0.03 The informed consent: part 1
Ze stapten uit de auto in de ondergrondse parking. Alles was gemaakt van beton en het gaf een sombere en kille uitstraling. Eén van de felle witte lichten die er hing, knipperde constant aan en uit. Er ging een huivering over Katherina’s rug. Ze was zenuwachtig voor de uitleg en had naar haar gevoel veel te veel crimeseries gekeken om geen wantrouwig gevoel te hebben. Ze stootte Morena aan en ging haar voor naar de liften. ze wachtten kort op de lift, waarna de ijzeren deuren open schoven. Ze keken elkaar aan en stapten de lift in. Morena drukte op het knopje van het vierde verdiep, waar de afdeling infectieziekten zich bevond. De deuren sloten zich weer en de lift schoot in beweging. Eens aangekomen op het vierde verdiep, gingen de deuren weer open. Alles was wit en gaf een smetteloos gevoel, waardoor ze zich meteen in een ziekenhuissfeer voelde. Somber en angstig. Naast het drillen en boren in mensen, beter gekend als operaties en chirurgie, bedacht ze zich dat dit één van de redenen was waarom ze niet graag naar een ziekenhuis ging. Het gaf een onbehagelijke sfeer en voelde zo koud aan als in de ondergrondse parking. Weer kreeg ze een rilling over haar rug heen, waarbij ze een vreemd schokje maakte. Ze draaide zich naar Morena en keek haar doelloos aan.
“Naar waar is 466?” vroeg ze. Morena wees naar een van de borden. Had ze dat niet eerder kunnen zien? Ze liet haar voor gaan en keek rond terwijl ze haar braafjes volgde. Hier en daar kon ze binnen kijken bij deuren die open stonden. Onderzoekslaboratoria, bureaus en opslagruimten, maar geen patiënten. Katherina vroeg zich af of patiënten in quarantaine geplaatst worden bij infectieziekten, of op een apart deel van deze afdeling.
Lokaal 466 was een congreszaal waarvan de deuren al open stonden. Er stonden twee personen aan de deur die hun elk een bundeltje papieren gaven. De ene bundel was de uitleg over de klinische trial, de andere was het informed consent formulier, dat getekend kon worden indien ze mee zouden willen doen. Ze namen beide de bundels aan en gingen de zaal binnen. Katherina wilde niet te ver vooraan zitten en keek voorzichtig naar de middelste rijen. De meeste van deze rijen zaten bijna helemaal vol, buiten eentje. Ze ging Morena voor in die ene rij en ging aarzelend tot naast de plaats waar de jonge kerel zat. Hij oogde normaal van postuur, had zwart haar dat wat in piekjes stond zoals dat van Anthony en had duidelijke strakke kaaklijnen die zichtbaar waren. Hij keek op, keek haar recht aan en glimlachte zijn mooie rechte tanden bloot. Op zijn voorste tand was er een wit vlekje zichtbaar dat dan ook meteen opviel. Ze glimlachte terug, zette haar rugzak op de grond en zette zich dan naast hem neer. Ze bladerde door de bundels terwijl ze wachtte op de spreker.
Een oudere man ging vooraan staan aan de microfoon en stelde zich voor als Maarten Breugels, de hoofdonderzoeker van de trial. Hij zag eruit als een streng iemand die zijn vak zeer serieus nam. Hij liet meteen blijken dat indien er vragen waren of er iets onduidelijk was, hij het beste gecontacteerd kon worden. De uitleg begon met een kleine introductie over zichzelf, dan een introductie over de ziekte influenza en de compound. Er werd uitgelegd wat er verwacht werd van de deelnemer en zijn of haar rechten. De deelnemers hadden het recht om te stoppen wanneer ze wilden, ze werden vergoed voor de werkdagen die ze hierdoor misten, ze hadden het recht om contact te hebben met mensen van buitenaf via sociale media tijdens hun verblijf en ze hadden het recht op een efficiënte en reeds bestaande behandeling indien ze toch ziek werden. Om alle rechten te weten, werd er verwezen naar het informed consent formulier. Van de deelnemer werd verwacht dat deze complicaties of bijwerkingen meteen meld, twee maanden afgezonderd van de buitenwereld te leven, nog niet besmet is met de virusstreng van influenza die circuleerde, alle klinische gegevens gebruikt mochten worden volgens de wet van de privacy en psychologische onderzoeken te doorstaan tijdens de trials. Met de meeste rechten en plichten was Katherina al mee bekend, sinds ze dit een aantal jaar geleden nog gedaan had, zowel de klinische trials als het onderzoek naar een compound. Als laatste werden er nog wat risico’s en voordelen uitgelegd. Volgens de hoofdonderzoeker Maarten zouden de testen in proefdieren als resultaat gehad hebben dat de compound en dus het actieve bestanddeel niet toxisch zouden zijn. Hierdoor zijn er dus weinig risico’s verbonden. Het had potentieel om op de markt te komen, influenza efficiënt en snel te genezen, zelfs de virulente strengen. Na zijn uitleg kwam er nog een vragenronde. Een aantal personen stonden al op en verlieten de zaal. Niet veel later was de helft van de zaal al verdwenen en zaten Morena, Katherina en de jonge kerel nog steeds naast elkaar. Ze zaten alle drie in stilte naar de papieren te staren, luisterend naar de vragen die er gesteld werden en de antwoorden op deze vragen. Katherina draaide haar hoofd naar Morena, staarde haar aan wachtend tot ze terug naar haar keek. Blijkbaar voelde Morena de ogen op haar branden, want niet veel later keek ze terug. Katherina kon haar gezicht niet goed aflezen, ze leek verward, verbaasd, boos, leeg, alles in één. Dat was ongeveer ook hoe zij zich voelde, zonder de boosheid. Ze keek weer rond en steeds meer en meer mensen begonnen op te staan en te vertrekken. Er werden ook steeds minder vragen gesteld. Het leek op zijn einde te lopen, maar alles voelde te zwaar aan voor Katherina om al op te staan en te vertrekken. De jonge kerel bleef nog steeds naast hun zitten en Katherina besloot hem de Loner te noemen, aangezien hij alleen zat, afgezien van hun twee.
