1 • 31

Emily had goed, maar kort geslapen. Ze had veel comfortabeler gelegen dan op het zand, al sliep ze uiteindelijk toch het allerliefste in het water. Dan voelde haar eigen lichaam minder zwaar.
Toen ze wakker was geworden, had ze nog een tijdje op het bed gelegen, omdat ze niet in staat was om zichzelf te verplaatsen. Ze vond het maar niets dat ze zo onzelfstandig was en dat ze daardoor constant afhankelijk was van Michael. Hopelijk zou hij haar snel kunnen leren lopen.
Daarna had Michael op de deur geklopt en gevraagd of hij binnen mocht komen. Hij begeleidde haar daarna naar beneden en daar had hij haar voedsel voorgeschoteld, geserveerd op een bordje. Het bestond uit een soort gele, flubberige massa, een bakje gevuld met iets roods met witte stukjes, twee ovalen blokken en twee rozige lapjes. Ze fronste.
‘Wat is dit?’ Ze wilde niet ondankbaar zijn, maar het zag er allemaal niet goed uit.
Hij wees het bakje aan. ‘Dat zijn witte bonen in tomatensaus.’ Daarna wees hij naar de blokken. ‘Dat zijn twee broodjes, pistoletjes, en die daarnaast,’ hij wees de roze lapjes aan, ‘is bacon. En dat is ei.’
Emily’s ogen werden groot. ‘Eet jij ei?’ vroeg ze vol ongeloof. Ze voelde zich direct minder op haar gemak. Blijkbaar had ze hem toch verkeerd ingeschat.
‘Ja, een eitje bij het ontbijt, hartstikke gezond,’ zei Michael verbaasd. ‘Hoezo?’
‘Van welk dier is dit een ei?’ vroeg ze. ‘Van vissen? Maak jij kleine, ongeboren dieren dood?’
‘Nee, nee!’ zei Michael verdedigend. ‘Kalm. Dit zijn onbevruchte eieren van een kip. Er heeft nooit een klein kippetje in gezeten.’
Emily keek hem een paar tellen aan. Ze wist niet wat een kip was, maar het leek ook niet per se op het vlees van een dier. ‘Maar dat is nog steeds wel gek,’ vond ze. ‘Dat je onbevruchte eieren gaat eten. Is dat normaal?’
Hij knikte. ‘Hier wel. Kippen leggen elke dag eieren. Ze zijn heel voedzaam. Probeer eens een hapje.’
Emily aarzelede, maar brak toen een stukje van het ei af en stopte het in haar mond. Ze kauwde en haar wenkbrauwen gingen omhoog. Het was inderdaad best smakelijk. Maar wel een gek idee. ‘Wat zijn broodjes?’ vroeg ze daarna. ‘Pistoletjes?’
‘Dat is gemaakt van meel en water,’ zei Michael. Emily schudde haar hoofd, want ze begreep het niet. ‘Het is gemaakt van tarwe?’ Opnieuw schudde ze haar hoofd. ‘Oké, het is gemaakt van een landplant.’
Emily knikte. Dat begreep ze. En dat durfde ze wel aan. Ze pakte één van de pistoletjes op en beet daar een hap van. Het was wat droog.
‘Je kunt die het beste combineren met wat ei en bacon,’ zei Michael. ‘Dan is het lekkerder.’
‘Wat is bacon?’
Michael bleef even stil. Hij moest beseffen dat ze het antwoord niet leuk zou gaan vinden, want toen hij het woord ‘vlees’ zei, sloeg Emily haar handen voor haar mond. ‘Eet jij vlees?’ vroeg ze geschokt. Dat vond ze helemaal niks. ‘Van een landdier?’
Hij knikte. ‘Van een varken. Maar je hoeft niet zo geschokt te kijken, hoor! Er zijn heel veel wezens die vlees eten. Dat zijn vleeseters.’
‘Eet je dan ook wel eens vis?’ vroeg Emily. Ze wist nog van drie jaar geleden dat de mannen van de boot zichzelf vissers noemden, en dat ze vis probeerden te vangen om dat op te eten. Deed Michael dat ook? Waren echt alle mensen hetzelfde?
Hij knikte en bevestigde daarmee haar gedachten. Ze duwde het bord weg. ‘Ik wil daar niks mee te maken hebben. Vissen zijn mijn vrienden. Zij waren mijn gezelschap de afgelopen drie jaar. Ik wil niet me je omgaan als ik je mijn vrienden opeet.’
‘Oké.’ Michael knikte. ‘Dat snap ik. Ik zal geen vissen eten. Het spijt me.’ Hij keek haar onzeker aan. ‘Ik zal je vrienden niet opeten!’
Emily keek hem weifelend aan. Kon ze hem geloven? Ze vond het nog steeds lastig te peilen. Toch wist ze dat hij haar enige kans was op antwoorden op haar vragen, want hij wist haar geheim nu en hij had haar aangeboden te helpen. Ze moest hem wel geloven; anders zou ze de rest van haar leven in het water rondzwemmen, hopend dat ze gevonden zou worden.