1 • 28

Pas na een paar minuten begon Emily een beetje te kalmeren. De greep om haar enkel bleef strak, maar ze probeerde zich niet meer te verzetten; er moest een andere manier zijn om te ontsnappen.
‘Rustig, ik wil je niks aandoen,’ zei de jongen. ‘Ik – ik ben gewoon heel blij dat ik een zeemeermin gevonden heb.’
Emily luisterde niet naar zijn woorden; ze was te druk bezig met een uitweg vinden. Drie jaar geleden was ze gaan zingen en dat had Otis in trans gebracht; was dat de oplossing? Sinds toen had ze niet meer gezongen…
Ze zette in, maar haar tranen en trillende stem belemmerden haar zangkunsten. Het leek de jongen niets te doen. Hij keek haar enkel verbaasd aan.
‘Wat doe je?’ vroeg hij.
‘Ik probeer je af te schudden!’ zei Emily boos. ‘Wat ga je met me doen? Ga je me in een bak met water gooien, en die nooit schoonmaken, net als de mensen dat drie jaar geleden met me deden?’
‘Wat?’ Hij keek haar geschrokken aan. ‘Nee, natuurlijk niet! Dat is wreed!’
‘Oh.’ Emily fronste. ‘Wat ga je dan met me doen?’
‘Niks… Ik wil gewoon…’ Hij hakkelde een beetje. ‘Jaren geleden heeft een zeemeerman mijn leven gered, maar niemand geloofde dat. Iedereen dacht dat ik het verzonnen had.’ Hij verslapte zijn greep iets en Emily wist dat dit de kans was om te ontsnappen, maar haar nieuwsgierigheid was weer aangewakkerd. ‘Maar – maar als jij een zeemeermin bent, dan heb ik dus gelijk. Dan heb ik het me niet verbeeld. Dan ben ik niet gek.’
Emily zei even niets en liet de woorden op zich inwerken. Toen opende ze haar mond. ‘Mijn ouders zeiden altijd dat mensen slechte wezens zijn, en toen ben ik een keer boos weggelopen van huis, en toen kregen een stel mensen me te pakken. En die wilden me tentoonstellen, of zo. Ze dachten dat ik heel veel geld op zou leveren.’
‘Ik denk wel dat ze gelijk hebben. De zeemeermin in Grimsby Zoo levert die dierentuin ook een vermogen op, volgens mij.’
‘Grimsby Zoo?’ Die naam deed een belletje bij haar rinkelen. Daar hadden de mannen het toentertijd over gehad. Dus daar werd een zeemeermin gevangengehouden? ‘Dus mensen zijn wel zo. Ze nemen andere wezens gevangen. En waarom? Om aan de andere mensen te laten zien? Voor dat zogenaamde ‘geld’?’ Ze wist niet eens wat dat was, maar had er een hekel aan als het dit soort resultaten opleverde.
De jongen knikte. ‘Ik wou ook dat het anders was,’ gaf hij toe. ‘Maar niet alle mensen zijn zo. Ik – ik wil je helpen.’
‘Waarmee?’
‘Wat is je doel?’
Emily dacht na. Wat was haar doel? Wat wilde ze bereiken? ‘Ik wil mijn ouders terugvinden,’ besloot ze toen. ‘Maar eerst wil ik naar Grimsby Zoo. Dat arme meisje mag daar niet voor altijd vastzitten. Ik heb het drie dagen moeten ervaren en het was vreselijk. Als je dat langere tijd hebt… Gruwelijk.’
‘Ik kan je naar Grimsby Zoo brengen,’ zei de jongen. ‘Ik wil je daar wel bij helpen. Maar dan moet je wel eerst leren lopen.’
‘Ik wil eigenlijk gewoon heel graag even zwemmen,’ zei Emily. ‘Ik heb de hele dag nog niks gegeten en ik snak naar wat water…’ Ze keek hem smekend aan.
Hij aarzelde, maar liet toen haar enkel los. ‘Kom je terug?’ vroeg hij.
Ze knikte. Toen kroop ze verder het water in. Toen haar benen bijna volledig met water bedekt waren, transformeerden ze in haar oude, vertrouwde staart. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze keek naar de jongen, die gebiologeerd naar haar onderlichaam keek. Daarna duwde ze zichzelf nog iets verder het water in en al snel voelde ze de vertrouwde frisse stroom van het water weer haar lichaam verkoelen.