Hfst. 58 Zaina

We deden onze schoenen buiten uit en gingen binnen. Daar stonden al veel mensen op ons te wachten. "Hey allemaal!", riep Nia kei luid. Iedereen keek haar kant op. "O, hallo!", antwoordde iedereen. Er waren een paar nieuwe gezichten. In een hoekje zag ik Axel en Kevin staan. Ik had een soort aandrang om Axel een knuffel te geven, wat ik natuurlijk absoluut niet ging doen voor iedereen. "Hey Axel, Kevin, hoe gaat het?", vroeg ik. "O hallo, Zaina, hoe gaat het?", vroegen Kevin en Axel in koor.

"Goed, met jullie?", antwoordde ik. "Goed, zoals bijna altijd. Ben jij ook door coach Hilmann geroepen?", vroeg Kevin. "Ja, ik denk dat hij zich voorbereid op iets heel belangrijks. Ik vraag me af wat. "Waar is Mark trouwens?", vroeg ik. "Hij is er nog niet. Waarschijnlijk is hij te laat, want coach Hilmann kan Mark niet gewoon overslaan denk ik", zei Axel. "Ja, je hebt gelijk", zei ik. Ik zuchtte. Ik was heel blij om iedereen terug te zien.

Opeens zag ik Jude en David staan. "David?", zei ik terwijl ik naar hen toe rende. "Hey, alles kits?", vroeg David. "Yup, hoe gaat het met jullie?", vroeg ik nieuwsgierig. "Alles is goed met ons. Heeft coach-" "Ja, hij heeft me opgeroepen", zei ik terwijl ik hem onderbrak. David keek diep in mijn ogen. "Is alles echt wel goed, Zaina?", zei hij mysterieus. "Ja hoor, waarom vraag je dat?", zei ik terwijl ik een wenkbrauw optrok. Opeens kwam Mark binnen. Iedereen rende naar hem toe en begon hem te ondervragen.

"Heeft coach Hilmann jou gevraagd?" "Waarom ben je zo laat?" "Wie is dat?" En die vraag was terecht. Er stond een elfjarige jongen achter Mark. Hij keek een beetje onzeker, en toen iedereen naar hem keek bloosde hij. "Hallo jongens! Dit is Austin Hobbes. Coach Hilmann heeft hem ook opgeroepen!", zei Mark. "En op welke positie sta jij?", vroeg Jude. "Eigenlijk sta ik als keeper, maar elke positie is goed zolang dat ik maar aan jullie kant sta", zei Austin. Mark stapte naar Xavier en de andere die er stonden. "Hallo Mark", zei Xavier. Ze praatten een beetje en toen zei Xavier: "Ik heb ook iemand meegebracht".

Er verscheen een jongen met groen haar - die me heel bekend voorkwam - in een staartje. Hij had bruine ogen en zette een stapje naar voren. "Wie ben jij?", vroeg Mark. "Zijn jullie me vergeten?", zei hij. Ik wist het wel. Hij was het. "Sorry maar ik ben je vergeten, als ik je tenminste ooit gekend heb", zei Mark. "Een vogel herkent men uit het oog, vanuit het hart" "Maar hij..." "Hij is van Alius, het is Janus!", zei iedereen boos. "Nee, nee, ik heb nu een andere identiteit! Mijn naam is Jordan Greenway en-" "Jordan Greenway of wie dan ook! Het zal me een worst wezen! Jij hebt onze school verwoest!", zei Marvin van Kirkwood. Na een heel kibbelpartij zei Jordan: "Zullen we het verleden vergeten en alles weer goed maken? Jordan Greenway tot jullie dienst!" "O nee, daar gaat hij weer met zijn spreekwoorden", zei Jack. We lachten. Jordan altijd.

