Hoofdstuk 1.1

Juke bleek al vrij snel een mengeling van zijn beide ouders te zijn. Hij begon al vrij snel met tekenen en kleuren en had overduidelijk het talent van zijn moeder geërfd. Hij was graag in zijn moeder haar atelier. Hij kon als kind uren kijken, naar hoe zij verschillende landschappen tekende en verfde op haar doeken. Hoe haar handen onder het houtskool of verf zaten. Verfspetters op haar kleren en in haar haren en gezicht.

Echter had hij ook heel erg veel van zijn vader geërfd waaronder gelukkig zijn lengte. Juke was lang, gespierd en sterk. Hij trainde samen met zijn vader al vanaf dat hij kon lopen. Toen hij de academie had afgemaakt en zijn runen had mogen ontvangen en een groot feest gehad had, hadden ze met wapens gevochten. Zijn vader trainde hem met veel passie maar ook veel liefde.

Juke had roodblonde haren en de groene ogen van zijn moeder. Hij was een behoorlijk stuk om te zien. Hij had echter ook al veel geleerd over zijn ouders. Het was standaard een onderdeel van het lesprogramma op de academie. Verhalen over zijn opa die zijn oma vermoordde. Verhalen over zijn ouders die dingen deden die niet mochten maar toch elke keer de wereld redde.

Verhalen over zijn ome Alec die als eerste een relatie en huwelijk aanging met een hoge heksenmeester. Verhalen over zijn ome Simon dat ook een bijzonder geval was. Het was raar geweest om alles te horen wat hij kende maar dan met de vooroordelen van de Kloof. Maar het waren dingen geweest die hij gewoon moest kennen en weten net als elk ander.

Verhalen die niet verteld waren, waren de verhalen over zijn andere opa. Opa Luke, althans zo noemde hij hem. De manier hoe zijn moeder over hem sprak en de band die zij hadden vond Juke ongeacht zijn leeftijd de titel opa waard.

Juke had het verschrikkelijk gevonden toen zijn opa was overleden. Hij had zijn moeder voor het eerst overstuur gezien en gehoord toen hij 13 was geweest. Ze had het telefoontje gekregen van het ziekenhuis dat Luke was overleden. Hij was het laatste, wat ze nog had gehad van familie. Jace zijn ouders waren er niet meer, zijn opa en oma waren er niet meer. Maar ook aan zijn moederskant was alleen opa Luke er nog geweest.

Ze waren thuis geweest en Jace was gelijk naar haar toe gegaan. Huilend had hij haar tegen hem aangetrokken en hij wist genoeg. Ze had geroepen dat het niet eerlijk was, gehuild en ze wist het allemaal niet meer. Juke was stil naar boven vertrokken. Hij had geweten hoeveel hij voor haar betekende.

In het atelier maakte hij een portret van opa Luke. Het was gek om te bedenken dat hij weg was, weg voor altijd. Hij zou geen speciaal plekje krijgen. Hij zou begraven worden maar nooit in de Stille stad komen zoals schaduwjagers.

Zijn portret had hij laten staan toen hij geroepen was. Ze moesten naar het ziekenhuis om afscheid te nemen en alles te gaan plannen en voorbereiden. Zijn vader had het meeste gedaan omdat Clary niet meer rationeel kon denken.

Ze hadden Luke een mooi afscheid gegeven en Clary was dol blij geweest met het schilderij wat hij gemaakt had en het een speciaal plekje in de gang gegeven. Het duurde een aantal maanden maar toen had ze alles verwerkt en was ze in veronderstelling dat hoe dan ook Luke en haar moeder samen waren op een hele fijne plek.