0.03 The informed consent: part 2
“Wat denk je?” Katherina werd uit haar starende trance gehaald en schrok van de vraag die Morena stelde. Ze ging rechter zitten en keek voor zich uit terwijl ze hard nadacht.
“Euhm, goede vraag.” Er was een twijfeling in haar stem te horen en ze had ook een onzekere uitstraling.
“Het klinkt wel veelbelovend, tot mijn grote spijt.” Morena gaf altijd eerlijk haar mening en dat stelde Katherina oprijs. De telleurstelling was ook duidelijk in haar stem te horen.
“Ik weet het, dat maakt het zo vreemd. Normaal zou er toch iets moeten zijn dat kan tegenslaan? Of ben ik zo verkeerd?” Ze keek Morena nu met een wanhopige blik, recht in de ogen aan.
“Maar dat is er blijkbaar niet. Misschien is dat een goed teken? Het zorgt er alvast voor dat ik net iets geruster ben.” Morena had een rustgevende houding en toon in haar stem, waardoor de wanhoop in Katherina haar ogen verdween. Ze twijfelde nog enorm hard maar het was inderdaad geruststellend dat het zo positief was.
“Mag ik iets vragen? Wat zou de reden zijn om niet mee te doen?” Morena en Katherina keken elkaar verbaasd aan toen de Loner zich in het gesprek mengde. Zijn stem was zacht maar ook laag en Katherina kreeg een warm gevoel bij het horen van zijn stem. Ze dacht even na en haalde haar schouders op terwijl ze naar hem keek.
“Ik weet het niet echt, een aantal zijn er tegen dat ik dit doe. Het voelt ook gewoon alsof er iets niet juist is en het erge nog moet komen.” Hij keek haar aan en probeerde haar in zich op te nemen. Er had zich een frons op zijn gezicht gevormd en hij bleef even stil.
“Maakt het uit wat anderen ervan denken? En ik denk dat dat gevoel juist komt omdat je misschien wou dat het niet goed ging klinken zodat je snel een beslissing kon maken.” Ze keek hem verbaasd aan terwijl hij haar met alle rust en kalmte met een glimlachende blik aan keek. Hij had echt wel een punt, maar ze had nooit kunnen denken dat een vreemde haar zo snel door ging hebben.
“Eigenlijk zou het inderdaad niet uit mogen maken, maar het zou leuk zijn als ze mij gewoon steunden.” Ze hoorde Morena naast zich friemelen en zacht kuchen. Het zou Katherina niks verbazen als ze net met haar ogen gerold had.
“Als ze echt jouw vrienden zijn, steunen ze je wel en zou het niet mogen uitmaken wat jij beslist en jij wil doen.” Hij legde telkens een nadruk op het woord ‘jij’, wat zijn zin krachtiger maakte en zijn boodschap beter over bracht. Ze knikte om te laten blijken dat ze zijn boodschap begrepen had.
“Weet je al wat jij gaat doen?” De vraag was duidelijk onverwachts voor hem want hij keek haar verbaasd aan, met nog steeds dezelfde kalmte die over zich heerste.
“Ja, ik was van plan me aan te melden en zo de routine onderzoeken af te wachten.” In zijn houding was te zien dat zijn beslissing vast stond. Zijn schouders waren gerecht, hij zat recht en kromp niet ineen bij het zeggen van die woorden, zijn stem klonk vast en het kwam zeer vastberaden over.
“Wie weet zie ik je daar.” Met die woorden stond hij recht, gaf hij haar een knikje en verliet de rij waar ze zaten. Zowel Morena als Katherina bleven verbaasd achter. De Loner had echt wel een indruk bij hun achter gelaten. Katherina draaide zich naar Morena en staarde eerder recht over haar linkerschouder naar de deur, de Loner nakijkend, in plaats van naar Morena.
“Wat een figuur, maar hij had wel gelijk.” Ze staarde nog steeds naar de deur waar hij net door verdween. Ze zag niet dat Morena haar verbaasd aan keek en haar aandacht probeerde te trekken.
