1 • 29

Michael was bang dat hij zojuist de domste fout van zijn leven had gemaakt. Na een paar minuten vroeg hij zich al af of ze wel terug zou komen en na een half uur was hij ervan overtuigd dat dat niet zou gebeuren. Toch kon hij niet opgeven. Niet nu hij zo dichtbij was.
Het duurde één uur en drie kwartier voor hij plotseling weer beweging in het water zag. Het was kouder geworden en hij was over het strand gaan lopen om zijn jas te zoeken, maar hij was steeds schichtig naar het water blijven kijken. Zijn hart begon sneller te bonzen toen hij een gezicht boven water zag komen. Ze was teruggekomen. Opgelucht haalde hij adem. Hij had gelijk gehad. Al die tijd. Hij was niet gek.
‘Ik dacht even dat je niet terug zou komen,’ gaf hij eerlijk toe, toen ze weer wat verder het strand op was gekomen. ‘Het duurde vrij lang.’ Hij duwde zijn bril wat verder op zijn neus, zodat hij haar nog beter kon zien. En vooral haar staart, waarmee ze ontspannen heen en weer bewoog.
‘Ik had de hele dag niks gegeten!’ zei het meisje verontwaardigd. ‘En ook de hele dag stilgezeten. Ik heb me zo verveeld, het was heerlijk om weer even in beweging te zijn…’ Ze trok zichzelf nog wat verder het strand op, waardoor haar benen weer verschenen.
Gefascineerd keek Michael naar de transformatie. Daarna probeerde hij zich weer te herstellen, ook al voelde hij de opwinding door zijn lichaam stromen. ‘Nu zit je weer vast,’ zei hij.
‘Maar jij gaat me leren lopen,’ zei het meisje vastbesloten. ‘Dat zei je toch? Dat jij dat kan? Ik wil dat ook kunnen!’
‘Dat is goed.’ Michael glimlachte. ‘Maar het lijkt me wel verstandig om dat niet hier te doen, buiten. Het is hier veel te koud en bovendien kan iedereen je hier zien stuntelen.’
Het meisje keek hem verontwaardigd aan. ‘Misschien ben ik wel een natuurtalent. En bovendien, hoe wil je me hier vandaan krijgen?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik woon hier vlakbij. Misschien dat ik je kan ondersteunen.’
Zo gezegd, zo gedaan. Toen hij haar overeind had geholpen (het kostte haar genoeg moeite om te blijven staan, dus het was nog een hele opgave), hielp hij haar vooruit. Hij legde haar uit dat ze eerst haar ene voet, dan haar andere voet moest neerzetten, en moest beginnen met de hak en daarna pas haar tenen neerzetten.
Ze bleek inderdaad een natuurtalent. Al snel leunde ze ietsje minder dan in het begin, al raakte ze nog vaak haar evenwicht kwijt.
‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg ze nieuwsgierig aan hem, terwijl ze haar arm om hem heen hield en door de afleiding van haar vraag bijna omviel. ‘Oeps.’
‘Michael,’ was zijn antwoord. ‘Jij dan?’
‘Emily.’ Ze focuste zich weer even op haar voeten. ‘Hoe oud ben je, Michael?’ vroeg ze daarna.
‘Achttien.’ Hij vroeg zich plotseling af hoe oud zij was. Hadden meermensen ook een andere jaartelling? Of was die hetzelfde?
‘Ik ben zestien,’ zei ze. ‘Wonen mensen nog bij hun ouders op hun achttiende?’
Hij grinnikte. ‘Soms. Ik woon niet meer bij mijn ouders. Ik woon alleen, en het is nog maar een klein stukje lopen.’
Ze leek opgelucht te zijn met zijn antwoord. Waarschijnlijk zou ze het niet een prettig idee vinden om nog meer mensen onder ogen te moeten komen. Zeker niet met wat ze haar blijkbaar hadden aangedaan…