~5~

De meiden liepen het huis binnen en het eerste wat Sophie deed, was opzoek gaan naar haar hondje.
‘Billy!’ riep ze. Ze vond haar kleine mopshond bibberend in zijn mand. Normaal stond hij haar al kwispelend op te wachten. ‘Oh, Billy…’ Hij was vast en zeker geschrokken van de harde schoten. Voor vuurwerk was hij heel bang, dus dit associeerde hij er misschien mee. Ze nam hem in haar armen. Billy likte haar gezicht, ondanks de staart tussen de pootjes, blij zijn baasje weer te zien. ‘Lieverd toch, gelukkig ben je ongedeerd.’ De andere meiden keken hartverwarmend toe. Ze vonden het mooi hoe ze haar huisdiertje behandelde alsof het haar eigen mensenkind was. Sophie stond op. ‘Bedankt voor jullie hulp en goede zorgen.’ Dat meende ze.
‘Met alle liefde. Wil je dat we nog even blijven, vind je dat fijn?’ Dat had ze graag gewild maar toch schudde ze haar hoofd: ‘Ik heb genoeg last op jullie schouders geworpen. Gaan jullie maar lekker naar huis.’ Ze wilde hen heus een kopje thee aanbieden, maar ze zag ook hoe moe zij waren. Feline pakte ouderwets een pen en scheurde een stukje papier uit haar notitieblok.
‘Hier, mijn nummer. Op zaterdagmiddag wandelen we altijd met een picknickmand door het park en op zondagochtend drinken we koffie in het de plaatselijke kattencafé. Kijk maar of je eens meewilt.’ De huisgenoten en tegelijkertijd vriendinnen keken elkaar aan en gaven door middel van een blik de bevestiging dat het goed was. Sophie nam dankbaar het papiertje aan.
‘O,’ zei Lara en viste het papiertje weer uit haar handen. Met dezelfde pen schreef ze haar nummer er ook bij. ‘Als zij niet opneemt, neem ik wel op.’ Ze lachten. Lara was duidelijk de grappenmaakster, de goedgebekte van de twee. Sophie wist verder niet wat ze moest zeggen, dus zei ze maar niks. Dit sociale contact was ze niet gewend.
Ze liet hen uit. Feline en Lara stapten in de auto.
‘Mag ik Billy zaterdag meenemen?’ kreeg Sophie toch haar keel uit. De meiden giechelden.
‘Natuurlijk!’ glimlachte Feline.