Inleiding karakter

Toen Marium 6 jaar was...

Het was een zonnige dag een Marium was buiten aan het spelen in haar tuin. Ze had een papier vast en ze ging op de grond zitten. Ze vouwde het papier om in een vliegtuig en begon er mee te spelen. Ze lanceerde het vliegtuig, en ging het dan weer halen wanneer het was geland. Ze had het echt naar haar zin. Haar moeder riep haar om een lepel te halen uit de keuken. Nadat ze dat deed, ging ze helemaal apart zitten en bestudeerde ze tekeningen van een vliegtuig die ze zelf had gemaakt.

“Marium, kom je niet met ons spelen?”, riepen haar broer en zus. “Nee, ik ben iets aan het doen”, riep ze dan terug. “Mama, Marium wil niet met ons spelen”, zeiden ze dan altijd tegen haar moeder. “Ik kan er niets aan doen, laat haar maar met rust”, antwoorde hun moeder altijd. “Maar mama”
Hoe groter Marium werd, hoe meer ze vliegtuigen begon te bestuderen. Op een dag dacht ze eraan om gevechtspiloot te worden en deel te nemen aan de luchtmacht, dus eigenlijk de airforce, van Pakistan. “Mama, papa, ik wil later gevechtspiloot worden!”, zei ze toen ze zestien werd. Haar vader was eerst ook een soldaat en was nu op pensioen gegaan. “Nee dochter, dat is veel te gevaarlijk!”, zei hij. “Maar ik wil dat worden!” “Nee dochter, je moet een ingenieur worden” “Alstublieft mama, geef me een kans!”, smeekte Marium. “Nee is nee”, zei haar moeder. “Wacht, laat haar maar proberen. Ze zal toch nooit slagen op haar toegangstest” “Dat zal ik wel!” “Laat het dan zien”, zei haar vader aan haar. “Je krijgt maar één kans van mij. Als je één keer faalt voor de test, moet je ingenieur worden!”, riep hij en hij ging weg.

Marium dacht: Ik moet het hen bewijzen, bewijzen dat ik het kan!