Hoofdstuk 6

"Dus de test is als volgt: Je moet proberen de bal van me af te pakken, oké?" "Ok, zal ik doen", zei ze. Isabella en Camillia gingen tegenover elkaar staan, en ik ging een beetje verder, aan de rand van het voetbalveld staan. Net toen ze begonnen zei iemand: "Ben jij Julia?"

Ik draaide me om en zag een vrouw staan met donkerbruin haar en donkerbruine ogen. "Wie bent u?", vroeg ik beleefd. "Ik ben Akemi, ik ben de coach van het nationale elftal en het elftal van deze school", antwoordde ze glimlachend. Was dat de coach van mijn nieuw team? "Ja, ik ben Julia", zei ik. "Isabella heeft me al veel over jou verteld, maar vandaag kom ik je testen voor het nationale elftal van Japan" "Het nationale elftal van Japan?", zei ik verbaasd. "Ja, of is dat een probleem? Je speelt toch niet bij een ander team?", zei ze. "Nee hoor, ik ben net officieel lid van dit team", zei ze. "Dan heb je geluk", zei ze. "Dit team is het nationale elftal van Japan", zei ze. Wacht, wat was er aan de hand? Was die coach soms aan het liegen of zo? Ik snap er niks meer van.

"Snap je er nog iets van of is dit te veel informatie?", zei mevrouw Akemi. Ik knikte beschaamd. "Dat maakt niet uit, dus kijk: Dit is het nationale elftal, en ik hoef je niet meer te testen, want Isabella heeft dat al gedaan", zei ze aardig. Nu snapte ik het pas: Ik zat al in de nationale selectie! Ik had nooit gedacht dat het in Japan zo makkelijk zou worden om op nationaal niveau te spelen. Dit heeft alleen maar voordelen. Misschien kunnen ik en Camillia samen de top bereiken van de wereld!

"Dus, aangezien je nu bij het team zit, zal ik je even vertellen wanneer de trainingen zijn en hoe het allemaal in elkaar zit", zei coach. "Ok, dankuwel", zei ik en ik volgde haar mee naar de cafetaria. Ze legde me alles uit en daarna gingen we samen weer terug naar Isabella en Camillia, die gezellig in twee klapstoelen zaten en aan het kletsen waren. "Ah, zus, daar ben je eindelijk!", zei Isabella toen ze coach en mij zag. Zus? Waren de coach en Isabella zussen? "Ja, ja, kom we gaan naar huis!", zei ze als antwoord.

"Zijn jullie zussen?", vroeg Camillia verbaasd. "Yup, ze is mijn grote zus!", antwoordde Isabella enthousiast. Dus de coach en aanvoerder zijn zussen? Interessant. Daarom werken ze ook zo goed samen, dacht ik. Tot nu toe ging alles vlotjes. Ik wilde het team eens graag zien. Maar ja. Dat zal ik nu nog niet vragen, want ik verveel me een beetje door al die saaie uitleg van de coach daarnet. "Kom Camillia, we gaan naar huis!", riep ik naar Camillia. "Ok, wacht nog vijf minuten!", zei ze giechelend. Ik richtte me tot de coach en vroeg: "Kunt u voetballen?" "Ja, ik was vroeger een professionele keeper. Net zoals mijn zusje" "Dus, u hebt haar geïnspireerd?", zei ik.

"Ja, een soort van. Ik was vroeger een hele grote voetbalfanaat, en van mijn ouders mocht ik niet op een voetbalclub zitten, en ook niet voetballen. Ik weet nog steeds niet waarom. Dus ik was begonnen met zelf te voetballen, stiekem in mijn kamer. Ik had een voetbal gekocht met mijn zakgeld, en niemand kwam erachter dat ik toch voetbalde. Tot op een dag mijn moeder me ontdekte terwijl ik voetbal aan het spelen was. Ze zei tegen me dat mijn vader het voetbal haat, zelfs zij weet niet waarom. Dus liet ze me stiekem inschrijven in een voetbalclub en betaalde mijn inschrijving met haar eigen geld. Mijn vader merkte er niets van, en toen ik zestien was, overleed mijn vader. Ik kon vanaf toen vrij voetballen, maar... Ken je Ara?", zei ze.

"Ja, ik ken ze. Ze hebben heel slechte dingen gedaan. Toch?", antwoordde ik. "Ja, maar toen ik klein was, was het nog een goede organisatie en hielpen ze andere kinderen in arme landen. Misschien geloof je het niet, maar ze hebben mij ook geholpen, toen ik stiekem voetbalde", zei ze. "Hebben ze u echt geholpen?", vroeg ik verbaasd. "Ik wist niet dat ze ooit goed waren", voegde ik er nog aan toe. "Ja, ze waren goed, nu helaas niet meer", zuchtte coach. "Hoe oud bent u eigenlijk, coach?", vroeg ik. Ze giechelde. "Ik ben negentien jaar" "Wat?", riep ik verbaasd. "Yup, ik ben negentien jaar. Ik ben vijf jaar groter dan Isabella", zei ze met een grote glimlach op haar gezicht.

"Kom, Julia, naar huis nu! Lorenzo wacht op ons! Hij heeft ons net gebeld, hij heeft een verrassing voor ons!", riep Camillia vanaf de zijlijn. "Ok, ik kom", zei ik. "Bedankt voor alles coach, dan zie ik u op de volgende training!", riep ik de coach na. "Tot dan!", antwoordde ze.

"Wat zou Lorenzo als verrassing hebben voor ons?", zei ik. "Ik heb geen idee, en ik wil het ook niet weten", zei Camillia. "Het is zeker weer iets stoms of zo!" "Komaan, je moet hem eens vertrouwen!", zei ik. "Dat zal ik nooit doen", zei ze. "Komaan! Vertrouw hem eens een keer!", riep ik. "Nee, ga ik ook nooit doen!", antwoordde ze nijdig. "Ok, doe maar wat je wilt", zei ik en ik zuchtte. Camillia deed soms echt eens irritant. Maar ze is nu eenmaal zo. Haar mening moet je gewoon accepteren, er is toch meestal geen andere optie dan naar haar te gehoorzamen. Ze is toch groter dan mij, ik kan niets tegen haar beginnen. Nu maar hopen dat Lorenzo een leuke verrassing heeft.