Handschoen ~ Mark Evans 1 (Kyonakoenen)

"Kyona! Doe nou mee!" smeekt Celia me. "Oké, oké. Kom dan hier met die voetbal," zeg ik met tegenzin. De managers hebben een voetbal open gesneden zodat daar alle spullen in passen. Ik zucht en steek mijn hand erin. Ik pak het eerste ding binnen mijn bereik, zodra ik het eruit trek zie ik dat het een keepershandschoen is. Ik kijk direct naar Mark, Darren en Joseph. "Wie van jullie was het?" vraag ik als ik de handschoen om hoog houd. "Ik!" roept Mark als hij zijn hand in de lucht steekt. Ik loop het voetbalveld af naar het clubhuis. Mark komt achter me aangerend. Ik maak de deur open en nog voordat ik naar binnen kan stappen botst Mark achter tegen me op en tuimelen we met zijn tweeën naar binnen.

Als ik omhoog kijk van deze nogal benauwde positie kijk ik meteen in Marks ogen. Oké, dat is dichtbij. Héél dichtbij. Ik voel mijn wangen branden. "U-uhm... Kan je misschien van me af gaan?" vraag ik dus maar. Mark staat op en helpt me overeind. "Dank je," mompel ik als ik weer sta. "Waarom werd je rood? Is het warm als je op de grond ligt?" vraagt Mark dan. Serieus, ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo onschuldig is. "Nee... Hoe leg ik dit uit?... Nouja... Laat ook maar," wuif ik het weg. "Maar nu wil ik het weten!" zegt hij met puppy-oogjes. Zo schattig!!! "Weet je waar Seven Minutes In Heaven eigenlijk voor bedoeld is? Of wat mensen ermee hopen te bereiken?" vraag ik dan. Mark schud wild zijn hoofd. "Dat de twee mensen, die dus zeven minuten met elkaar zijn opgesloten, misschien gaan zoenen of zo. En dan word je heel makkelijk betrapt," zeg ik lachend. "Oh... Is dat het punt van dit spel?" vraagt Mark dan als hij een stap naar voren doet. "Het hoeft niet per sé natuurlijk..." mompel ik als ik mijn wangen alweer voel branden. Als ik een stap naar achter doe voel ik alleen maar de muur. Waarom is dit hutje maar zo verdomd klein?! "Als dat het hele punt van het spel is, wie zijn wij dan om dat te verpesten?" vraagt Mark als hij opeens zijn lippen op de mijne drukt. Oké, die zag ik niet aan komen. Helemaal niet. Vooral niet van die voetbal fanaat! Dan trekt hij terug. "Is er iets?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. "Alles is oké," zeg ik als ik hem een knuffel geef. Dan gaat de deur open. "Jullie zeven minuten zijn op!"