“Naar waar is 466?” vroeg ze. Morena wees naar een van de borden. Had ze dat niet eerder kunnen zien? Ze liet haar voor gaan en keek rond terwijl ze haar braafjes volgde. Hier en daar kon ze binnen kijken bij deuren die open stonden. Onderzoekslaboratoria, bureaus en opslagruimten, maar geen patiënten. Katherina vroeg zich af of patiënten in quarantaine geplaatst worden bij infectieziekten, of op een apart deel van deze afdeling.
Lokaal 466 was een congreszaal waarvan de deuren al open stonden. Er stonden twee personen aan de deur die hun elk een bundeltje papieren gaven. De ene bundel was de uitleg over de klinische trial, de andere was het informed consent formulier, dat getekend kon worden indien ze mee zouden willen doen. Ze namen beide de bundels aan en gingen de zaal binnen. Katherina wilde niet te ver vooraan zitten en keek voorzichtig naar de middelste rijen. De meeste van deze rijen zaten bijna helemaal vol, buiten eentje. Ze ging Morena voor in die ene rij en ging aarzelend tot naast de plaats waar de jonge kerel zat. Hij oogde normaal van postuur, had zwart haar dat wat in piekjes stond zoals dat van Anthony en had duidelijke strakke kaaklijnen die zichtbaar waren. Hij keek op, keek haar recht aan en glimlachte zijn mooie rechte tanden bloot. Op zijn voorste tand was er een wit vlekje zichtbaar dat dan ook meteen opviel. Ze glimlachte terug, zette haar rugzak op de grond en zette zich dan naast hem neer. Ze bladerde door de bundels terwijl ze wachtte op de spreker.
Een oudere man ging vooraan staan aan de microfoon en stelde zich voor als Maarten Breugels, de hoofdonderzoeker van de trial. Hij zag eruit als een streng iemand die zijn vak zeer serieus nam. Hij liet meteen blijken dat indien er vragen waren of er iets onduidelijk was, hij het beste gecontacteerd kon worden. De uitleg begon met een kleine introductie over zichzelf, dan een introductie over de ziekte influenza en de compound. Er werd uitgelegd wat er verwacht werd van de deelnemer en zijn of haar rechten. De deelnemers hadden het recht om te stoppen wanneer ze wilden, ze werden vergoed voor de werkdagen die ze hierdoor misten, ze hadden het recht om contact te hebben met mensen van buitenaf via sociale media tijdens hun verblijf en ze hadden het recht op een efficiënte en reeds bestaande behandeling indien ze toch ziek werden. Om alle rechten te weten, werd er verwezen naar het informed consent formulier. Van de deelnemer werd verwacht dat deze complicaties of bijwerkingen meteen meld, twee maanden afgezonderd van de buitenwereld te leven, nog niet besmet is met de virusstreng van influenza die circuleerde, alle klinische gegevens gebruikt mochten worden volgens de wet van de privacy en psychologische onderzoeken te doorstaan tijdens de trials. Met de meeste rechten en plichten was Katherina al mee bekend, sinds ze dit een aantal jaar geleden nog gedaan had, zowel de klinische trials als het onderzoek naar een compound. Als laatste werden er nog wat risico’s en voordelen uitgelegd. Volgens de hoofdonderzoeker Maarten zouden de testen in proefdieren als resultaat gehad hebben dat de compound en dus het actieve bestanddeel niet toxisch zouden zijn. Hierdoor zijn er dus weinig risico’s verbonden. Het had potentieel om op de markt te komen, influenza efficiënt en snel te genezen, zelfs de virulente strengen. Na zijn uitleg kwam er nog een vragenronde. Een aantal personen stonden al op en verlieten de zaal. Niet veel later was de helft van de zaal al verdwenen en zaten Morena, Katherina en de jonge kerel nog steeds naast elkaar. Ze zaten alle drie in stilte naar de papieren te staren, luisterend naar de vragen die er gesteld werden en de antwoorden op deze vragen. Katherina draaide haar hoofd naar Morena, staarde haar aan wachtend tot ze terug naar haar keek. Blijkbaar voelde Morena de ogen op haar branden, want niet veel later keek ze terug. Katherina kon haar gezicht niet goed aflezen, ze leek verward, verbaasd, boos, leeg, alles in één. Dat was ongeveer ook hoe zij zich voelde, zonder de boosheid. Ze keek weer rond en steeds meer en meer mensen begonnen op te staan en te vertrekken. Er werden ook steeds minder vragen gesteld. Het leek op zijn einde te lopen, maar alles voelde te zwaar aan voor Katherina om al op te staan en te vertrekken. De jonge kerel bleef nog steeds naast hun zitten en Katherina besloot hem de Loner te noemen, aangezien hij alleen zat, afgezien van hun twee.
Er zijn nog geen reacties.