1 • 2

De volgende dag vertrokken ze vroeg. Emily sliep nog en Hyvro nam haar daarom in zijn armen mee. Hij merkte dat hij het fijner vond als ze sliep, want als ze wakker was, had hij meer ogen en armen nodig dan hij had. Van zijn vier dochters was Emily weliswaar de jongste, maar ook de moeilijkste. Ze kon niet stil zitten en was al veel te nieuwsgierig voor een tweejarige peuter. Hij had al zoveel zorgen aan zijn hoofd en oppassen op zijn jongste vermoeide hem verschrikkelijk.
Hij wist dat hij nog lang niet zo moe was als zijn vrouw. Vivienna probeerde zich altijd sterk te houden, maar Hyvro wist als geen ander dat ze het heel erg zwaar had. Ze was nog niet over het verlies heen en dat in combinatie met het opvoeden van vier jonge kinderen en het dragen van een kind in haar buik putte haar uit. Hij wilde het graag makkelijker voor haar maken, het een beetje verlichten, maar wat kon hij doen? Hij probeerde de zorg voor de kinderen al zoveel mogelijk op zich te nemen, al lukte dat niet altijd met een kind als Emily.
Vivienna zwom voorop met Dianna aan haar hand. Dianna leek op geen van haar ouders. Haar haren waren zwart, bijna net zo zwart als haar ogen, die heel erg in contrast stonden met haar bleke huid en haar witte staart, die dezelfde kleur had als die van haar moeder. Ze was de stilste van de vier zusjes en deed altijd wat haar gezegd werd. Ze was een verademing naast Emily: twee zussen konden niet meer van elkaar verschillen.
Naast Vivienna zwom Sofia, die inmiddels vijf jaar oud was, die de bewegingen van haar oudste zus, die voorop zwom, nabootste. Sofia was de een-na-oudste en dat was te merken aan haar gedrag: alles wat Kelly deed, deed zij na. Kelly genoot zichtbaar van die aandacht en nam de voorbeeldfunctie graag op zich: ze gedroeg zich meestal voorbeeldig en als één van haar zusjes iets deed wat niet mocht, dan leerde ze hen graag de les alsof ze hun moeder was. Vivienna sprak haar oudste daar wel eens op aan, maar soms was het fijn dat ze die taak even niet zelf hoefde uit te voeren.
Kelly en Sofia leken als twee druppels water op elkaar: beide hadden ze hun moeders blonde haren, haar blauwe ogen en haar volle, roze lippen en hun vaders ronde gezicht en blauwe staart. Alleen de blik in hun ogen was verschillend: Kelly was zelfverzekerd, een blik die uitstraalde dat ze wist wat ze moest doen en wilde, terwijl Sofia altijd onzeker om zich heen keek. Ze imiteerde Kelly’s manier van doen om het te ontwikkelen als haar eigen en probeerde net zo zelfverzekerd als haar zus over te komen, wat haar onzekerheid juist extra benadrukte. Het was iets waar Vivienna zich in haar achterhoofd ook zorgen over maakte, maar waar ze weinig aan kon veranderen: ze had de puf niet meer om Sofia daarin te begeleiden. Het was niet de zwangerschap die energie vrat: het verwerken van haar verdriet maakte haar mentaal kapot.