1 • 23

Emily zweeg en draaide zich weer naar het water. Hopelijk zou hij nu weggaan.
Dat was niet het geval. ‘Ga je zo nog het water in?’ vroeg hij, en de nieuwsgierigheid was in zijn stem te horen.
Was het heel gek als een meisje om deze tijd op het zand zat? Ze wist dat ze niet bevestigend kon antwoorden, want straks bleef hij bij haar tot ze het water in zou gaan. Dat zou problemen opleveren, want hij mocht niet weten dat ze een staart kreeg. ‘Nee.’
‘Oh.’ Hij leek er weinig van te begrijpen. ‘Wat ga je dan doen?’
‘Ik zit hier,’ zei ze. ‘Dat was het.’
‘Oh,’ viel hij in herhaling. ‘Als je wilt… Als je wilt, kun je met me mee wandelen?’ Hij aarzelde. ‘Je mag mijn jas wel aan, als je wilt.’
‘Nee, dank je,’ zei Emily vlug. Ze wist niet wat een jas was of wat wandelen was, maar het klonk alsof ze dan iets zou moeten doen – vermoedelijk opstaan en lopen. En dat kon ze niet. Ze had geen flauw idee hoe ze die gekke benen van haar moest gebruiken. Ze wilde het heel graag proberen, maar niet waar deze jongen bij was.
‘Oh, oké.’ Hij sloeg zijn ogen neer. ‘Dan ga ik weer verder.’
Ze knikte. Dat was maar beter ook, ja. Toen hij verder wilde lopen, bedacht ze zich. ‘Zijn er hier overdag veel mensen?’ vroeg ze. ‘Op het zand?’
‘Hier?’ Hij keek fronsend om zich heen. ‘Dit is vrij toeristisch, ja.’
Wat was toeristisch? Ze voelde zich met de seconde onnozeler. ‘Dus – dat is een ja? Er zijn hier vaak mensen?’
‘Ja. Wel in de zomer.’
Ah, dat begrip kende ze. Dan kwamen de mensen vast in de zomer bij het water omdat het dan warmer was. En het was nu zomer – dat wist ze ook, want ze was in de winter geboren. En ze had nog steeds heel goed bijgehouden welke dag het was, waardoor ze helaas ook wist dat het twee jaar en 312 dagen geleden was dat ze haar ouders voor het laatst had gezien.
‘Oké. En weet je ook hoe wanneer op de dag die mensen ongeveer komen?’ Ze draaide zich weer bij hem weg, omdat ze nu weer wilde dat hij wegging.
‘Eh…’ Hij leek haar vragen nogal gek te vinden. Was het raar dat ze dit niet wist? ‘Ik denk halverwege de ochtend? Uurtje of tien, vermoedelijk.’
Ze wist niet wat “uurtje of tien” betekende, maar halverwege de ochtend hield in dat ze hier wel ongeveer weg moest zijn rondom zonsopgang, om er zeker van te zijn dat ze niet gesnapt zou worden en weer in zo’n ongemakkelijke situatie terecht zou komen. ‘Dankjewel!’ zei ze, en hij begreep dit keer de hint. Hij stak zijn hand op en liep bij haar vandaan. Pas toen hij volledig uit het zicht was, durfde ze zich weer te bewegen.
Het eerste wat ze probeerde, was overeind te komen, maar ze zakte direct door haar benen heen. Misschien moest ze kleinere stapjes nemen.
Ze ging plat op haar buik liggen – haar hele lichaam zat onder het zand, maar dat kon haar niet zoveel schelen – en drukte zich met haar armen wat omhoog. Haar bovenlichaam stak nu de lucht in, maar haar onderlichaam deed nog niets. Misschien moest ze haar ledematen buigen. Ze wist dat dat kon.
Ze boog haar knieën een beetje en leunde ineens op haar handen en knieën. Zou ze zich zo voort kunnen bewegen? Ze zette haar linkerarm een stukje naar voren en deed hetzelfde met haar rechterarm, en probeerde dit daarna ook met haar benen te doen. Dat ging best goed.
Langzaam maar zeker wist ze zich steeds stabieler op deze manier voortbewegen. Zo zou ze zich vast niet onder de mensen kunnen mengen, maar het was een begin.
Toen ze deze methode van bewegen goed beheerste, probeerde ze dezelfde methode te hanteren, maar dan zonder dat ze haar armen op de grond hield. Ze drukte zichzelf omhoog en zakte wat verder door haar knieën, maar wist na een paar minuten rechtop te zitten op haar knieën in een hoek van negentig graden.
Het duurde even voor ze zich ook in deze houding wist voort te bewegen, maar was wel heel trots toen het lukte. Het was inmiddels pikkedonker op het land en het enige licht dat ze had, was het maanlicht, maar gelukkig leek het erop dat niemand op dit tijdstip zou gaan zwemmen.
Toen het tijd was om werkelijk op haar benen te gaan staan en te leren lopen, was haar hele lichaam moe. Ze had spieren gebruikt die ze nog nooit eerder gebruikt had – die ze überhaupt nog nooit eerder had gehad – en ook mentaal was ze helemaal op, door alle nieuwe indrukken die ze had opgedaan. Het zand was fris, maar vrij zacht, en zonder het bewust mee te krijgen, viel ze in slaap, opgekruld, met haar handen om haar nieuwe benen heen.