"Hé, Mark, weet je wie dat is?", zei Nathan. "Ja, hij komt me niet zo bekend voor", zei Hurley die inmiddels was gearriveerd. Ik zag Lia stiekem naar hem kijken. Ik grijns. "Wat is er?", vroeg Axel. "O, niks hoor. Ik was gewoon aan het denken wie dat is", zei ik terwijl ik naar een jongen keek met paars haar, zwarte ogen en een norse blik. Hij was zijn haren aan het kammen en negeerde ons volkomen. "Hé, heeft coach Hilmann jou ook opgeroepen?", zei Mark terwijl hij naar hem toe liep. "Dat gaat jou niks aan", zei hij kalm. "Wat denk je wel dat je-" "Kevin, rustig. Je kunt ons toch je naam vertellen of niet?", vroeg Mark terwijl hij zich weer tot hem wende. "Oké dan, ik ben Archer Hawkins, aangenaam", zei hij geïrriteerd. Ik vroeg me af wie dat eigenlijk was.

"Weet jij wie het is?", vroeg Nia aan me. Ik had niet gemerkt dat ze achter me stond. "Nee, niet echt. Ik heb hem nog nooit gezien", zei ik. Opeens kwam coach Hilmann binnen. "Coach!", riep iedereen in koor. Iedereen snelde naar de deur waar coach Hilmann was binnengekomen. Iedereen keek naar hem, vol verwachting, toen opeens iemand een bal op Jude schoot. Gelukkig had Jude goede reflexen en schoot hij terug. Het was Caleb. "Caleb! Coach, zeg niet dat u Caleb ook heeft opgeroepen", zei Jude boos. "Oké, iedereen is er", zei coach Hilmann tevreden.

"Vandaag heb ik jullie voor een hele belangrijke reden samengebracht. Ik denk dat jullie wel eens in de media hebben gehoord van het VFI. Het Voetbal Frontier Internationaal. Dit jaar vindt het plaats. Jullie zijn uitgekozen om tegen elkaar te strijden voor een plaats in de nationale selectie die Japan zal vertegenwoordigen", zei coach Hilmann. Even was het stil. Toen klonk er gejuich en keek iedereen opgewonden naar elkaar. Ik keek naar Axel en ik kon de spanning in zijn ogen zien. Nathan gaf me een duwtje en glimlachte. “Maar er zijn hier 26 spelers: Uit die spelers houden we er maar achttien over”, zei Nelly die achter coach stond. “Dus er blijven een paar mensen over!”, zei Lia. “Ja. Over een paar dagen is de selectiewedstrijd. Nu zullen we jullie indelen in teams. De teams zien er zo uit”

Nadat de teams waren verdeeld gingen we uiteen staan. Ik zat in het team van Jude, samen met Axel en Nathan, en Nia en Lia zaten bij Mark. “Dat wordt een leuke wedstrijd”, zei ik tegen Nia. “Maar we zitten niet eens in hetzelfde team!”, zei Nia. “Wat is daar nou leuk aan!”, zei Lia. “Ik vind het leuk om tegen jullie te spelen, kunnen we zien wie het sterkste is”, zei Nathan. “Ja, inderdaad. Maar dit gaat niet om wie de sterkste is. We moeten allemaal samen in de selectie komen, anders..”, zei ik. We zwegen. “Hé, Zaina”, zei Axel terwijl hij op mijn rug tikte. Ik draaide me om. “Wat is er?”, zei ik. “Kom eens mee”, zei hij. We gingen afzonderlijk in een hoekje staan. “Julia wilt je zien”, zei hij. “Julia? Waarom?”, zei ik verbaasd. “Ze mist jou”, zei hij met een glimlach. “Tuurlijk, waarom niet? Geef maar een tijd”, zei ik. “Vanavond, is dat goed? Dan kunnen we ook ineens trainen voor de selectie wedstrijd, wat denk je?” “Oké, is goed. Ik zal vanavond bij je zijn. Zeg maar aan Julia dat ik zeker kom, oké?”, zei ik. Julia en ik hadden de laatste keer met haar poppen gespeeld, en blijkbaar vond ze dat kei leuk. “Mag ik mijn huiswerk ook meenemen?”, vroeg ik. Hij knikte. “Ok, tot straks dan”, zei ik.

Ik liep snel weer naar Nathan, Nia en Lia. Gelukkig had Nathan niks gemerkt en waren hij en Nia nog steeds moppen aan elkaar aan het vertellen. Opeens moest ik aan Sue en Tori denken. Waar zouden ze nu zijn? Maar ja, misschien was het beter dat Sue er gewoon niet was.