keek ik op. ‘Zijn jullie daar nu mee bezig? Jouw broer is nog geen vijf uur geleden vermoord,’ fluisterde ik vol ongeloof.
      ‘Dat is onze baan, Westley,’ sprak Nathanael afstandelijk.
      Het maar half begrijpend knikte ik. Volgens mij drong nog maar weinig tot mij door. Als ik vanmorgen had gedacht dat ik al volledig gedesoriënteerd was geweest door mijn trouwdag, wist ik niet hoe ik mijn huidige conditie moest noemen. Ergens bewoog ik mij op een save-modus, maar daar was dan ook alles mee gezegd.
      Plotseling keek ik op naar mijn verloofde. ‘Prins van Wales?’ herinnerde ik mij de betekenis van deze titel.
      Nathanael keek mij hoopvol aan. ‘Wil jij nog steeds met mij trouwen?’ vroeg hij consciëntieus.