1 • 19

Dagen werden weken, weken werden maanden. Emily hield de tijd bij, en telde de dagen tot haar ouders haar zouden vinden. Ze verbleef drie maanden op één plek in de hoop dat ze daarmee de kans vergrootte dat ze een bekende tegen zou komen, maar het was tevergeefs. Ze was alleen en ze bleef alleen.
Omdat haar ouders haar altijd hadden verboden in haar eentje eten te gaan halen, had het haar in het begin heel veel moeite gekost om iets eetbaars te vinden. Echter had ze in de loop van de tijd geleerd wat lekker was en wat niet; wat nog bewerkt moest worden en wat niet; wat eetbaar was en wat niet (ze had dat ondervonden door een zeer hevige buikpijn). Ze had geleerd in haar eentje te overleven.
Het gemis van haar ouders ging gepaard met het genot dat ze nu kon doen wat ze wilde; het ene moment was ze enorm verdrietig, het andere moment leefde ze op door te doen wat ze wilde.
Toch was ze blij dat ze met de vissen kon communiceren, want ze was anders helemaal gek geworden van eenzaamheid. Vissen waren fijn gezelschap, maar toch verlangde Emily naar meer. De diertjes waren vaak behoorlijk angstig en zeer eendimensionaal; de gesprekken bleven heel oppervlakkig, en als Emily het over haar ouders of het Bovenwater wilde hebben, trokken ze zich direct terug. Emily verlangde enorm naar iemand om haar avonturen mee te delen, of iemand om haar verdriet mee te delen. Of iemand die met haar wilde spelen; de enige spelletjes die ze met de vissen deed, was verstoppertje, en ze verloor eigenlijk altijd.
Een paar weken trok ze met een walvis, die ze weliswaar niet kon verstaan, maar wel enorm interessant vond, op. Als ze vroeger een walvis was tegengekomen, hadden haar ouders haar en haar zusjes opgedragen om zich direct te verstoppen en pas op hun teken weer te bewegen. Emily had echter ontdekt dat het dier hartstikke zachtaardig was. Het accepteerde haar gezelschap, zolang Emily zijn voedsel niet wegjaagde.
Na een paar weken had ze ook dat wel weer gezien; ze kon niet met de walvis kletsen en het was duidelijk dat het dier van rust hield. Ze was weer teruggegaan naar het gezelschap van vissen.
Eénmaal was ze een haai tegengekomen; hij was de helft van haar lengte en ze had haar best gedaan om hem vriendelijk te vinden, maar hij was direct erg onaardig tegen haar geweest en had gezegd dat hij, als ze niet groter was geweest dan hij, graag een hapje van haar had gegeten. Emily was snel weggezwommen; blijkbaar hadden haar ouders over haaien wel gelijk gehad.
Uiteindelijk dwaalde Emily bijna drie jaar rond zonder een ander meermens of nereïde tegen te komen. Ze bleef steeds in het midden van de oceaan, diep in het water, omdat ze het niet aandurfde om weer mensen tegen te komen. Toch bleef haar nieuwsgierigheid ook knagen naar het Bovenwater. Haar ervaringen waren vervelend geweest, maar hadden ook ontzettend veel vragen opgeroepen die Emily graag beantwoord wilde zien; waren alle mensen slecht? Leefden er meer wezens in het Bovenwater? Hoe kon het dat zij benen had gekregen, terwijl ze in het water een staart had? Waren er meer zeemeermensen die iets zoals zij hadden meegemaakt? Kon een zeemeermens in het Bovenwater leven? En een mens in het water? En wat was Grimsby Zoo?