Geen editing, alleen mijn rechtstreekse gedachten en gevoelens

30.03.2020


Gisteravond voelde ik me echt verschrikkelijk. Maar dan ook echt tot het punt waarop ik het liefst ergens in een hoekje wilde gaan zitten huilen. Niks leek meer te willen lukken en ik kon me nergens op concentreren. Werd ik ook nog eens ongesteld, wat mijn humeur niet bepaald ten goede kwam.
Om mezelf wat af te leiden en wellicht wat te ontspannen - met buikpijn slapen heeft echt geen zin, want dan slaap ik toch niet - ben ik begonnen een serie opnieuw te gaan kijken.



TharnType is echt geweldig en ik had die twee echt gemist. De karakters zijn zo leuk, ook al hebben ze zo hun gebreken. Ik denk dat dat juist ook het gene is waarom ik me zo verbonden met ze voel: ze worden niet neer gezet als een perfect persoon, maar hebben beide zo hun gebreken. Het mooie is dat ze tijdens de serie ook daadwerkelijk een ontwikkeling doormaken en zo betere personen worden. Hun liefde is zo prachtig, zo mooi, al helemaal omdat het van zo ver weg moest komen.
Het maakte me weer vrolijk omdat weer te zien en ik moest er weer om lachen, maar daarnaast liet het me ook alleen voelen. Elke keer als ik dat soort relaties zie in series, als ik ze lees in verhalen, dan zou ik ook gewoon zo graag zo'n soort relatie willen hebben. Het hoeft niet per se zo mooi te zijn als in de series, maar het moet wel een echte band en een gezonde relatie zijn. Niet een herhaling van die kl*tviool.

Laatst coverde Young K van DAY6 een nummer van Pink Sweat$ genaamd Honesty. Er zit een stukje in het nummer die me erg aansprak en me een beetje geruststelde:

"Thinking is all wrong
Love will happen when it wants
I know it hurts sometimes, but don't let it go"




Liefde komt wel, als het er tijd voor is. Ik wil wel graag een vriendje, maar het is niet dat ik zo wanhopig ben dat ik de eerste de beste de jongen zou willen daten. Het moet wel goed voelen en van beide kanten komen ^^

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen