1 • 7

Na een kleine zeven maanden begon het ei te kraken en werd de zesde dochter van Hyvro en Vivienna geboren. Ze noemden haar Amanda, wat ‘De liefde waardig’ betekende.
Amanda was een zegen voor Vivienna. Hoewel ze het nog steeds zwaar had met het verlies van het ei, was Amanda een geluk en fleurde Vivienna op door de geboorte.
Het lukte Hyvro niet om dat geluk net zo te voelen als zijn vrouw. Hij was blij dat het kind geboren was en dat het gezond was, maar het leverde ook extra zorgen op die híj vooral droeg. Hij wilde Vivienna graag in de gelukkige roes laten waar ze in zat en probeerde zoveel mogelijk voor haar op te vangen. Vivienna zorgde vooral voor Amanda en Hyvro nam de zorg voor zijn andere dochters op zich. Hij werd soms gek van Emily, die het liefste de hele dag bij Amanda rondhing. Ze was ontzettend nieuwsgierig naar het kleine schepseltje dat uit het beruchte ei was gekomen en nadat ze het een keer in haar armen had gehouden, was ze helemaal verrukt. Het kostte Hyvro veel moeite en veel energie om Emily bij haar weg te houden: het was te druk voor zowel moeder als babydochter om steeds zo’n enthousiast, klein meisje om zich heen te hebben zwemmen.
Toen Amanda twee jaar was, kwam het gezin voor het eerst weer een mensachtig waterwezen tegen. Het was een nereïde, een soort mens die onder water kon ademen. Nereïdes stonden bekend als mooie, maar saaie wezens en deze vrouw was geen uitzondering. Ze was jong en had pikzwarte haren en donkerbruine ogen. Ze was slechts gekleed in een topje en een broekje, wat de mensen zouden benoemen als een bikini, en zocht naar nieuwe materialen om mee te weven. Toen ze de meermensfamilie aan zag komen, stopte ze met haar zoektocht en begroette ze hen. Ze nodigde hen uit om de nereïdegrot te bezoeken, de woonplaats van alle nereïdes die op de wereld leefden. Het was een enorme grot met allemaal verschillende holten. In iedere holte woonde een nereïdegezin.
Emily was inmiddels vijf jaar oud en toen ze van de onbekende vrouw begreep dat ze een nieuwe plek mocht ontdekken, was ze al halverwege toen Hyvro haar tegenhield.
‘Het spijt me, we hebben nog een lange reis voor de boeg,’ zei hij, terwijl hij Emily in zijn armen nam en zijn dochter even boos aankeek. ‘Een andere keer, misschien.’
Emily begreep niet waarom haar vader het aanbod afsloeg en deed daarom nukkig pogingen om uit zijn greep te ontsnappen. Hyvro hield haar echter stevig vast. Hij wilde zo weinig mogelijk met wezens te maken hebben die op mensen leken: hoe minder hoe beter. Hij wist dat er verschillende nereïdes waren geweest die zich met een mens hadden voortgeplant en dat vond hij verachtelijk.
‘Wat was er nou, Hyvro?’ vroeg Vivienna toen ze alweer ver bij de nereïde vandaan waren. Ze had Amanda aan één hand en deed pogingen om Emily aan de andere te houden, maar die deed ondertussen een soort tikkertje met Sofia, waardoor ze constant in beweging was. ‘Waarom konden we niet even de nereïdegrot in?’
Hyvro wist dat hij niet zijn werkelijke beweegredenen kon vertellen. Als hij dat zou doen, zou Vivienna zeggen dat hij wel erg ver ging met zijn mensenhaat. Met zijn verstand wist hij dat ook wel, maar zijn gevoel werkte daar niet in mee.
‘Je weet dat een nereïde maar eenmaal in zijn leven verliefd kan worden,’ improviseerde hij daarom. ‘Ik wilde niet dat één van die knappe nereïdemannen verliefd op jou zou worden.’
Vivienna glimlachte als antwoord en drukte een kus op zijn wang. ‘Ik kan van niemand anders houden dan van jou,’ zei ze. ‘Vergeet dat niet, Hyvro.’