Hfst. 59 Lia.

'We kunnen dit winnen!' zegt Nia enthousiast. 'Je weet toch dat het niet gaat om winnen?' herinner ik haar, 'het gaat om-' De bal vliegt mijn kant op en ik kan niet snel genoeg reageren. De bal word weer terug naar mij gepasst. 'Opletten Nia,' glimlacht Shawn. 'ik ben Lia,' ik pass naar Hurley. 'Oh, sorry,' glimlacht hij. We zijn bij ons thuis en we trainen met z'n allen. 'We moeten voorbereid zijn,' mompelt Shawn. Nia knikt. 'Ja! ik wil Zaina inmaken! Ik wil weten hoe het is als we afhankelijk van elkaar spelen ,' zegt ze vurig terwijl ze de bal terugkaatst ergens in de diepte. 'Sorry!' roept ze. 'hopelijk laat je Zaina heel,' grapt hij vrolijk. Nia en ik lachen vrolijk om zijn grap. De bal vliegt met hoge snelheid op Nia af, ze is zo afgeleid- ook al doet ze nu helemaal niks, behalve naar haar schoenveters kijken- dat ze niks merkt. 'Nia!' ik ren met een onbeschrijfbare snelheid naar haar toe, maar het is te laat om een supertechniek uit te voeren. De bal knalt tegen mijn voorhoofd en ik val op de grond. 'Jeetje mina, Lia!' schreeuwt Nia geschrokken, 'al is het uit met Hurley, je hoeft nog echt niet dood.' Ik waardeer Nia's grapje niet, maar ik weet niet of het wel een grapje is. 'Mond houden, Nia!' hoor ik vaag een stem, 'dit is niet het goeie moment.' Ik wil iets zeggen, maar alles duizelt me. Mijn hoofd bonkt en er klinkt zacht geruis in m'n oor. 'Lia, alles goed?' hoor ik een stem bezorgd. Ik knipper traag met mijn ogen. 'Wie...' breng ik er schor uit, 'wie schoot...de bal?' Dan kleurt alles zwart.