1. Geen kreuntjes en geen lachjes

"Nog een wijntje alsjeblieft dankje wel?" Commandeerde Karen de beleefde, en charmante barman. De barman, wie mooie ogen had, een getinte huid en een lieve lach op zijn gezicht, gaf haar een knikje als bevestiging dat hij Karen begrepen had. "Komt voor elkaar." Grinnikte hij. Kristel keek Karen hoofdschuddend aan, maar zei verder niets. Dat, nam Kathleen op zich. "Zou je dat nou wel doen Karen?" vroeg ze nog beleefd. Ze wachtte ongeduldig op antwoord, maar toen ze dat niet kreeg vervolgde ze "morgen word weer een lange dag he? Of wil je de kindjes uit gaan leggen dat je een kater hebt?" Karen keek Kathleen even aan met een opgetrokken wenkbrauw, gaf Kristel ook een verwarde blik en gaf toen een slap antwoord. "Na een drukke dag, heb ik toch wel een wijntje verdient zeker?" Het gesprek over het wijntje van Karen verdween toen zij het wijntje van de barman in haar handen kreeg gedrukt, en de meiden wisten dat ze er niets meer tegen in konden brengen.
"Toch, begrijp ik niet dat wij kindjes aantrekken.." begon Kristel tijdens het rijden naar huis. Ze waren na het leren van de danspasjes op hun bekende liedje 'Je hebt een vriend' nog even langs de kroeg gegaan om een drankje te doen. Kathleen keek Kristel via de spiegel aan en vroeg "waarom?" Terwijl ook zij, best wist waar Kristel het over had. "Heb jij ooit zelf geluisterd wat jij eigenlijk wel niet zingt?" Dit keer was het Karen die zich met het gesprek bemoeide. "Neem als voorbeels Heya mama.. " Karen begon het liedje te neuriën, om zo de tekst weer naar boven te krijgen. "Hittegolf, in de stad, jongens en meisjes dansen door de straten.." begon Karen, waarna Kathleen en Kristel hard mee zongen met "lekker uitgelaten!" Kathleen vervolgde het liedje "Ik wil jou jij wil mij, Ik weet een plekje waar ze ons niet vinden
Jij mag me verslinden!" Ze zong dit vrolijk, terug denkend aan het euroversie songfestival waar zij en haar collega's dit liedje voor het eerst zongen. Kristel dacht na over dit laatste stukje, en zong verder "heel zachtjes, geen kreuntjes en geen lachjes. Heel zachtjes, t'word een leuke zomer, lieve mooie dromen.." ze keek Karen en Kathleen aan, parkeerde de auto voor het huis en zuchtte diep. "Maar dit is toch geen tekst voor kleine kindjes?" Kathleen haalde haar schouders op, en was al uitgestapt voordat Kristel de sleutel eruit had gehaald. "Mah Kristel, zeur toch eens niet zo!" Karen pakte haar tas vanaf de achterbank en deed ook de deur open. "Ben je dan niet blij met wat we nu al hebben bereikt?" Kristel wilde niet achter blijven in de auto en stapte ook uit nadat Karen uit de auto verdwenen was. "Ja natuurlijk wel.." mopperde ze, op een zeur toon. "Maar het is toch niet wat wij wilden? Dit is toch niet wat wij gedacht hadden bij K3? In glitterpakjes voor kleutertjes dansen, zingen over een jongen die ons mag verslinden?" Karen haalde haar schouders op. "Wat wil jij dan? Zingen voor berjaarden?" Kathleen moest hier om lachen, en porde Kristel zacht in haar zij. "Kom aan Kristel! Hoofd naar voren.." Karen lachte, en zong vrolijk mee terwijl zij Kristel mee naar de voordeur trok. "Borst vooruit, niemand haalt ons, ooit nog onderuit. Als we doorgaan, als we sterk zijn. Als we klaarstaan, als we samen zijn.."
Kathleen draaide de sleutel om in het sleutelgat, en opende daarbij de deur. Meteen liep zij, net als Kristel, haar slaapkamer in. Duidelijk vermoeid van de lange dag. Ook Karen besloot een bezoekje te brengen aan haar bed, na nog even een glas water gedronken te hebben en zich hebben omgekleed in slechts een onderbroek en een hempje. Toen ze op bed lag, dacht ze terug aan de woorden van Kristel. "Maar dat is toch niet wat wij wilden?" Vooral dat laatste zinnetje spookte door haar hoofd. Ze wíst dat Kristel gelijk had. Dit was zeker niet wat zij en de andere twee meisjes in gedachten hadden bij het oprichten van k3. Kindjes was nooit hun doelgroep geweest vanaf het begin, wat duidelijk te horen was aan de teksten. Toch durfde Karen niet te klagen. Ze wist dat ze een geweldig leven had, samen met haar twee beste vriendinnen. Ze vond het geweldig de blije gezichtjes van die honderden kindjes te zien, en het zingen en dansen ging haar makkelijk af. Maar toch, bleef ze antwoord zoeken op de ene vraag; waar was k3 gekomen, als zij zich niet besloten te richten op kleutertjes? Wat als k3 had doorgezet de vlaamse spice girls te worden? En juist met die vraag, lag ook Kristel die nacht wakker. Hadden ze er wel goed aan gedaan, een contract te beginnen bij studio 100? Of was dit één van de domste beslissingen, die ze ooit hadden kunnen maken..?