“Ben je echt van plan door te zetten?” Katherina bleef nog even staren over Morena’s schouder en keek haar daarna aan. Ze had dezelfde kalmte over zich heen gekregen zoals de Loner had en dat was Morena duidelijk opgevallen.
“Hoe kan je hier zo kalm onder blijven?” Katherina haalde haar schouders op en bleef haar met een neutrale gelaatsuitdrukking aankijken.
“Hij heeft gelijk en ik heb er nu een bepaalde rust in gevonden. Waarom zou ik het niet doen? Er is altijd nog een kans dat ik niet door de vleeskeuring geraak.” Ze had een scheve glimlach op haar gezicht en moest inwendig met haar eigen woorden lachen. Het was natuurlijk geen echte vleeskeuring, maar ze moesten wel zien of de deelnemer al dan niet medisch geschikt was voor de klinische trial. Haar gelaatsuitdrukking werd weer serieus en ook de toon in haar stem werd serieus.
“Morena, lieverd, ik heb mijn beslissing genomen. Ofwel steun je me erin, ofwel niet en dan weet ik waar ik sta.” Morena keek weg en was zo te zien aan het worstelen met haar gevoelens. Het zag er naar uit alsof ze zo in tranen kon uitbarsten.
“Bel me wel zoveel als je kan, en laat me ook weten wat de vleeskeurder zegt.” Haar stem was stil en ze slikte luid. Met moeite kon ze een traan onderdrukken. Ze keek Katherina weer aan en vervolgde haar antwoord. “Ik zal je steunen hierin en kaarsjes branden dat het niet mis loopt. Als het toch mis gaat, contacteer me meteen! I’m your partner in crime.” Hierbij gaf ze Katherina een knipoog en een scheve glimlach. Katherina glimlachte haar tanden bloot en legde haar hoofd op Morena’s schouder. Ze voelde hoe Morena’s hoofd op de hare leunde en met haar vrije arm aaide ze wat vreemd Kathernia’s kaak. Ze bleven even zo zitten en staarden in de verte. Impulsief ging Katherina recht zitten, boog zich voorover grabbelend in haar rugzak.
“Wat ben je toch aan het doen?” vroeg Morena terwijl ze haar vreemd aan keek.
“Ik zoek een pen.” Ze haalde trots haar pen uit haar rugzak en zwaaide er een beetje mee terwijl ze glimlachte van oor tot oor. Ze nam de bundels papieren die ze eerder gekregen had en las ze nog eens aandachtig. Zonder twijfel zette ze op het einde van de bundels haar handtekening voor akkoord. Morena staarde haar verbaasd aan.
“Het was echt niet de bedoeling dat je die nu al tekende. Ga je niet nog overleggen met je vriend?” Haar ogen en stem straalden wanhoop uit.
“Hij zal er toch tegen zijn en mijn beslissing staat vast,” zei Katherina schouderophalend. Ze stak haar pen terug in de rugzak, stond op en zwierde de rugzak op haar rug. Morena volgde haar voorbeeld en ging de rij uit. Heel die tijd zat er nog één persoon op hun te wachten aan de deur. Hij was druk op zijn telefoon bezig en had zelfs niet door dat Katherina en Morena voor hem stonden. Katherina kuchte en de jongen schrok op.
“Excuseer, waar kan ik dit formulier achter laten?” vroeg ze met een beleefde stem aan hem. Hij keek haar geïrriteerd aan en wees naar de stapel papieren op het tafeltje dat op de gang stond.
“Bedankt,” zei Morena terwijl Katherina haar bundel papieren op de stapel legde. Het was nu officieel, ze ging mee doen aan de klinische trial, als ze door de vleeskeuring geraakte. Er viel een grote last van haar schouders en ze kon er niks meer aan veranderen nu. Haar applicatie was binnen en indien ze nog wou, kon ze altijd nog stoppen ermee, maar dat ging niet gebeuren. Ze vond rust in wat er aan ging komen en ze voelde vreugde over zich heen komen. Ze nam de schouderbanden van haar rugzak vast en al huppelend ging ze naar de lift, door de sombere gangen van het ziekenhuis.
