#

Getreurd hield ze het onder de lauwe kraan. Oma schudde haar hoofd en liep zonder na te denken naar de verbandkist.
'Huil je nou?' vroeg oma, terwijl ze de best diepe wond schoon depte.
'Nee, het is de ui,' grinnikte Loes en ze schoof de gesneden stukjes aan de kant.
'Dat betekent dat je goeie ogen hebt, meisje.' Loes fronste. 'Jaha, want als je niet huilt, betekent dat dat je een bril draagt of lenzen in hebt.' Ze wees naar zichzelf. 'Je bent gezegender dan je denkt.' Loes keek naar de grond, want naar oma kijken maakte haar kwetsbaar. Ze hield van haar oma's optimisme. Wat fijn dat ze er is, dacht ze.
Ze keek toe hoe ze heel ervaren het verband om haar vinger wikkelde. Tijdens de oorlog heeft ze veel gewonde soldaten moeten behandelen. Dat deden de vrouwen die nog op het thuisfront waren.
'Oma? Even over de vorige keer dat je er was... toen het met mijn nagel gebeurde. Ik wilde dat ik het had gekoesterd.' Oma dacht even na, maar ze was zó oud dat haar brein even niet meewerkte. Loes merkte het. 'Nou, ik wilde dat het mijn nagel was en niet mijn vinger.' Oma wist het weer.
'Nou, liefje, koester vandaag ook maar gewoon. Als ik er niet was, dan had niemand anders je zo kunnen helpen als ik. Je had alleen kunnen zijn.' Loes glimlachte. Dat had ze inderdaad niet mee willen maken.
'Bedankt...'