Proloog 2 × Luke

Luke's POV.

'Lucas! We gaan!' hoor ik mijn zus Perrie roepen. 'Ik kom al!' roep ik meteen terug. Snel rits ik mijn tas dicht en trek mijn koffer mee de kamer uit. 'Daar ben je! Eindelijk!' zegt mam. 'Morgen mam.' groet ik haar. 'Luke, we zijn al laat, dus breng snel je koffer naar de auto en ga in de auto zitten, please.' zegt mam zuchtend. Ik knik en loop naar de auto met m'n eigen bagage.

'Hier, pap.' zeg ik. Hij is in een betere mood dan mijn moeder. Hij glimlacht. 'Mam is echt een stresskip.' giechel ik dan. 'Ja, inderdaad, maar niet altijd, en dat weet je.' grinnikt pap terwijl hij mijn koffer in de achterbak van de auto schuift. Ik knik, om vervolgens een pluk haar uit mijn gezichtsveld te vegen.

'Ga maar alvast bij je zus in de auto zitten.' zegt pap dan en ik loop om de auto in om in te stappen op de achterbank.
'Morgen Lukey.' kijkt Avril niet op van haar telefoon. Zij zit in het midden, dus ik besluit links van haar te gaan zitten.

Ik heb eerlijk gezegd gemengde gevoelens over deze vakantie, ofzo. Ik bedoel: aan de ene kant heb ik er zin in, want duh: het is vakantie. Maar aan de andere kant heb ik ook weer geen zin. Ik zou ook gewoon thuis blijven, meer dan 5 boeken uitlezen en veel gitaar spelen. Dat had ook gekunt, maar mijn ouders moesten zo nodig weg, ergens heen, op vakantie.

Wat is zo erg aan thuis blijven en daar dan elke dag uiteten gaan? Het maakt voor mij niet echt uit waar ik eet, qua bestemming. Of het nou thuis is of in Amerika, maakt voor mij niet echt uit, behalve dat er op sommigen plekken erg veel insecten enzo zitten. Ik zit niet echt te wachten op een insect op mijn eten. Nope.

Dan stapt Perrie in. Helemaal rechts op de achterbank. Vrijwel meteen daarna hoor ik de kofferbak zijn klep dichtgegooid worden. Pap en mam stappen voorin. Pap rijdt. Perrie vraagt na een tijdje of de radio aan mag en ik zing zachtjes mee met een liedje van Queen.

Deze autorit gaat nog een tijdje duren, maar zolang ik mijn muziek, oortjes en boeken heb, vind ik het allemaal best.