“Euhm, goede vraag.” Er was een twijfeling in haar stem te horen en ze had ook een onzekere uitstraling.
“Het klinkt wel veelbelovend, tot mijn grote spijt.” Morena gaf altijd eerlijk haar mening en dat stelde Katherina oprijs. De telleurstelling was ook duidelijk in haar stem te horen.
“Ik weet het, dat maakt het zo vreemd. Normaal zou er toch iets moeten zijn dat kan tegenslaan? Of ben ik zo verkeerd?” Ze keek Morena nu met een wanhopige blik, recht in de ogen aan.
“Maar dat is er blijkbaar niet. Misschien is dat een goed teken? Het zorgt er alvast voor dat ik net iets geruster ben.” Morena had een rustgevende houding en toon in haar stem, waardoor de wanhoop in Katherina haar ogen verdween. Ze twijfelde nog enorm hard maar het was inderdaad geruststellend dat het zo positief was.
“Mag ik iets vragen? Wat zou de reden zijn om niet mee te doen?” Morena en Katherina keken elkaar verbaasd aan toen de Loner zich in het gesprek mengde. Zijn stem was zacht maar ook laag en Katherina kreeg een warm gevoel bij het horen van zijn stem. Ze dacht even na en haalde haar schouders op terwijl ze naar hem keek.
“Ik weet het niet echt, een aantal zijn er tegen dat ik dit doe. Het voelt ook gewoon alsof er iets niet juist is en het erge nog moet komen.” Hij keek haar aan en probeerde haar in zich op te nemen. Er had zich een frons op zijn gezicht gevormd en hij bleef even stil.
“Maakt het uit wat anderen ervan denken? En ik denk dat dat gevoel juist komt omdat je misschien wou dat het niet goed ging klinken zodat je snel een beslissing kon maken.” Ze keek hem verbaasd aan terwijl hij haar met alle rust en kalmte met een glimlachende blik aan keek. Hij had echt wel een punt, maar ze had nooit kunnen denken dat een vreemde haar zo snel door ging hebben.
“Eigenlijk zou het inderdaad niet uit mogen maken, maar het zou leuk zijn als ze mij gewoon steunden.” Ze hoorde Morena naast zich friemelen en zacht kuchen. Het zou Katherina niks verbazen als ze net met haar ogen gerold had.
“Als ze echt jouw vrienden zijn, steunen ze je wel en zou het niet mogen uitmaken wat jij beslist en jij wil doen.” Hij legde telkens een nadruk op het woord ‘jij’, wat zijn zin krachtiger maakte en zijn boodschap beter over bracht. Ze knikte om te laten blijken dat ze zijn boodschap begrepen had.
“Weet je al wat jij gaat doen?” De vraag was duidelijk onverwachts voor hem want hij keek haar verbaasd aan, met nog steeds dezelfde kalmte die over zich heerste.
“Ja, ik was van plan me aan te melden en zo de routine onderzoeken af te wachten.” In zijn houding was te zien dat zijn beslissing vast stond. Zijn schouders waren gerecht, hij zat recht en kromp niet ineen bij het zeggen van die woorden, zijn stem klonk vast en het kwam zeer vastberaden over.
“Wie weet zie ik je daar.” Met die woorden stond hij recht, gaf hij haar een knikje en verliet de rij waar ze zaten. Zowel Morena als Katherina bleven verbaasd achter. De Loner had echt wel een indruk bij hun achter gelaten. Katherina draaide zich naar Morena en staarde eerder recht over haar linkerschouder naar de deur, de Loner nakijkend, in plaats van naar Morena.
“Wat een figuur, maar hij had wel gelijk.” Ze staarde nog steeds naar de deur waar hij net door verdween. Ze zag niet dat Morena haar verbaasd aan keek en haar aandacht probeerde te trekken.
“Ben je echt van plan door te zetten?” Katherina bleef nog even staren over Morena’s schouder en keek haar daarna aan. Ze had dezelfde kalmte over zich heen gekregen zoals de Loner had en dat was Morena duidelijk opgevallen.
