1 • 25

Toen Michael in de middag een stukje langs de rotsen was gaan lopen, had hij – zo meende hij – een zeemeerminnenstaart gezien. Heel kort maar en hij was ervan overtuigd dat hij het zich verbeeldde, want doordat hij het zó graag wilde zien, had hij het zich in de loop der jaren wel vaker verbeeld. Toch wist hij zeker dat hij turquoise haren ad zien wapperen in het water.
Toen hij die avond echter nog een rondje liep, was hij een meisje met turqouise haren tegengekomen op het strand. Nu hij weer in zijn huisje zat, probeerde hij de link duidelijk te maken. Was het meisje gewoon gaan zwemmen, en had hij zich de staart verbeeld? Ze had nu duidelijk een mensenlichaam.
Toch wist hij zeker dat er iets met haar was. Iets speciaals, iets wat te maken had met zeemeerminnen. Hij voelde het. Die nacht droomde hij – zoals zo vaak – de gebeurtenissen in het water weer opnieuw. Badend in het zweet werd hij wakker.
Hij zette zijn bril op zijn neus, stapte onder zijn douche en deed toen zijn werkkleding aan. Daarna zette hij een kopje thee, stopte hij brood in zijn broodrooster en las hij op zijn mobiel het nieuws, terwijl hij af en toe een slokje van zijn thee nam. Hij pakte daarna zijn brood uit de tooster en deed er wat jam op.
Toen hij zijn ontbijt op had, deed hij zijn jas aan. Hoewel het hartje zomer was, was het zo vroeg in de ochtend nog behoorlijk fris. Het was 7 uur, over een uur moest hij op zijn werk zijn, en omdat hij een ochtendmens was, maakte hij ook vanochtend weer een uitgebreide wandeling over het strand.
Hij had een haat-liefdeverhouding met de zee gekregen; hij durfde zelf het water niet in, maar vond het wel heerlijk om langs het strand te lopen en de golven het land op te zien slaan.
Na een paar minuten over het zand te hebben gelopen, bleef hij stilstaan. Ongeveer honderd meter verderop lag iemand op het strand. En ondanks dat hij haar gezicht niet kon zien, herkende hij de kleur van haar haar direct.
Wat deed ze daar? Was ze de hele nacht op het strand blijven liggen? Hij voelde zijn hart sneller kloppen. Wat was haar reden? Kon het zijn dat dit het meisje was dat hij bij de rotsen had gezien, met haar zeemeerminnenstaart?
Hij had zich goed verdiept in hoe zeemeerminnen konden werken en allerlei films gezien. In sommige films kregen ze benen als ze het water uitkwamen. Zou dat bij dit meisje ook het geval zijn? Zou zij écht een zeemeermin zijn?
Het was verder nog uitgestorven op het strand. Hij liep naar haar toe, maar besefte toen dat ze in haar bikini al de hele nacht op het strand moest liggen. In haar bikini. Ze had weliswaar gezegd dat ze geen last had van kou, maar dat was waarschijnlijk grootspraak geweest.
Moest hij haar wakker maken? Hij keek op zijn horloge. Hij moest doorlopen, anders zou hij niet op tijd terug zijn voor zijn werk. Maar maakte dat nog uit? Had hij hier dan het bewijs binnen handbereik? Zou hij eindelijk aan zijn ouders, zijn zusje, iedereen uit zijn geboortedorp, kunnen laten zien dat hij zich niets verbeeld had?
Toen hij dichtbij genoeg was, zag hij dat ze rilde. Misschien was het wel helemaal geen zeemeermin. Misschien zat het wel allemaal in zijn hoofd. Het was in ieder geval duidelijk dat ze het koud had. Hij aarzelde even, maar pakte toen zijn portemonnee en zijn sleutels uit zijn jaszakken en deed zijn jas uit. Hij legde die voorzichtig over haar heen en liep toen verder, terug naar zijn huisje, om daarna zijn werkdag te beginnen.