1 • 27

Emily keek recht in het gezicht van de jongen die ze een dag eerder ook had gezien. Ze slikte. Hij moest haar hebben zien struggelen met het voortbewegen. Ze wilde zich omdraaien en haar vastberaden gezicht opzetten, maar ze voelde zich zo hulpeloos en eigenlijk ook gewoon bang, al wilde ze dat per se niet laten merken.
Hij zakte door zijn knieën. ‘Kun jij niet lopen?’
Ze beet op haar lip en schudde haar hoofd. Ze wist dat het geen zin had om te doen alsof; het kon niet. Ze kon niet lopen en ze zou niet kunnen bewijzen dat ze het wel kon, want ze had het geprobeerd. Het was te moeilijk.
Hij zakte door zijn knieën, waardoor ze ongeveer op dezelfde ooghoogte zaten. ‘Moet ik je helpen?’
‘Nee…’ Hoe kon hij haar helpen? Ze snakte naar zwemmen, ze snakte naar eten, maar dat was allemaal niet te vinden in het Bovenwater. Zijn aanwezigheid zorgde er alleen maar voor dat ze niet het water in kon gaan. ‘Ik wil graag met rust gelaten worden.’
‘Maar hoe kom je hier dan vandaan?’ Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Straks wordt het weer vloed. Dan moet je hier wel weg zijn.’
Wat was vloed? Ze voelde zich onnozel, ze was moe van het slechte slapen en ze had trek. Heel veel trek. Ze merkte dat haar ogen nattig werden en veegde er stomverbaasd met de palm van haar hand langs. Wat was dit? Ze herkende dit gevoel wel – het gevoel van verdriet en wanhoop – maar ze had nog nooit water uit haar ogen laten komen. Tenminste, niet dat ze wist. Ze had wel gehuild, maar had nog nooit water gedrupt. Of misschien wel, maar in de zee merkte je dat niet…
‘Oh, nee, niet huilen,’ zei de jongen vlug. ‘Ik – ik wil je niet laten huilen. Sorry. Ik weet gewoon niet – ik snap het gewoon niet.’
‘Ik snap het ook niet,’ zei ze. Haar stem trilde. ‘Ik wil gewoon naar huis.’ Ze keek kort verlangend naar het water, maar toen ze de jongen weer aankeek, wist ze dat dat een fout was geweest.
Hij had zijn hand voor zijn mond geslagen en keek haar met grote ogen aan. ‘Is de zee… Is dat jouw huis?’ vroeg hij met ingehouden adem. ‘Ben jij een zeemeermin?’
‘Nee. Nee! Nee, nee, nee…’ De hoeveelheid water in Emily’s ogen nam toe en ze veegde dat snel weg. Ze blikte kort naar de zee, toen naar de jongen, en in één vlugge beweging probeerde ze zich naar het water te verplaatsen. Ze was er bijna, maar voelde toen een hand om haar enkel.
‘Niet weggaan!’ riep hij, maar Emily probeerde zich los te worstelen. Even leek ze te ontsnappen uit zijn greep, maar toen had hij haar opnieuw te pakken. Ze bleef zich verzetten, in de hoop het water in te kunnen gaan, maar het lukte haar niet. Hij was sterker. Uiteindelijk dook ze in elkaar en begon ze te snikken. Ze was zo stom geweest. Waarom was ze het land op gegaan? Haar ouders hadden gelijk gehad, het was hier gevaarlijk…