Hfst. 15 Zaina

Telefoongesprek Axel & Zaina:

Zaina: Hey Axel, hoe gaat het?
Axel: Goed, met jou?
Zaina: Ik ben altijd goed. Trouwens, zin om te gaan trainen op het veld bij de rivieroever?
Axel: Waarom zou ik dat weigeren? Als jij er bent, is alles goed voor mij.
Zaina: Niet overdrijven. We verzamelen aan die ene noodle bar, ok?
Axel: Ik zal er zijn. Daag!
Zaina: Daag!

Ik wacht op Axel. Ik was zo opgewonden dat ik er al 10 minuten eerder stond. Als ik kon, kon ik zelfs al een uur eerder klaarstaan. Zo opgewonden was ik. Ik wou gaan trainen! Met Axel natuurlijk..
Na 5 minuten kwam Axel. “Hoelang sta je hier al?”, vroeg hij. “10 minuten”, antwoorde ik. “Waarom? Je had toch zelf gezegd dat ik hier pas na 15 minuten moest zijn? Je maakt jezelf moe!”, zei hij. “Hoezo moe? Heb je mij ooit moe gezien of zo?”, zei ik lachend. “Ok, kom we gaan!”, zei Axel en we gingen naar het voetbalveld.

We waren er, en tot mijn verbazing zag ik Lia en Hurley, die samen aan het voetballen waren. “Uhm..”, zei ik en Axel keek mij met een veel betekende blik aan. “Lia! Hurley!”, riepen we allebei. Even zag ik Lia blozen en toen riep ze: “Wat doen jullie hier?”, zei ze. “We kwamen hier eigenlijk trainen, maar nu jullie zijn” “Kom dan gewoon samen trainen!”, riep Hurley, zo chill als altijd.

Even later stonden we alle twee op het veld. Hurley en Lia moesten ons voorbij steken. “Maar dat is onmogelijk!”, zei Lia. “Jullie zijn allebei aanvallers, en ik ben een verdediger!”, riep Hurley. “Wat kunnen we anders doen?”, zei Axel. Opeens kwam onze redding.

“Mark!!”, riep ik. Mark was er ook al. “Moet ik keepen?”, riep hij. “Je bent net op tijd!”, zei Hurley. “We konden ook gaan surfen”, zei Hurley. “We kunnen niet eens surfen, Hurley!”, zei ik. “Ik ben klaar!”, riep Mark. “Wij ook!”, riep ik en ik paste de bal naar Axel. “Vlammentornado!!!!!”, riep hij. Zoals altijd ging die vlammende bal erin. “Waarom? Waarom kan ik je schot nooit tegenhouden!”, riep Mark. Hij keek daarbij ook naar zijn hand.

“Nu ik!”, riep ik. “Spiraaltornado!!”, riep ik. Tijdens dat ik die uitvoerde voelde ik opeens een pijn door mijn rug gaan. Maar dat liet ik niemand merken. “Te hard!!!!”, riep Mark en hij zei: “Hand Van God!!!” Maar mijn bal ging er in. Na heel de tijd te schieten en te trainen stopten we. Maar mijn pijn stopte opeens niet meer. Ik kreunde totdat Axel bij mij kwam staan. Ik zweeg.
“Bedankt dat je me had gevraagd. Het was een leuke avond”, zei Axel.

“Dat was geen moeite. Jij bent degene die deze avond zo speciaal maakt”, zei ik en ik bloosde. “Gaan we naar huis?”, zei Lia. “Ja, ga jij maar met Hurley, jullie wonen toch dezelfde kant op” “Ga jij dan maar met Axel”, zei ze knipogend.
“Tot morgen!”, riep ik hun nog na. “Hoe gaat het met Yuuka?”, zei ik aan Axel om even mijn pijn te vergeten. “Ze wordt beter en beter. Na een paar weken kan ze weer terug naar haar echte leven”, zei hij blij. “Dat is goed nieuws!”, zei ik.
Opeens pakte hij me vast. Onverwacht kuste hij me en ik genoot van het moment. Ik bloosde, en hij ook. Ik keek rond om te checken om er geen Sue in de buurt was en ik kuste hem terug. “Tot morgen, Zaina!”, riep hij. “Daag!”, zei ik en ik zwaaide naar hem. Ik weet het nu zeker, ik hou van hem!

Ik kwam thuis, en tot dan was mijn rugpijn al erger. Ik legde ijs op mijn rug en ik ging liggen. “Zaina, wat is er gebeurd?”, zei Nathan. “Niks speciaal” “Vertel op” “Ik weet het zelf niet, dus”, zei ik.
’s Nachts kon ik niet slapen van de pijn, en ’s morgens had ik Nathans hulp nodig om op te staan. “Zaina, moet ik de dokter bellen?”

’s Morgens kwam Nathan op school aan. “Waar is Zaina?”, vroeg iedereen hem. “Ze voel zich niet goed”, loog hij. “Echt? Wens haar beterschap! Ik hoop dat ze weer snel terug is op school, anders gaat de training saai worden”, zei Lia.


“Nathan, vertel me wat er echt is gebeurd”, vroeg Axel aan Nathan. “Ik weet eigenlijk niet echt wat er is gebeurd, maar sinds gisteren heeft ze ernstige rugpijn en ze was naar de dokter. Ze is nu in het ziekenhuis, waar ze zeker geen 2 weken meer uitkomt”, fluisterde Nathan in Axels oor. “Wat is er met mijn Zaina gebeurd?”, zei Axel en hij ging naar zijn klaslokaal.

Ik zat in mijn ziekenhuis bed. Ik voelde de pijn. Heel hard. Ik voelde dat ik gewoon dood ging. Wat was er mis met mij? Wat was er? Ik snapte er gewoon niks meer van. Heeft iemand me vergiftigd? Of had ik me geblesseerd? Ik kon niet meer voetballen! De tranen schoten me in de ogen.