Broek

'Giselle, voor de laatste keer. Een vrouw, heeft geen broek nodig!' Voor mij staat een een rood uit geslagen flinke vrouw te foeteren, die vrouw heet overigens Kristine. Ik frons en rol mijn ogen, 'Kristine, ik heb het gevoel alsof je mij enkel wilt terecht wijzen. Het heeft geen zin. Als ik een broek wil kopen, dan koop ik een broek!' Kristine is nog roder dan dat ze al was, niet veel later ontstaat er een oorverdovend gefoeter en een broek die om mijn nek heen vliegt. Ik leg het geld op de toonbank en zwaai vriendelijk. 'Bedankt voor de service.' Zeg ik kort en loop de winkel uit. Hangend met mijn armen aan de broekspijpen die over mijn schouders heen bungelen kijk ik de straat door. Hoezo zou een vrouw geen broek nodig hebben? We moeten toch fatsoenlijk kunnen lopen en werken? Bovendien worden vrouwen dan veel minder lastig gevallen door barbaren die de laatste goudstukken van je lijf af trekken, we hebben dan tenslotte zakken en kunnen sneller weg rennen. Geen man nodig. In mijn gedachten verzonken bots ik tegen iets groots op. Ik kijk omhoog en veeg een pluk van mijn haar naar achteren, fijn. 'Goeie morgen Giselle, leuk jou te zien.' Voor mij staat Peter, dorps lieveling en vrouwen versierder. Ik kijk vies naar hem en loop een halve cirkel om hem heen zodat ik verder kan gaan naar huis. 'Ontzettend beleefd weer, zoals altijd.' Zegt hij lacherig en achtervolgt mij. Ik draai mij om waarbij Peter een noodstop moet maken, 'gedachten veranderd?' 'Dat nooit, wat ik wel graag zou willen veranderen is jouw gedrag naar vrouwen toe. Het is ongelofelijk dat je keer op keer het lef hebt om vrouwen te versieren, het zijn geen verjaardagsfeestjes!' Peter bekijkt bekrompen en schiet dan in de lach, 'Giselle, kind. Ik probeer jou niet te verleiden, nog even!' Een blos schiet op mijn wangen en boos draai ik mij om, nog te bedenken dat hij denkt, dat ik denk, dat!! Ik sla de deur achter mij dicht en gooi de broek op de stoel voor de kachel. 'Dag lieverd, hoe was het bij Mevrouw Edwards?' 'Kristine, not amused.' Mijn vader fronst en schud zijn hoofd, 'goed, wat is de planning voor vandaag? Naaien? ZIngen? Koken?' zegt hij spottend met een glimlach terwijl hij mijn broek aangeeft. 'Ik ga naar het bos, de hoogste berg beklimmen.' Zeg ik uitdagend en lach om zijn opmerking. Mijn vader weet hoe ik denk over de ´taken van een vrouw!´ Dat laat hem enkel niet stoppen om flauwe grapjes te maken, sinds het overlijden van mijn moeder zijn vele dingen vooruit gegaan. Ik mag het niet zeggen, maar pap lijkt opgelucht. Mijn moeder was een kille vrouw, toonde geen liefde en enkel ruzie. Misschien een verkeerd voorbeeld, maar het heeft mij gemaakt tot wie ik ben en daar ben ik blij mee. Ik aai mijn vader over zijn hoofd en ga naar mijn slaapkamer. Ik trek mijn oude broek uit en doe mijn nieuwe aan, wat nou met het eeuwige vrouwen en broeken? no way. Wel degelijk, en zeker ik. Resoluut trek ik mijn zwarte laarzen aan en knoop mijn blouse dicht. 'Niets minder vrouwelijks aan.' Zeg ik tegen mijzelf terwijl ik de spiegel in kijk om mijn haar in een staart te doen. Ik snap de wereld niet, het maakt me boos. Ik veeg mijn lok uit mijn ogen en vertrek van huis.