1 • 24

Met een diepe zucht gooide Michael zijn jas op één van de vier eetkamerstoelen die hij in het hoekje van zijn kleine woonkamer/eetkamer/keuken/rommelhoek had neergezet. Hij kon wel aan de tafel zitten, maar het kostte veel moeite om er met z’n vieren aan te zitten, want eigenlijk stond de tafel veel te dicht tegen de muur.
Hij woonde nog niet zo lang in dit minuscule huisje, net buiten het dorp, vlak bij de oceaan, maar ondanks dat het vele malen kleiner, minder luxe en al met al bouwvalliger was dan hij gewend was, voelde hij zich toch meer op zijn plek dan in het enorme huis van zijn ouders, waar hij zich vaak alsnog terugtrok op zijn slaapkamer.
Het was niet altijd vervelend geweest bij zijn ouders - eigenlijk pas vanaf het moment dat hij op zijn dertiende een bijna fataal ongeluk had meegemaakt. Zijn ouders en hij waren op vakantie naar de kust gegaan. Zijn jongere zusje was, op een zomerse dag, het water in gerend, maar ze kon nog niet zwemmen. Zijn ouders hadden het niet door en Michael was direct het water in gerend om haar te helpen.
In plaats van haar te helpen, werd hij door de golven meer het water in gesleurd. De strandwacht had hem gemist en was naar zijn zusje gegaan om haar te helpen, maar Michael werd steeds dieper het water in gesleurd. Het stormde niet, maar het duurde niet lang voor hij moeite had om boven water te blijven en steeds verder van de kust af dreef.
Hij was verdwenen achter rotsen en kon – op de kleine momenten dat hij naar adem hapte – het strand niet langer zien – er was alleen nog maar zee of rots. Heel veel rots. Hij was er van overtuigd geweest dat hij zou sterven.
Maar plotseling – hij wist niet hoe het was gegaan – was hij door iemand naar de rotsen geholpen. Een jonge man met parelblonde krullen en donkerbruine ogen keek hem aan, met een blik van zowel angst als nieuwsgierigheid. Michael kon niks uitbrengen en voor hij het door had, dook de man het water in. Hij wist direct dat het een zeemeermin was die hem gerend had toen hij de vissenstaart zag.
Via de rotsen klom hij terug richting het strand en uiteindelijk werden zijn ouders en hij herenigd. Zijn ouders – en dan vooral zijn moeder – waren ontzettend ongerust en waren dolblij dat hun kinderen weer veilig thuis waren. Toen hij vertelde dat een zeemeermin hem had gered, dachten ze dat hij een klap tegen zijn hoofd aan gehad had gekregen. Ze brachten hem naar de dokter en hoopten dat hij geen hersenschudding had opgelopen.
Maar Michael bleef volhouden dat het een zeemeermin was die ervoor had gezorgd dat hij nog in leven was. Zijn moeder had veel geduld met hem, maar zijn vader was er al heel snel klaar mee en werd chagrijnig elke keer dat Michael het benoemde. Het ging zelfs zo erg dat zijn vader chagrijnig werd op elk moment dat Michael zijn mond opentrok. Dus leerde hij zichzelf maar aan stil te blijven met zijn vader in de buurt.
Niet alleen zijn ouders dachten dat hij uit zijn nek praatte. Ook zijn klasgenoten en hun ouders vonden hem raar, en wilden eigenlijk liever niet meer met hem omgaan.
Toen er een gerucht ging dat er een zeemeermin was ontdekt en dat die naar Grimsby Zoo was geplaatst, dacht Michael dat hij eindelijk zijn gelijk zou krijgen, maar de mensen om hem heen hadden al heel snel een reden bedacht. ‘Dat is gewoon een show, ze hebben iets uitgevonden waardoor dat meisje onder water kan ademen,’ had zijn vader enkel gereageerd. ‘Het is de grootste onzin die er bestaat.’
Michael had het een hele tijd nog uitgehouden om bij zijn ouders te wonen, omdat zijn moeder altijd lief voor hem bleef. Maar zijn obsessie voor zeemeermensen werd groter en hoe meer hij zich erin verdiepte, hoe vermoeider dat zijn moeder maakte. Een paar maanden geleden was er iets geknapt en was ze flink tegen hem uitgevallen. Ze had daarna spijt gehad, maar het was voor Michael het teken geweest dat het tijd was dat hij vertrok. Hij wist wat hij gezien had. Misschien sloeg hij erin door en was hij er te veel mee bezig, maar hij wist dat zeemeermensen bestonden.
Hij had zijn spullen gepakt en huurde nu een eigen huisje, vlakbij het strand waar hij ooit bijna verdronken was. Hoewel hij overdag werkte in een supermarkt om zijn huur te kunnen betalen, maakte hij iedere ochtend en iedere avond een wandeling in de hoop een zeemeermens te spotten. En vandaag was de dag dat het gebeurd was – al was het maar zo kort.