Door de ogen van een kind

Ze vond het maar gek, ze begreep het niet en ineens mocht ze niet meer naar school. Als ze voorheen een keer geen zin had in school, dan moest ze altijd toch, maar nu, nu wilde ze graag naar school en mocht het niet.

Haar moeder had het uitgelegd, proberen uit te leggen. Haar juf en iedereen om haar heen had het uitgelegd. Er was een ziekte, iets genaamd als Corona. En als je dat kreeg kon je heel ziek worden. Vooral opa en oma kon heel ziek worden daarvan. Dat was ook de reden dat ze niet meer kon spelen bij opa en oma.

Eerst viel het nog mee, ze leerde hoe ze moest hoesten in haar elleboog en kreeg van de juf handenwasles. Dat was nog leuk, ze kon nog spelen met haar vriendjes en vriendinnen, ging naar dansles en kon alles gewoon doen. Maar ineens mocht het allemaal niet meer.

Het was gek, ze mocht niet meer naar school, de juf had haar spullen klaar gelegd en mama was nu ineens de juf. Dat klopt niet. Mama moest werken en de juf moest juf zijn. Ze mocht nog wel in de tuin spelen en daar was ze blij mee, want zo thuis, dat was niet leuk.

Thuis moest ze leren, maar ook spelen en mama laten werken. Ze begreep het niet heel goed meer. Maar toen het weekend werd, gingen ze gezellig het bos in. Het was er onwijs druk en ze vond het wel erg gezellig allemaal. Maar toen het weer maandag werd, mocht ze alweer niet naar school. En ze had zelfs gezien dat de grote meneer boos was. Boos omdat al die papa's, mama's en kindjes naar het bos waren geweest. Ze zag filmpjes van mensen die wel heel hard werkte en dat was gek. Want waarom mocht haar mama thuis werken en al die andere mensen niet?

Ook dit werd haar uitgelegd, de mensen die nu nog hard werken zorgen voor de boodschapjes en dat de zieke mensen worden geholpen. Dat vond ze wel heel goed van die mensen. Al vond ze het wel een beetje gek. Ze moesten oppassen voor andere mensen, ze mocht niet naar school maar wel het bos in al werd de meneer dan boos.

Later zou ze het wel begrijpen. Alle maatregelen die genomen werden om het zo veel mogelijk voor te zijn. De hardwerkende mensen die zorgen dat alle vitale beroepen door gaan, alle juffen die druk bezig waren om te zorgen dat de kindjes niet achter gingen lopen en alle ouders die moesten thuis werken.

Ook begreep ze de grote meneer beter. Want welke idioten gaan massaal naar het strand of het bos terwijl ze thuis moeten blijven? Dat vond ze gewoon dom!

Hoewel ze het dom vond was ze ergens ook heel trots. Mensen die heel hard werken en mensen die mee dachten om elkaar te helpen. Die elkaar steunen in een moeilijke tijd. Want hoewel ze het nu nog niet begrijpen en alles verwarrend is, zullen ze er later hopelijk trots op terug kijken.