“Hoe kan je hier zo kalm onder blijven?” Katherina haalde haar schouders op en bleef haar met een neutrale gelaatsuitdrukking aankijken.
“Hij heeft gelijk en ik heb er nu een bepaalde rust in gevonden. Waarom zou ik het niet doen? Er is altijd nog een kans dat ik niet door de vleeskeuring geraak.” Ze had een scheve glimlach op haar gezicht en moest inwendig met haar eigen woorden lachen. Het was natuurlijk geen echte vleeskeuring, maar ze moesten wel zien of de deelnemer al dan niet medisch geschikt was voor de klinische trial. Haar gelaatsuitdrukking werd weer serieus en ook de toon in haar stem werd serieus.
“Morena, lieverd, ik heb mijn beslissing genomen. Ofwel steun je me erin, ofwel niet en dan weet ik waar ik sta.” Morena keek weg en was zo te zien aan het worstelen met haar gevoelens. Het zag er naar uit alsof ze zo in tranen kon uitbarsten.
“Bel me wel zoveel als je kan, en laat me ook weten wat de vleeskeurder zegt.” Haar stem was stil en ze slikte luid. Met moeite kon ze een traan onderdrukken. Ze keek Katherina weer aan en vervolgde haar antwoord. “Ik zal je steunen hierin en kaarsjes branden dat het niet mis loopt. Als het toch mis gaat, contacteer me meteen! I’m your partner in crime.” Hierbij gaf ze Katherina een knipoog en een scheve glimlach. Katherina glimlachte haar tanden bloot en legde haar hoofd op Morena’s schouder. Ze voelde hoe Morena’s hoofd op de hare leunde en met haar vrije arm aaide ze wat vreemd Kathernia’s kaak. Ze bleven even zo zitten en staarden in de verte. Impulsief ging Katherina recht zitten, boog zich voorover grabbelend in haar rugzak.
“Wat ben je toch aan het doen?” vroeg Morena terwijl ze haar vreemd aan keek.
“Ik zoek een pen.” Ze haalde trots haar pen uit haar rugzak en zwaaide er een beetje mee terwijl ze glimlachte van oor tot oor. Ze nam de bundels papieren die ze eerder gekregen had en las ze nog eens aandachtig. Zonder twijfel zette ze op het einde van de bundels haar handtekening voor akkoord. Morena staarde haar verbaasd aan.
“Het was echt niet de bedoeling dat je die nu al tekende. Ga je niet nog overleggen met je vriend?” Haar ogen en stem straalden wanhoop uit.
“Hij zal er toch tegen zijn en mijn beslissing staat vast,” zei Katherina schouderophalend. Ze stak haar pen terug in de rugzak, stond op en zwierde de rugzak op haar rug. Morena volgde haar voorbeeld en ging de rij uit. Heel die tijd zat er nog één persoon op hun te wachten aan de deur. Hij was druk op zijn telefoon bezig en had zelfs niet door dat Katherina en Morena voor hem stonden. Katherina kuchte en de jongen schrok op.
“Excuseer, waar kan ik dit formulier achter laten?” vroeg ze met een beleefde stem aan hem. Hij keek haar geïrriteerd aan en wees naar de stapel papieren op het tafeltje dat op de gang stond.
“Bedankt,” zei Morena terwijl Katherina haar bundel papieren op de stapel legde. Het was nu officieel, ze ging mee doen aan de klinische trial, als ze door de vleeskeuring geraakte. Er viel een grote last van haar schouders en ze kon er niks meer aan veranderen nu. Haar applicatie was binnen en indien ze nog wou, kon ze altijd nog stoppen ermee, maar dat ging niet gebeuren. Ze vond rust in wat er aan ging komen en ze voelde vreugde over zich heen komen. Ze nam de schouderbanden van haar rugzak vast en al huppelend ging ze naar de lift, door de sombere gangen van het ziekenhuis.
Er zijn nog geen reacties.